Thank you so much po for reading!
"Are you okay?" Pagkaalis ng Lolo Halyago at ng mga tauhan nito ay agad akong hinarap ni Elijah at ikinulong ang mukha ko sa mga palad niya. The anger I was feeling in my chest vanished suddenly when I saw his worried face looking at me. At habang hawak naman niya ako at hinihintay ang sagot ko ay narinig ko bigla ang pagtikhim ni Kio kaya napatingin ako dito.I saw him pointing my father who was not looking at us. Naalarma naman ako dahil bigla rin nawala sa isipan ko na oo nga pala at kasama namin ang papa!"I-I'm okay, Eli..." sagot ko kay Elijah at ako na ang nagbaba ng mga kamay niya at bumaling ako agad sa aking ama na wala naman gulat sa mukha dahil sa nakita niyang ginawa ng bodyguard ko. He's also looking at me with so much worry in his eyes."Pasensiya ka na, anak. Hindi ko na nasabi pa na dumating ang lolo mo dahil nagtalo rin kami nang malama niya na wala ka dito sa bahay. I am not actually expecting him today. Tinawag na lang ako ng isang kasambahay at sinabing naghihinta
I told dad to take a rest. Pero bago ko siya ihatid sa silid niya kanina ay at siguruhin na maayos ang lagay niya ay kinausap ko siya na huwag na siyang mag-alala pa sa akin. Halos tatlong araw pa lang, pero nakita ko kaagad kung ano ang idinulot sa kaniya ng pag-uusap namin tungkol sa Lolo Halyago at ang pag-amin ko ng mga ginawa nito sa akin. Nakaramdam ako ng awa sa papa. Kaya nang dumating si Elijah at maramdaman ko ang seguridad ay sinabi ko na hindi ko na ipapaalam sa kaniya ang tungkol sa ginawa ng lolo. I know how much he loves his father, even how cruel he is.And earlier, I saw how he regret he didn't do anything to leave Lolo Halyago. Hindi niya kami naprotektahan at nailayo dito. He called himself a coward, but I know he's just a son who's worried of his father. Nauunawaan ko pa rin ang parte ng papa. Sobrang pagsisisi rin ang nakita ko sa mukha niya kanina. "If only I-I could take back time... baka buhay pa ang mama mo... ang tanga-tanga ko, eh. Sana pala ang pinili ko a
Third Person's POV"May balita na ba kayo kung sino ang nagpaulan ng mga bala sa pamamahay ko?"Halyago Vera Esperanza looked at his men. Lahat ng mga tauhan niya ay nakayuko ang mga ulo at takot na sumagot sa tanong na 'yon. Alam kasi ng mga ito na kapag wala silang maayos na naisagot sa matanda ay isa-isa sila nitong tatapusin. The old man has been receiving death threats for this whole life for being a ruthless man. Marami na itong nakalaban na malalaking tao ngunit ang lahat ng bumangga dito ay hindi nagtagumpay. He played dirty, killed all of his enemies. Marami siyang tauhan na binabayaran para gawin ang trabaho niya para mapaslang ang mga tingin niyang hadlang sa mga plano niya.At nito lang ay kabilang na roon ang bodyguard ng kaniyang apo na si Pristine. Ang putanginang bata na 'yon na hindi ko mapatay-patay.He was trying to kill Elijah Clementine Marasigan for standing against him. Isang buwan pa lang nito bilang bodyguard ng kaniyang apo ay nagpakita na kaagad ito ng hin
"I'm really really sorry, Pristine. Hindi ko naman talaga gusto na i-ignore ka ng ganoon, eh. Nagtampo lang rin talaga ako at syempre nainis ako sa bodyguard mo, 'no! Wala naman akong masamang intensyon sa 'yo.""Pristine. Sorry na, ha? Pasensiya na ulit at hindi ko nasagot ang mga messages mo pati tawag mo. Bati na tayo.""Kinausap rin ako ni Sebastian, sinabi niya na malulungkot ka raw ng sobra. Sorry talaga. Nahurt lang talaga ako pero hindi ko rin naman gusto na patagalin ang pagtatampo ko, eh.""Hindi ka nagrereply. F-Friend's over na ba talaga?""Pristine. Sorry na.""Hindi ka pumasok. Okay ka lang ba? Nag-aalala na kami ni Elijah sa 'yo.""Pinuntahan kita sa mansion ninyo at ayaw magsalita ng mga guard. Sabi nila hindi sila basta-basta naglalabas ng impormasyon tungkol sa 'yo kahit sinabi ko na kaibigan kita at nag-aalala lang ako sa kondisyon mo.""Pristine, sobrang nag-aalala na kami sa 'yo."I smiled while reading Esthere's messages. Ngayon ko lang ulit nahawakan ang cellpho
"Hmm. You’re gaining weight, Pristine! I’m happy to know this!"Napangiti ako kay Ate Lena. She's here to get my size again for the gowns they will make for my upcoming 19th birthday. Nakahanda naman na rin ang lahat, invitations, the venue, everything. Hindi ko alam ang tungkol doon until my father told me yesterday. Habang abala ang isip ko sa ibang bagay ay ang papa pala kahit nasa ibang bansa, inaasikaso na ang nalalapit na kaarawan ko.And now, three days had passed since I came back to the mansion. I had returned to my usual way of interacting with my father. I never mentioned anything about lolo, and neither did he. For the past few days, the only thing we discussed was about my birthday. Tinatanong niya kung ano ang mga gusto ko pa, he even apologized for not asking what I want. Sabi ko naman ay ayos lang dahil ang mahalaga naman sa akin ay hindi ang ganda ng lugar o kung gaano kadami at kasasarap ang mga pagkain. Kung ako nga ang tatanungin ay dinner lang with him and my frien
Si Esther ang unang lumapit sa akin nang makita niya akong pumasok sa classroom namin. It's like she's really waiting for me to arrive. It wasn't an awkward moment when I thought it would. Naisip ko 'yong nangyari nakaraann a ikinasama ng loob niya. But, I felt like she already forgotten about it."Pristine!" Sinalubong niya ako ng ngiti at agad na hinawakan sa kamay."Are you okay? A-Ang balita ni Sebastian ay umalis ka raw ng bahay ninyo, eh."Nasa mga mata niya ang pag-aalala and when she looked at my back, kahit sarado ang pinto ay alam ko na si Elijah ang tinitingnan niya. May kaba rin sa mga mata ni Esther pero napanguso siya."Andyan ang bodyguard mo?" tanong niya.I nodded at her. "Pero huwag kang mag-alala, nagkausap na kami. Saka, wala naman nang problema. Mukhang tapos na sila sa pag-iimbestiga sa mga estudyante. Isa pa, panatag naman ako na hindi ka nagpapanggap lang para makalapit sa akin."Napataas ang mga kilay ni Esther sa akin at ngumiti."Oo naman! Saka, hindi ko nga
I groaned as my body slammed against the side of the road. I squeezed my eyes shut tightly when my head struck the concrete wall. It was pure chaos. The shouts of the people around us were deafening. After the first gunshot earlier, I heard another... and then another. But what made my eyes widen, despite the pain, was the tight grip on me.Kasunod ng higpit ng kamay na nakahawak sa akin ay narinig ko ang mahinang boses ni Esther. "P-Pristine, are you okay?"That's when I realized what just happened. Nakaramdam ako ng matinding takot nang mapagtanto na may nagtangka muli sa buhay ko. But nothing happened to me... Esther... S-She was the one who pulled me. She saved me at kung hindi niya ako hinila dito sa gilid at iniiwas ay baka ang putok ng baril kanina na narinig ko ay sa akin tumama."E-Esther..." I get up and called her. Her eyes are still closed. Nakadapa pa rin siya. Ang kamay na mahigpit na nakahawak sa akin kanina ay nakasayad sa sementadong daan at ang mukha niya ay nakatagi
Elijah"Nakakainis talaga. Hindi ko natunugan agad ang babaeng 'yon. Akala ko normal na estudyante lang na nakakairita at maingay."I looked at Kio. Hanggang ngayon ay naririnig ko pa rin sa kaniya ang linya na 'to. It's been three days since I first heard it from him after I found out about who is Estrella Lee. Sinabi ko rin sa kaniya at kay Havoc nang gabing 'yon ang nalaman ko."Magaling talagang magpanggap."After the incident in front of the university earlier, I received a short call from my mother asking me about Esther--her spy. But honestly, I was already expecting her spy to report to her after I found out about their secret—but I didn’t think it would take three days for her to reach out my mother. Ngayon lang sinabi nito sa mom kung kailan nagkaroon ng pag-atake sa university. Kung kailan alam na rin ni Pristine.Tatlong araw ang pinalipas. Nalaman ko ang totoo sa katauhan ni Estrella Lee hindi dito sa university kung hindi nang may makita akong kahina-hinalang tao na ilan
"Pristine."Sa gitna ng paghingi ko ng tawad ng ilang ulit kay Sebastian ay narinig ko ang boses ng papa sa aking likod. Natigilan ako, napasinghap, at medyo nataranta dahil sa mga luha na nasa magkabilang pisngi ko. He will be worried if he sees me crying kaya agad kong pinalis ang mga iyon.Si Sebastian naman sa harapan ko ay napatingin sa likod ko at bahagyang yumuko. I knew he was showing respect to my father, who was now walking closer to us. Huminga ako ng malalim at inayos ang sarili ko. Nang sakto nang nasa likod ko na ang papa ay saka naman ako humarap."Pa..."But when I saw him, he wasn't looking at me—he was looking at Sebastian. Seryoso ang ekspresyon ng mukha ng aking ama, na ikinakunot ng noo ko. Alam kong hindi naman masamang tao ang tingin niya kay Sebastian, kilala niya ito bilang mabuting bata dahil anak ito ng kaibigan rin niya sa negosyo, pero the way he was looking at him right now... it was as if the latter was an enemy."Mr. Vera Esperanza—""No need for the fo
Nanlamig ang pakiramdam ko lalo na sa paraan ng pagtingin niya sa akin.Maybe I hoped too much... m-maybe the light I saw in him, the kindness I thought he had shown me despite knowing I'm in love with someone else, was never real. That he really had his own intentions."S-Sebastian—" and I gasped when he suddenly pulled me by the arm, umatras ako at sinubukan kong bawiin ang braso ko pero mahigpit na niyang hawak 'yon."Is this what you really want? Ang pilitin rin ako, Sebastian?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Hindi mo naiintindihan ngayon kung anong ginagawa ko, Pristine, but soon, you will..." mabibigat ang bawat salita nang sabihin niya, na ikinailing ko.Ano pa ba ang hindi ko naiintindihan d-dito? "Pero tama ka, I have the power to make this stop, for you to be free, Pristine. At alam mo ba bukod doon? Kaya ko rin mapaluhod ang lolo mo sa harapan ko. Hindi ba't ang gusto mo ay makakawala sa kaniya? Na mas maprotektahan kayo ng papa mo. That's what I'm fckng doing right now
Agad akong napahawak sa gilid para hindi tuluyang matumba. Nang lingunin ko naman si Kio ay nakaalalay na siya pero umayos rin nang makitang seryoso ang tingin ko sa kaniya.What was the name of that drug again? Hindi medicine 'yon at alam kong intentional na banggitin ni Kio na medicine para hindi ako mag-alala dahil nakita niya kung paano rin ako napraning dahil dalawang linggo nang walang malay si Elijah! Naningkit lalo ang mga mata ko sa pag-alala doon. What was--Astra! Yes. That was the name of that drug. Iyon ang narinig ko na pangalan nang pag-usapan nilang dalawa 'yon ni Havoc!And when I asked Esther, she said that Astra is as a drug rather than medicine, it can be described as a sedative or hypnotic substance with strong sleep-inducing effects. At totoo nga daw na pwedeng isang buwan o higit pa ang maging epekto non!Nang maalala ko 'yon ay mas tumalim ang tingin ko kay Kio."No. You will not use that drug," I said, my voice strict and cold, leaving no room for argument.
I slowly moved away from Elijah on the bed. Nakatingin ako sa kaniya habang ingat na ingat akong hindi siya magising. He fell asleep after we talked about my birthday, na ilang araw na lang ang binibilang. Natuwa pa nga ako dahil hindi na niya binanggit pa si Sebastian. Pero iyong sinabi niyang "runaway"bago namin mapag-usapan ang mga magaganap sa birthday ko—it actually sounded like he's not that serious, but he also looked like he is... ganoon ang pakiramdam ko, eh.Honestly, I wasn't surprised by that question anymore. Kasi simula nang sabihin niya sa akin na tutulungan niya akong umalis sa bahay na 'to, na makalayo sa lolo ay naramdaman ko nang mauulit muli 'yon. And because of what happened to me recently, when Lolo Halyago hurt me again, hindi na rin ako nagulat sa tanong ni Elijah.At sa totoo lang, pagkatapos ng mga nalaman ko mula kay lolo mismo, gustong-gusto ko na rin umalis dito. I’m just gathering enough courage to talk to my father. Nagpasya ako na sabihin dito ang tung
Nang hindi sumagot si Elijah ay sumampa ako sa kama at niyakap siya. I rested my head in his chest and hugged him tightly. "Should I remind you that you are not just myBodyguard? Or should I remind you how much... I love you?" I heard his breathing, his fast heartbeat and then he moved after I said that. Ang mga kamay niya ay dumako sa baywang ko. Hinihintay ko rin siyang magsalita pero nang manatili siyang tahimik pagkalipas nang ilang segunod ay napatingin ako sa kaniya. But I gasped and was surprised when his arms gently carry me to his lap. Ngayon ay mas dumikit ako sa kaniya at gahibla na lang ang layo ng mga labi namin sa isa't-isa. "I'm scared..." he whispered. "Eli..." I called him with concern. I knew it... hindi lang pagsisisi sa nagawa niya ang nararamdaman niya sa mga nakalipas na araw. "Still fckng scared and even after you said that you love me, Pristine? May mga araw na sa tuwing nakatingin ako sa 'yo, pakiramdam ko maaaring magbago ang tingin mo sa 'kin, and tha
