“Dave, saan ba tayo pupunta? Ilang beses ko bang sasabihin na wala akong kinalaman sa mga dumukot kay Keirah,” kahit anong pakiusap ni Cassidy ay hindi siya pinapansin ni Davidson. Patuloy lang ito sa pagmamaneho. “Not until iharap kita kay Maureen,” seryosong tugon ni Davidson habang ang tuon ay nasa kalsada. Gusto niya kasing patunayan ni Cassidy na wala itong kinalaman sa nangyari kay Keirah. Ayaw niya rin namang akusahan ang kababata kung nagsasabi naman ito ng totoo. Plano niyang ayusin muna ang lahat bago siya makipag-kita kay keirah. Baka yun na rin kasi ang huling pakikipag-kita niya sa dalaga. Namimiss niya na nga ito, pero hindi siya pwedeng mag-patalo sa nararamdaman niya. Kailangan na niyang sanayin ang sarili na harapin ang bukas na hindi niya na makakasama pa ang babaeng minamahal. “Dave?” “We’re here,” mabilis niyang sagot ng mapansin ni Cassidy ang pananahimik niya. Sakto namang nasa harap na sila ng Quezon City Jail kung saan naka-detain si Maureen at
Hindi nag-tagal at nag-paalam na rin si Eunice. Nagka-patawaran na silang mag-kaibigan at okay na sila. Ang aral lang nun sa kanya, ay dapat inalam niya muna ang buong kwento bago siya nagalit kay Eunice. Hinusgahan niya kasi ito agad at sinabihan ng plastik at peke. ‘Hays, napakasama ko’ naiiling na singhal niya sa sarili. Paakyat na sana siya ng hagdan ng makarinig ng busina ng sasakyan. Ang Daddy niya yun, kakauwi lang. Palagi na lang busy ang Dad niya at kung umuwi ay ikalawang araw pa. Hindi niya alam ang pinagkakaabalahan nito. Nagtuloy na siya sa pag-akyat ng hagdan at hindi na hinintay pang makapasok ang Dad niya. Nang makarating sa kwarto, agad siyang humiga sa kama at tumitig sa kisame. Hanggang ngayon ay nagtataka pa rin talaga siya kung bakit mag-kasama si Davidson at Cassidy. Bahagya niyang pinilig ang ulo para hindi na mag-isip. Masasaktan lang siya, kapag nag-isip pa nang nag-isip. Wala naman siguro iyong malisya at mag-kaibigan naman ang dalawa.
Pinagmasdan ni Keirah ang labas ng Restaurant na pagkikitaan nila ni Davidson. Isang expensive restaurant na sakop ng Shangri-La sa BGC. Pinaghandaan nga din naman pala ni Davidson. Naaayon lang din naman pala ang ayos niya sa lugar na pupuntahan niya. Huminga ng malalim si Keirah bago patayin ang engine ng kotse niya. Bumaba siya at tinungo ang resto. Sexy’ng naglakad siya papasok roon. Isang staff ng resto ang sumalubong sa kanya na halatang naghihintay sa pagdating niya. “This way ma’am,” anito. “Thanks,” matamis na nginitian niya ang staff. Marahan lang siyang sumusunod dito at pinapakinggan niya ang malamyos na tugtugin mula sa violin na gamit ng orchestra. Feeling niya tuloy ay nags-slowmo ang paligid niya habang naglalakad siya. Paliit nang paliit ang mga hakbang ni Keirah habang papalapit sa direksyon ng lalakeng nakatalikod sa kanila. Habang papalapit dito ay nagsasalubong ang mga kilay niya. Kilala niya ang likod na yun. Hindi yun ka
