Chapter 4

Hantarang pinagmasdan ni Sebastian ang babaeng kaharap mula ulo hanggang paa at pabalik. Wala siyang pakialam kung matakot man ito sa kaniya.

Mahaba ang buhok nito na basta na lang inipitan sa likod. She has a beautiful set of dreamy looking eyes, a prominent nose and a small pouted lips. Maliit din ang bilugan nitong mukha. May pagka-tan ang kulay nito at hindi rin ito katangkaran. In fact, hindi pa nga yata ito aabot sa may balikat niya.

She was wearing yellow loose shirt and same with her jeans. Kulang na lang dito ay sumbrero at chewing gum at mapagkakamalan na itong leader ng gangster sa kalye.

But he already has a doubt kung totoo ngang kasabwat ito ng kumidnap kay Bella. Dahil sa likod ng suot nitong iyon, hindi naman maikakaila ang magandang hubog ng katawan nito. Alam niya iyon, because this is the same woman he met at the elevator yesterday.

She made a huge impression on him kaya natandaan niya ito kaagad. Kapansin-pansin kasi ang itsura nito, lalo na ang mga mata nito na tila nangungusap kapag tumitingin. That’s the reason why he went back and help her out of that d***ed elevator.

Pero taliwas sa kanuya, mukhang hindi siya nito nakikilala.

Tumikhim siya bago nagsalita. At napansin niyang bahagyang napaigtad ang babae.

“Tell me. . . where is Marie? At magkano ba dapat ang hihingin ninyong ransom para ipatubos sa akin si Bella?” tanong niya sa makapanginig-tuhod na tinig. Iyong tipong matatakot sa kaniya ang kahit na sinong kaharap.

Mahigpit na napakapit si Candice sa upuan. Doon niya naisip na humugot ng lakas. Pagkatapos ay isang matalim na tingin ang iginanti niya sa lalaki. “Wala akong kilalang Marie at lalong wala akong alam sa mga pinagsasasabi mo,” mariing sabi niya.

Pagak na natawa si Sebastian. “What? Your playing innocent? Come on. . .” aniya sa naniningkit na mga mata. “Pwede ba, huwag ka ng magmaang-maangan pa. Kilala ko ang mga kagaya ninyo. . .” aniya na sinadyang hindi itinuloy ang sasabihin.

Humakbang siya palapit dito at yumukod. Ang dalawang kamay ay inilagay niya sa magkabilang tagiliran ng kinauupuan nito; kung saan naroroon din ang kamay nito, and leaving her nothing to turn to.

Inilapit niya ang ulo sa may tainga nito pagkatapos ay bumulong, “Mga manloloko at opurtunista.”

At pagkasabi noon ay bahagya niyang inilayo ang sarili at tinitigan ito. Kitang-kita niya ang unti-unting panlalaki ng mga mata nito. At nakaramdam siya ng satisfaction sa nakikitang iyon.

While Candice, on the other hand, was suddenly felt terrified. Pakiramdam niya’y nagtayuan ang lahat ng balahibo niya sa katawan.

At nang makabawi sa kabiglaan ay mabilis na umigkas ang kaniyang kanang kamay. Isang malutong na sampal ang ibinigay niya sa lalaking ito. Humihingal siya sa tindi ng galit na nadarama.

“Don’t you dare talked to me like that!” gigil na gigil na sikmat ni Candice. Ang mga matang kanina’y tila nangungusap ngayo’y tila naglalabas na iyon ng apoy. “You didn’t even know who I am para pagsalitaan mo ako ng gan’yan! At sino ka ba sa pag-aakala mo, ha? Hari? Diyos? If I know, gumagamit ka lang ng pera para mapasakamay mo ang batas,” ganting panunuya niya rito.

Tiim-bagang namang tinitigan ni Sebastian ang matapang na babae. Halos mag-isang linya na ang mga kilay niya sa tindi ng galit na nararamdaman.

Hindi pa siya nakakahuma sa natamong sampal mula rito nang iwinaksi nito ang mga kamay niyang nakahawak sa kinauupuan nito, pagkatapos ay mabilis itong tumayo at tinungo ang pintuan.

Malalaki ang mga hakbang na sinundan niya ito at mabilis na hinaklit sa braso.

“Where do you think you’re going?” galit na galit na tanong niya. Parang kulog na dumadagundong ang boses niya nang mga sandaling iyon.

