“ฉันจะคิดดูอีกที…” วชิรันทำท่าจะแย้งแต่ก็ต้องหุบปากฉับเมื่อเห็นสายตาที่ตวัดมองกลับมา“ผมมีอีกเรื่องอยากจะขอความร่วมมือจากคุณ”“ขอความร่วมมือ?” วชิรันยกแขนขวาที่ยังมีแผ่นพลาสเตอร์แผ่นใหญ่แปะไว้อยู่ที่ท้องแขนให้คนตรงหน้าได้เห็นชัดๆ “อะไร”“เอาเป็นว่าวันนี้คุณมีธุระอะไรไหมครับเราค่อยคุยกันตอนเย็นดีกว่าตอนนี้ไม่น่าจะทันเพราะคุณต้องไปทำงานแล้ว” วชิรันว่าพลางบุ้ยไปทางนาฬิกาตั้งพื้นเรือนใหญ่ที่เข็มยาวบอกเวลา 7 นาฬิกา ซานนาห์ไม่พูดอะไรต่อต่างฝ่ายต่างก้มหน้าก้มตาจัดการมื้อเช้าที่อยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างเงียบเชียบ ตอนสายๆวชิรันเบื่อๆที่อุดอู้อยู่ในห้องนอนมาหลายวันจึงตั้งใจจะเดินไปยังกรีนเฮ้าที่ได้ขุดแปลงไว้แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง “นายท่านค่ะ”“มีอะไรเหรอ” วชิรันหันหลังไปตามเสียงเรียกก่อนจะเอ่ยปากถามหัวหน้าแม่บ้าน“นายท่านกำลังจะไปไหนคะ”“อ้อกรีนเฮ้าน่ะหรือว่าเวลาผมไปไหนมาไหนจะต้องบอกคุณก่อนหรือเปล่า” วชิรันเอ่ยถามเพราะเขาเป็นผู้อาศัยถึงจะได้ชื่อว่าภรรยาที่ถูกต้องตามทะเบียนสมรสแต่ก็ไม่ต่างจากไม้ประดับไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรมากมายนักในบ้านหลังนี้ แม้ว่าซานนาห์เอ
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จกาตาก็นำทางวชิรันมายังห้องครัวขนาดใหญ่ที่มีจอสมาร์ทแทปเลตเท่าทีวีขนาด 50 นิ้วจอแบนบนฝาผนังที่ติดตั้งอยู่ตรงกลางของห้อง “ตรงนี้ค่ะนายท่าน” หัวหน้าแม่บ้านยิ้มแป้นภูมิใจนำเสนอ “ที่นายท่านถามว่าเราจะเลือกของสดได้อย่างไรก็คลิกตรงรูปรายการสินค้าแบบนี้ค่ะๆ” กาตาจิ้มบนจอสัมผัสยักษ์ใหญ่อย่างคล่องแคล่ว “ตัวกล้องสามารถหมุนได้ 360 องศาพร้อมปลายทางจะมีระบบหุ่นยนตร์รองรับยกให้เราดูหรือพลิกซ้ายขวาได้หมดตามแต่เราต้องการตรวจสอบแถมจะขึ้นวันเดือนปีที่ผลิตสถานที่ที่ผลิตอย่างละเอียดเพียงแค่กดปุ่มนี้ค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านอธิบายอย่างใจเย็นแต่คนต่างโลกอย่างวชิรันรู้สึกทึ่งและตาแตกในนวัตกรรมและเทคโนโลยีที่ทันสมัยของโลกยุคนี้ไม่ได้ที่ได้ยินมาว่านักบินสามารถบังคับเครื่องบินให้ไปตามจุดหมายปลายทางได้โดยที่นักบินไม่ต้องประจำการอยู่บนเครื่องบินสามารถสั่งการและบังคับเครื่องบินอยู่มุมไหนของโลกใบนี้ก็ได้เพียงแค่มีอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง AI พัฒนาไปไวมากจนน่าตกใจและไม่คาดคิดว่าตัวเองจะทันได้เห็นโลกยุคอนาคตที่ AI เข้ามามีบทบาทในการเอื้ออำนวยความสะดวกให้กับมนุษย์ขนาดนี้มาก่อนวชิรันจ้องมองห
