Elijah"I'm so sorry, Clementine."I gritted my teeth, ignoring my mother as my eyes remained locked on the emergency room where Pristine was being treated by the doctor. She was still unconscious and looked so fcking pale. She was barely breathing when I carried her earlier, and it scared me to death. Ngayon ko lang rin siya nakita sa ganoong sitwasyon. What happened at the university also scared me, but this... this is beyond anything I’ve experienced because she’s really not responding."Hindi ko naman gusto na ganito ang mangyari."Hindi ko pa rin pinansin si mom. But, I really knew this would happen. Yesterday, when she was talking to her father, I noticed how she was gasping for air, struggling to speak while pressing her chest. Alam ko naman na nadala rin siya ng emotions niya, she was caught up in her emotions and the things she needed to say that's why she didn’t stop, even though she was having trouble breathing. Remembering the past triggered her, and that’s exactly what I
We didn't stay long at the hospital. Nang masiguro ng mga doctor na okay na si Pristine ay kahit na gusto ko pang manatili siya doon para mas matingnan ang kalagayan niya ay tumanggi na rin siya. And now we just arrived back at my house. Ilang beses na siyang tinanong ng mom kung ipapaalam ba ang nangyaring ito sa papa niya, pero ilang pag-iling lang rin ang isinagot niya."Pasensiya na po talaga kayo."I was at my mother's back while she was near my woman's bed. Nakahiga si Pristine ngayon at dito ko siya dinala sa kwarto ko mismo. I'm afraid that her past would haunt her in her dreams again. Nabanggit sa akin ng mom kanina kung ano rin ang nangyari at kung paano niya natagpuan si Pristine sa labas, and it scares me na maulit 'yon."No, ako dapat ang humingi ng pasensiya. Masyado ata kitang napressure. Dapat dinahan-dahan ko rin ang pagtatanong ko," my mother said, then sat on the side of Pristine's bed.Napatingin ako sa kanya. I was eager to speak with her right now about what Pris
"A-Alis na nga... naghihintay na ang mommy mo..." tulak niya sa akin.I stood and nodded. But right now, I felt like I didn’t want to leave and just stay by her side. But I also knew she wouldn’t allow that, lalo na’t alam niyang naghihintay na ang mom sa kabilang silid para makausap ko."Ten minutes and I'm back," I told her."Just take your time, Elijah."There's really so much to talk about. Tumango na lang rin ako kay Pristine at lumabas na ng silid. When I got to the next room and entered, I saw my mother's back while she was looking outside the window. Sa tingin ay parang ang lalim rin ng iniisip niya.Nang humarap siya sa akin ay saka ako nagpatuloy sa paglalakad palapit. I was looking at her seriously. After what I learned from Pristine, ang mga bumalik niyang alaala ay mas naunawaan ko ang dahilan ng aking ina. Now I know why she doesn't want me to kill Halyago right away.I glared at my mother while my jaw was clenching intensely."You... will use Pristine Felize to get reve
"How did you get her?"Sa tanong kong iyon ay napababa sandali ang mukha ng aking ina. “Everyone knows she’s dead. And that was an accident. So, what did you do, mom?” Sa mga sinabi niya kanina ay iyon ang gustong malaman na hindi niya nabanggit. Pristine had told me that her mother died in a car accident. She was little to remember the details but she never mentioned that she saw her mother in the coffin. Isa pa sa iniisip ko ay kasama si Pierre Vera Esperanza sa aksidenteng iyon. I know that Halyago wouldn't risk his son's life. "Alam ni Alondra na nasa panganib na ang buhay niya," sagot niya.My eyes sharpened at what I heard."Sa sinabi ko kanina kay Pristine, hindi kumpleto ang lahat ng iyon. Nang makabalik ako sa Manila kasama ang daddy mo, hindi ko rin natiis na hindi makipagkita kay Alondra. I showed myself to her. Noong binisita ko siya, hindi sa bahay nila, Clementine. We met in Zambales, kung saan kami unang nagkakilala. Ilang beses pa kaming nagkita at nagkumustahan p
