บทที่ 23

กาตาที่ยืนเป็นหนูติดจั่นรอคอยนายท่านกลับบ้านอย่างกังวล ก็คุณอันดารันออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนหัวค่ำ จนตอนนี้จะตี 1 ยังไม่กลับมาแถมกำชับไม่ให้โทรแจ้งนายท่านใหญ่อีก ตาย ตาย แน่ ๆ ถึงแม้จะมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยแต่กาตาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี เพราะเห็นว่าคดีอุบัติเหตุยังหาข้อสรุปไม่แน่ชัดว่าเป็นการวางแผนฆาตรกรรมหรือไม่ ส่วนอีธานนั้นก็กังวลไม่แพ้กัน ก่อนจะได้ยินเสียงเครื่องยนตร์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านก็กุลีกุจอไปต้อนรับ

ภาพที่เห็นทำเอาทั้งคู่พูดไม่ออกก่อนจะเอ่ย

“นายท่านนายท่านเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีอะไรห้ามใครขึ้นไปรบกวน”

“ปล่อยผมลงเดินเองได้”

ก่อนที่นายท่านใหญ่จะอุ้มนายท่านอีกคนขึ้นข้างบนบ้านด้วยท่วงท่าหมิ่นเหม่

“ไปพักเถอะกาตาพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” อีธานเอ่ยเตือนหัวหน้าแม่บ้านที่เหมือนจะช็อกกับภาพเมื่อครู่เมื่อตั้งสติได้คนทั้งคู่ก็กลับไปพักผ่อนเสียทีหลังจากยืนรอนายท่านมาเกือบค่อนคืน

“คุณซานนาห์ห้องผมอยู่ทางนี้” วชิรันทั้งจิกทั้งข่วนกำปั้นน้อยๆทุบอกกว้างเพื่อหาทางเอาตัวรอดแต่ก็สู้แรงอัลฟ่าตัวโตไม่ได้

ตุ๊บอ๊ะ! วชิรันจุกตรงท้องอย่างแรง

“คนนะไม่ใช่ตุ๊กตาโยนมาได้—” บ่นได้ไม่กี่คำร่างสูงใหญ่ก็ทาบ