Thank you so much po for reading!
"Hmm. You’re gaining weight, Pristine! I’m happy to know this!"Napangiti ako kay Ate Lena. She's here to get my size again for the gowns they will make for my upcoming 19th birthday. Nakahanda naman na rin ang lahat, invitations, the venue, everything. Hindi ko alam ang tungkol doon until my father told me yesterday. Habang abala ang isip ko sa ibang bagay ay ang papa pala kahit nasa ibang bansa, inaasikaso na ang nalalapit na kaarawan ko.And now, three days had passed since I came back to the mansion. I had returned to my usual way of interacting with my father. I never mentioned anything about lolo, and neither did he. For the past few days, the only thing we discussed was about my birthday. Tinatanong niya kung ano ang mga gusto ko pa, he even apologized for not asking what I want. Sabi ko naman ay ayos lang dahil ang mahalaga naman sa akin ay hindi ang ganda ng lugar o kung gaano kadami at kasasarap ang mga pagkain. Kung ako nga ang tatanungin ay dinner lang with him and my frien
Si Esther ang unang lumapit sa akin nang makita niya akong pumasok sa classroom namin. It's like she's really waiting for me to arrive. It wasn't an awkward moment when I thought it would. Naisip ko 'yong nangyari nakaraann a ikinasama ng loob niya. But, I felt like she already forgotten about it."Pristine!" Sinalubong niya ako ng ngiti at agad na hinawakan sa kamay."Are you okay? A-Ang balita ni Sebastian ay umalis ka raw ng bahay ninyo, eh."Nasa mga mata niya ang pag-aalala and when she looked at my back, kahit sarado ang pinto ay alam ko na si Elijah ang tinitingnan niya. May kaba rin sa mga mata ni Esther pero napanguso siya."Andyan ang bodyguard mo?" tanong niya.I nodded at her. "Pero huwag kang mag-alala, nagkausap na kami. Saka, wala naman nang problema. Mukhang tapos na sila sa pag-iimbestiga sa mga estudyante. Isa pa, panatag naman ako na hindi ka nagpapanggap lang para makalapit sa akin."Napataas ang mga kilay ni Esther sa akin at ngumiti."Oo naman! Saka, hindi ko nga
I groaned as my body slammed against the side of the road. I squeezed my eyes shut tightly when my head struck the concrete wall. It was pure chaos. The shouts of the people around us were deafening. After the first gunshot earlier, I heard another... and then another. But what made my eyes widen, despite the pain, was the tight grip on me.Kasunod ng higpit ng kamay na nakahawak sa akin ay narinig ko ang mahinang boses ni Esther. "P-Pristine, are you okay?"That's when I realized what just happened. Nakaramdam ako ng matinding takot nang mapagtanto na may nagtangka muli sa buhay ko. But nothing happened to me... Esther... S-She was the one who pulled me. She saved me at kung hindi niya ako hinila dito sa gilid at iniiwas ay baka ang putok ng baril kanina na narinig ko ay sa akin tumama."E-Esther..." I get up and called her. Her eyes are still closed. Nakadapa pa rin siya. Ang kamay na mahigpit na nakahawak sa akin kanina ay nakasayad sa sementadong daan at ang mukha niya ay nakatagi
Elijah"Nakakainis talaga. Hindi ko natunugan agad ang babaeng 'yon. Akala ko normal na estudyante lang na nakakairita at maingay."I looked at Kio. Hanggang ngayon ay naririnig ko pa rin sa kaniya ang linya na 'to. It's been three days since I first heard it from him after I found out about who is Estrella Lee. Sinabi ko rin sa kaniya at kay Havoc nang gabing 'yon ang nalaman ko."Magaling talagang magpanggap."After the incident in front of the university earlier, I received a short call from my mother asking me about Esther--her spy. But honestly, I was already expecting her spy to report to her after I found out about their secret—but I didn’t think it would take three days for her to reach out my mother. Ngayon lang sinabi nito sa mom kung kailan nagkaroon ng pag-atake sa university. Kung kailan alam na rin ni Pristine.Tatlong araw ang pinalipas. Nalaman ko ang totoo sa katauhan ni Estrella Lee hindi dito sa university kung hindi nang may makita akong kahina-hinalang tao na ilan