Dad and I knew how much her best friend meant to her, that's why. Pero sa dating trabaho niya, as an assassin, she had already killed a lot. It was just unusual to hear this from her—maybe because love changed her from cruel and merciless to someone who could feel deep compassion and fear for another's life.Love. Everytime I think about that word, I think about Pristine Felize. “Then what did you do after?” I asked my mother. "I made sure that Halyago thought it was Alondra. It was challenging to identify the body. At nang makarating nga sa akin ang balita na napaniwala si Halyago ay pinabantayan ko pa rin ang pamilya nila—si Pristine habang si Alondra ay dinala ko na sa Russia para doon magamot. She fell into a coma and she... s-she almost died a few times, Clementine. Ilang beses na muntik bumigay pero inilaban niya. Akala ko rin hindi na siya magigising sa mga nakaraang taon na lumipas, but here she fought well. For her family. For Pristine."I nodded.All this time, my mother
Pristine Akala ko ay magkakaroon pa ako ng pagkakataon na makausap ang Ma'am Kamila pero kinabukasan ay umagang-umaga, nagpaalam na rin ito sa akin na kailangan na nitong bumalik sa Russia. Naunawaan ko naman na abalang tao rin ito kaya naman sinabi ko na sa susunod na lang rin ang mga bagay na gusto kong itanong tungkol sa mama. Masaya na rin ako na malaman na may isang taong nakakakilala sa aking ina at hindi lang basta kakilala, kung hindi isang matalik na kaibigan pa. At ang nakakatuwa pa ay mommy ito ni Elijah. "Hindi ba talaga kayo close ng mom mo, Eli?"Now, we are here outside. Nag-set siya ng blanket at nasa ilalim kami ng lilim ng isang malaking puno. Nakahiga siya sa kandungan ko habang nakapikit ang mga mata, habang ako naman ay pinaglalaruan ang mga hibla ng buhok niya. Malamig rin ang simoy ng hangin kahit na alas-dos pa lang ng hapon. At nakakatuwa dahil may mga ibon na lumilipad sa gawi namin. "Hindi ko alam kung ano ang mga dapat pagbasehan para sabihin ko na close
"Pristine!"Papa welcomed me with a tight embrace when I returned home. Kasama ko si Elijah, si Kio at si Havoc. Bagong tagabantay si Havoc na ipinadala ng Ma'am Kamila ngayong umaga lang rin at makakasama ito ni Kio. She told me that now that I remember my past, I need more security.Home.Yes. This is still the place where I was born, where everything started. May mga masasayang alaala pa rin na hindi ko maikakaila kahit na halos lahat ng naranasan ko sa bahay na ito ay puro trauma. And those happy moments was when I was with my parents. With my mama... and papa."I-I'm sorry po... s-sorry. Pasensiya na po papa kung pinag-alala ko kayo."May isa pa akong mabigat na dahilan para bumalik dito ay iyon ay dahil sa aking ama. But aside from that, I wanted to recall all of the memories that was intentionally removed from me. At sa pagkakataon na 'to, hindi ko na hahayaan pa na may gawin ulit si lolo sa akin pagkatapos ng mga naalala ko. Now, that I know he's the real villain here. "2 day
"Are you okay?" Pagkaalis ng Lolo Halyago at ng mga tauhan nito ay agad akong hinarap ni Elijah at ikinulong ang mukha ko sa mga palad niya. The anger I was feeling in my chest vanished suddenly when I saw his worried face looking at me. At habang hawak naman niya ako at hinihintay ang sagot ko ay narinig ko bigla ang pagtikhim ni Kio kaya napatingin ako dito.I saw him pointing my father who was not looking at us. Naalarma naman ako dahil bigla rin nawala sa isipan ko na oo nga pala at kasama namin ang papa!"I-I'm okay, Eli..." sagot ko kay Elijah at ako na ang nagbaba ng mga kamay niya at bumaling ako agad sa aking ama na wala naman gulat sa mukha dahil sa nakita niyang ginawa ng bodyguard ko. He's also looking at me with so much worry in his eyes."Pasensiya ka na, anak. Hindi ko na nasabi pa na dumating ang lolo mo dahil nagtalo rin kami nang malama niya na wala ka dito sa bahay. I am not actually expecting him today. Tinawag na lang ako ng isang kasambahay at sinabing naghihinta
"Pristine."Sa gitna ng paghingi ko ng tawad ng ilang ulit kay Sebastian ay narinig ko ang boses ng papa sa aking likod. Natigilan ako, napasinghap, at medyo nataranta dahil sa mga luha na nasa magkabilang pisngi ko. He will be worried if he sees me crying kaya agad kong pinalis ang mga iyon.Si Sebastian naman sa harapan ko ay napatingin sa likod ko at bahagyang yumuko. I knew he was showing respect to my father, who was now walking closer to us. Huminga ako ng malalim at inayos ang sarili ko. Nang sakto nang nasa likod ko na ang papa ay saka naman ako humarap."Pa..."But when I saw him, he wasn't looking at me—he was looking at Sebastian. Seryoso ang ekspresyon ng mukha ng aking ama, na ikinakunot ng noo ko. Alam kong hindi naman masamang tao ang tingin niya kay Sebastian, kilala niya ito bilang mabuting bata dahil anak ito ng kaibigan rin niya sa negosyo, pero the way he was looking at him right now... it was as if the latter was an enemy."Mr. Vera Esperanza—""No need for the fo