วชิรันตื่นเกือบ 9 โมงเช้า อาการคล้ายแฮ้งค์จากการดื่มเหล้า แต่พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนบนโต๊ะมีเพียงแก้วไวน์แก้วเดียวที่ซานนาห์ถือและดื่มอยู่ ส่วนตัวเขาก็กินแต่ผลไม้ หรือว่า…พอมายืนที่เค้าเตอร์อ่างล้างหน้าก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจตรงหน้าผากปูนโปนเหมือนมีลูกมะนาวฝังอยู่อย่างงั้นหนอยแน่แสบนักตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เห็นตำตาว่าเขาหยิบกินแต่ก็ไม่ปริปากบอกสักคำว่าเจ้าผลไม้นั่นกินแล้วจะเป็นแบบนี้ใบหน้าสวยๆของยัยคุณหนูนี่ถ้าทำหลายล้านเลยนะโมโห! อันดารันรีบแต่งตัวก่อนจะลงไปทานอาหารเช้าดูเวลายังไงก็คงไม่ทันเจ้าของบ้านที่ต้องออกไปทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้าคิดว่าตอนเย็นจะดักรออีกฝ่ายแถมจะต้องพูดให้เสร็จสรรพไม่แตะต้องอาหารอะไรทั้งนั้นจนกว่าจะพูดจบ กาตาที่รออยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่แล้วกุลีกุจอมาตั้งโต๊ะให้เป็นผู้นาย “นายท่านหน้าผาก?” เห็นใบหน้าสวยบึ้งตึงก็หุบปากฉับ “ผลไม้เมื่อวานชื่ออะไรทำไมถึงเมาได้พอจะรู้ไหมกาตา”“เอ่อ…มารูล่าค่ะเป็นผลไม้ป่ามีฤทธิ์คล้ายแอลกอฮอล์นายท่านใหญ่มักจะกิน 1-2 ลูกหลังอาหารเย็นแทนดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ค่ะ”“มิน่าล่ะนายท่านใหญ่ของคุณร้ายมากเลยนะกาตาคุณดูหน้าผากผม” ได้ทีก็ฟ้องหัวหน้าแ
ALFONSO CLUBวันนี้นักธุรกิจใหญ่อย่างซานนาห์ไม่มีธุระอะไรมากมายเพียงแค่หาเรื่องไม่กลับบ้านแวะมาดื่มสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนฝูงที่นานๆจะนัดเจอกันที“วันนี้นายท่านว่างแล้วหรือไงถึงนัดรวมพล” เจ้าของผับอย่างอัลเฟรดพูดเย้าแหย่ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบน้ำสีอำพันสีสวยพลางปรายตามองอีกฝ่ายที่เอาแต่นั่งสูบซิการ์นิ่งไม่พูดไม่จาตั้งแต่เข้าห้องมา“ช่วงนี้มันช่วงข้าวใหม่ปลามันไม่ใช่เหรอไงพวกทำไมนายท่านถึงมานั่งแกร่วอยู่ที่นี่ล่ะหรือว่าเสื่อม…” สเตนพูดเสริมขึ้นมาบ้างพลางหัวเราะในลำคออย่างขบขันพวกเขาสามคนเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กเพราะแวดวงธุรกิจรวมถึงเป็นพาร์ทเนอร์ในการทำธรุกิจต่างๆอีกด้วย “แกว่าฉันคงจะมีอารมณ์ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ล่ะนะได้คนแบบนั้นเป็นเมีย” ซานนาห์ตอบเสียงเรียบสองตามองออกไปยังด้านล่างที่ผู้คนต่างโยกย้ายเต้นรำกันอย่างสนุกสนานแต่ตอนนี้ตัวเขาไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักอย่าง “ฮ่าๆ” สองเพื่อนซี้หัวเราะร่วนอย่างสะใจ“เออ…ก็ยัยคนสวยเค้าวีรกรรมเยอะจริงช่วงหลายเดือนก่อนก็มาตามตบโอเมก้าผมสีชมพูวงแตกจนคนทั้งคลับแตกฮือบอดี้การ์ดอัลฟ่าของฉันยังไม่กล้าเข้าไปห้ามเหลือเชื่อเลย” อัลเฟรดพูดพลางเล่าเหตุการณ์ที่อัน
