Chapter 1

Isang marahan na dampi sa aking pisngi ang gumising sa akin. Malamig iyon at basa. Nang mag-mulat ang aking mga mata ay bumungad sa aking paningin ang mukha ng aking Ina. Bakas ang pag-aalala sa kaniyang mga mata. Nang igala ko ang paningin ko ay... mula sa gilid, may isa’ng bata’ng naka-upo na titig na titig sa akin. Pale skin, at mapu-pula ang kaniyang labi. Matangos ang ilong at hindi nalalayo ang hitsura kay Madame Frieda. Ano pa nga ba, ito kasi ang unico hijo ni Madame Frieda na parati niyang kasa-kasama.

“Ayos ka na ba, hija?” Tanong ng kung sino mula sa aking likod. Nang lingunin ko ito ay si… Madame Frieda. Biglang bumalik sa akin ang ala-ala kung saan naging lila ang mata ni Madame Frieda, and I shiver at that thought.

Sa tagal ko’ng pagkaka-kilala sakaniya, ngayon lamang ako nakaramdam ng takot sakaniya. Ngunit… Tama nga ba ang nakita ko? O isa lamang iyo’ng imahinasyon?

“Mabuti pa, inumin mo ito” sabay abot nito sa akin ng isang bote na transparent. Napakunot ako nang mapansin na kulay green ang laman nito. Kapag tinignan mo siya ay til para ito’ng malagkit at nakakadiri tignan.

Kaya naman napa-kunot ang noo ko kay Madame Frieda. “Ano ho iyan…” Hindi ko maiwasan na mapa-ngiwi habang tinitignan ang bote’ng hawak niya.

“Green Liquid, hija. Huwag ka’ng mag-alala. Tiyak na giginhawa ang pakiramdam mo kapag tinikman mo iyan.” Anito. Napalunok naman ako, dahil sa loob-loob ko ay para ako’ng ma-su-suka dahil sa hawak niya. Baka imbes na guminhawa ang pakiramdam ko ay mas lalo’ng lumala. Kaya napapangiwi ako’ng umiling.

“Hi-Hindi na ho… Madame Frieda. Sa-Salamat nalang ho” pag-tanggi ko. 

Sa isip ko ay baka may lason pa iyon, parang babalogtad talaga sikmura ko sa hitsura palang.

Ngumiti sa akin si Madame Frieda. “Wala ito’ng lason, hija. Kita mo si Felix” sabay lahad nito sa anak niya na kasalukuya’ng tinutungga ang hawak nito’ng bote ng… Ano daw yon? Green Liquid? Eww…

Ngunit ganun na lang ang pagka-kunot niya nang hindi man lamang nandiri ito’ng si Felix.

“Come on, anak. Inumin mo na. Hindi naman masama ang lasa niyan, katunayan ay tinuturi’ng iyan na isang energy drink. Kaya’t sige na… Nang bumalik na ang lakas mo” napa-kagat labi ako nang ang aking Ina ang mag-udyok sa akin na inumin ito. Kaya napa-bunto’ng hininga ko’ng ipinalibot ang palad sa katawan ng bote.

It’s warm, kaya’t mas lalo’ng bumaligtad ang sikmura ko. Pinilit ko’ng huwag masuka, binuksan ko ito at inamoy. It doesn’t smell, and I think that will help para mainom ko ito. 

Nang lumapat angt labi ko sa nguso ng bote ay napapikit ako, hanggang sa unti-unti ko ito’ng inangat at dumaloy patungo sa labi ko, sa dila… Pababa sa aking lalamunan ang laman nito. Expect the unexpected. I expected it to taste terrible yet here I am... chugging for more.

I saw madame Frieda grin when she saw me reaching the last drop. Napa-palakpak ito at bumaling sa aking Ina. “She likes it! Good!” She giggled, at marahan nito’ng hinaplos ang buhok ko. 

“Hermina...” tawag ni Madame Frieda sa aking Ina. “Nais kita’ng maka-usap ng tayo’ng dalawa lang, at bumaling ito sa akin bago ibalik ang kaniyang paningin sa aking Ina. 

