Kabanata 89Awang-awa ako sa kalagayan ni Ma’am Leanne. Parehong may casts ang mga binti at may benda sa noo. May mga gasgas pa ang braso at mukha.“Kanina ko pa po naririnig ang mga salitang ‘yan. Ano po ba talaga ang nangyari? Bakit lahat na lang kayo ayaw sabihin ang totoo?” Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa mag-ina. Pero buntong-hininga ang tugon ni Ma’am Leanne at sandaling sulyap kay Fred. “Bakit ba hirap na hirap kayo na sabihin sa akin ang lahat? Pati si Beth at Brent, ayaw magsabi. Hindi raw nila alam ang totoong nangyari.”“Gwin kasi ayaw lang namin na mag-alala ka. Ayaw namin na matakot ka gaya ng nararamdaman namin ngayon—” "Sa tingin mo ba, Fred, hindi pa ako takot at nag-aalala ngayon? Kanina pa ako alalang-ala. Malapit na nga sumabog 'tong utak ko sa kaiisip kung ano ang nayayri. Ang sikip na rin ng dibdib ko." Mapait akong ngumiti. Tingin pa rin kasi ang tugon nila. Tingin na may kasamang buntong hininga.“Sabihin n’yo na po.” Nakapa ko na lang ang dibdib ko. Napa
“Aling Taning, please sumagot po kayo—” “Wala rito … Tumahimik ako nang marinig ang lalaking nagsalita. Pati ang paghinga ay napigil ko. “Anong wala?” “Halughugin n’yo ang buong bahay!” Mga kalabog at kalampag ang kasunod kong narinig. Paulit-ulit akong napapailing, kasabay ang paglandas ng mga luha. “Hindi Pwedeng wala sila!” “Ang linaw naman ng address na binigay sa atin ni ma’am!” “Natunugan yata ang pagdating natin.” “Malilintikan tayo nito kay ma’am! Bata at dalawang babae lang ang target natin. Matanda pa ang isa, natakasan pa tayo!” Halos bumigay ang mga tuhod ko sa narinig na usapan. Abot-abot ang kabang nararamdaman. Ang tanga ko! Ang tanga-tanga! Hindi ko sana sila iniwan do’n! Kung alam ko lang na sukdulan na pala ang kasamaan ni Mitch. Hindi na sana ako umalis. May nagawa sana ako. Takip na ang palad ko sa bibig. Hawak na kasi ni Fred ang cell phone at naka-loud speaker na. Pero gaya ko, hindi rin muna siya nagsalita. Pati na rin si Ma’am Leanne. “Tara, tingn
Ilang oras na ang dumaan mula nang maka-usap namin si Widmark at Aling Taning. Hanggang ngayon na hating gabi na ay hindi pa rin sila tumatawag uli. Para na akong mababaliw sa kakaisip, sa pag-aalala, at sa kaba. Ano na kaya ang nangyayari sa kanila? Nakailang tawag at text na rin ako, kaya lang hindi na sumasagot si Aling Taning. Maski reply ay wala. Kahit man lang sana malaman namin kung nasaan na sila. Kung nakaalis ba sila ng bahay o hindi. Kaya ang bigat, ang sikip sa pakiramdam. Paulit-ulit na rin akong nagdasal na sana gabayan sila ng panginoon, sana hindi sila mahanap ni Mitch at ng mga tauhan niya. Kaya lang, hindi ko naman maiwasan ang magtanong kung ano ba ang kasalanan ko? Bakit niya ba ako pinarurusahan ng ganito? Sa pagkakaalam ko, wala rin naman akong kasalanan kay Mitch. Oo, alam niya na ayaw ko sa kanya para kay Fred noon. Pero hindi naman ako humantong sa punto na inaaway siya o paghiwalayin sila. Kahit nga ayaw ko sa mga utos ni Fred, ginagawa ko pa rin kasi a
“Dad!” Paulit-ulit ang ginawang pagtawag ni Fred sa Daddy niya. Hindi na kasi nito tinugon ang sinabi niya. Takot na takot na kami, na baka buksan nga niya ang pinto. “Sir Franc! ‘Wag n’yo po buksan.” Sabay naming nakapa ang aming mga dibdib nang marinig ang pagpigil ni Tonyo, kay Sir Franc. Akala kasi namin ay binuksan na nga niya ang pinto kaya hindi na siya tumugon. “Hindi po tayo nakasisiguro kung sino ang nasa labas, Sir Franc. Kahit may mga bantay pa.” “Oo nga po, Uncle Franc. Sabi pa naman ng mga police, wala na sila Mitch sa lugar na pinuntahan nila. Baka napasok na ang mga ‘yon dito sa hospital,” rinig naman naming sabi ni Patrick. Mabuti na lang at matino pa rin ang pag-iisip ng dalawang lalaki, kahit nabugbog ang mga katawan dahil sa aksidente. “Hello, Dad …” “Fred …” “Tama si Tonyo at Patrick, Dad. Ang sabi ni Brent, alam na rin ng taga-hospital ang kalagayan natin. Kaya wala munang pwedeng pumasok sa mga silid natin, kahit doctor at nurse. Makiramdam na muna kayo.