“สวัสดีครับผมอัลเฟรดและนี่ก็สเตนคุณคงคุ้นหน้าค่าตาผมเป็นอย่างดี”“สวัสดีครับผมอันดารันยินดีที่ได้รู้จักครับ” ต่างฝ่ายต่างแนะนำตัวกันอย่างคร่าวๆก่อนอัลเฟรดจะผายมือเชื้อเชิญให้แขกผู้มาใหม่นั่งร่วมโต๊ะกันอย่างเป็นกันเอง“นั่งดื่มด้วยกันก่อนไหมครับคุณอันดารัน” อัลเฟรดเอ่ยชวนอย่างจริงใจไหนๆก็กลายมาเป็นภรรยาเพื่อนรักแล้วรู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย “จะดีเหรอครับ” วชิรันพลางจ้องมองไปที่ว่างข้างๆซานนาห์แต่อัลฟ่าร่างสูงกลับแยกขากว้างขึ้นจนกินพื้นที่ข้างๆไปเกือบครึ่ง“ถ้าไม่รังเกียจนั่งข้างๆผมก็ได้นะครับ” สเตนหนุ่มคาสโนว่าตาสีฟ้าเอ่ยตอบโอเมก้าหน้าสวยอย่างตื่นเต้นแม้จะได้เห็นและได้ยินกิตติศัพท์เจ้าตัวมาไม่น้อยแต่การที่จะเข้าใกล้โอเมก้าอย่างอันดารันนั้นไม่ง่ายเลย “ขอบคุณมากครับแต่ไม่ดีกว่า” ก่อนจะเดินไปนั่งทิ้งบั้นท้ายอันอวบอั๋นลงบนตักข้างซ้ายของสามีพร้อมกับกอดคอแน่นกัดฟันพูดหน้าตาย“คุณสามีคงไม่ใจดำผลักผมจนตกหรอกใช่ไหมครับ” ใบหน้าคนทั้งสองห่างกันไม่กี่คืบจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดหน้าของกันและกันต่างก็จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร อัลเฟรดและสเตนมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะกระแอมไอแก้เก้อ
กาตาที่ยืนเป็นหนูติดจั่นรอคอยนายท่านกลับบ้านอย่างกังวล ก็คุณอันดารันออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนหัวค่ำ จนตอนนี้จะตี 1 ยังไม่กลับมาแถมกำชับไม่ให้โทรแจ้งนายท่านใหญ่อีก ตาย ตาย แน่ ๆ ถึงแม้จะมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยแต่กาตาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี เพราะเห็นว่าคดีอุบัติเหตุยังหาข้อสรุปไม่แน่ชัดว่าเป็นการวางแผนฆาตรกรรมหรือไม่ ส่วนอีธานนั้นก็กังวลไม่แพ้กัน ก่อนจะได้ยินเสียงเครื่องยนตร์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านก็กุลีกุจอไปต้อนรับ ภาพที่เห็นทำเอาทั้งคู่พูดไม่ออกก่อนจะเอ่ย“นายท่านนายท่านเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”“ไม่มีอะไรห้ามใครขึ้นไปรบกวน”“ปล่อยผมลงเดินเองได้”ก่อนที่นายท่านใหญ่จะอุ้มนายท่านอีกคนขึ้นข้างบนบ้านด้วยท่วงท่าหมิ่นเหม่“ไปพักเถอะกาตาพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” อีธานเอ่ยเตือนหัวหน้าแม่บ้านที่เหมือนจะช็อกกับภาพเมื่อครู่เมื่อตั้งสติได้คนทั้งคู่ก็กลับไปพักผ่อนเสียทีหลังจากยืนรอนายท่านมาเกือบค่อนคืน“คุณซานนาห์ห้องผมอยู่ทางนี้” วชิรันทั้งจิกทั้งข่วนกำปั้นน้อยๆทุบอกกว้างเพื่อหาทางเอาตัวรอดแต่ก็สู้แรงอัลฟ่าตัวโตไม่ได้ ตุ๊บอ๊ะ! วชิรันจุกตรงท้องอย่างแรง“คนนะไม่ใช่ตุ๊กตาโยนมาได้—” บ่นได้ไม่กี่คำร่างสูงใหญ่ก็ทาบ
