Chapter 4: Deja Vu

Guia POV

Matapos ihatid sa kindergarten ang kambal kasama si Aling Nelia, kaagad na rin kaming pumunta sa kumpanya. Wala pa ang company car na gagamitin namin kaya nag-taxi lang kami. Ayon naman kay Riza, mamaya sa meeting na iyon ibibigay ng HR sa akin.

Alas otso pa lang ay naroon na kami sa tapat ng JJL Tower. Matayog iyon at isa sa pinakamagandang gusali na nakahilera sa Business District along EDSA.

“Kinakabahan na ako, Miss Guia. Sana, hindi terror ang HR. Ang hirap ng pinagdaanan ko masungkit ko lang ang posisyon ko.” Panay pahid na niya ng kanyang pawis.

“Relax, akong bahala sayo.” Napangiti ako sa sinabi kong yun pero hindi ko rin maiwasan na kabahan. Iba pa rin kasi ang feeling sa bagong kompanya. Panibagong environment kaya kailangan na well adjusted sa workplace.

Pinakita namin sa security officer ang printed na confirmation letter since wala pa kaming company ID. Matapos naming dumaan sa inspection, dumiretso na kami sa twentieth floor. Swerte naman at hindi pa gaanong busy ang elevator. Kami lang ni Riza ang sumakay. Papasara na yun nang may kamay na humarang. Pumasok ang apat na lalaking nakasuot ng suit na itim. Yumuko ako at nakita ko kung paano lumapit sa akin si Riza para bigyan ng space ang mga bagong dating.

Humalo sa lamig ng aircon ang amoy ng perfume ng lalaking matangkad na huling pumasok. Ang bango ng halimuyak ng perfume at halatang bigtime. Hindi ko man lang in-attempt na iangat ang tingin pero pinalibutan siya ng apat na lalaki.

Parang kaytagal ng takbo ng oras bago tumunog ang prompt ng elevator. Hinila na ako ni Riza nang sa wakas ay tumunog yun.

“Excuse us,” ani Riza. Buong ingat kaming lumabas ng elevator nang nakayuko. Ewan ko ba kinakabahan ako sa awra ng limang lalaki, kaya nagmamadali kaming naglakad papunta sa HR office. Dinig ko pa ang bulungan ng apat.

Tiningnan ko si Riza. Kanina pa siya nagpupunas ng pawis sa noo kahit malakas naman ang airconditioning unit sa buong building. Katunayan pawang mga nakasuot pa ng

Kumatok muna kami ng tatlong beses bago pinihit ang doorknob.

“Good morning po.” Inabot ko kaagad ang confirmation letter sa babaeng nakaupo sa swivel chair. Bagaman na may edad na at medyo istriktang tingnan alam kong mabait siya. May nakalagay na name plate doon: Mrs. Cynthia Manalo.

“Take a seat, Miss Cordero, Miss Clemente. I’m glad that you both arrived early. Itong si Miss Clemente ay nauna lang sayo ng isang araw, Miss Cordero. I hope you both get along well since nakasaad sa CV mo na may anak kang dalawa,” anito.

“Okay naman po, Ma’am Cynthia. Kasundo ko po kaagad ang kambal na ubod ng gwapo at ganda. Hindi sinabi ni Ma’am Guia na may lahing afam pala ang mga anak niya.”

Kumunot ang noo ko. Hindi ko alam na napagkakamalan ni Riza na may lahing banyaga ang mga anak ko. Hindi ko na maalala ang mukha ni ‘John’. Kung may lahi man siyang foreigner o wala ay wala akong idea.

Matapos ang maikling briefing namin ni Riza. Pumirma na rin ako ng employment contract. Ibinigay ni Mrs Manalo ang susi ng company car sa akin. Dinala na ako ni Riza sa magiging opisina namin. Nasa palapag din iyon na nasa dulo ng pasilyo. May nakalagay pa na karatula doon ng posisyon ‘Chief Marketing Officer’.

“Ma’am Guia, magkape na po tayo. May meeting po kaagad tayo mamayang ten in the morning. Gusto ni Sir JJ na every Monday ay may meeting siya sa lahat ng mga department heads.” Nilapag na ni Guia ang isang tasa ng black coffee sa aking lamesa. Nag-umpisa na rin siyang mag-print ng documents na kailangan namin sa meeting.

Binuksan ko na kaagad ang laptop na naroon. Binigay na sa akin ni Mrs. Manalo ang password na kailangan para ma-access ko ang company site. Naka-connect ito sa isang server at naka-monitor. Isa sa employment clause na pinirmahan ko ay ang privacy and non-disclosure agreement lalo at nasa industriya kami na talamak ang sulutan ng concept ng nasa advertising agencies.

Hindi ko na namalayan ang pagtakbo ng oras. Sumungaw sa pinto si Riza at nagsalita. “Miss Guia, mag-uumpisa na po ang meeting in ten minutes. Punta na po tayo sa conference room. Strict si Sir JJ sa oras ng mga empleyado.”

In-off ko na ang aking laptop at tumayo na. Na-print ko na ang aking marketing strategy na naka base sa line up ng mga ads na gagawin within the six months. Iba-ibang approach ang ginawa ko na talagang akma naman sa mga produktong gagawan ng advertisement ng company.

Baon ang kumpiyansa, tinungo na namin ang conference room. Naroon na si Mrs. Manalo at ilang empleyado. Yumukod ako sa kanila out of respect. Nginitian naman ako ng mga naroon. Umupo na ako sa upuan na nakatoka sa akin. Nasa likod ko na si Riza dahil siya ang inatasan na kumuha ng minutes ng meeting.

Bumukas ang pinto ng conference room. Napatayo ang department heads kaya tumayo na rin ako. Gustong malaglag ang aking panga nang mapagsino ang pumasok. Ang lalaking mabango sa elevator!

Gusto kong lumubog sa kinatatayuan lalo at hindi ko siya nakilala kanina.

“Please be seated,” utos nito. Parang boses ng isang radio dj ang boses ng boss namin. Not to mention ang gwapo at tangkad nito, at mabango pa. Nag-wave ang kanyang kamay para palabasin ang apat na lalaki na kanina pa nakasunod sa kanya. “I am glad that you all came in time, today.” Napalingon siya sa akin at binaba ang kanyang suot na aviator sunglasses. “And you are?”

“G-Guia Cordero. The new Chief Marketing Officer,” sagot ko. Halos pumiyok pa ang boses ko nang sinabi ko iyon. Gusto ko na lang kagatin ang dila ko sa sobrang kaba. Hindi ko maintindihan bakit parang tinatambol ang dibdib ko sa kaba. Confident naman ako sa itsura ko at akma naman ang suot kong casual business attire pero hindi ko malaman kung bakit natatakot ako sa boss namin.

Umupo na ang boss namin at saka lang kami nakaupo nang minuwestra na niya ang kanyang kamay na umupo na kami. Kaagad nitong binuklat ang folder na inabot ng kanyang executive assistant. Napakatahimik ng buong conference room. Pormal na pormal ang mga department heads na naroon at halatang ilag sila sa boss namin.

“Quite impressive. No doubt, Mrs. Manalo chose you, over fifteen candidates more qualified academically than you.” Hindi ko alam kung papuri iyon o insulto. Tiningnan ako ng boss namin na parang isang specimen sa isang magnifying lenses at sumikdo ang dibdib ko. Tila inaarok niya ang aking kalooban pero nanatili akong poker face. Kung meron man akong na-master sa nagdaang taon, iyon ay ang pagkontrol ng aking emosyon.

Pamilyar ang kanyang mukha kahit na first time ko siyang makita today.

Deja vu.