“Ano’ng nangyari, Dave? Where’s Keirah?” Dismayadong bumalik si Davidson sa kinaroroonan ni Leo. Bagsak ang balikat na naupo na lang siya sa table. “Ayokong maging manghuhula, Dave. Pero sa tingin ko, kailangan mong mag-paliwanag sa’kin,” ani Leo at naupo na rin sa harap niya. Nakahalukipkip ito at matamang nakatitig lang sa nakayukong si Davidson. Si Davidson nakayuko lang, nakakuyom ang dalawang palad na gulong-gulo ang isipan. Kailangan niya nga yatang mag-paliwanag sa kaibigan. Pagkatapos niyang sabihin kay Leo ang lahat, wala itong naging sagot. Bagkus, nahampas lang nito ang mesa. “Damn you, dude! Mahal ka ni Keirah pero kaya mo siyang isuko para lang sa negosyo? You are so stupid, Dave!” Parang sinasampal si Davidson sa bawat katagang binibitawan ni Leo. Oo na, tao lang siya. Mahina at nangangailangan. Tama naman si Leo, hindi deserve ni Keirah ang tulad niya. Katotohanang labis na dumudurog sa kanya. “You just made a decision, Dave. Makakaas
(A/N: IKALAWANG YUGTO means parang part 2 na po siya ng kwento. Marami ng nabago at nangyari sa ating mga lead characters, at mas huhusayan ko pa po. I will change it to FIRST POV, para sa mga readers na mas nakaka-gets ng first pov, para sa inyo po ito. Salamat po sa mga nagbasa at sumuporta hanggang dito, I'll signing off.. CHAAAR! Gusto ko lang sabihin na sana patuloy niyong subaybayan ang kwento ni Keirah at Davidson dito sa IKALAWANG YUGTO. I admit na mahirap siyang itawid, but I'm trying my very best to give you an explicit (explicit ba yun? haha) story. Sorry sa mga typos and wrong grahams ko, i-edit ko siya, pramis. Pls, continue to support me. ENJOY READING!! God bless us all..mwahh!) Ano na kaya ang mangyayari ngayong wala na si Davidson at Keirah? Magpapatuloy pa ba sila o titigil na? Pipiliin ba ni Keirah si Leo? Ano sa tingin niyo? ABANGAN.______________________________________________________________________________________________________KEIRAH POVIn-on ko
“Congrats Mr. Montevella from overcoming your trauma.” I sighed as my doctor told me the news. Kakatapos lang ng last session ko sa kanya. Yes, last session ko na ‘to at alam ko sa sarili ko na okay na ako. Physically, Mentally and Emotionally. Nag-paalam na din ako sa Doctor ko pagkatapos. Pagod na ako at gusto ko ng umuwi. Pero as usual, araw-araw ko pa ding nakikita ang Mom at kapatid ko dahil kapit-bahay ko pa rin sila. I started talking to my Mom, such as “Hi or hello” when we crossed each other everyday. Awkward pero hindi ko naman mapigilan ang sarili ko na batiin siya. Nanay ko pa rin naman siya. “Davidson, kunin mo ‘tong fresh lumpia. Sinobrahan ko na yung niluto ko,” sabi ni Mom habang inaabot sa akin ang glass tupperware na may lamang lumpiang sariwa. Everyday scene, hinihintay niya ako sa may pintuan ko para abutan ng pagkain. Feeling ko nga tumataba na ako eh. Hindi ko naman siya mahindian. Ewan ko ba, unti-unti na yatang gumagaan ang loob ko sa nana
DAVIDSON POV Just an ordinary day, pumasok ako sa office bilang isa ng Chairman of the Board. Yeah, nakamit ko na ang pwesto ng namayapa kong ama. Malungkot na masaya. Nalulungkot ako dahil ito ang posisyon na hindi na kailanman matatayuan ni Daddy. Masaya dahil sa kabila ng lahat ng pinaghirapan ko, heto na at nandito na ako. From young CEO to Chairman. “Mr. Montevella, the guests are waiting, we have to go now,” ani Sandra. Ang sekretarya kong loyal sa akin. “Really? O sige, tara na.” Naglalakad