“อย่ามาลักไก่ไล่กัดตรงหลังคอชาวบ้านด้วย นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมจะขอ” ก่อนนิ้วชี้ยาวสวยจะชี้ตรงหลังคอตัวเองให้คนข้าง ๆ ดู“และข้อสามข้อสุดท้าย : ผมอยากจะถามคุณว่าผมมีสิทธิ์จะทำอะไรไปไหนมาไหนได้บ้างแล้วเงินเดือนผมมีไหมอะไรยังไงหรือคุณจะให้ผมนั่งๆนอนๆทั้งวันแบบนี้ไม่ไหวหรอกนะน่าเบื่อจะตายจะไปไหนต้องรายงานคุณหรือเปล่า” วชิรันโยนคำถามให้อีกฝ่าย“จะไปไหนทำอะไรก็บอกอีธานหรือกาตาจะออกไปข้างนอกต้องได้รับอนุญาตจากฉันก่อนเท่านั้น”“ฮะ! ผมไม่ใช่นกน้อยในกรงทองของคุณนะ”“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่เพราะฉันจ่ายเงินซื้อเธอมาแถมยังไม่ได้ใช้งานไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลยสักนิด”วชิรันกำหมัดแน่นเลวทรามแค่ไหนถึงตีราคาและด้อยค่ามนุษย์คนอื่นแบบนี้ “เพราะผมเป็นโอเมก้าเลยไม่มีหัวจิตหัวใจซิน่ะครับจะขายจะตีราคายังไงก็ได้ใช่สิ! ขอบคุณที่บอกให้รู้บางทีผมก็ไม่เห็นประโยชน์การจับคู่ของรัฐบาลเลยสักนิดคุณไม่คิดบ้างเหรอว่าเราต่างคู่ต่างก็ทรมานไม่ต่างกันคุณเกลียดขี้หน้าผมจะตายหน้าผมยังไม่อยากจะมองแต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้ผมเป็นเพียงคนเดียวที่ไข่เข้ากับคุณมันน่าเหลือเชื่อจริงๆ” วชิรันพูดพลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆระงับโทสะก่อนจะลุกไปชกป
3 วันต่อมา… “นายท่านครับเอ่อ…ขอโทษที่ผมต้องโทรมารบกวนเหมือนว่าที่คฤหาสน์จะมีปัญหา” พ่อบ้านอีธานเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก“หืม?”เป็นอีกวันที่ซานนาห์กลับบ้านตั้งแต่หัวค่ำตั้งแต่แต่งงานแพลนการทำงานก็หลายๆอย่างก็ถูกตัดทอนลงในแต่ละวันไม่ให้อัดกันแน่นจนเกินไปอย่างน้อยก็ต้องทันกลับไปฟังคำรายงานของพ่อบ้านในแต่ละวันซึ่งก็มักจะเป็นเรื่องที่เขาคาดไม่ถึงจนต้องกลับมาฟังทุกวันโดยรู้ตัวรถหลายคันแล่นเข้ามาจอดที่คฤหาสน์แต่สถานการณ์แตกต่างไปจากทุกวันไม่ว่าจะบอดี้การ์ดหรือแม่บ้านคนสวนต่างก็ออกมายืนออกันข้างนอกจนหมดจนซานนาห์อดสงสัยไม่ได้“เกิดอะไรขึ้น”ประมุขของบ้านเอ่ยถามเสียงเรียบอีธานกุลีกุจอมาต้อนรับอย่างเฉกเช่นทุกวันแต่สีหน้าของพ่อบ้านกลับย่ำแย่“กลิ่นอะไร” “ไม่ทราบเหมือนกันครับคงต้องถามนายท่านเอาเองละครับ”“อันดารันทำอะไร?”วชิรันผิวปากอารมณ์ดีคั่วน้ำพริกอ่องอยู่ในครัวน้ำพริกถ้วยนี้กว่าเครื่องจะครบแต่ละอย่างมาจากคนละมุมโลกไหนจะครกแกรนิตที่ดีไซน์ได้มาอย่างลงตัวเหมาะเจาะแต่อย่างน้อยโลกนี้ก็ยังมีกะปิกว่าเขาจะดั้นด้นเสาะหามาได้เลือดตาแทบกระเด็นกะปิหนึ่งกะปุกแพงกว่าไข่ปลาคาเวียร์เสียอีกการันตีรสชาติดั้งเดิ
ชีวิตประจำวันของวชิรันไม่มีอะไรมาก นอนจากทำสวนในกรีนเฮ้า สรรหาอาหารแปลก ๆ มาทำจนคนรับใช้เริ่มคุ้นเคยกับกลิ่นแปลกปลอม แต่ก็ต้องมาแตกฮืออีกครั้งเมื่อนายท่านสั่งลูกอะไรสักอย่างที่มีหนามทั้งลูก จนอีธานคิดว่าแก๊สรั่วจึงแจ้งทางบริษัทแก๊สให้มาตรวจสอบกันยกใหญ่ แผงกั้นสีเหลืองถูกกางกันไม่ให้คนนอกเข้าไปยุ่มย่ามเกรงว่าจะเป็นอันตรายจนทั้งคฤหาสน์โกลาหล ซานนาห์นักธุรกิจช่วงนี้มีเหตุให้เขาต้องกลับบ้านมาเร็วจนเพื่อนฝูงคิดว่าเขาติดภรรยาตามประสาข้าวใหม่ปลามัน แต่ที่ไหนได้อันดารันขยันสร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน วันนี้ก็เช่นกัน ผลไม้หน้าตาประหลาดที่ถูกสั่งเข้ามาหลายสิบลูกนอนเรียงรายอยู่ในครัว ส่งกลิ่นเหม็นฉุนคล้ายแก๊สจนเหล่าคนรับใช้ตกอกตกใจไปตาม ๆ กัน“นี่อะไร?” ซานนาห์ถามเสียงแข็งจะมีสักวันไหมที่คฤหาสน์จะสงบสุข“เอ่อ…ทุเรียนครับ” วชิรันตอบเสียงเบาไม่คาดคิดว่าราชาผลไม้ในโลกก่อนจะคล้ายระเบิดปรมาณูทำเอาคนโลกนี้แตกตื่นกันแทบตายพร้อมกับความรู้สึกผิดที่ตีตื้นขึ้นมาในอก“ทุเรียน? ทำไมเธอถึงชอบทานอาหารแปลกๆพิสดารแบบนั้น” “คุณก็เหมือนกันไม่มีใครเขาทานผลไม้ที่หน้าตาแปลกประหลาดแถมยังมีฤทธิ์ทำให้เมาอีก” วชิรันเถียง
3 วันต่อมา… “นายท่านครับเอ่อ…ขอโทษที่ผมต้องโทรมารบกวนเหมือนว่าที่คฤหาสน์จะมีปัญหา” พ่อบ้านอีธานเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก“หืม?”เป็นอีกวันที่ซานนาห์กลับบ้านตั้งแต่หัวค่ำตั้งแต่แต่งงานแพลนการทำงานก็หลายๆอย่างก็ถูกตัดทอนลงในแต่ละวันไม่ให้อัดกันแน่นจนเกินไปอย่างน้อยก็ต้องทันกลับไปฟังคำรายงานของพ่อบ้านในแต่ละวันซึ่งก็มักจะเป็นเรื่องที่เขาคาดไม่ถึงจนต้องกลับมาฟังทุกวันโดยรู้ตัวรถหลายคันแล่นเข้ามาจอดที่คฤหาสน์แต่สถานการณ์แตกต่างไปจากทุกวันไม่ว่าจะบอดี้การ์ดหรือแม่บ้านคนสวนต่างก็ออกมายืนออกันข้างนอกจนหมดจนซานนาห์อดสงสัยไม่ได้“เกิดอะไรขึ้น”ประมุขของบ้านเอ่ยถามเสียงเรียบอีธานกุลีกุจอมาต้อนรับอย่างเฉกเช่นทุกวันแต่สีหน้าของพ่อบ้านกลับย่ำแย่“กลิ่นอะไร” “ไม่ทราบเหมือนกันครับคงต้องถามนายท่านเอาเองละครับ”“อันดารันทำอะไร?”วชิรันผิวปากอารมณ์ดีคั่วน้ำพริกอ่องอยู่ในครัวน้ำพริกถ้วยนี้กว่าเครื่องจะครบแต่ละอย่างมาจากคนละมุมโลกไหนจะครกแกรนิตที่ดีไซน์ได้มาอย่างลงตัวเหมาะเจาะแต่อย่างน้อยโลกนี้ก็ยังมีกะปิกว่าเขาจะดั้นด้นเสาะหามาได้เลือดตาแทบกระเด็นกะปิหนึ่งกะปุกแพงกว่าไข่ปลาคาเวียร์เสียอีกการันตีรสชาติดั้งเดิ
“อย่ามาลักไก่ไล่กัดตรงหลังคอชาวบ้านด้วย นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมจะขอ” ก่อนนิ้วชี้ยาวสวยจะชี้ตรงหลังคอตัวเองให้คนข้าง ๆ ดู“และข้อสามข้อสุดท้าย : ผมอยากจะถามคุณว่าผมมีสิทธิ์จะทำอะไรไปไหนมาไหนได้บ้างแล้วเงินเดือนผมมีไหมอะไรยังไงหรือคุณจะให้ผมนั่งๆนอนๆทั้งวันแบบนี้ไม่ไหวหรอกนะน่าเบื่อจะตายจะไปไหนต้องรายงานคุณหรือเปล่า” วชิรันโยนคำถามให้อีกฝ่าย“จะไปไหนทำอะไรก็บอกอีธานหรือกาตาจะออกไปข้างนอกต้องได้รับอนุญาตจากฉันก่อนเท่านั้น”“ฮะ! ผมไม่ใช่นกน้อยในกรงทองของคุณนะ”“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่เพราะฉันจ่ายเงินซื้อเธอมาแถมยังไม่ได้ใช้งานไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลยสักนิด”วชิรันกำหมัดแน่นเลวทรามแค่ไหนถึงตีราคาและด้อยค่ามนุษย์คนอื่นแบบนี้ “เพราะผมเป็นโอเมก้าเลยไม่มีหัวจิตหัวใจซิน่ะครับจะขายจะตีราคายังไงก็ได้ใช่สิ! ขอบคุณที่บอกให้รู้บางทีผมก็ไม่เห็นประโยชน์การจับคู่ของรัฐบาลเลยสักนิดคุณไม่คิดบ้างเหรอว่าเราต่างคู่ต่างก็ทรมานไม่ต่างกันคุณเกลียดขี้หน้าผมจะตายหน้าผมยังไม่อยากจะมองแต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้ผมเป็นเพียงคนเดียวที่ไข่เข้ากับคุณมันน่าเหลือเชื่อจริงๆ” วชิรันพูดพลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆระงับโทสะก่อนจะลุกไปชกป
