Chapter 3- Mr. Wrong becomes Mr. Right

MARCUS

   I hate this day! Bukod sa napilitan akong umuwi ng Ilocos Sur dahil sa pakiusap ni Dad ay muntik pa akong makaaksidente ng isang bruskong babae. My D+ad asked me to endorse him in the upcoming election. We never had that close relationship just like a normal father and son. Maybe because from the start, I chose to live far from them. Sa kanila nila Kuya Sandro.

   Mas pinili kong sumama kay Mama sa Manila at dun manirahan. They never separated, but civil at least. May pangalan pinapangalaan si Dad so hindi puwedeng basta na lang makipaghiwalay si Mama sa kanya kahit na hindi na magkasundo ang dalawa.

  Suddenly ay bigla na lang naging iba ang pakikitungo ng dalawa sa isa't isa until my mom decided to live in Manila with me. Hindi ko alam kung ano ang naging agreement nila ni Dad, but they both chose to live separately.

   Kapag kailangang umuwi ni Mama at may gathering na pupuntahan si Dad na kasama ito ay wala itong magawa kung hindi ang bumalik ng Ilocos, but after that she will continue her life in Manila just like a normal woman who loves shopping, glamurous life and spot light.

   At ngayon, ay ako nga ang kailangan ni Dad so I also don't have the choice, I still his son. I need to be as a representation of a good and perfect son for him, lalo na sa harap ng mga constituent nito.

  Habang mag-isa akong bumiyahe papuntang Ilocos Sur sa mismong bayan ng Suyo, ay nagyari pang lalong nagpasira ng araw ko.

   I met a lady who’s really a representation of amazona! Napaka brusko niya, to the point that I thought there's a man inside her beautiful and sexy body.

   Halos mawalan ako ng sasabihin ng marinig ko ang maganda nitong boses. I stop myself from keeping my eyes on her stunning and attractive face. Makinis ang balat nito kahit na hindi masyadong maputi, mahahaba ang mga pilikmata at parang mata ng isang manika ang mga mata nito. Maninipis ang mapupula nitong labi, that makes my heart stop for a moment. I never thought that I would meet a woman like her in the middle of the road.

   Napaipagpasalamat ko pa na nahulog ang cellphone ko sa ibaba ng kotse kaya muntik ko pa siyang mabunggo. I had chance to see a woman in that boyish outfit which makes her more alluring.

   Mas pinili ko na lang na tapusin ang pag-uusap namin with a simple word that she will never forget. Gusto kong maalala niya ako sa paraan ko kung paano ko nilait ang gamit nitong sasakyan na muntik pang madamay sa aksidente namin kanina. Magkikita pa rin kami, I'm sure of that. At kapag nangyari iyon ay titiyakin kong magiging babae na siya sa harapan ko.

   I will teach her a lesson she will never forget. Hindi dapat nito sinisigawan o sinisinghalan ang isang Marcus Napoleon!

   I’m now entering inside the gate of the mansion of William Napoleon. The undefeated governor of Ilocos Sur. By just looking on the outside part of the mansion, it will says the power, money and fame that our family are having for the longest time.

   Isinara agad ng mga guard ang malaking gate ng mansyon pagkatapos kong ipasok ang kotseng minamaneho ko. I hold the key to stop my car. I released the buckel of the seatbelt I'm wearing. I took my shades and cellphone and put it inside my packet.

   Bumaba ako sa kotse at naabutan kong naghihintay ang ilang maids pagkababa ko ng sasakyan.

   "Magandang araw po Sir Marcus!" bati ni Ellen sa akin na halos kasing edaran ko lang. I remember her as one of the maids na mayroon kami bago kami manirahan ni Mama sa Manila. Anak ito ng dating mayordoma ng masyon naming at nanatili pa lang itong nagsisilbi kay Dad at Kuya Sandro.

   "Good morning, Ellen."