Nanlamig ang pakiramdam ko lalo na sa paraan ng pagtingin niya sa akin.Maybe I hoped too much... m-maybe the light I saw in him, the kindness I thought he had shown me despite knowing I'm in love with someone else, was never real. That he really had his own intentions."S-Sebastian—" and I gasped when he suddenly pulled me by the arm, umatras ako at sinubukan kong bawiin ang braso ko pero mahigpit na niyang hawak 'yon."Is this what you really want? Ang pilitin rin ako, Sebastian?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Hindi mo naiintindihan ngayon kung anong ginagawa ko, Pristine, but soon, you will..." mabibigat ang bawat salita nang sabihin niya, na ikinailing ko.Ano pa ba ang hindi ko naiintindihan d-dito? "Pero tama ka, I have the power to make this stop, for you to be free, Pristine. At alam mo ba bukod doon? Kaya ko rin mapaluhod ang lolo mo sa harapan ko. Hindi ba't ang gusto mo ay makakawala sa kaniya? Na mas maprotektahan kayo ng papa mo. That's what I'm fckng doing right now
Agad akong napahawak sa gilid para hindi tuluyang matumba. Nang lingunin ko naman si Kio ay nakaalalay na siya pero umayos rin nang makitang seryoso ang tingin ko sa kaniya.What was the name of that drug again? Hindi medicine 'yon at alam kong intentional na banggitin ni Kio na medicine para hindi ako mag-alala dahil nakita niya kung paano rin ako napraning dahil dalawang linggo nang walang malay si Elijah! Naningkit lalo ang mga mata ko sa pag-alala doon. What was--Astra! Yes. That was the name of that drug. Iyon ang narinig ko na pangalan nang pag-usapan nilang dalawa 'yon ni Havoc!And when I asked Esther, she said that Astra is as a drug rather than medicine, it can be described as a sedative or hypnotic substance with strong sleep-inducing effects. At totoo nga daw na pwedeng isang buwan o higit pa ang maging epekto non!Nang maalala ko 'yon ay mas tumalim ang tingin ko kay Kio."No. You will not use that drug," I said, my voice strict and cold, leaving no room for argument.
I slowly moved away from Elijah on the bed. Nakatingin ako sa kaniya habang ingat na ingat akong hindi siya magising. He fell asleep after we talked about my birthday, na ilang araw na lang ang binibilang. Natuwa pa nga ako dahil hindi na niya binanggit pa si Sebastian. Pero iyong sinabi niyang "runaway"bago namin mapag-usapan ang mga magaganap sa birthday ko—it actually sounded like he's not that serious, but he also looked like he is... ganoon ang pakiramdam ko, eh.Honestly, I wasn't surprised by that question anymore. Kasi simula nang sabihin niya sa akin na tutulungan niya akong umalis sa bahay na 'to, na makalayo sa lolo ay naramdaman ko nang mauulit muli 'yon. And because of what happened to me recently, when Lolo Halyago hurt me again, hindi na rin ako nagulat sa tanong ni Elijah.At sa totoo lang, pagkatapos ng mga nalaman ko mula kay lolo mismo, gustong-gusto ko na rin umalis dito. I’m just gathering enough courage to talk to my father. Nagpasya ako na sabihin dito ang tung
Nang hindi sumagot si Elijah ay sumampa ako sa kama at niyakap siya. I rested my head in his chest and hugged him tightly. "Should I remind you that you are not just myBodyguard? Or should I remind you how much... I love you?" I heard his breathing, his fast heartbeat and then he moved after I said that. Ang mga kamay niya ay dumako sa baywang ko. Hinihintay ko rin siyang magsalita pero nang manatili siyang tahimik pagkalipas nang ilang segunod ay napatingin ako sa kaniya. But I gasped and was surprised when his arms gently carry me to his lap. Ngayon ay mas dumikit ako sa kaniya at gahibla na lang ang layo ng mga labi namin sa isa't-isa. "I'm scared..." he whispered. "Eli..." I called him with concern. I knew it... hindi lang pagsisisi sa nagawa niya ang nararamdaman niya sa mga nakalipas na araw. "Still fckng scared and even after you said that you love me, Pristine? May mga araw na sa tuwing nakatingin ako sa 'yo, pakiramdam ko maaaring magbago ang tingin mo sa 'kin, and tha