ako sa hallway habang nakasunod sila sa akin kasama ang mga bodyguards ko na pinamumunuan ni Capt. Hero. “Good morning, sir,” bati sa akin ng bawat makakasalubong namin na empleyado. Binabati ko naman sila pabalik at alam kong nabibigla sila kapag nginingitian ko sila. I admit it, nagbago na nga siguro talaga ako. I learned to socialize. I learned to smile. Siguro ang mga pagbabago ko ay dahil sa kanya. Thanks to her. Hindi na ako ang Davidson na may mataas na bakod. She
KEIRAH POV Parang binalak ng pagkakataon, binigay ng panahon, kahit hindi ko hinihingi na makita ulit si Davidson. Ang lalakeng hindi ko inaasahan na labis palang mananakit sa akin. But I’m a grown up now and I can face him na professionally. Pero aaminin ko, sobrang kinakabahan ako sa mga oras na ‘to. Feeling ko may mga nag-liliparan na paru-paro sa sikmura ko. Hindi ako makapag-salita na tila ba umurong ang dila ko. Tila ba ayaw mag-sync in sa utak ko na kaharap ko siya ngayon. “Nice meeting you again, Keirah.” Ang baritono niyang boses na hindi ko inaasahang maririnig ko ulit. Akala ko kaya ko na siyang harapin, hindi pala. Sa halip na sagutin ko siya, mabilis akong tumalikod at lumabas ng flower shop. Naramdaman ko pa na hinabol niya ‘ko. “Keirah wait!” tawag niya sakin mula sa likuran. Wish ko na lang marating ko agad ang kotse ko. Pero bigo ako dahil nahawakan niya ang braso ko. I know I looked pathetic nang nakangiti akong humara
MELTING THE CEO'S COLD HEART:IKATLONG YUGTOSIX YEARS LATER...(Keirah Pov) Sa paglipas ng mga taon, marami na ang nangyari. Meron na 'kong malusog at bibong anak na lalake. Six years old na si Yuan Dave sa susunod na buwan at balak ko na ring dalhin siya sa Pilipinas. "Lorraine, yung visa mo at passport, okay na ba?" tanong ko kay Lorraine. Busy ang gaga sa pagme-make up. "Oh yes, kahapon pa nasa bag ko," hindi niya talaga maitago ang excitement niya na uuwi na pagkalipas ng maraming taon. Bahagya akong natawa sa hitsura niya. London girl na rin ang pormahan nitong si Lorraine. Ang laki rin ng pasasalamat ko sa kanya, kung hindi dahil sa kanya, hindi ko kakayanin mag-isa si Yuan. "Mommy! Mommy, we're home!" Sabay kaming nagkatinginan ni Lorraine at nagkangitian rin. Nagpatiuna na 'kong lumabas ng kwarto niya para salubungin ang kararating kong anak. "Yuan? How's my baby?" hinalikan ko sa pisngi si Yuan. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang gasgas sa may t
THREE MONTHS LATER "Meeting dismissed! You all can go back to work now." Natapos na ang meeting nina Davidson at ng mga tauhan niya ngunit ang kanyang Auntie Jasmine ay hindi man lang tumalima. "Is there anything you want, Auntie?" Tiningnan muna siya malamlam ng ginang bago magsalita. "Are you okay, Davidson? Hanggang ngayon ba ay nasa isip mo pa rin si Keirah?" Tila naudlot ang pag-upo ng binata nang marinig ang sinabi ng tiyahin. "What do you mean, Auntie?" tanong niya saka tuluyang hinila ang swivel chair para makaupo. Hindi niya inakala talaga na magtatanong ng ganoon ang tiyahin niya. Kunsabagay, baka concern lang ito. Botong-boto pa naman ito kay Keirah. Sa totoo nga lang ay ito pa ang numero unong tagasuporta niya pagdating kay Keirah. Kaso wala eh, wala na itong magagawa, tapos na ang sa kanila ng dalaga. Kahit na manghinayang pa ang tiyahin, eh huli na rin naman ang lahat. Hindi niya nga alam kung nasaan si Keirah eh. Sinubukan niyang itanong sa mga kaibigan ng