กาตาที่ยืนเป็นหนูติดจั่นรอคอยนายท่านกลับบ้านอย่างกังวล ก็คุณอันดารันออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนหัวค่ำ จนตอนนี้จะตี 1 ยังไม่กลับมาแถมกำชับไม่ให้โทรแจ้งนายท่านใหญ่อีก ตาย ตาย แน่ ๆ ถึงแม้จะมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยแต่กาตาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี เพราะเห็นว่าคดีอุบัติเหตุยังหาข้อสรุปไม่แน่ชัดว่าเป็นการวางแผนฆาตรกรรมหรือไม่ ส่วนอีธานนั้นก็กังวลไม่แพ้กัน ก่อนจะได้ยินเสียงเครื่องยนตร์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านก็กุลีกุจอไปต้อนรับ ภาพที่เห็นทำเอาทั้งคู่พูดไม่ออกก่อนจะเอ่ย“นายท่านนายท่านเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”“ไม่มีอะไรห้ามใครขึ้นไปรบกวน”“ปล่อยผมลงเดินเองได้”ก่อนที่นายท่านใหญ่จะอุ้มนายท่านอีกคนขึ้นข้างบนบ้านด้วยท่วงท่าหมิ่นเหม่“ไปพักเถอะกาตาพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” อีธานเอ่ยเตือนหัวหน้าแม่บ้านที่เหมือนจะช็อกกับภาพเมื่อครู่เมื่อตั้งสติได้คนทั้งคู่ก็กลับไปพักผ่อนเสียทีหลังจากยืนรอนายท่านมาเกือบค่อนคืน“คุณซานนาห์ห้องผมอยู่ทางนี้” วชิรันทั้งจิกทั้งข่วนกำปั้นน้อยๆทุบอกกว้างเพื่อหาทางเอาตัวรอดแต่ก็สู้แรงอัลฟ่าตัวโตไม่ได้ ตุ๊บอ๊ะ! วชิรันจุกตรงท้องอย่างแรง“คนนะไม่ใช่ตุ๊กตาโยนมาได้—” บ่นได้ไม่กี่คำร่างสูงใหญ่ก็ทาบ
“สวัสดีครับผมอัลเฟรดและนี่ก็สเตนคุณคงคุ้นหน้าค่าตาผมเป็นอย่างดี”“สวัสดีครับผมอันดารันยินดีที่ได้รู้จักครับ” ต่างฝ่ายต่างแนะนำตัวกันอย่างคร่าวๆก่อนอัลเฟรดจะผายมือเชื้อเชิญให้แขกผู้มาใหม่นั่งร่วมโต๊ะกันอย่างเป็นกันเอง“นั่งดื่มด้วยกันก่อนไหมครับคุณอันดารัน” อัลเฟรดเอ่ยชวนอย่างจริงใจไหนๆก็กลายมาเป็นภรรยาเพื่อนรักแล้วรู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย “จะดีเหรอครับ” วชิรันพลางจ้องมองไปที่ว่างข้างๆซานนาห์แต่อัลฟ่าร่างสูงกลับแยกขากว้างขึ้นจนกินพื้นที่ข้างๆไปเกือบครึ่ง“ถ้าไม่รังเกียจนั่งข้างๆผมก็ได้นะครับ” สเตนหนุ่มคาสโนว่าตาสีฟ้าเอ่ยตอบโอเมก้าหน้าสวยอย่างตื่นเต้นแม้จะได้เห็นและได้ยินกิตติศัพท์เจ้าตัวมาไม่น้อยแต่การที่จะเข้าใกล้โอเมก้าอย่างอันดารันนั้นไม่ง่ายเลย “ขอบคุณมากครับแต่ไม่ดีกว่า” ก่อนจะเดินไปนั่งทิ้งบั้นท้ายอันอวบอั๋นลงบนตักข้างซ้ายของสามีพร้อมกับกอดคอแน่นกัดฟันพูดหน้าตาย“คุณสามีคงไม่ใจดำผลักผมจนตกหรอกใช่ไหมครับ” ใบหน้าคนทั้งสองห่างกันไม่กี่คืบจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดหน้าของกันและกันต่างก็จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร อัลเฟรดและสเตนมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะกระแอมไอแก้เก้อ
