ซานนาห์กอดอกพลางพิงพนักในหัวก็คิดถึงวัตถุดิบแปลกๆที่โอเมก้าร่างน้อยนั้นอยากทานเรื่องนี้หรือเปล่าธุระที่ว่าจะคุยกับเขาเมื่อครู่อันดารันเวอร์ชั่นนี้สร้างแต่ความตะลึงและคาดไม่ถึงให้กับคู่สมรสอย่างซานนาห์อยู่เสมอมาอยู่ไม่ถึงสามวันคฤหาสน์หลังนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันตาและดูท่าจะได้ใจแม่บ้านรวมไปถึงคนอื่นๆที่นี่ไปไม่น้อยทางด้านโอเมก้าหลังจากกินยาแก้ไข้ไปแล้วอาการครั่นเนื้อครั่นตัวไม่ดีขึ้นเลยสักนิดขวดน้ำในห้องไม่เหลือสักหยดริมฝีปากแห้งผากก่อนจะตัดสินใจรัดสายชุดคลุมให้มิดชิดเหลือบมองนาฬิกาตรงหัวเตียงตี 1 กว่าๆแล้วคงไม่มีใครอยู่ข้างล่างแล้วละนะก่อนจะพยุงร่างกายอันหนักอึ้งออกมาจากห้องนอนอย่างทุลักทุเลวชิรันเดินลงมาหาน้ำดื่มในห้องครัวพกติดตัวไปอีกสองสามขวดสองแขนโอบอุ้มขวดน้ำไว้อย่างหวงแหนความเย็นของขวดน้ำจากตู้เย็นช่วยลดความร้อนในร่างกายไปได้มากโขเขาก้มมองขวดน้ำในอ้อมแขนก่อนจะเดินชนกับใครสักคนที่ยืนอยู่บนบันไดขั้นสุดท้าย“อ๊ะ!” วชิรันหลับตาปี๋คิดว่าจะต้องกลิ้งหลุนๆลงไปชั้นล่างแน่ๆแต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมปล่อยขวดนำ้ในมือประนึงสิ่งของล้ำค่าสองแขนเเข็งแกร่งกอดร่างบางแนบไว้ในอกอย่างทันท่วงทีก่อนจะอ
ทางด้านวชิรันตัวร้อนรุ่มเหมือนไฟ นอนกระสับกระส่าย ไม่มีแม้แต่ปัญญาจะทำอะไร ไม่เคยรับมือกับอาการเช่นนี้มาก่อนจึงอดไม่ได้ที่จะโทรไปขอความช่วยเหลือจากนมภัสสร แม่นมที่เลี้ยงดูอันดารันมาตั้งแต่แบเบาะนมภัสสรหลังจากวางสายจากคุณหนูก็รีบกระวีกระวาดโทรจองโรงพยาบาลที่คุณหนูของเธอไปประจำก่อนจะให้คนขับรถพาตัวเองมาที่คฤหาสน์หลังงามที่อันดารันย้ายมาอยู่เพียงไม่กี่วันภัสสรลืมบอกคุณหนูอันดารันว่าเจ้าตัวดื้อยาชนิดเม็ดต้องฝังเท่านั้น! วชิรันประคองร่างกายที่อ่อนแรงมาเปิดประตูให้แม่นมคนเดียวที่เขาวางใจให้เข้าใกล้ริมฝีปากบางแห้งผากใบหน้าและลำคอแดกเถือกสองขาเรียวสวยมีน้ำเมือกใสไหลลงมาไม่ขาดสายฮีทครั้งนี้แปลกมากและถือว่าเป็นฮีทครั้งแรกของวชิรันที่มาเยือนโลกนี้นมภัสสรจัดแจงเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สำคัญยังสอนเจ้าตัวสวมผ้าอนามัยแบบบางคอยซับของเหลวที่ช่องทางหลังก่อนจะประคองลงมาชั้นล่างอย่างทุลักทุเลกาตาเห็นดังนั้นก็กุลีกุจอมาช่วยใหญ่เมื่อวชิรันขึ้นรถออกไปกับแม่นมบ้านหนึ่งตระการแล้วหน้าที่ของเธอก็คือยกหูรายงานให้เจ้านายได้ทราบดังที่สั่งเอาไว้“ได้ครับครับ” เดรครับสายโทรศัพท์จากคฤหาสน์ชองส์ก่อนจะรายงานให้เจ้าน