"Magre-resign ka?" "Ah eh, yes po Sir," nanlalamig ang mga kamay ni Lorraine habang kaharap si Mr. Montevella. "What's the reason? You're one of the most trusted employee ko dito sa Montevella, and you're now resigning?" Hindi naman galit ang amo niya ngunit ang kaba sa dibdib ng dalaga ay hindi maiwasan. "Ahm kasi po..u-uwi po kasi ako ng probinsya, Sir. May aalagaan po akong kamag-anak," nakagat ni Lorraine ang pang-ibabang labi. Sana lang ay hindi mapansin ni Mr. Montevella na nagsisinungaling siya. Bakit naman kasi kailangan pa siyang isama ni Keirah sa England? Mahigit anim na taon na siyang nagtatrabaho sa Montevella Corp. kaya ngayon ay nahihirapan siyang magpaalam. "Sir? Payagan niyo po ako please." Nakita ni Lorraine ang pagbuntong-hininga ni Mr. Montevella. Pinagdaop rin nito ang palad sa harap ng mukha para ipakita kung interesante ba ito sa sinasabi niya. "Well, kung yan ang desisyon mo, Miss Lorraine. Who am I para pigilan ka, 'di ba?" Muli ay
Tulala. Tulala sa kawalan si Keirah. Walang pumapasok sa kanyang isip. Nakipaghiwalay siya kay Davidson ng ganoon kadali. Parang wala siyang ideya kung bakit niya 'yon nagawa. "Keirah, kaya mo 'to, okay. Magiging okay din ang lahat. Magiging okay ka rin," patuloy na pang-aalo niya sa sarili. Para maiban ang lungkot na nadarama, isinubsob niya ang mukha sa unan at doon ay umiyak nang umiyak. Nasasaktan din naman siya. Hindi niya gustong hiwalayan si Davidson. Pero dahil sa miserable niyang sitwasyon, ayaw niya itong madamay. Gusto niyang sarilinin ang lahat ng problema. Ngunit sa ginawa niyang ito, malaking parte rin sa buhay niya ang nawala. ***** "S-sigurado ka ba sa gagawin mo, Akira?" "Yes Auntie. Pupunta ako ng England para ayusin do'n ang business ni Dad. Gusto kong i-expand ang branch do'n." "Well, kung yan ang nararapat at desisyon mo. Paano naman ang company dito sa Pilipinas?" "Five years lang ang kailangan ko, Auntie Laida. Babalik din ako dito
"Mr. Montevella, she's here." Nakangiting tinanguan ni Davidson ang manager ng isang mamahaling restaurant. Special ang gabing ito. Nag-rent pa siya ng buong restaurant para sa surpresa niya kay Keirah. Kailangan niyang gawin ang lahat para pagaanin ang loob ng nobya. Gusto niyang kahit papaano ay sumaya naman ang dalaga at sandaling makalimot mula sa mapapait na mga nangyari. "Yung music, ha. I want this night to be more special," hindi mawala ang ngiti sa kanyang mga labi. Muling tiningnan ni Davidson ang isang diamond ring na nakalagay sa crystal box. Tonight, he' gonna propose. Yayayain niya na ng kasal si Keirah. Alam niyang hindi ito tatanggi pagkat mahal na mahal siya nito. At ganun din naman siya sa dalaga. In short, nagmamahalan silang talaga. Habang papalapit nang papalapit si Keirah sa kanya mas lalo namang bumibilis ang tibok ng kanyang puso. Bahala na. "Hi, babe," nakangiting bati niya sa dalaga nang makalapit na ito ng tuluyan sa direksyon niya. Ma