Elijah didn't recover right away after he woke up from two weeks of sleep. Nanghihina pa rin siya kahit tatlong araw na ang nakalipas. Kio and Havoc had expected this to happen, sila na muna ang in-charge sa safety namin ng papa. Pero unang araw nang magising si Eli ay hindi rin naman ako nakatiis at pagkatapos lumiban na ako sa klase. Now I've been absent for two days and. Nakaalalay ako sa tabi ni Elijah, I was the one feeding him, assisting him to his needs o sa kung ano ang gagawin niya. I even stayed with him in his room because I'm afraid that something bad might happen. Dito talaga ako natutulog, sa kama sa tabi niya and he didn't disagree with that. Hindi kasi maalis ang kaba sa akin na baka mamaya ay mawalan ulit siya ng malay o ano. Ito rin ang naging epekto ng dalawang linggo niyang walang malay. But Eli... he was silent since he woke up and we had that conversation. Pakiramdam ko, itong dahilan ng pananahimik niya ay dahil hindi nga narealize rin niya na sumobra siya sa
Hindi ko maiwasan na hindi makaramdam ng pag-aalala kay Elijah. Narito ako ngayon sa silid niya, sa may mansion rin at kanina pa siya pinagmamasdan. May IV siya sa kamay, may ilang mga nakalagay rin aparato para mamonitor ang hearbeat niya.H-How many days has it been? Lagpas na sa isang linggo kaya mas lalo akong nakakaramdam ng takot at kaba. Sir Antonius—Elijah's father told me that this is normal, he's calm yet I can't feel at ease with his words. Kahit alam kong mas siya ang nakakaalam ng totoong lagay ng anak niya.Ang gusto rin noong una ng Sir Antonius pagkatapos ng nangyari nang araw na pigilan niya si Eli at mawalan ng malay ay iuuwi niya ito pero nakiusap ako na kung maaari ay dito na lang sana at huwag nang ilayo pa. Alam ko kasi na magiging limitado lang ang pagbisita ko, baka hindi rin ako kaagad makaalis kung kailan ko gustuhin. At nagpapasalamat naman ako dahil pumayag naman rin ito."I understand you, hija. Okay. But, I need to talk to your father and explain what real
My eyes blinked a few times because I couldn't process it. That after everything I said, I still couldn't stop him. "W-Why... E-Eli..." Naikuyom ko ang nanginginig kong mga kamay habang patuloy ako sa pag-iyak. My sobs filled my room, and it hurt me even more. Mas nanunuot 'yong sakit sa bawat segundo na lumilipas. I truly understood now how far Elijah w-was willing to go to give me a peaceful life—even if it meant h-he wouldn't be a part of it anymore. "No... Ayoko ng b-buhay na wala siya." Pagkasabi ko non ay kaagad rin akong tumayo. Even if my body still hurt from what lolo did earlier, I stood up and ran to stop Elijah. "Eli!" I shouted. Tumayo ako at kahit na walang sapin sa paa ay sinundan ko siya. Pagkalabas ko ng silid ko ay walang kahit sinong nakabantay. Ang bilis ng pagtibok ng puso ko habang tinatakbo na ang palabas. H-He was fast! "Elijah!" sigaw kong muli at nang makarating na ako sa hagdan pababa ay doon ko siya nakitang palabas na mismo ng mansion. Hindi ako tu
Ilang beses ko ba kailangan ipaliwanag? N-na hindi naman niya' yon kasalanan. "It drives me insane that I wasn't able to protect you, that I failed to keep you safe... it was like knives digging deeper inside me. And I’m angry at myself because I promised to always be there for you, to never let anything harm you. I can do it, I can fcking kill all of them to make you safe. Pero ano ang nangyari? You were hurt... badly hurt that I almost... lost you."His eyes... there was only the feeling of his pain and his regret. And despite everything, I could feel how much he cared, how deeply he felt for me, at n-nasasaktan ako ng sobra na makita siyang ganito lalo at alam ko rin kung ano ang pinagdaanan niya sa kamay ng lolo at ng mga kaaway nito para lang masiguro ang kaligtasan ko."Hindi mo 'yon k-kasalanan, Elijah..." sagot ko habang umiiling sa kaniya. At kahit sa nanlalabong mga mata ay nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon sa mukha niya. The softness vanished, the worry was nowhere to