"What was Pristine's reaction, Clementine? Is she mad? For sure she knows already that it was me who gave that job to Esther.""Surprised. But not mad," I said. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya sa kabilang linya. Estrella Lee was hidden so well that it took me a long time to uncover who she really was, but my suspicions about that woman never faded. Kahit ilang beses nang sinabi sa akin ni Kio na normal na estudyante at transferee lamang ito, hindi pa rin ako naniwala. I stayed vigilant whenever she was around.At hindi ako nagkamali sa hinala ko na may kakaiba dito at hindi normal na estudyante lang. Aside from being annoyingly loud, which was my first impression of her, it was infuriating to see how close she was to Sebastian, as if she wanted that fool for my woman. I hated seeing the three of them always together.Pero ang hinala ko sa babaeng 'yon ay tapos na. She's not an enemy, but if things got worse at nagmatigas ito, baka napatay ko pa ito noong gabi na 'yon."Don't
Pristine8:45 AM. I haven't gotten out of my room yet and I am just lying on my bed. Elijah and Kio aren't in the mansion because they left early this morning to return to their headquarters. The only one left is Havoc but I asked the latter to check on my father, ipinaalam ko rin 'yon kay Eli pero tumutol siya, at nang magpumilit naman ako ay pumayag rin at sinabing pababalikin rin niya kaagad si Kio para bantayan ako. He also told me they would be back soon and wouldn't be gone for long.Ano kaya ang nangyari? They don't leave together like that if it's an emergency... hindi rin basta-basta umaalis si Eli at iniiwan akong mag-isa.Tungkol kaya sa lolo? O baka naman tungkol doon sa nagtangka sa akin sa university?Napabuntong hininga ako, hindi ko maiwasan na hindi mag-isip. It's been a week after that incident pero madalas na akong hindi mapakali. Palagi ko na rin kinukumusta si papa sa opisina niya at para bang gusto ko na lang na dumito siya sa bahay at huwag nang umalis. Natatako
My hands clenched. My teeth gritted and I swallowed hard. Walang pagkabigla, wala ang pakiramdam ng matinding takot na noon madalas lukubin ang buong sistema ko pagkarinig ko pa lang na narito ang Lolo Halyago sa mansion at gusto akong makausap.Talagang tinotoo niya ang sinabi niya na babalik siya sa linggo na 'to para makausap ako."Pakisabi na susunod na ako.""Sige po."Pagkaalis ng kasambahay sa harapan ko ay mas kumuyom ang aking mga kamay. Napapikit rin ako ng mariin. Nanatili pa ako sa pwesto ko na nakatayo at iniisip kung ipapaalam ba kay Elijah o sa papa na narito ngayon ang lolo. Pero agad rin 'yon tinutulan ng isang parte ng isip ko.No. No, Pristine."You can't rely with them forever... hindi ka na takot, 'di ba? Then you can face him alone."I started to walk with my head held high. I took a deep breath and went toward the room where Lolo Halyago was waiting. My heart was pounding and I could feel the tension building up inside me. Habang palapit ako sa silid ay naalala
"Hindi ka naman bingi para hindi marinig ang mga sinabi ko."No... a-anong. Hindi pa nga tapos ang usapan sa engagement tapos kasal? Agad?"Lolo--""You are sick of living in hell, right, Pristine Fezlie? Then sundin mo ako. Pagkatapos ng kaarawan mo ay tutungo tayo ng France at doon kayo ikakasal ni Sebastian. You will start to live the life that you wanted there. Binibigyan na kita ng pabor, ng laya na--""That is not freedom!" I shouted that made Lolo Halyago stop. Hindi ko na rin napigilan ang sarili ko.Nakita ko na nagulat siya at napaawang ang mga labi sa biglaan kong pagsigaw pero wala akong pakialam."Forcing me to marry Sebastian is not freedom! That's just another way of caging me in a life that I never wanted! A life that's not what I want! I'm not some puppet to be controlled by you, lolo!""W-What--sinusuway mo ba ako, Pristine?!"Taas noo akong sumagot at pinantayan ang galit na tingin ng mga mata niya. Humakbang rin ako habang kuyom na kuyom ang aking mga kamay."Yes!