“Ang tigas din talaga ng ulo n’yo! Hindi ba ang sabi ko, ‘wag kayong lumabas—” Inis na lumapit sa amin si Brent. Napapailing pa habang nagpalipat-lipat ang tingin sa amin ni Fred. “Para namang hindi mo alam kung sino sa amin ang matigas ang ulo!” dismayang tugon ni Fred. Sandali pa siyang sumulyap sa akin saka bumaling ulit kay Brent. “Gwin naman—” Nakamot niya ang batok. “Alam mo naman na hindi pa nahuhuli si Mitch at mga tauhan niya!” Hawak na niya ang batok. Tumaas yata ang presyon. Sa bagay, sino ba ang hindi tataas ang presyon sa sitwasyon namin ngayon? “Naintindihan ko naman kung ano ang nararamdaman n’yo. Alam ko na nag-aalala kayo para sa anak n’yo. Pero kasi, mga halang ang mga kaluluwa ng mga tauhan ni Mitch. Ngayong lumabas kayo, binibigayan n’yo lang ng dahilan ang babaeng ‘yon na magawan kayo ng masama.” Ako naman ang napakamot sa ulo. Paulit-ulit na lang kasi ang naririnig ko. Nakaka-umay na. Puro bunganga lang ang ginagamit namin. Walang galaw. “Brent, sinabi ko
Abot-abot ang kaba na nararamdaman ko habang patakbong nagtungo sa kumpulan ng mga tao at pilit sumiksik doon. “Gwin—” Hintayin mo ako!” Rinig ko ang pagtawag ni Fred, pero wala na akong panahon na lingunin siya. Alam ko naman na nakasunod lang siya at ang mga bodyguard. “Ma’am, hindi ka pwedeng lumapit!” Hinarang ako ng mga pulis at hinawakan. Sinubukan ko silang iwaksi at itinulak. Pero hindi sila matinag. Ayaw nila akong bitiwan. “Sandali, bitiwan n’yo muna ako!” Bumuhos ang mga luha ko nang makita ang plate number ng taxi na bumungga sa puno. Kahit masama na ang kutob ko kanina, umaasa pa rin ako na hindi iyon ang sinakyan nila. “Ano ba, bitiwan n’yo ako! Anak ko, Widmark!” Buong lakas pa rin akong nagpupumiglas kasabay ang pagsigaw sa pangalan ng anak ko at pag-iyak. “Widmark! Anak ko …” buong lakas kong sigaw. “Bitawan n’yo ako, please! Ang anak ko ang sakay ng taxi …” Inipon ko ang buong lakas ko at pinagtutulak ang mga pulis hanggang sa mabitiwan nila ako. “Aling Tanin
FRED POV “Gwin, saan ka ba nagpunta?” Nakakapanghina ang kabang nararamdaman ko. Buong sistema ko, kinakalampag ng kaba at takot. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin, hindi ko kakayanan kung parehong mawala sa akin ang mag-ina ko. Sa tindi ng galit ko sa mga pulis kanina. Nawala sa isip ko si Gwin. Hindi ko napansin na umalis pa siya. Na wala na pala siya sa tabi ko. “Fred, ano ba? Kumalma ka nga!” sita sa akin ni Brent. Sandali niya akong tinapunan ng tingin at muling bumaling sa harap ng kalsada. “Kung ikaw kaya mong kumalma. Ako hindi! Mag-ina ko ang nawawala, Brent. Hindi ko pa alam kung maayos ba ang lagay ni Widmark. Kung hindi ba siya nasaktan sa aksidente kanina. Hindi mo alam kung ano ang nararamdaman ko, kasi hindi mo sila mag-ina!” “ ‘Yan ang sinasabi ko. Pati ako, inaaway mo. Ang gusto ko lang naman ay ipanatag mo ang loob mo, matuto kang kuntrolin ang sarili mo. Hindi ‘yong lahat na lang inaaway mo!” Pabagsak akong sumandal at bumuga ng hangin.”Naintindihan ko k