“Sige… Madame Frieda” sagot ng aking Ina at humarap sa akin. “Manatili ka na lamang muna sa iyong silid, anak. May pag-uusapan lamang kaming importante ni Madame” bulong nito sa akin. Tumango naman ako at iniwan ko na sila. 

Nang maka-balik ako sa silid ay binalingan ko ang mga damit na kakahango lang kanina sa sampayan. Nag-desisyon ako na ito na lamang ang asikasuhin habang nag-uusap sila ng mahalaga sa sala. Ngunit sa aking pagti-tiklop ay… hindi ko parin maiwasang maisip ang kakaibang pag-kislap at pagbabago ng kulay nang mga mata ni Madame Frieda. Hindi ko din naman lubos na kilala si Madame Frieda, pero noon kasi ay madalas ito magdala ng kung ano kay Nanay, minsan pa nga ay mga grocery at kung anong gamit na hindi ko alam.

Narinig ko din silang minsan pinag-uusapan si Papa Rico, ang aking ama. At madalas kasama niya iyong anak niya... si Felix.

Sa kalagitnaan ng aking pagtu-tupi ng damit at pag-iisip bigla akong may narinig na tinig sa kaliwang tenga ko.

"Madame... hindi pa ho siya handa"  teka... boses ba ito ni Mama? Ngunit ang nakaka-taka ay malayo ang kwarto ko sa kinaroroonan nila ngayon. Bigla kong nabitawan ang hawak kong damit.

"Hermina, alam mo na kailangan ang iyong anak, at nasa hustong gulang na siya"  boses naman ngayon ni Madame Frieda ang aking narinig. Masyado ba'ng malakas ang kanila’ng mga tinig upang aking marinig? Pero bakit tila parang pabulong ito kung bigkasin? Kinabahan ako bigla.

Hindi ko na lamang alintana at binalingan na lamang ang aking ginagawa. Baka kulang lang ako sa tulog? Tsk. Kakapuyat ko kasi magsulat kagabi.

Lumabas ako saglit para sana kuhanin yung walis at uminom na din sana ng tubig para mahimasmasan, ngunit nang dumaan ako sa aming sala ay napansin ko kaagad ang nakatitig na si Madame Frieda sa akin. Natigilan ako at napansin nanaman ang pagbabago ng kulay nang mga mata niya. Nanlamig ako.

Kinusot-kusot ko pa ang mata ko pero hindi nawala ang kakaibang kulay sa mga mata nito. Totoo ba ito? I was about to panic ngunit may bigla akong naisip...

Ibig sabihin ay totoo ang nakita ko kanina matapos ko’ng mahimatay?

Napalunok ako nang ngumiti pa ito sakin.

"A-Anak!" Parang gulat pa ang aking Ina nung bigla niya akong nakitang nakikipag-titigan kay Madame Frieda. Dahilan kung bakit saglit na nawala ang atensyon ko sa mga mata ni Madame Frieda.

Pagbaling ko kay Madame Frieda, bumalik sa normal ang kulay ng mata nito, ngunit nakangiti parin. Dahilan kung bakit mas lalo ako’ng kinilabutan.

"Ku-kukuhanin ko lang po yung walis" paalam ko. Tumango naman ito at hinayaan ako sa gusto kong gawin. Narinig kong may sinabi si Madame Frieda sa aking Ina ngunit sa pagkakataon na ito... hindi ko  na iyon narinig.

I never find Madame Frieda weird since today, ngayon ko lang siya kasi tinitigan at ngayon lang siya panay ang tingin sa akin na hindi ko mawari kung bakit. Noon naman ay tumitingin siya sakin pero simpleng ngiti lamang ang ginagawad nito, hindi kagaya nung kanina na para ba’ng may hindi normal...

Gabi na at kagaya nang dati, hindi parin umuuwi ang aking Ama. Umaga na ito kung umuwi at aalis kapag tanghali, kaya't hindi na namin ito hinihintay ng aking Ina at natutulog na kami.