"Pristine."Sa gitna ng paghingi ko ng tawad ng ilang ulit kay Sebastian ay narinig ko ang boses ng papa sa aking likod. Natigilan ako, napasinghap, at medyo nataranta dahil sa mga luha na nasa magkabilang pisngi ko. He will be worried if he sees me crying kaya agad kong pinalis ang mga iyon.Si Sebastian naman sa harapan ko ay napatingin sa likod ko at bahagyang yumuko. I knew he was showing respect to my father, who was now walking closer to us. Huminga ako ng malalim at inayos ang sarili ko. Nang sakto nang nasa likod ko na ang papa ay saka naman ako humarap."Pa..."But when I saw him, he wasn't looking at me—he was looking at Sebastian. Seryoso ang ekspresyon ng mukha ng aking ama, na ikinakunot ng noo ko. Alam kong hindi naman masamang tao ang tingin niya kay Sebastian, kilala niya ito bilang mabuting bata dahil anak ito ng kaibigan rin niya sa negosyo, pero the way he was looking at him right now... it was as if the latter was an enemy."Mr. Vera Esperanza—""No need for the fo
Nanlamig ang pakiramdam ko lalo na sa paraan ng pagtingin niya sa akin.Maybe I hoped too much... m-maybe the light I saw in him, the kindness I thought he had shown me despite knowing I'm in love with someone else, was never real. That he really had his own intentions."S-Sebastian—" and I gasped when he suddenly pulled me by the arm, umatras ako at sinubukan kong bawiin ang braso ko pero mahigpit na niyang hawak 'yon."Is this what you really want? Ang pilitin rin ako, Sebastian?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Hindi mo naiintindihan ngayon kung anong ginagawa ko, Pristine, but soon, you will..." mabibigat ang bawat salita nang sabihin niya, na ikinailing ko.Ano pa ba ang hindi ko naiintindihan d-dito? "Pero tama ka, I have the power to make this stop, for you to be free, Pristine. At alam mo ba bukod doon? Kaya ko rin mapaluhod ang lolo mo sa harapan ko. Hindi ba't ang gusto mo ay makakawala sa kaniya? Na mas maprotektahan kayo ng papa mo. That's what I'm fckng doing right now
Agad akong napahawak sa gilid para hindi tuluyang matumba. Nang lingunin ko naman si Kio ay nakaalalay na siya pero umayos rin nang makitang seryoso ang tingin ko sa kaniya.What was the name of that drug again? Hindi medicine 'yon at alam kong intentional na banggitin ni Kio na medicine para hindi ako mag-alala dahil nakita niya kung paano rin ako napraning dahil dalawang linggo nang walang malay si Elijah! Naningkit lalo ang mga mata ko sa pag-alala doon. What was--Astra! Yes. That was the name of that drug. Iyon ang narinig ko na pangalan nang pag-usapan nilang dalawa 'yon ni Havoc!And when I asked Esther, she said that Astra is as a drug rather than medicine, it can be described as a sedative or hypnotic substance with strong sleep-inducing effects. At totoo nga daw na pwedeng isang buwan o higit pa ang maging epekto non!Nang maalala ko 'yon ay mas tumalim ang tingin ko kay Kio."No. You will not use that drug," I said, my voice strict and cold, leaving no room for argument.
I slowly moved away from Elijah on the bed. Nakatingin ako sa kaniya habang ingat na ingat akong hindi siya magising. He fell asleep after we talked about my birthday, na ilang araw na lang ang binibilang. Natuwa pa nga ako dahil hindi na niya binanggit pa si Sebastian. Pero iyong sinabi niyang "runaway"bago namin mapag-usapan ang mga magaganap sa birthday ko—it actually sounded like he's not that serious, but he also looked like he is... ganoon ang pakiramdam ko, eh.Honestly, I wasn't surprised by that question anymore. Kasi simula nang sabihin niya sa akin na tutulungan niya akong umalis sa bahay na 'to, na makalayo sa lolo ay naramdaman ko nang mauulit muli 'yon. And because of what happened to me recently, when Lolo Halyago hurt me again, hindi na rin ako nagulat sa tanong ni Elijah.At sa totoo lang, pagkatapos ng mga nalaman ko mula kay lolo mismo, gustong-gusto ko na rin umalis dito. I’m just gathering enough courage to talk to my father. Nagpasya ako na sabihin dito ang tung
Nang hindi sumagot si Elijah ay sumampa ako sa kama at niyakap siya. I rested my head in his chest and hugged him tightly. "Should I remind you that you are not just myBodyguard? Or should I remind you how much... I love you?" I heard his breathing, his fast heartbeat and then he moved after I said that. Ang mga kamay niya ay dumako sa baywang ko. Hinihintay ko rin siyang magsalita pero nang manatili siyang tahimik pagkalipas nang ilang segunod ay napatingin ako sa kaniya. But I gasped and was surprised when his arms gently carry me to his lap. Ngayon ay mas dumikit ako sa kaniya at gahibla na lang ang layo ng mga labi namin sa isa't-isa. "I'm scared..." he whispered. "Eli..." I called him with concern. I knew it... hindi lang pagsisisi sa nagawa niya ang nararamdaman niya sa mga nakalipas na araw. "Still fckng scared and even after you said that you love me, Pristine? May mga araw na sa tuwing nakatingin ako sa 'yo, pakiramdam ko maaaring magbago ang tingin mo sa 'kin, and tha