ALFONSO CLUBวันนี้นักธุรกิจใหญ่อย่างซานนาห์ไม่มีธุระอะไรมากมายเพียงแค่หาเรื่องไม่กลับบ้านแวะมาดื่มสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนฝูงที่นานๆจะนัดเจอกันที“วันนี้นายท่านว่างแล้วหรือไงถึงนัดรวมพล” เจ้าของผับอย่างอัลเฟรดพูดเย้าแหย่ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบน้ำสีอำพันสีสวยพลางปรายตามองอีกฝ่ายที่เอาแต่นั่งสูบซิการ์นิ่งไม่พูดไม่จาตั้งแต่เข้าห้องมา“ช่วงนี้มันช่วงข้าวใหม่ปลามันไม่ใช่เหรอไงพวกทำไมนายท่านถึงมานั่งแกร่วอยู่ที่นี่ล่ะหรือว่าเสื่อม…” สเตนพูดเสริมขึ้นมาบ้างพลางหัวเราะในลำคออย่างขบขันพวกเขาสามคนเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กเพราะแวดวงธุรกิจรวมถึงเป็นพาร์ทเนอร์ในการทำธรุกิจต่างๆอีกด้วย “แกว่าฉันคงจะมีอารมณ์ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ล่ะนะได้คนแบบนั้นเป็นเมีย” ซานนาห์ตอบเสียงเรียบสองตามองออกไปยังด้านล่างที่ผู้คนต่างโยกย้ายเต้นรำกันอย่างสนุกสนานแต่ตอนนี้ตัวเขาไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักอย่าง “ฮ่าๆ” สองเพื่อนซี้หัวเราะร่วนอย่างสะใจ“เออ…ก็ยัยคนสวยเค้าวีรกรรมเยอะจริงช่วงหลายเดือนก่อนก็มาตามตบโอเมก้าผมสีชมพูวงแตกจนคนทั้งคลับแตกฮือบอดี้การ์ดอัลฟ่าของฉันยังไม่กล้าเข้าไปห้ามเหลือเชื่อเลย” อัลเฟรดพูดพลางเล่าเหตุการณ์ที่อัน
วชิรันตื่นเกือบ 9 โมงเช้า อาการคล้ายแฮ้งค์จากการดื่มเหล้า แต่พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนบนโต๊ะมีเพียงแก้วไวน์แก้วเดียวที่ซานนาห์ถือและดื่มอยู่ ส่วนตัวเขาก็กินแต่ผลไม้ หรือว่า…พอมายืนที่เค้าเตอร์อ่างล้างหน้าก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจตรงหน้าผากปูนโปนเหมือนมีลูกมะนาวฝังอยู่อย่างงั้นหนอยแน่แสบนักตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เห็นตำตาว่าเขาหยิบกินแต่ก็ไม่ปริปากบอกสักคำว่าเจ้าผลไม้นั่นกินแล้วจะเป็นแบบนี้ใบหน้าสวยๆของยัยคุณหนูนี่ถ้าทำหลายล้านเลยนะโมโห! อันดารันรีบแต่งตัวก่อนจะลงไปทานอาหารเช้าดูเวลายังไงก็คงไม่ทันเจ้าของบ้านที่ต้องออกไปทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้าคิดว่าตอนเย็นจะดักรออีกฝ่ายแถมจะต้องพูดให้เสร็จสรรพไม่แตะต้องอาหารอะไรทั้งนั้นจนกว่าจะพูดจบ กาตาที่รออยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่แล้วกุลีกุจอมาตั้งโต๊ะให้เป็นผู้นาย “นายท่านหน้าผาก?” เห็นใบหน้าสวยบึ้งตึงก็หุบปากฉับ “ผลไม้เมื่อวานชื่ออะไรทำไมถึงเมาได้พอจะรู้ไหมกาตา”“เอ่อ…มารูล่าค่ะเป็นผลไม้ป่ามีฤทธิ์คล้ายแอลกอฮอล์นายท่านใหญ่มักจะกิน 1-2 ลูกหลังอาหารเย็นแทนดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ค่ะ”“มิน่าล่ะนายท่านใหญ่ของคุณร้ายมากเลยนะกาตาคุณดูหน้าผากผม” ได้ทีก็ฟ้องหัวหน้าแ