วชิรันกลับมาถึงคฤหาสน์ชองส์ก็เลยเวลาอาหารค่ำไปเสียแล้ว เมื่อรถเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน หัวหน้าแม่บ้านอย่างกาตาก็กุลีกุจอมายืนรอต้อนรับ “นายท่านกลับมาแล้ว” วชิรันพยักหน้าให้อย่างเหนื่อยอ่อนหน้าตาขาวซีดเหมือนกระดาษนั่นทำให้กาตารู้สึกวิตกกังวลกลัวว่านายท่านจะป่วยหนัก“นายท่านจะรับอาหารเย็นเลยไหมคะ”“ไม่ล่ะ…ขอบใจมากผมอยากพัก” วชิรันกล่าวตัดบทก่อนจะพยักหน้าให้นมภัสสรประคองตัวเองขึ้นไปบนชั้นสองของคฤหาสน์ เมื่อมาถึงห้องนอนนมภัสสรก็จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนป่วยที่พึ่งผ่านการผ่าตัดเล็กมาแม้ไม่ใช้ยาสลบแต่แผลก็กว้างพอสมควรหลังยาชาหมดฤทธิ์ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั้งท้องแขนจนวชิรันอดที่จะนิ่วหน้าคิ้วขมวดไม่ได้ทุกครั้งที่ขยับแขน“นมมาอยู่ที่นี่กับผมไม่ได้เหรอครับ”นมภัสสรส่ายหน้าอย่างอ่อนใจคุณหนูของเธอรบเร้าที่จะให้แม่นมตามมาดูแลอยู่ที่นี่หลายครั้งหลายคราอีกทั้งคุณหนูแต่งงานมีสามีเป็นฝั่งเป็นฝายังพ่วงด้วยนามสกุลชองส์แล้วก็ไม่ใช่คนของหนึ่งตระการอีกต่อไปแต่จะให้เธอตามมาดูแลเหมือนแต่ก่อนก็ไม่ได้ทั้งที่ในใจเธออยากจะตามมาดูแลคนป่วยตรงหน้ามากแค่ไหนก็ตามยิ่งฟื้นมาจากอุบัติเหตุยิ่งต้อง
“ฉันจะคิดดูอีกที…” วชิรันทำท่าจะแย้งแต่ก็ต้องหุบปากฉับเมื่อเห็นสายตาที่ตวัดมองกลับมา“ผมมีอีกเรื่องอยากจะขอความร่วมมือจากคุณ”“ขอความร่วมมือ?” วชิรันยกแขนขวาที่ยังมีแผ่นพลาสเตอร์แผ่นใหญ่แปะไว้อยู่ที่ท้องแขนให้คนตรงหน้าได้เห็นชัดๆ “อะไร”“เอาเป็นว่าวันนี้คุณมีธุระอะไรไหมครับเราค่อยคุยกันตอนเย็นดีกว่าตอนนี้ไม่น่าจะทันเพราะคุณต้องไปทำงานแล้ว” วชิรันว่าพลางบุ้ยไปทางนาฬิกาตั้งพื้นเรือนใหญ่ที่เข็มยาวบอกเวลา 7 นาฬิกา ซานนาห์ไม่พูดอะไรต่อต่างฝ่ายต่างก้มหน้าก้มตาจัดการมื้อเช้าที่อยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างเงียบเชียบ ตอนสายๆวชิรันเบื่อๆที่อุดอู้อยู่ในห้องนอนมาหลายวันจึงตั้งใจจะเดินไปยังกรีนเฮ้าที่ได้ขุดแปลงไว้แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง “นายท่านค่ะ”“มีอะไรเหรอ” วชิรันหันหลังไปตามเสียงเรียกก่อนจะเอ่ยปากถามหัวหน้าแม่บ้าน“นายท่านกำลังจะไปไหนคะ”“อ้อกรีนเฮ้าน่ะหรือว่าเวลาผมไปไหนมาไหนจะต้องบอกคุณก่อนหรือเปล่า” วชิรันเอ่ยถามเพราะเขาเป็นผู้อาศัยถึงจะได้ชื่อว่าภรรยาที่ถูกต้องตามทะเบียนสมรสแต่ก็ไม่ต่างจากไม้ประดับไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรมากมายนักในบ้านหลังนี้ แม้ว่าซานนาห์เอ
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จกาตาก็นำทางวชิรันมายังห้องครัวขนาดใหญ่ที่มีจอสมาร์ทแทปเลตเท่าทีวีขนาด 50 นิ้วจอแบนบนฝาผนังที่ติดตั้งอยู่ตรงกลางของห้อง “ตรงนี้ค่ะนายท่าน” หัวหน้าแม่บ้านยิ้มแป้นภูมิใจนำเสนอ “ที่นายท่านถามว่าเราจะเลือกของสดได้อย่างไรก็คลิกตรงรูปรายการสินค้าแบบนี้ค่ะๆ” กาตาจิ้มบนจอสัมผัสยักษ์ใหญ่อย่างคล่องแคล่ว “ตัวกล้องสามารถหมุนได้ 360 