“Sa investigation desk! Di ba roon naman talaga ako nararapat dalhin? Hindi rito sa kwartong ito na nag-aaksaya ng oras na makipagtalo sa ’yo!” mataray na sagot nito.

“Hindi pa tayo tapos mag-usap,” mariing turan niya sabay diin ng kamay sa braso nito.

“Ano ba! Nasasaktan ako!” anito sabay piglas sa sariling braso.

Tila naman natauhan si Sebastian. Niluwagan niya ang pagkakahawak sa braso nito.

Isang nakamamatay na tingin ang ibinigay ng babae sa kan’ya.

“Pwede ba bitawan mo nga ako!?” anitong hindi pa rin tumitigil sa pagpupumiglas. “Kung may mga tanong ka, doon ko lahat sasagutin. Gusto mo rin naman palang malaman ang totoo.” Tumatahip ang dibdib nito sa tindi ng galit.

“Hindi ako tanga, Mr. Whoever You Are! Alam kong ipapapatay mo ako kapag hindi ko nasagot ang mga katanungan mo. At huwag kang mag-alala, dahil irereklamo na rin kita ng assault at harassment, at kung ano-ano pang pwede kong isampa laban sa ’yo!” sumisigaw pang wika nito.

Doon lang pinakawalan ni Sebastian si Candice. Malapit na ring maubos ang pasensya niya sa kaharap.

“Ganoon ba? Sige! Halika! Tingnan lang natin kung saan uobra ang tapang mo,” banta niya rito sabay bukas ng pinto at malakas na ibinalibag iyon.

Napaigtad si Candice sa ginawang iyon ni Sebastian. Nagngangalit ang kalooban niya. Sino ba ito para pagbintangan siya ng kung ano-ano?

Galit na sumunod si Candice sa antipatikong lalaki at nagtungo sa investigation desk. Nakita niyang naroroon na ang dalawang lalaki, pati na ang mga pulis na dumakip sa kan’ya kanina. Prenteng nakaupo naman sa isang tabi ang hepe ng istasyon ng San Lucas.

“O, Candice, napadalaw ka? Hihingi ka ba ng update sa ini-report mo?” tanong ni Sgt. Castro sa kan’ya, na mukhang kararating lang galing sa pagroronda. Matalik itong kaibigan ng tatay niya noong nabubuhay pa ito. At sa tuwing may napupulot siyang bata, ito ang gumagawa ng police report, kagaya ng kay Daisy.

Nakita niyang nagkatinginan ang dalawang lalaki, maging ang mga pulis na hindi taga-roon ay ganoon din ang ginawa.

Napatayo naman ang hepe ng pulisya na bata-bata lang ng kaunti kay Sgt. Castro. “Anong sinasabing mong report?” mataas ang tinig na tanong nito.

Nalilitong napatingin sa kaniya si Sergeant Castro bago seryosong sinagot ang tanong na iyon ng superior. “Sir, matagal ko ng ipina-follow up sa inyo ang case report ng isang batang nasa edad lima na ipina-file ni Miss Manatili noong isang linggo. Iniligay ko iyon sa desk ninyo. Nakailang beses ko na rin iyong ipinaalala at humihingi ako ng permiso sa inyo na kung pwede sana ay sa kabilang bayan ako magtanong-tanong, pero hindi n’yo naman pinipirmahan,” mahabang paliwanag nito.

Nakita ni Candice na namula nang husto ang mukha ng hepe. Iginala nito ang paningin sa mga naroroon, partikular sa lalaking arogante.

Taas-noo naman niyang tiningnan ito. Gusto niyang makita ang reaksyon nito, ngunit mukhang hindi ito naniniwala sa sinasabing iyon ni Sgt. Castro.

“Proved it,” ang malamig na sambit nito at tiningnan ang hepe ng San Lucas.

“S-Sandali. . . lang mga Sir. . . Titingnan ko ang sinasabi nitong si Castro,” kandautal na wika nito at nagmamadaling tinungo ang sariling opisina. Paglabas nito roon ay may dala na itong isang folder at pinagpapawisan na ito nang todo.

Ibinigay nito sa lalaking arogante ang folder. Kunot-noo namang binasa nito ang laman niyon pagkatapos ay sinulyapan siya.

“So, malinaw na ba sa ’yo, Mister?” tanong niya sa naniningkit na mga mata. “Pwede ko na ba kayong kasuhan ngayon? Trespassing, harassment, assault, negligence of duty, ano pa ba? Grave threat, pagbibintang nang walang basehan,” litanya niya habang nakapamewang at isa-isang tiningnan ang mga lalaking kaharap.