   "Kanina pa po kayo hinihitay ng Papa at Kuya Sandro n’yo sa loob sir." Masaya nitong balita sa akin na hindi nawawala ang ngiti sa mga labi nito. It just a simple smile but there's a hidden meaning behind those smiles. Napangiti na lang ako.

   Inutusan ko rin si Ellen na kunin ang mga gamit ko sa compartment ng kotse ko para maipasok ang mga ito sa loob ng masyon.

   "Okay, thank you." At tinanggal ko ang shades na suot ko saka ako pumasok sa main door ng masyon. Pagpasok ko pa lang sa loob nito ay biglang nagbalik ang mga memories na minsan kong naranasan sa loob ng malaki at engrandeng bahay na ito.

   May mga ingay akong narinig mula sa lanai kaya doon ako agad dumeretso. From there, nakita ko nga si Dad na nakausap si Kuya Sandro. May tatlo pa itong mga lalakeng kausap na pawang nagtratrabaho sa gobyerno base sa unipormeng suot ng mga ito.

   "Oh, nandito na pala ang bunso kong anak." Nakangiti nitong bati sa akin. He's been a good father to me as well as to Kuya Sandro. It's just that, we never had a chance to have good memories with each other just like Kuya Sandro. Si Kuya Sandro na nakasama nito sa maraming pagkakataon, sa campaign period, kapag may mga importanteng bagay na related sa business at politics, si Kuya Sandro ang katulong nito.

   Habang ako ay mas pinili kong pasukin ang ibang klaseng buhay. Malayo sa pulitika, at iyon ay ang pagiging isang modelo.

   I've been a professional model since my mom helped me to enter in that kind of world. Palibhasa ay ito na rin ang nakagisnang trabaho ni Mama kaya ito na rin ang inituro niya sa akin. So, I used that opportunity to try that kind of work. Fortunately, I've earned enough…a lot actually from modeling.

   Naging endorser din ako ng mga sikat na brand ng apparel here and in abroad. So, I can that this profession was definitely a source of money. Even Mom, at her age that has a timeless beauty that she uses to still be part of that modeling world is still used to earned money from that profession.

   Naisip ko tuloy, how I adore my mom so dearly that I use to follow her path right away.

   Anak si Mama ng isang prominenteng pamilya  sa Pilipinas, and because of the marriage with my father…ay napilitan itong tumira sa Ilocos Sur until she decided to live separately with Dad.

   Perpekto, masaya at isang huwarang pamilya ang tingin ng mga tao sa pamilya namin. But behind those beautiful words that describes our family, nagtatago naman sa likod nito ang kalungkutan, pagpapanggap at pagiging sira ng aming pamilya.

   Ang buong akala ng maraming tao ay masaya ang pamilya namin, hindi nila alam ang mga tinatago namin lihim sa mga ito. Lihim na hindi gustong malaman ni Papa ano man ang mangyari. That's why I'm here.

   Nakita kong tumayo si Kuya Sandro sa upuan nito para salubungin ako.

   "Bro..." Nakipagbungguan pa ito ng balikat sa akin. He's like a mature brother to me. Maybe because of the responsibility he has to endure including our family business and politics, kaya maaga itong namulat sa pagiging seryoso at masunuring anak kay Dad, unlike him.

   "Kuya."

   "Welcome back anak, maupo ka." Anyaya ni Papa sa akin. Naupo naman ako at saglit kong sinulyapan ang mga taong kasama naming nakaupo sa mahabang meeting table.

   "Am I late?" agad ay tanong niya sa mga ito na ikinangiti lang ng kanyang Kuya Sandro maging ng kanyang Dad.

   "We are always willing to wait, anak." Biro nito sa kanya.

   "May naencounter pa kasi akong aksidente sa daan kanina kaya mas lalo akong nalate." Depensa ko.

   Kumunot ang kilay ni Dad ng marining nito ang sinabi ko.