องศาพร้อมปลายทางจะมีระบบหุ่นยนตร์รองรับยกให้เราดูหรือพลิกซ้ายขวาได้หมดตามแต่เราต้องการตรวจสอบแถมจะขึ้นวันเดือนปีที่ผลิตสถานที่ที่ผลิตอย่างละเอียดเพียงแค่กดปุ่มนี้ค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านอธิบายอย่างใจเย็นแต่คนต่างโลกอย่างวชิรันรู้สึกทึ่งและตาแตกในนวัตกรรมและเทคโนโลยีที่ทันสมัยของโลกยุคนี้ไม่ได้ที่ได้ยินมาว่านักบินสามารถบังคับเครื่องบินให้ไปตามจุดหมายปลายทางได้โดยที่นักบินไม่ต้องประจำการอยู่บนเครื่องบินสามารถสั่งการและบังคับเครื่องบินอยู่มุมไหนของโลกใบนี้ก็ได้เพียงแค่มีอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง AI พัฒนาไปไวมากจนน่าตกใจและไม่คาดคิดว่าตัวเองจะทันได้เห็นโลกยุคอนาคตที่ AI เข้ามามีบทบาทในการเอื้ออำนวยความสะดวกให้กับมนุษย์ขนาดนี้มาก่อนวชิรันจ้องมองห
วชิรันตื่นเกือบ 9 โมงเช้า อาการคล้ายแฮ้งค์จากการดื่มเหล้า แต่พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนบนโต๊ะมีเพียงแก้วไวน์แก้วเดียวที่ซานนาห์ถือและดื่มอยู่ ส่วนตัวเขาก็กินแต่ผลไม้ หรือว่า…พอมายืนที่เค้าเตอร์อ่างล้างหน้าก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจตรงหน้าผากปูนโปนเหมือนมีลูกมะนาวฝังอยู่อย่างงั้นหนอยแน่แสบนักตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เห็นตำตาว่าเขาหยิบกินแต่ก็ไม่ปริปากบอกสักคำว่าเจ้าผลไม้นั่นกินแล้วจะเป็นแบบนี้ใบหน้าสวยๆของยัยคุณหนูนี่ถ้าทำหลายล้านเลยนะโมโห! อันดารันรีบแต่งตัวก่อนจะลงไปทานอาหารเช้าดูเวลายังไงก็คงไม่ทันเจ้าของบ้านที่ต้องออกไปทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้าคิดว่าตอนเย็นจะดักรออีกฝ่ายแถมจะต้องพูดให้เสร็จสรรพไม่แตะต้องอาหารอะไรทั้งนั้นจนกว่าจะพูดจบ กาตาที่รออยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่แล้วกุลีกุจอมาตั้งโต๊ะให้เป็นผู้นาย “นายท่านหน้าผาก?” เห็นใบหน้าสวยบึ้งตึงก็หุบปากฉับ “ผลไม้เมื่อวานชื่ออะไรทำไมถึงเมาได้พอจะรู้ไหมกาตา”“เอ่อ…มารูล่าค่ะเป็นผลไม้ป่ามีฤทธิ์คล้ายแอลกอฮอล์นายท่านใหญ่มักจะกิน 1-2 ลูกหลังอาหารเย็นแทนดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ค่ะ”“มิน่าล่ะนายท่านใหญ่ของคุณร้ายมากเลยนะกาตาคุณดูหน้าผากผม” ได้ทีก็ฟ้องหัวหน้าแ
ALFONSO CLUBวันนี้นักธุรกิจใหญ่อย่างซานนาห์ไม่มีธุระอะไรมากมายเพียงแค่หาเรื่องไม่กลับบ้านแวะมาดื่มสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนฝูงที่นานๆจะนัดเจอกันที“วันนี้นายท่านว่างแล้วหรือไงถึงนัดรวมพล” เจ้าของผับอย่างอัลเฟรดพูดเย้าแหย่ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบน้ำสีอำพันสีสวยพลางปรายตามองอีกฝ่ายที่เอาแต่นั่งสูบซิการ์นิ่งไม่พูดไม่จาตั้งแต่เข้าห้องมา“ช่วงนี้มันช่วงข้าวใหม่ปลามันไม่ใช่เหรอไงพวกทำไมนายท่านถึงมานั่งแกร่วอยู่ที่นี่ล่ะหรือว่าเสื่อม…” สเตนพูดเสริมขึ้นมาบ้างพลางหัวเราะในลำคออย่างขบขันพวกเขาสามคนเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กเพราะแวดวงธุรกิจรวมถึงเป็นพาร์ทเนอร์ในการทำธรุกิจต่างๆอีกด้วย “แกว่าฉันคงจะมีอารมณ์ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ล่ะนะได้คนแบบนั้นเป็นเมีย” ซานนาห์ตอบเสียงเรียบสองตามองออกไปยังด้านล่างที่ผู้คนต่างโยกย้ายเต้นรำกันอย่างสนุกสนานแต่ตอนนี้ตัวเขาไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักอย่าง “ฮ่าๆ” สองเพื่อนซี้หัวเราะร่วนอย่างสะใจ“เออ…ก็ยัยคนสวยเค้าวีรกรรมเยอะจริงช่วงหลายเดือนก่อนก็มาตามตบโอเมก้าผมสีชมพูวงแตกจนคนทั้งคลับแตกฮือบอดี้การ์ดอัลฟ่าของฉันยังไม่กล้าเข้าไปห้ามเหลือเชื่อเลย” อัลเฟรดพูดพลางเล่าเหตุการณ์ที่อัน
“สวัสดีครับผมอัลเฟรดและนี่ก็สเตนคุณคงคุ้นหน้าค่าตาผมเป็นอย่างดี”“สวัสดีครับผมอันดารันยินดีที่ได้รู้จักครับ” ต่างฝ่ายต่างแนะนำตัวกันอย่างคร่าวๆก่อนอัลเฟรดจะผายมือเชื้อเชิญให้แขกผู้มาใหม่นั่งร่วมโต๊ะกันอย่างเป็นกันเอง“นั่งดื่มด้วยกันก่อนไหมครับคุณอันดารัน” อัลเฟรดเอ่ยชวนอย่างจริงใจไหนๆก็กลายมาเป็นภรรยาเพื่อนรักแล้วรู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย “จะดีเหรอครับ” วชิรันพลางจ้องมองไปที่ว่างข้างๆซานนาห์แต่อัลฟ่าร่างสูงกลับแยกขากว้างขึ้นจนกินพื้นที่ข้างๆไปเกือบครึ่ง“ถ้าไม่รังเกียจนั่งข้างๆผมก็ได้นะครับ” สเตนหนุ่มคาสโนว่าตาสีฟ้าเอ่ยตอบโอเมก้าหน้าสวยอย่างตื่นเต้นแม้จะได้เห็นและได้ยินกิตติศัพท์เจ้าตัวมาไม่น้อยแต่การที่จะเข้าใกล้โอเมก้าอย่างอันดารันนั้นไม่ง่ายเลย “ขอบคุณมากครับแต่ไม่ดีกว่า” ก่อนจะเดินไปนั่งทิ้งบั้นท้ายอันอวบอั๋นลงบนตักข้างซ้ายของสามีพร้อมกับกอดคอแน่นกัดฟันพูดหน้าตาย“คุณสามีคงไม่ใจดำผลักผมจนตกหรอกใช่ไหมครับ” ใบหน้าคนทั้งสองห่างกันไม่กี่คืบจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดหน้าของกันและกันต่างก็จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร อัลเฟรดและสเตนมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะกระแอมไอแก้เก้อ
วชิรันสะดุ้งตื่นเหมือนตกลงมาจากที่สูงจนซานนาห์สะดุ้งตื่นตามไม่ได้ “ฝันร้ายเหรอ” วชิรันพยักหน้าพร้อมหอบหายใจแฮกๆเหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาตีสามกว่าๆ วชิรันยกมือลูบอกด้วยความรู้สึกหวูบโหวงจะว่าฝันร้ายก็ไม่ใช่เป็นฝันดีที่สุดในชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ “คุณผมฝันฝันว่าเรากลับไปบ้านเกิดของผม” ซานนาห์นิ่วหน้าด้วยความประหลาดใจ“บ้านทรงแปลกๆใช่ไหม” วชิรันหันมามองหน้าสามี“อย่าบอกนะว่า…คุณก็ฝันเหมือนกับผมนะ” วชิรันตกใจจนหน้าถอดสีแต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อข้อมือของเขารู้สึกถึงสายสิญจน์เส้นนั้นที่ยายพันรอบข้อมือพร้อมอวยพรมากมายให้เขาและคนข้างๆ ซานนาห์ไม่ตอบได้แต่ยกมือขึ้นมาเสยผมอย่างลวก ๆ ผมของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ตั้งแต่ได้เจอกับวชิรันซานนาห์ก็ได้พบเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดมามากมาย ตั้งแต่ที่เจ้าตัวไม่ใช่อันดารัน แต่ความฝันครั้งนี้เขามั่นใจแล้วว่าวชิรันมาจากอีกโลกนึงจริง ๆ โลกที่เขาเพิ่งได้เห็นกับตาตอนฝันเมื่อครู่“ยังกะหนังไซไฟ” วชิรันลูบหน้าตัวเองขึ้นลงด้วยความสับสน“ที่คุณเห็นนั่นแหละผมผมไม่ได้สวยแบบอันดารันออกจะขาวตี๋ธรรมดาทั่วไปไม่โดดเด่นอะไร”“เธอจะเป็นยังไงรูปร่างหน้าตาแบบไหนฉันก็รักเธอเพรา
เขยฝรั่งอย่างซานนาห์ตื่นตาตื่นใจกับการต้มไข่ในบ่อกลางแจ้งแถมหากไม่เฝ้าไข่อาจหายไปทั้งตะกร้าซานนาห์ได้ลองหลายอย่างที่ไม่เคยลองอย่างการนวดไทยนวดเท้าและจะเป็นที่เล่าขานไปอีกนานคือตอนไปฟังเทศน์ฟังธรรมที่วัดด้วยความที่เจ้าตัวนั่งขัดสมาธิไม่ได้จึงได้แต่นั่งพิงผนังโบสถ์ชันเข่าขึ้นมาพร้อมยกมือไหว้ฟังพระสวดด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจผู้เฒ่าคนแก่ต่างเอ็นดูเขยฝรั่งคนนี้กันมาก เวลาแห่งความสุขและครอบครัวสุขสันต์ใกล้หมดลงไปทุกทีในโลกนี้เขาจากลาเพื่อเตรียมตัวกลับกรุงเทพไปทำงานแต่วชิรันรู้ว่ามันจะเป็นการจากลาชั่วนิจนิรันดร์วชิรันนึกแปลกใจในท่าทีของพ่อตัวเองไม่น้อยหลังจากทานมื้อเช้าเขาได้นำพวงมาลัยมากราบแทบเท้าพร้อมล้างเท้าให้วชิรวิทย์และกมลารวมถึงยายด้วยทุกคนต่างน้ำตาหลั่งรินด้วยความปลื้มปิติด้วยความที่เป็นวัยทำงานมีสังคมเพื่อนฝูงอีกทั้งวชิรันคิดว่ามีเวลาอีกมากเลยไม่ค่อยได้สนใจครอบครัวคนทางบ้านเท่าไหร่นักแต่หลังจากผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายมาครั้งนึงหรือเพราะว่าพระเจ้าคงแลเห็นว่าวชิรันเองยังมีเรื่องอะไรมากมายที่รู้สึกติดค้างอยู่ในอีกโลกไม่ว่าเพราะเหตุผลอะไรแต่วันนี้เขาได้ทำในสิ่งที่อยากทำมาตลอดแถมยังได้
ซานนาห์สำรวจบ้านทรงไทยตรงหน้าด้วยความสนใจเป็นทรงที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในเดอะแกรนด์ซิตี้ไหนจะเสื้อผ้าของคนทั้งสองที่นุ่งกระโปรงยาวถึงตาตุ่มวชิรันอธิบายให้เขาฟังว่าคือซิ่นใช้ผ้าไหมอย่างดีมาทอแล้วที่ยายกำลังเคี้ยวจนปากแดงคือหมากบรรยากาศรอบบ้านร่มรื่นรั้วบ้านแต่ละหลังติดกันผู้คนเดินขวักไขว่ทักทายยิ้มแย้มแจ่มใสเอ่ยทักทายกันอย่างเป็นกันเองแล้วเรื่องที่วชิรันเอาผัวฝรั่งกลับมาเที่ยวบ้านก็เป็นเรื่องทอร์คออฟเดอะทาวน์ในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จริงๆ “ยายสาหันเขาว่าน้องรันบ้านลุ่มเอาผัวฝรั่งมาบ้านอิวะ” (ยายสาเห็นเขาว่าน้องรันบ้านข้างล่างเอาผัวฝรั่งมาบ้านด้วย)“ผิดผีหั้นสู” วชิรันคร้านจะสนใจขี้ปากชาวบ้านแต่ละอย่างใส่เสริมเติมไข่เพื่ออรรถรสในการเม้ามอยทั้งนั้นคนที่เขาแคร์คำพูดมากที่สุดเห็นที่จะเป็นพ่อไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะกลับมาบ้านหรือเปล่าในช่วงวันหยุดนี้เพราะพ่อของเขาค่อนข้างหน้าบางไหนจะรสนิยมทางเพศของเขาที่ไม่เป็นที่ยอมรับอีกที่บ้านของวชิรันมีโต๊ะเก้าอี้ไม้สักขนาดใหญ่ที่รองรับคนได้นับสิบก็จริงแต่ทุกคนมักจะล้อมรอบกินข้าวด้วยขันโตกขนาดใหญ่ที่สั่งทำพิเศษนั่งขัดสมาธิจกข้าวเหนียวกินอย่างเอร็ดอร่อยซานนาห์ท
ตั้งแต่เด็กทั้ง 3 คนเกิดมาคุณพ่อและคุณแม่มือใหม่ก็ยุ่งจนหัวหมุน แม้จะมีพี่เลี้ยงมาช่วยแต่ทั้งคู่ก็ยังอยากเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง 5 คนพ่อแม่ลูกทุลักทุเลกว่า 3 ปีกว่าจะเข้าที่ สองสามีภรรยาจะได้มีเวลาเติมรสรักให้แก่กันสักทีเมื่อซานนาห์กลับมาจากบริษัทกลับพบว่าเจ้าสามแสบมายืนจังก้าหน้าห้องนอนเขาทำเหมือนองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงมีสมบัติอยู่ห้องยังไงยังงั้นซานนาห์ยืนมองลูกๆที่จ้องมองเขาไม่กระพริบตา“ทำไมยังไม่นอน”“พวกเราต้องปกป้องปาปาไม่ให้ดาด้าทำร้ายปาปาเด็ดขาด” แฝดพี่ซานดารันกางแขนอ้วนป้อมไม่ให้ผู้เป็นพ่อผ่านเข้าไปส่วนซานนารันแฝดน้องก็ทำตามเช่นกันซานดาราโอเมก้าเพียงหนึ่งเดียวแถมยังเป็นผู้หญิงยกมือน้อยๆทั้งสองข้างให้ดาด้าเข้ามาอุ้มมือนึงถือตุ๊กตาหมีอีกมือนึงกอดคอซานนาห์แน่นสองตาลืมแทบไม่ขึ้นด้วยความที่เป็นพ่อ-พ่อทั้งคู่ถึงวชิรันจะมีเพศรองเป็นโอเมก้าเป็นชายที่คลอดลูกได้แต่ก็ไม่กล้าเรียกตัวเองว่าแม่ได้เต็มปากเลยสอนให้เด็กๆเรียกเขาว่าปาปาส่วนซานนาห์ว่าดาด้า “ทำร้าย? ใครทำร้ายใครไหนบอกดาด้ามาซิ” “พอปาปาไปนอนกับดาด้าทีไรถูกยุงกัดเต็มตัวไปหมดไหนจะเสียงแหบแห้งปาปาต้องนอนตื่นสายคืนนี้พวกเราจะนอนปกป้
“ซานดารัน ซานนารัน ซานดารา”“แกว่าไง” อาคเนย์หันไปมองลูกชายตัวเองวชิรันอ้าปากค้างก่อนจะหันไปสบตากับสามีซานนาห์พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าก็ไม่เสียหายอะไร“เพราะดีนะครับซานดารันซานนารันซานดาราขอบคุณครับ” วชิรันตอบกลับเป็นชื่อที่ผสมชื่อของอันดารันและซานนาห์ได้อย่างลงตัวอาคเนย์หยิบเช็กออกมาวางลงเปลแต่ละใบพร้อมด้วยรองเท้าคู่เล็ก 3 คู่ก่อนจะค่อยๆเดินมาหยุดข้างเตียงลูกชายโอเมก้าเพียงคนเดียวของเขา“เหนื่อยหน่อยนะเป็นแม่คนแล้วนี่จะทำตัวเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ” วชิรันกำลังจะอ้าปากแย้งแต่อาคเนย์กลับวางมือลงบนกระหม่อมเขาพร้อมลูบอย่างแผ่วเบา“หากไม่สบายใจมีปัญหาอะไรหนึ่งตระการยังเป็นบ้านของแกอยู่เสมอฉันเชื่อว่าแกจะเป็นแม่ที่ดีในแบบฉบับของแกเองฉันขออวยพรให้ชีวิตและครอบครัวของแกมีแต่ความสุขหากฉันว่างจะไปเยี่ยมหลานๆที่บ้านอย่างน้อยถ้าแกเห็นแก่คนแก่ใกล้ตายอย่างฉันก็พาเด็กๆมาเยี่ยมฉันบ้าง” อาคเนย์พูดเสร็จก็ตบกระหม่อมบางนั้นเบาๆก่อนจะหันไปหาซานนาห์“ผมฝากด้วยนะก่อนอันดารันแต่งงานผมไม่กล้าพอที่จะพูดมันออกมาหากคุณหมดรักหรือเอือมระอากับลูกชายผมผมขออย่างหนึ่งอย่าทำร้ายเขาคืนเขาให้ผมก็พอ”“วางใจเถอะครับจะ