Elijah didn't recover right away after he woke up from two weeks of sleep. Nanghihina pa rin siya kahit tatlong araw na ang nakalipas. Kio and Havoc had expected this to happen, sila na muna ang in-charge sa safety namin ng papa. Pero unang araw nang magising si Eli ay hindi rin naman ako nakatiis at pagkatapos lumiban na ako sa klase. Now I've been absent for two days and. Nakaalalay ako sa tabi ni Elijah, I was the one feeding him, assisting him to his needs o sa kung ano ang gagawin niya. I even stayed with him in his room because I'm afraid that something bad might happen. Dito talaga ako natutulog, sa kama sa tabi niya and he didn't disagree with that. Hindi kasi maalis ang kaba sa akin na baka mamaya ay mawalan ulit siya ng malay o ano. Ito rin ang naging epekto ng dalawang linggo niyang walang malay. But Eli... he was silent since he woke up and we had that conversation. Pakiramdam ko, itong dahilan ng pananahimik niya ay dahil hindi nga narealize rin niya na sumobra siya sa
Hindi ko maiwasan na hindi makaramdam ng pag-aalala kay Elijah. Narito ako ngayon sa silid niya, sa may mansion rin at kanina pa siya pinagmamasdan. May IV siya sa kamay, may ilang mga nakalagay rin aparato para mamonitor ang hearbeat niya.H-How many days has it been? Lagpas na sa isang linggo kaya mas lalo akong nakakaramdam ng takot at kaba. Sir Antonius—Elijah's father told me that this is normal, he's calm yet I can't feel at ease with his words. Kahit alam kong mas siya ang nakakaalam ng totoong lagay ng anak niya.Ang gusto rin noong una ng Sir Antonius pagkatapos ng nangyari nang araw na pigilan niya si Eli at mawalan ng malay ay iuuwi niya ito pero nakiusap ako na kung maaari ay dito na lang sana at huwag nang ilayo pa. Alam ko kasi na magiging limitado lang ang pagbisita ko, baka hindi rin ako kaagad makaalis kung kailan ko gustuhin. At nagpapasalamat naman ako dahil pumayag naman rin ito."I understand you, hija. Okay. But, I need to talk to your father and explain what real
My eyes blinked a few times because I couldn't process it. That after everything I said, I still couldn't stop him. "W-Why... E-Eli..." Naikuyom ko ang nanginginig kong mga kamay habang patuloy ako sa pag-iyak. My sobs filled my room, and it hurt me even more. Mas nanunuot 'yong sakit sa bawat segundo na lumilipas. I truly understood now how far Elijah w-was willing to go to give me a peaceful life—even if it meant h-he wouldn't be a part of it anymore. "No... Ayoko ng b-buhay na wala siya." Pagkasabi ko non ay kaagad rin akong tumayo. Even if my body still hurt from what lolo did earlier, I stood up and ran to stop Elijah. "Eli!" I shouted. Tumayo ako at kahit na walang sapin sa paa ay sinundan ko siya. Pagkalabas ko ng silid ko ay walang kahit sinong nakabantay. Ang bilis ng pagtibok ng puso ko habang tinatakbo na ang palabas. H-He was fast! "Elijah!" sigaw kong muli at nang makarating na ako sa hagdan pababa ay doon ko siya nakitang palabas na mismo ng mansion. Hindi ako tu
Ilang beses ko ba kailangan ipaliwanag? N-na hindi naman niya' yon kasalanan. "It drives me insane that I wasn't able to protect you, that I failed to keep you safe... it was like knives digging deeper inside me. And I’m angry at myself because I promised to always be there for you, to never let anything harm you. I can do it, I can fcking kill all of them to make you safe. Pero ano ang nangyari? You were hurt... badly hurt that I almost... lost you."His eyes... there was only the feeling of his pain and his regret. And despite everything, I could feel how much he cared, how deeply he felt for me, at n-nasasaktan ako ng sobra na makita siyang ganito lalo at alam ko rin kung ano ang pinagdaanan niya sa kamay ng lolo at ng mga kaaway nito para lang masiguro ang kaligtasan ko."Hindi mo 'yon k-kasalanan, Elijah..." sagot ko habang umiiling sa kaniya. At kahit sa nanlalabong mga mata ay nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon sa mukha niya. The softness vanished, the worry was nowhere to