"Hestia, anak. Matulog kana" tumabi sa akin si mama habang ako'y nagsusulat. Naka-daster na ito at handa na para matulog, samantalang ako ay hindi man lang nakapag palit ng pantulog.

"Opo, Ma..." ngumiti ito sa akin bago ako niyakap ng mahigpit.

Binalot kami ng katahimikan... tanging ang pag guhit at tunong ng electric fan lamang ang maririnig sa oras na iyon, nang biglang magsalita si mama.

"Anak..." umangat ang tingin ko sakaniya. Naka-kunot ang noo ko sakaniya sapagkat bakas ang kalungkutan sa kaniyang mga mata.

"Bakit po, ma?" Itinigil ko muna ang pagsusulat at tsaka bumaling sa aking ina.

"Sana... huwag mong kakalimutan si mama ha?" Ma-emosyonal na wika ni Mama. Kumunot ang noo ko, hindi maintindihan kung bakit bigla na lamang iyong lumabas sa kaniyang bibig.

"Po...?" Naguguluhan kong tanong.

"Hindi ba... nais mong makita ang iyong mga pinsan na hindi na dumadalaw sa atin?" Tanonng ni mama na siyang naging dahilan bat namilog ang mga mata ko. Ang mga pinsan ko! Nami-miss ko na ang mga ito. Noon pa man ay nais ko na sila’ng makita at maka-salamuha. ‘Kay tagal na rin kasi nang huli’ng beses kaming nagkita-kita. Kaya naman tumango ako ng mabilis. Gusto ko silang makasalamuhang muli!

"Oo naman po!" Napangiti ako nung maalala ko ang mga panahon na nakakasalamuha ko ang mga ito. Sina, kuya Steve, ate Jessica, at Lilana. Kamusta na kaya sila?

Wala naman kasi ako masiyadong kaibigan kung kaya't noong madalas dumalaw dito sa amin ang mga pinsan o kamag-anak namin ay talagang masaya ako.

"Makakasama mo na sila, anak." Namilog ang mata ko at hindi ko na napigilan pa ang ngiti na kanina na ay pinipigilan ko. 

"Talaga po, ma??" Tumango ito at napansin kong nangilid ang luha nito.

"Basta ba... huwag mong kakalimutan kami ng Papa mo ha?" Bigla itong nag iwas ng tingin sa akin. Iyon nanaman ang mga kataga’ng nagpapakunot sa aking noo. Animo’y kapag nakita ko na ang mga pinsan ko ay tuluyan ko na siyang… Makakalimutan…

Biglang may kung ano na pumisil sa aking puso sa isipin na iyon. Hindi ko yata kaya’ng mawalay sa kanila.

Ngunit napansin ko ang biglang pag-takip ni mama sa kaniyang mukha gamit ang kamay niya.

Umiiyak ba siya...?

Pero bakit?

"Ma… Bakit ko naman po kayo kakalimutan? Hindi naman po ako aalis ah… Bakit po kayo umiiyak? Hindi ko po maintindihan…” Naguguluhan ko’ng tanong.

"Kase..." Akmang magsasalita ito nang bigla siyang matigilan...

*blag!*

Napatayo bigla si mama. Kahit ako ay napa-balikwas dahil sa may tila bumagsak na kung ano sa bubo’ng ng bahay namin.

Humarap sa akin si mama, bakas ang pangamba sa kaniyang mga mata. Nang… Sa hindi malamang dahilan ay… Bigla na lamang nag-iba ang kulay ng mga mata niya.

"Hestia... halika dali!" Sabay hila nito sa akin. Habang ako ay nanatili’ng tulala sa aking Ina. I am puzzled. Hindi ko maintindihan kung paanong nagbago ang kulay ng mga mata niya… Hindi naman blue ang mata ng aking Ina! 

Oo blue… Asul sa tagalog. Hindi ko alam kung paano’ng nangyari iyon. Ngunit dahil sa patuloy na pagka-lampag mula sa aming bubong ay mas inalala ko ang kaligtasan namin ni mama. Mamaya ko na lamang siya tatanungin dahil sa nakita ko. Napa-igik kami nang may bumagsak na kung ano sa bubo’ng namin.