Ang apat na pulis na dumakip sa kaniya kanina ay tila naputulan ng dila sa narinig. Mawawalan ng trabaho ang mga ito kapag nagkataon. Ganoon din ang hepe ng San Lucas.

Ang dalawang lalaki naman ay balewala lang na nakatingin sa kaniya. Nakita pa niyang may ibinulong ang aroganteng lalaki sa nagngangalang Bernard.

“Teka. . . teka. . . Ano bang nangyayari rito Candelaria?” umaawat na tanong ni Sgt. Castro.

“Eh kasi, Ninong—”

“Ninong?!” palatak ng hepe na hindi makapaniwala sa narinig. Pinaglipat-lipat nito ang tingin sa kanilang dalawa ni Sgt. Castro.

“Bakit, Sir, may problema ho ba? Hindi ba ako pwedeng magkaroon ng inaanak?” ang pilosopong tanong nito sa hepe.

“Matalik na kaibigan ko ho ang nawalang tatay nitong si Miss Manatili. Parehong grade school teachers ang mag-asawa at si Miss Manatili naman ay isa ng nurse ngayon. Ngayon, kung may reklamo kayo sa kanya,” tumigil ito sandali at nilingon ang dalawang lalaking mataman pa ring nakamasid sa kaniya bago nagpatuloy, “eh ako na ho ang nagpapatunay sa inyo na mabait itong bata na ito. Katunayan n’yan marami na nga siyang natulungan, dahil sa pag-uuwi niya ng mga batang kalye sa kanila.”

“Naku, ’Nong. . . huwag na ho kayong mag-aksaya ng panahong magpaliwanag sa mga iyan. Mga batas ’ata ang mga iyan dito sa atin. Kung makaasta akala mo kung sino,” mataray na sabi niya sabay ingos sa lalaking arogante.

“Matanong ko nga Chief,” baling ni Sgt. Castro sa hepeng hindi makaimik. “Sino ba ang mga ito? May bago ba tayong recruit na kapulisan ngayon?” tanong nito na ang tinutukoy ay ang apat na pulis na nakatayo sa isang tabi, na tahimik lang na nakamasid lang sa mga nangyayari.

“Ah. . . eh. . .” Hindi naman malaman ng hepe kung ano ang sasabihin. Napatingin na lang ito kay Sebastian na tila humihingi ng saklolo.

“You created this mess, Chief. It’s your duty to fix it!” mariing sambit ni Sebastian. “And besides, I don’t have time to talk about myself here o ang makipag-argue s a’yo,” dagdag pa nito na sa kaniya nakatingin. “My child was missing for almost two months. At hindi n’yo alam kung ano ang nararamdaman ko sa mga oras na iyon.”

At pagkasabi noon ay tumayo na ito at dere-deretsong lumabas ng presinto. Kaagad naman itong hinabol ni Candice.

“Teka nga! teka nga!” aniya at hinarangan ito. “So, ganoon na lang iyon? Ni hindi ka man lang hihingi ng sorry sa ’kin after what you’ve done? Ang kapal mo rin ano!?” umuusok ang ilong na sigaw niya.

“Look, Miss. . . Kung gusto mong mag-demanda, go. Hindi kita pipigilan. Pero sa ngayon kailangan ako ni Bella,” anito sabay tabig sa kan’ya na halos ikatumba na niya.

“Aba’t! Hoy, Mr. Who Ever You Are! Magsasampa talaga ako ng kaso laban sa ’yo! At sisiguraduhin kong mabubulok ka sa bilangguan gaya ng bulok mong pag-uugali!” tungayaw niya. Halos lumabas na ang mga ugat niya sa leeg sa panggigigil.

Hindi naman siya pinansin ng lalaki. Tila wala itong naririnig na sumakay ng wrangler nito kasama si Bernard at pinaharurot iyon. Hinabol niya ang mga ito.

“Hoy! Bumalik ka rito! Arogante! Antipatiko! Walang-modo! Walanghiya! Ahhh!” ang gigil na gigil na sigaw niya sa papalayong sasakyan, habang nagpapapadyak ang mga paa at kuyom ang dalawang kamao.