Elijah didn't recover right away after he woke up from two weeks of sleep. Nanghihina pa rin siya kahit tatlong araw na ang nakalipas. Kio and Havoc had expected this to happen, sila na muna ang in-charge sa safety namin ng papa. Pero unang araw nang magising si Eli ay hindi rin naman ako nakatiis at pagkatapos lumiban na ako sa klase. Now I've been absent for two days and. Nakaalalay ako sa tabi ni Elijah, I was the one feeding him, assisting him to his needs o sa kung ano ang gagawin niya. I even stayed with him in his room because I'm afraid that something bad might happen. Dito talaga ako natutulog, sa kama sa tabi niya and he didn't disagree with that. Hindi kasi maalis ang kaba sa akin na baka mamaya ay mawalan ulit siya ng malay o ano. Ito rin ang naging epekto ng dalawang linggo niyang walang malay. But Eli... he was silent since he woke up and we had that conversation. Pakiramdam ko, itong dahilan ng pananahimik niya ay dahil hindi nga narealize rin niya na sumobra siya sa
Hindi ko maiwasan na hindi makaramdam ng pag-aalala kay Elijah. Narito ako ngayon sa silid niya, sa may mansion rin at kanina pa siya pinagmamasdan. May IV siya sa kamay, may ilang mga nakalagay rin aparato para mamonitor ang hearbeat niya.H-How many days has it been? Lagpas na sa isang linggo kaya mas lalo akong nakakaramdam ng takot at kaba. Sir Antonius—Elijah's father told me that this is normal, he's calm yet I can't feel at ease with his words. Kahit alam kong mas siya ang nakakaalam ng totoong lagay ng anak niya.Ang gusto rin noong una ng Sir Antonius pagkatapos ng nangyari nang araw na pigilan niya si Eli at mawalan ng malay ay iuuwi niya ito pero nakiusap ako na kung maaari ay dito na lang sana at huwag nang ilayo pa. Alam ko kasi na magiging limitado lang ang pagbisita ko, baka hindi rin ako kaagad makaalis kung kailan ko gustuhin. At nagpapasalamat naman ako dahil pumayag naman rin ito."I understand you, hija. Okay. But, I need to talk to your father and explain what real
My eyes blinked a few times because I couldn't process it. That after everything I said, I still couldn't stop him. "W-Why... E-Eli..." Naikuyom ko ang nanginginig kong mga kamay habang patuloy ako sa pag-iyak. My sobs filled my room, and it hurt me even more. Mas nanunuot 'yong sakit sa bawat segundo na lumilipas. I truly understood now how far Elijah w-was willing to go to give me a peaceful life—even if it meant h-he wouldn't be a part of it anymore. "No... Ayoko ng b-buhay na wala siya." Pagkasabi ko non ay kaagad rin akong tumayo. Even if my body still hurt from what lolo did earlier, I stood up and ran to stop Elijah. "Eli!" I shouted. Tumayo ako at kahit na walang sapin sa paa ay sinundan ko siya. Pagkalabas ko ng silid ko ay walang kahit sinong nakabantay. Ang bilis ng pagtibok ng puso ko habang tinatakbo na ang palabas. H-He was fast! "Elijah!" sigaw kong muli at nang makarating na ako sa hagdan pababa ay doon ko siya nakitang palabas na mismo ng mansion. Hindi ako tu
Ilang beses ko ba kailangan ipaliwanag? N-na hindi naman niya' yon kasalanan. "It drives me insane that I wasn't able to protect you, that I failed to keep you safe... it was like knives digging deeper inside me. And I’m angry at myself because I promised to always be there for you, to never let anything harm you. I can do it, I can fcking kill all of them to make you safe. Pero ano ang nangyari? You were hurt... badly hurt that I almost... lost you."His eyes... there was only the feeling of his pain and his regret. And despite everything, I could feel how much he cared, how deeply he felt for me, at n-nasasaktan ako ng sobra na makita siyang ganito lalo at alam ko rin kung ano ang pinagdaanan niya sa kamay ng lolo at ng mga kaaway nito para lang masiguro ang kaligtasan ko."Hindi mo 'yon k-kasalanan, Elijah..." sagot ko habang umiiling sa kaniya. At kahit sa nanlalabong mga mata ay nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon sa mukha niya. The softness vanished, the worry was nowhere to