Narinig ko pang binubulong ni mama ang pangalan ni papa, na animo’y nakikiusap dito na umuwi na. 

"Rico... please... umuwi kana..." parang nakikiusap na usal ni mama.

Isang malakas na kalabog nanaman ang aming narinig mula sa bubong. At tila ba biglang lumakas ang ihip ng hangin sapagkat dinig na dinig din namin ang pag-hampas ng mga dahon ng puno sa bubong ng bahay namin.

"Hestia, kailangan natin u-" natigilan si mama nung biglang may humawak sa balikat niya.

Si Madame Frieda!

Parang guminhawa ang pakiramdam ni mama nung makita niya ito. Ngunit ang mata ko ay hindi nanatili kay Madame Frieda, dumapo ito sa kasama niya na tila ngayon ko lamang nakita.

"Hermina, halina kayo dali!" Sabay akay nito sa aking Ina habang ang kasama naman nitong lalaki na hindi pamilyar sa akin ay um-akto’ng pino-protektahan kami. Sa tingin ko ay hindi nalalayo ang edad nito sa akin, kaya tuloy ay hindi ko maiwasan mapa-isip kung sino ito.

Ngunit nang mapansin ko ang kanila’ng kakaiba’ng ka-suotan ay napakunot ako. Madame Frieda is wearing a Purple Cloak which actually looks weird, and the man she’s with is wearing a blue cloak… Kaya hindi ko naiwasan na bumali’ng sa aking ina, samu’t-sari’ng katanungan ang namamayani sa aking isip, ngunit ni isa sa mga iyon ay hindi ko maisa-tinig.

Haba’ng nag-iisip kung paano kami makaka-alis ng ligtas, nahanap ko na lamang ang aking sarili na nakatitig sa binata’ng kasama ni Madame Frieda. Hindi kaya… May anak si madame Frieda bukod kay… Felix?

"I'm not her son" biglang usal nito. Nanlaki naman ang mata ko dahil sa biglang pag-sagot nito sa katanungan ko. Titig na titig ito sa akin kaya aki’ng napansin na nag-iba ang kulay ng mga mata niya! Asul ito na kanina'y tsokolate ang kulay. Paano’ng… 

Halos ma-windang ako sa aking nalalaman, ngunit isa’ng malakas na kalabog muli ang nagpa-igik sa amin. Kailangan na namin maka-alis sapagkat ramdam ko na ang bubo’ng ay malapit na masira.

"Sergio, dalhin mo na siya kaagad sa lagusan!" Mahinang utos ni Madame Frieda. Nakita ko naman na tumango ito, haba’ng ako’y naguguluhan sa sinasabi ni Madame Frieda. Napa-atras ako nang hawakan nang binata ang braso ko. Akma ako’ng hihilahin nito nang higitin ko ang braso ko sa pagkakahawak niya.

"Teka! Sino ka ba? At anong... saan ako dadalhin?" Naguguluhan at may halo’ng takot na aking tanong sa binata.

Isang malakas na kalabog nanaman ang aming narinig at parang natuklap na yata ang bubong na aming tinitirahan.

"Sumama ka sakaniya, Hestia. Ligtas ka doon" nakiki-usap na wika ni Madame Frieda.

"Ngunit paano ang aking Ina!" Sabay tingin ko kay Nanay. Nangungusap din ang mata nito at iminumuwestra na sumunod nalang ako.

Nangilid bigla ang luha ko.

Hindi ko inaasahan na mangyayari ang tila pamamaalam sa akin ni Nanay. Parang ayoko sumama.

"Sige na, Hestia. Hindi ako pwede doon. Magkikita pa tayo, pangako" ngumiti ito sa akin. Nakita kong tumulo pa ang luha nito bago ako yakapin at halikan sa nuo.

"Sige na..." at nakita kong sumenyas ito sa kasama nitong lalaki bago ako buhatin nito. Sinubukan ko’ng pumiglas ngunit masyado ito’ng malakas.

Tila nawalan ako bigla ng lakas, ni mag protesta ay hindi ko na nagawa hanggang sa bigla na lamang bumigat ang talukap ng mata ko at nakatulog ako sa kamay ni...