มาถึงช่วงคลอดของคุณแม่ซานนาห์ที่หอบหิ้วงานมาทำที่บ้านทั้งหมดตั้งแต่วชิรันย่างเข้าสู้ไตรมาสที่ 3 ด้วยความที่เป็นท้องแฝดจึงต้องใส่ใจเป็นพิเศษกิจการร้านอาหารไทยของวชิรันไปได้ดีจนขยายไปหลายสาขาอาหารบ้านๆกลายเป็นอาหารไฮโซที่ควรกินก่อนตายของที่นี่น้ำพริกอ่องราคาถ้วยละ 500 เหรียญเริ่ดซะไม่มีวชิรันกระโดดตัวแทบลอยเมื่อเห็นตัวเลขประกอบการไหนจะธุรกิจปลอกคอเสื้อผ้าที่เขากำลังทำและร่วมหุ้นกับดาร์เมียนก็ไปได้ดีเช่นกันวชิรันไม่กลัวเรื่องการเปลี่ยนแปลงวชิรันคิดว่าตัวเขาสามารถรับมือได้ดีกับทุกสถานการณ์แต่กับเรื่องการคลอดลูกเป็นข้อยกเว้นกลางดึกเที่ยงคืนครึ่งวชิรันรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลซึมกางเกงในจนเปียกชุ่มคุณแม่ลุกมาเข้าห้องน้ำด้วยความสงสัยแต่พอก้มลงมองเท่านั้นแหละเหมือนโลกกำลังจะล่มสลายต่อหน้าวชิรันหน้าซีดเผือดจะโกนเรียกหาสามีอย่างสุดเสียง“คุณซานนาห์คุณซานนาห์”“เธอเป็นอะไร” คุณพ่อวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องน้ำอย่างเร่งรีบเมื่อเห็นมูกเลือดก็รีบกดอินเตอร์โฟนเรียกอีธานให้เตรียมรถทั้งคฤหาสน์แตกตื่นกันหมดระหว่างทางไปโรงพยาบาลวชิรันร้องครวญครางจึกดึงทึ้งผมซานนาห์ไปตลอดทาง“โอ้ยเจ็บเจ็บเหมือนจะตายเลย” “สู
แม่นมภัสสรขึ้นบันไดมาด้วยใบหน้ายิ้มแก้มปริก่อนจะเอ่ยปาก“คุณซานนาห์คะปล่อยให้คุณหนูอยู่คนเดียวไปดีกว่าค่ะ”“ทำไม” ซานนาห์ถามอย่างขุ่นเคือง“เป็นช่วงที่คุณหนูกำลังทำรังค่ะ”“ทำรัง?” ซานนาห์สีหน้างงงวยเมื่อเห็นนมภัสสรชู 3 นิ้วใส่หน้า“นายท่านได้แฝด 3 ค่ะ” “…”“อย่าบอกนะว่า” นมภัสสรพยักหน้าแรงๆหลายที“คุณหนูตั้งครรภ์ได้ 4 สัปดาห์แล้วค่ะ”“อีธานการ์ตา” ซานนาห์ที่ปกติเงียบขรึมไม่เคยเอะอะโวยวายแต่วันนี้แตกตื่นขั้นสุดสั่งการรีโนเวทห้องหับใหม่สนามเด็กเล่นรายการอาหารรวมทั้งหาพี่เลี้ยงเด็กจนพ่อบ้านและเหล่าแม่บ้านหัวหมุนกันไปหมดคุณพ่อมือใหม่อย่างซานนาห์เห่อลูกยิ่งกว่าอะไรดีหลายเดือนผ่านไปท้องน้อยขาวผ่องราบเรียบก่อนหน้ากลับป่องนูนจนเห็นได้ชัดย่างเข้าไตรมาสที่ 2 แล้วโอเมก้าไม่ต้องทำรังและหวงถิ่นอีกต่อไปแต่กลับกลายเป็นติดกลิ่นสามีแทนแถมซานนาห์ยังหวงสุดๆเดินตามก้นโอเมก้าเมียรักต้อยๆเหมือนเงาตามตัว“คุณซานนาห์ผมท้องผมไม่ได้ป่วยคุณไม่ต้องตามติดผมขนาดนั้นก็ได้”“ฉันเป็นห่วง”“แต่ผมอึดอัดแถมคุณจะสิงร่างผมอยู่แล้ว”“เธออย่าอารมณ์เสียสูดหายใจลึกๆเดี๋ยวลูกไม่สบายตัวเอานะ”“ผมจะอารมณ์ดีขึ้นกว่านี้ถ้าคุณไม่