   "Naencounter? What do you mean son? May nangyari bang hindi namin alam ng Kuya Sandro mo?"

   I just gave a deep sighed as an answer. At saka ko sinandal ang likod ko sa upuan.

  "It's just a simple misunderstanding, Dad." Saka ko naalala ang babaeng aksidente kong nakakilala kanina.

   In my mind, I was still amazed on how she acted in front of me earlier. Lihim akong napangiti.

   "There's must be something in that incident that we should know Dad. Natatawa ang bunso nyong anak, see…" Narinig kong tudyo ni Kuya Sandro sa akin.

   "Nevermind Kuya."

   At pagkatapos naming mag-usap at magkuwentuhan ay inutusan ako ni Dad na magpahinga muna at alam daw nitong pagod ako sa biyahe which is true.

   I just want to lay my body on my bed. I missed how it looks like before. Nagpaalam na ako na aakyat muna sa taas para makapagpahinga. So, I went upstairs.

   Paakyat pa lang ako ng hagdan ay nagbalik na ang mga memories na mayroon ako sa bahay na ito. Lumaki kaming masaya ni Kuya Sandro. We treated each other just like a brother and friends.

   Madalas kaming magtawanan sa garden kapag nakakahuli kami ng dragonfly at hinahawakan namin sa buntot ang mga iyon. Just like a normal kid, tumatakas din kami minsan kapag dumadating ang tutor namin sa hapon just to do na naughty things.

   Naghinayang ako at hindi na namin naipagpatuloy ang ganong gawain dahil kinailangan kong sumama kay Mom sa Manila.

   Nandoon pa rin ang mga gamit na parte na ng aming pamilya. The family portrait na nakasabit pa rin sa wall paakyat ng hagdan.There are some renovations on it particular on the windows na pinalitan ng modernong design ng salamin. Pero kung ano ang hitsura ng bahay ng iwan namin ito ni Mama before ay ganoon pa rin ito.

   Nang makarating ako sa second-floor ng bahay ay agad kong nilungon ang pinto ng kuwarto ko. Hindi ko maipaliwanag pero bigla akong naexcite na makita muli ang kuwartong ginamit ko dati.

   Binuksan ko ang pinto at hindi katulad dati ay pinalitan na rin ng modernong design ang lumang pinto na nakakabit doon. I just smiled and continues stepping my feet until I enter in that room.

   To my surprise, it is indeed a room of my past. Itong-ito pa rin ang hitsura ng kuwarto ko ng iwan ko ito twenty years ago.

   Ni hindi ko inakala na makikita ko pa rin ang mga gamit na siyang nakalagay doon dati. I've never been in this room for many years kaya ganoon na lang ang gulat ko ng makita ko ulit ang kabuuan ng kuwarto ko. Sa gilid ng kama ay nakita ko ang maleta na ginamit ko para lagyan ng ilang pirasong mga damit ko habang nandito ako sa Ilocos.

   Parang nag-aanyaya ang lamig ng hangin na nagmumula sa balcony ng kuwarto ko. It is the best spot to release my stress because of the long drive so I quickly touch the curtain that covers the glass window in front of the balcony.

   There, I saw the green mountain that covers the entire view. Ang sarap titigan ng gandang tanawin from the place where I stand that time.

   Wala pa ring talagang pinagbago ang bayan ng Suyo. It's still beautiful as before.

   I can't help but to fallen in love again in this place. Sayang lang at hindi naman ako magtatagal sa lugar na ito. I just have to do my part for my father's upcoming election, after that...I'm coming back to Manila.

   Duon ako nababagay, sa lugar kung saan ako nasanay at nagbigay sa akin ng maraming oportunidad. Leaving in Manila for almost twenty years totally made myself a different one. Aminin ko man o hindi, sa Manila na ako nasanay na mabuhay at sa tingin ko ay doon na rin ako tatanda with my mom.

   Napailing na lang ako sa isiping iyon, then I return inside my room to sleep.