Walang saysay kung hahabulin niya ang mga ito sa ganitong paraan, kaya’t mabilis siyang bumalik sa loob ng presinto. Naroroon pa rin ang apat na pulis at tila ipinako na sa kinatatayuan ng mga ito

Napabuntonghininga na lang siya.

“Kalma, Candice. . . kalma,” kausap niya sa sarili upang maibsan ang galit na nag-uumapaw sa dibdib. She knew they were just following orders.

“Mga Sir, pwede n’yo ho ba akong ihatid pabalik sa amin? Tutal kayo rin naman ang dumampot sa akin kanina,” parinig niya sa mga ito.

Mabilis na tumango ang pinaka-lider ng mga ito. “Sige, ho, Ma’am. Wala hong problema. Dito man lang ay makabawi kami sa inyo.”

Tumango lang siya. Hinagilap ng mga mata niya ang kaniyang Ninong. “’Nong,  mauna na ho ako. Baka alalang-alala na ngayon sa akin si inay,” paalam niya nang makita ito.

“Siya sige. . . mag-iingat ka. Ikumusta mo na lang ako kay Virginia,” nakangiting bilin nito

“Oho. Sige ho, tuloy na kami.”

Alam niyang sa kanila tutuloy ang dalawang lalaki na umalis kanina at sana abutan pa niya ang mga ito.

“Ma’am, pagpasensyahan n’yo na po ang inasal namin kanina. Hindi naman ho namin alam na matagal n’yo na palang nai-report ang kasong ito sa presinto,” anang pinaka-lider ng mga pulis na kasama niya. Katabi niya ito sa likuran, kasama ng isa pa.

“Oho nga Ma’am,” parang iisang taong sang-ayon ng tatlo.

Huminga siya nang malalim bago hinarap ang matabang lalaki sa kaniyang tabi. “Sana ho sa susunod, huwag ho kayong magpapadalos-dalos at basta-basta na lang nambibintang nang walang sapat na ebidensya. Mga pulis ho kayo at alam dapat ang tamang proseso. Paano ho kung ang nadampot n’yo ay wala talagang kaalam-alam at inosente? Sino ho ang mananagot sa batas?” pang-uusig niya sa mga ito.

As much as possible, ayaw niyang nagtatanim ng galit sa kapwa. Hindi siya ganoon pinalaki ng mga magulang niya. Pero hindi naman ibig sabihin noon ay hahayaan na lang niya ang ibang tao na tapak-tapakan ang pagkatao niya. She will fight for her rights basta nasa tama siya.

Nagyuko ng ulo ang katabi niyang pulis. “Alam ko ho iyon at humingi ho ang buong kapulisan ng Puerto del Cielo ng despensa sa nangyari. Hindi n’yo ho kasi maiaalis sa amin na tumulong kahit papaano kay Mr. Monte Bello, dahil marami na ho siyang nagawa para sa bayan namin,” mahabang paliwanag nito.

Ngayon lang nag-sink in sa utak ni Candice ang pangalang binanggit nito.

Monte Bello? Saan niya nga narinig ang pangalang iyon? Tanong niya sa sarili.

“Sino ho ba ang mga taong iyon?” ang hindi na nakatiis na tanong niya sa mga ito.

Nagkatinginan ang mga ito bago siya sinagot ng katabi. “Pareho hong taga-Puerto del Cielo ang dalawang lalaking kasama namin kanina. ’Yong Bernard de Castillo ho ay isang dating sundalo. At si Mr. Sebastian Monte Bello naman ho ang siyang namamalakad ngayon ng Hacienda Monte Bello, na halos buong populasyon sa bayan namin ay sa kanila umaasa, dahil sa trabahong ibinibigay ng kanilang asyenda,” paliwanag ulit nito.

Tumango-tango si Candice.

So, isa palang haciendero ang walang-modong lalaking iyon. Kawawa siguro ang mga tauhan nito, dahil sa nakasusukang pag-uugali mayroon ito.

“Matagal na ho kasing nawawala ang anak niya, kaya ganoon na lang ho iyon ka-desperado na makita ang bata.” Narinig pa niyang sabi uli ng katabi.

Hindi na siya umimik pa.

Ibig sabihin pala, anak ng lalaking iyon si Daisy. Maganda siguro ang asawa nito kung ganoon, dahil wala namang minana sa pisikal na anyo ng lalaking iyon si Daisy. Although mas maigi na iyon, dahil monster ang tingin niya sa ama nito.

Iyon nga lang. . . monster na napaka-sexy at kaakit-akit.