Kabanata 96 Nagulat man ako sa sabay na pagtalon ni Widmark at putok ng baril, nagawa ko pa rin na saluhin ang anak ko. Bumuhos ang luha ko habang yapos siya. “Ayos ka lang ba, Anak?” Binaba ko siya “Walang masakit sa’yo?” Kinapa ko rin ang buong katawan niya. Sinisiguro ko na hindi siya ang natamaan ng bala. Pero ang tingin ko nasa malaking butas pa rin. Hinihintay kong sumilip si Gwin. Hinintay ko na bumaba siya pero wala. Ang narinig ko ay ang kumusyon mula sa taas. Mga sigaw at da*ng. “Anak, may sakit ba sa’yo?” Hinawakan ko ang sugat sa noo niya. Pinahid ang tuyong dugo sa gilid no’n. “Wala po—’ Kasabay ng sagot niya ay pagpilig ng ulo niya, sabay ang paglandas ng masaganang luha mula sa mga mata niya. ‘Shhh … tahan na Anak, nandito na si Papa. Wala nang mananakit sa’yo—” “Walang hiya ka, Gwin! Sinira mo ang mga plano ko!” Sabay kaming napatingin sa taas ni Widmark nang marinig ang nanggagalaiting sikmat ni Mitch. Kumabog pa lalo ang dibdib ko. Natatakot ako sa maaring
"Francine, dahan-dahan naman," mahinahong sabi ni Tonyo sa Anak niya. Oo, sa wakas ay natanggap na rin ni Tonyo ang Anak nila ni Mitch na si Francine. Naisip nga kasi niya, wala namang kinalaman ang bata sa maling ginawa ng Ina nito. At kahit ilang beses pa niya itanggi o pagbaliktarin ang mundo, dugo at laman pa rin niya ang bata. Mabuti na lang at mababait na rin ang mga magulang ni Mitch. Sa katuyan nga ay tanggap na rin siya ng mga ito, bilang ama ng Apo nila. Kaya masasabi na hindi lang ang mga kaibigan ni Tonyo ang masaya, siya rin. Hindi man gaya ng saya na nararamdaman ng mga kaibigan niya ang saya na nararamdaman niya ngayon, masasabi namang kumpleto na rin ang buhay niya kahit anak lang ang mayro'n siya. Anak na nagpapasaya ng buhay niya. Isang taon matapos ang kasal nina Patrick at Beth, ay nagpakasal din kaagad sina Gwin at Fred, at ngayon nga ay pareho ng buntis ang mga kaibigan niyang babae. Si Gwin ay buntis sa pangatlong anak nina Fred, at si Beth naman ay bun
Tahimik na nakatayo, at maluha-luha ang mga mata ng mag-ama na Fred at Widmark habang hawak ang puting rosas.Bakas ang lungkot habang nakatingin kay Gwin na nakasalampak sa damuhan at umiyak habang himas ang lapida ni Aling Taning. Isang buwan na ang lumipas matapos ang trahedyang nangyari sa mga buhay nila. Sariwang-sariwa pa sa mga alaala nila ang sakit, takot, at galit. Akala ni Gwin, no'ng araw na 'yon ay magtatapos na ang buhay niya pero hindi pala, sakto kasi na dumating si Fred, at nailigtas siya.Si Fred ang bumaril sa lalaki na nangahas na e-hostage siya. 'Yon nga lang ay nahimatay naman siya dahil sa sobrang takot at pagod. "Gwin, tahan na," mahinahon na sabi ni Fred. Umupo na rin siya sa tabi ni Gwin at hinaplos ang likod nito, saka naman niya nilagay ang bulaklak sa lapida ni Aling Taning. Gano'n din ang ginawa ni Widmark, na humiga pa sa lap ng Mama niya matapos ilagay ang bulaklak sa lapida ng Lola Taning niya. "Don't cry na po, Mama," malambing na sabi ni Widmark.