หลังจากฮันนีมูนซานนาห์ก็ขยันทำการบ้านทุกคืนไม่มีพักลูกไม่ติดก็ให้มันรู้ไปพวกเขาสองคนเข้ากันได้ดีทุกกระบวนท่ารักกันหวานเอยเตยหอมจนความรักหอมฟุ้งไปทั่วทั้งคฤหาสน์อีกทั้งธุรกิจของวชิรันทั้งหลายแหล่ก็ไปได้ดีมากๆเกินกว่าที่วชิรันคาดฝันเอาไว้ไหนจะเรื่องสวัสดิการของพนักงานโอเมก้าเพราะคุณปู่เคยเป็นหนึ่งในคณะรัฐบาลไม่รู้เพราะเห็นความสำคัญของการเป็นมนุษย์หรือเพราะว่าได้สะใภ้โอเมก้าคนนี้ที่เก่งกาจไปเสียทุกเรื่องถึงได้เปลี่ยนแปลงความคิดร่วมมือปรึกษากับคณะกรรมการบริหารรัฐบาลชุดเดิมเปลี่ยนกฎหมายเดิมๆให้มีความทันสมัยมากขึ้นรวมไปถึงสวัสดิการพื้นฐานของทุกเพศรองให้เท่าเทียมกันเงินเดือนขึ้นกับความสามารถไม่ใช่ที่เพศหลักเพศรอง อีกทั้งโอเมก้าก็ได้รับสวัสดิการพิเศษอีกหลายอย่างบริษัทต่างๆจึงเปิดรับโอเมก้ามากขึ้นรวมทั้งบริษัทของวชิรันและซานนาห์ที่มีโอเมก้าต่างถิ่นต่างตบเท้าเข้ามาสมัครงานกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่งเพราะสวัสดิการของพนักงานที่ครอบคลุมถึงครอบครัวรวมไปถึงทุนการศึกษาของบุตรอีกด้วยวชิรันภูมิใจสุดๆที่เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่นี้ ถ้าโลกที่เขาจากมามีการเปลี่ยนแปลงเหมือนที่เดอะแกรนด์ซิตี้บ้า
วชิรันน้ำตาไหลพรากตั้งแต่คำถามข้อแรกไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาไม่กี่เดือนมุมมองที่ซานนาห์มีต่อเขาจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ “คุณตอบมันจากใจจริงเหรอครับ” วชิรันถามเสียงสั่นซานนาห์จับมือนิ่มที่สวมถุงมือหนาเตอะมาวางไว้บนตำแหน่งหัวใจก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทว่าหนักแน่นและตราตรึงในใจวชิรันไปตลอดชีวิต“จริงทุกถ้อยคำหากฉันโกหกขอให้ซานต้า—” วชิรันยกมือมาปิดปากซานนาห์ทันที“ผมเชื่อแล้วครับคุณไม่ต้องสาบาน” วชิรันกอดซานนาห์พลางซุกตรงอกพูดเสียงอู้อี้อย่างขวัญเสีย“ที่ผมได้มาเจอคุณเพราะปีนขึ้นไปปักคำอธิษฐานแล้วตกลงมาพอฟื้นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่ในร่างของอันดารันผมไม่อยากให้คุณพูดสาบานอะไรทั้งนั้นคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตามผมกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปอีก” ซานนาห์รู้สึกถึงความเปียกชื้นตรงหน้าอก“วันนี้วันดีแท้ๆเธอร้องไห้มากเกินไปแล้ว” หิมะโปรยปรายท่ามกลางเทศกาลแห่งความสุขเสียงหัวเราะเสียงผู้คนจอแจตามท้องถนนไม่อาจกลบเสียงเต้นของหัวใจของพวกเขาทั้งสองได้จังหวะหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันเรียกร้องหากันและกันและจะเต้นเพื่อคนคนเดียวไปตลอดชีวิตห้องที่ซานนาห์เลือกอยู่ใจกลางเมืองมองเห็นวิวได้ทั่วอีกทั้งยังมองเห็นต้นคร