=====

"Wag nga kayo'ng maingay... natutulog siya oh" maliit na boses ang nagsalita na tila bumubulong.

"Eh ikaw kaya maingay! Hindi siya pwedeng magising ng basta baka sumakit ulo niya lalo na sa ginamit sakaniya ni Sergio" narinig ko’ng wika nang kung sino.

"Grabe... ang ganda niya. Nakaka-inggit" wika naman nung isa na tila boses ng babae naman. Napansin kong may humaplos pa sa aking mukha.

"Siyempre anak yan ni-"

"Wag niyo nga yan pag usapan! Lagot tayo pag may ibang naka-rinig satin" suway nung isang boses ng lalaki.

Gising na ang tenga ko, ngunit hindi ko maibukas ang mata ko ng tuluyan. Medyo naaaninag ko na may naka-ikot sa akin na mga tao’ng hindi ko kilala.

"Gising na siya tuloy!"

"Hala kayo! Lagot tayo kay Sergio!"

"Kasalanan ba nating magising?"

"Eh kaiingay nyo kasi eh" samo't saring boses ang aking narinig hanggang sa maimulat ko ng tuluyan ang aking mata.

"Nako, lagot tayo."

Napa-kunot noo ako nang aking mapansin ang hindi pamilyar na mga mukha. Lahat sila ay naka-titig sa akin na animo’y pinag-aaralang angkabu-uan ko, samanatala’ng ang iba ay may takot sa kanila’ng mata at sigurado ako’ng ang dahilan niyon ay ang pag-gising ko. Teka... nasaan ba ako? Ang huling na-aalala ko ay...

"Agh!" Napahawak ako bigla sa ulo.

"Hala! Ayos ka lang ba?" Tanong nung isang umalalay sa akin. Babae siya na mukhang kasing edad ko lamang.

"Malamang hindi siya ayos! Gamitin ba naman sakaniya yung dapat ay sa kaaway lamang gamitin?!" sabat nung isa.

Actually... mukhang kasing edad ko lang silang lahat dito.

Napapikit ako ng mariin nang makaramdam ako ng labis na sakit mula sa aking ulo. Bakit ang sakit sakit?!

"S-Sino kayo?" Napaubo pa ako nung magsalita kaya agad akong inabutan ng tubig...

"Inumin niyo po" abot sa akin nung isang lalaki na nakataas ang buhok.

"Ako nga po pala si Caryol!" Sabay ngiti nito sakin. Tumango naman ako.

"Ako si, Celiyah" yung babae na umalalay sa akin kanina.

"Raia" wika nung isang babae na satingin ko ay tahimik lamang at siguro'y siya ang sumusuway sa mga ito kanina.

"Ako naman si Mena" sabay lahat ng kamay nang isa pang babae sa akin.

"Iyon naman si Lance, yung hindi nagsasalita" at itinuro ni Mena yung lalaki sa gilid na ngayon ko lang napansin.

Napansin ko ang kakaibahan nitong silid na kinaroroonan ko. Nasaan ba ako?

"Nasaan... ako?" Tanong ko sakanila.

Biglang nag-alinalangan ang mata ni Mena at bumaling kay Raia. Lumapit naman ito sa akin.

"Huwag ka mag-alala… Nasa ligtas na lugar ka" ngumiti pa ito sa akin ng biglang mag iba ang kulay ng mata nito. Dilaw...

"Sa ngayon, hintayin nalang natin si Sergio at siya ang magpapaliwanag sa iyo nang lahat ng ito" at pagkasabi niya niyon ay biglang bumukas ang pintuan na katapat lamang ng kama na kinahihigaan ko.

At tumambad sa amin ang isang matangkad na binata, nakakapag-taka sapagkat hindi ordinaryo ang suot niya. At doon ko lang rin napansin na gayon din ang mga kasama ko sa silid na iyon.

Nang mag-tama ang paningin namin ng binata, napansin ko kaagad ang kulay tsokolate niya’ng mga mata.

He looks familiar...

Wait... he's…

========

To be continue...