Kahit nanginginig ang buong katawan at halos hindi na maihakbang ang mga paa, sinisikap pa rin ni Gwin na tumakbo ng mabilis habang hawak ang tiyan. Sa isip niya hindi pwedeng mahuli na naman siya ng tauhan ni Brent. “Mitch—” Awtomatiko huminto ang pagtakbo niya nang makarinig ng putok ng baril mula sa bahay kung saan niya iniwan si Mitch. Iba kaagad ang naisip niya. May tama na nga kasi si Mitch, alam ni Gwin na hindi na nito kayang protektahan ang sarili.Napatakip ng bibig si Gwin, kasabay ang pagpatak ng mga luha. Kita nga rin niya kung paano pinigilan ni Mitch ang demonyong si Brent. Kahit nasasaktan na at may tama pa, buong lakas pa rin nitong pinigil si Brent, hindi lang siya nito mahabol. “Mitch— a-anong gagawin ko?” Napahawak sa ulo si Gwin. Hindi na rin siya maperme sa kinatatayuan niya. Akmang babalik siya sa bahay at aatras naman. Walang tigil ang pagpatak ng luha niya habang tanaw ang bahay. Nalito pa rin siya kung babalik ba o hindi. Pero alam niya naman na kapag b
Habang nakakaputukan sa loob ng Farm. Dahan-dahan namang gumalaw si Fred. Siniguro niya na hindi siya mahuhuli ng mga naka-antabay na mga pulis. Kanina pa siya kating-kati na pumasok kasama ang mga pulis pero ayaw siyang payagan. Kanina niya pa gustong alamin kung okay lang ba si Gwin. Kung hindi ba siya nasaktan o buhay pa ba siya. Sa isip niya, para siyang inutil. Parang lumpo na hindi makagalaw na naghihintay lang sa tabi at nagtatago habang si Gwin ay nasa panganib.“Fred, dito ka lang sabi! Sana talaga, hindi ka na sumama,” pigil ni Patrick, sabay hawak sa braso niya. "Pabayaan n'yo ako!" Winaksi niya ang kamay ni Patrick. Ayaw na niya talagang paawat. Hindi na niya kayang maghintay na lang kung kilan lalabas si Gwin sa Farm. "Fred naman! 'Wag ka na ngang dumagdag sa problema! Dito ka na lang, hayaan mo na lang ang mga pulis na gawin ang trabaho nila," giit ni Patrick, determinado siya na hindi papayagan ang pinsan na ipahamak na naman ang sarili niya. "Hindi n'yo ako naiin
Abot-abot ang kaba na nararamdaman nina Gwin at Mitch habang naririnig ang nanggalaiting sigaw ni Brent mula sa labas. Ilang ulit na rin nitong sinuktok at pinagsisipa ang pinto. Kung walang harang, siguradong kanina pa ito nakapasok at malamang ay kinaladkad na sila palabas o ‘di kaya ay sinaktan na sila.Buong lakas na diniin ng dalawang babae ang kama sa pinto, para kahit paano ano ay hindi kaagad mabuksan ni Brent. Pero hindi nila maiwasan na mapapikit sa tuwing maririnig ang umalingawngaw na sigaw nito. Tinatawag ang mga tauhan niya. “Ano? Sisilip na lang ba kayo riyan? Buksan n’yo ang pinto mga inutil!” utos ni Brent sa mga tauhan niya. Maya maya ay nagmamadaling mga yabag na ang naririnig nina Gwin at Mitch. Kapwa may luha na sa mga mata ang dalawa at nanginginig na ang mga kamay.Habang ginagawa nina Gwin at Mitch ang lahat, hindi lang mabuksan kaagad ang pinto. Humaharorot naman ang mga police car, papunta sa lugar na tinutumbok ng tracker sa hawak nilang cell phone. Cel