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จกาตาก็นำทางวชิรันมายังห้องครัวขนาดใหญ่ที่มีจอสมาร์ทแทปเลตเท่าทีวีขนาด 50 นิ้วจอแบนบนฝาผนังที่ติดตั้งอยู่ตรงกลางของห้อง “ตรงนี้ค่ะนายท่าน” หัวหน้าแม่บ้านยิ้มแป้นภูมิใจนำเสนอ “ที่นายท่านถามว่าเราจะเลือกของสดได้อย่างไรก็คลิกตรงรูปรายการสินค้าแบบนี้ค่ะๆ” กาตาจิ้มบนจอสัมผัสยักษ์ใหญ่อย่างคล่องแคล่ว “ตัวกล้องสามารถหมุนได้ 360 องศาพร้อมปลายทางจะมีระบบหุ่นยนตร์รองรับยกให้เราดูหรือพลิกซ้ายขวาได้หมดตามแต่เราต้องการตรวจสอบแถมจะขึ้นวันเดือนปีที่ผลิตสถานที่ที่ผลิตอย่างละเอียดเพียงแค่กดปุ่มนี้ค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านอธิบายอย่างใจเย็นแต่คนต่างโลกอย่างวชิรันรู้สึกทึ่งและตาแตกในนวัตกรรมและเทคโนโลยีที่ทันสมัยของโลกยุคนี้ไม่ได้ที่ได้ยินมาว่านักบินสามารถบังคับเครื่องบินให้ไปตามจุดหมายปลายทางได้โดยที่นักบินไม่ต้องประจำการอยู่บนเครื่องบินสามารถสั่งการและบังคับเครื่องบินอยู่มุมไหนของโลกใบนี้ก็ได้เพียงแค่มีอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง AI พัฒนาไปไวมากจนน่าตกใจและไม่คาดคิดว่าตัวเองจะทันได้เห็นโลกยุคอนาคตที่ AI เข้ามามีบทบาทในการเอื้ออำนวยความสะดวกให้กับมนุษย์ขนาดนี้มาก่อนวชิรันจ้องมองห
“ฉันจะคิดดูอีกที…” วชิรันทำท่าจะแย้งแต่ก็ต้องหุบปากฉับเมื่อเห็นสายตาที่ตวัดมองกลับมา“ผมมีอีกเรื่องอยากจะขอความร่วมมือจากคุณ”“ขอความร่วมมือ?” วชิรันยกแขนขวาที่ยังมีแผ่นพลาสเตอร์แผ่นใหญ่แปะไว้อยู่ที่ท้องแขนให้คนตรงหน้าได้เห็นชัดๆ “อะไร”“เอาเป็นว่าวันนี้คุณมีธุระอะไรไหมครับเราค่อยคุยกันตอนเย็นดีกว่าตอนนี้ไม่น่าจะทันเพราะคุณต้องไปทำงานแล้ว” วชิรันว่าพลางบุ้ยไปทางนาฬิกาตั้งพื้นเรือนใหญ่ที่เข็มยาวบอกเวลา 7 นาฬิกา ซานนาห์ไม่พูดอะไรต่อต่างฝ่ายต่างก้มหน้าก้มตาจัดการมื้อเช้าที่อยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างเงียบเชียบ ตอนสายๆวชิรันเบื่อๆที่อุดอู้อยู่ในห้องนอนมาหลายวันจึงตั้งใจจะเดินไปยังกรีนเฮ้าที่ได้ขุดแปลงไว้แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง “นายท่านค่ะ”“มีอะไรเหรอ” วชิรันหันหลังไปตามเสียงเรียกก่อนจะเอ่ยปากถามหัวหน้าแม่บ้าน“นายท่านกำลังจะไปไหนคะ”“อ้อกรีนเฮ้าน่ะหรือว่าเวลาผมไปไหนมาไหนจะต้องบอกคุณก่อนหรือเปล่า” วชิรันเอ่ยถามเพราะเขาเป็นผู้อาศัยถึงจะได้ชื่อว่าภรรยาที่ถูกต้องตามทะเบียนสมรสแต่ก็ไม่ต่างจากไม้ประดับไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรมากมายนักในบ้านหลังนี้ แม้ว่าซานนาห์เอ