"Anong pagkamatay ng Nanay mo? Sinong Nanay ang sinasabi mo?" naguguluhan na tanong ni Gwin. Alam naman niya na walang ibang tinatawag na Nanay si Mitch, kung hindi si Aling taning lang. Pero hindi niya kayang tanggapin ang narinig. Hindi kayang e-absurb sa utak niya. Hindi niya matanggap na wala na si Aling Taning. Sobrang pagpipigil na rin ang ginagawa niya, huwag lang mapahagulgol at huwag sumigaw. Paulit-ulit niya rin na pinilig-pilig ang ulo. “Gwin—” Tinangka ni Mitch na hawakan si Gwin, pero tinampal lang nito ang kamay niya. Walang salita na lumabas mula sa bibig niya pero ang mga tingin naman ay parang sinasaksak ang puso ni Mitch sa talim. Yumuko na lamang si Mitch at sandaling nagtiim ng mga mata. "Gwin, si Nanay Taning—" Sinubukan ni Mitch na magsalita pero hindi niya magawang ituloy ang gustong sabihin. Pumipiyok ang boses niya sa kada salita niya. "Mitch?!" pigil na sigaw ni Gwin. Na ikinataranta ni Mitch. “Gwin–" nasambit niya. Pero nasa pinto ang tingin. Na
"Mitch! Nahihibang ka na ba? Tanggalin mo nga 'yan!" Hindi napigil ni Gwin ang magtaas ng boses. Nagtataka kasi siya sa ginagawa ni Mitch. At saka, natatakot din na baka madamay siya sa galit ni Brent dahil sa kalokohang pinaggagawa nito. Pero imbes na sumunod, pinandilitan lang siya nito habang tuloy pa rin sa pagsigaw sa pangalan ni Brent. Hindi maintindihan ni Gwin kung ano ang binabalak ni Mitch. Nilagyan ba naman ng harang ang pinto. At paminsan-minsan din niya iyong hinahampas na parang nagwawala pa rin siya. Sinasabayan niya pa ng sipa. "Brent, let me out! Nakakasakal rito sa loob–" "Mitch, tumigil ka na nga! Ano bang ba kasing drama 'tong ginagawa mo? Pwede ba, tigilan mo na 'yan bago pa pumasok ang demonyong si Brent dito at pati ako madamay sa galit niya!" sita na naman ni Gwin. Nilakasan niya pa lalo ang boses. Intensyon niya talaga na marinig ni Brent ang pagsaway niya kay Mitch, para hindi siya madamay, sakaling maubos ang pasensya nito dahil sa ginagawa ni Mitch.
THIRD PERSON POVHinablot ni Brent mula sa kamay ni Gwin ang hawak nitong cell phone at kaagad lumabas. Naiwang tulala si Gwin sa loob ng kwarto. Kahit sandali niya lang narinig ang boses ng babae sa kabilang linya. Kilala na kaagad niya kung sino ang tumawag–si Mitch.Ang pinagtatakahan niya ay kung bakit umiiyak ito at parang takot na takot?Lumapit si Gwin sa pinto at diniin ang tainga niya doon. Gusto niyang marinig ang mga sasabihin ni Brent, magkaroon man lang siya ng clue kung ano ang nangyayari. O baka, makakuha rin siya ng balita tungkol kay Fred, at sa pamilya niya. Umaasa pa rin kasi siya na buhay si Fred, kahit paulit-ulit at pinagdidiinan ni Brent na wala na nga ito.Sa kabilang banda, galit na kinausap ni Brent si Mitch. Naiinis siya lalo't alam na nito na kasama niya si Gwin, at siya ang dumukot dito. “Anong pumasok sa utak mo at tumawag ka—” "Brent, tama ba ang narinig ko? Kasama mo si Gwin? Ikaw ang dumukot sa kanya?" gulat na tanong ni Mitch. Bakas na bakas ang
Brent's words paralyzed me. Nanigas ang dila ko and I was unable to speak. I just gazed at him, shaking my head as tears streamed down my cheeks. Gusto kong sumigaw at gusto kong magwala pero hinang-hina na ako. Habang nakatingin kay Brent, nandoon ang kagustuhan kong saktan siya, at iparamdam sa kanya kung gaano kasakit ang nararamdaman ko ngayon. Pero paano? Paano ko kakalabanin ang demonyong gaya niya? Sa lakas pa lang niya, wala na akong laban. Parang gusto ko na lang mawalan ng buhay. Wala na rin naman si Fred, at kasalanan ko. Kasalanan ko kaya nangyari ang lahat ng ’to. Kasalanan ko kaya napahamak si Fred. Kung hindi lang sana ako nagtiwala ng sobra kay Brent, hindi sana humantong ang lahat sa ganito. Kung nakinig lang ako, wala sana ako rito ngayon, at walang nangyaring masama kay Fred. “Hayop ka, Brent! Ang sama mo, Demonyo ka—” “Shut up, Gwin! Ang sakit na sa tainga ng mga ngawa mo. Nakakarindi nang marinig ang mga sinasabi mo! Puro ka pa rin Fred. Wala na nga ang tarant