"Dad? Bakit ngayon pa?" Sobrang gulo na ng isipan ni Keirah. Halos buong unang lamay ng kanyang ama ay wala na siyang ginawa kundi ang umiyak. Masakit na masakit na rin ang kanyang mga mata. Mugtong-mugto na sa kakaiyak. Pakiramdam niya nga ay wala na siyang mailabas na luha. Hindi naman umalis sa tabi niya si Davidson. Tulad niya ay nangungulila rin ito. Alam niya ang pinagsamahan ng dalawa. Halos ama na rin ni Davidson ang Daddy niya dahil ito na ang gumabay rito mula noong namatay ang Daddy nito. "Keirah, tahan na," pang-aalo ni Davidson. Nakahilig siya sa balikat nito. "I don't think I can move on." "Keirah, you have me pa. Magiging okay din ang lahat--" "Okay? People are dying! Because of me! Paano magiging okay?!" hindi namamalayan ng dalaga na tumataas na ang boses niya. "What if, ikaw ang sumunod ha Davidson? "Ano bang sinasabi mo?" maski si Davidson ay kumunot ang noo at bahagya na ring tumaas ang boses. Umalis siya sa pagkakahilig sa balikat nito at marah
"Kamusta ka na?" pangangamusta ni Melanie kay Keirah nang minsa'y naisipan nilang lumabas na magkaibigan. Ayaw niya pa nga sana kaya lang baka masiraan na siya ng ulo kapag nagmukmok lang siya sa bahay. "Okay lang naman. Pilit na bumabalik sa dati," matipid niyang sagot. "Dapat lang ano. Hindi naman pwedeng habang-buhay ka nang magmukmok r'yan. Mag-refresh ka." "Ano pa bang ginagawa ko?" nagpangalumbaba siya saka tinuon ang panson sa paghahalo ng kapeng inorder. "Si Matmat?" minabuti ni Keirah na ibahin na lang ang usapan. "Kamusta naman ang school niya?" "Nako, ayon. Napakakulit sa school. Lagi nga akong napapatawag ng teacher," umiirap pa ito habang nagkukwento. "Syempre bata." Kahit anong pilit na pag-iiba ni Keirah ng usapan, nanghihina pa rin talaga siya at nawawalan ng gana. Ayaw naman niyang makahawa ang bad energy na bumabalot sa katawan niya kaya pinipilit niya na ring maging masaya nang hindi naiisip ang mga nangyari. Nasa gitna sila ng usa
Alexander's death leads to their Mom's depression. Kahit na hindi magpakita si Alicia ng sisi kay Davidson, ramdam pa rin ng binata na sinisisi siya ng ina sa pagkamatay ng kapatid. Nararamdaman niya yun sa t'wing kinakausap niya ang ina at kung paano ito katipid sumagot sa kanya. "Ma? Kumain ka na. May dala akong pagkain," aniya, minsang siya ang nagdala ng pagkain sa kwarto nito. "Iwan mo na lang r'yan. Busog pa 'ko," matipid na sagot ni Alicia. Isang linggo na ang lumilipas mula nang maihatid nila si Alexander sa huling hantungan nito. Walang may gustong pag-usapan ang pagkamatay ng binata. Naghahatid lamang kasi ito ng lungkot sa kanilang lahat. Gayundin sa parte ni Keirah. Sobrang lungkot at galit sa sarili ang nararamdaman niya ngayon. Gusto niyang sisihin ang sarili niya sa pagkamatay nito. Kahit alam niyang wala siyang kasalanan, pero nadamay pa rin si Alexander dahil sa kanya. "Kumusta ka na? 'Wag mo sabihing sinisisi mo na naman ang sarili mo?" ani Davidson. Mag
"Alex? N-no, oh my God! A-ALEX!" nanginginig ang buong katawan ni Keirah habang dinadaluhan si Alexander na nakahandusay sa semento. Hinahabol ng binata ang paghinga at pinipilit pang bumangon kahit unti-unti nang dumadanak ang dugo nito sa semento. "ALEXANDER!" hindi na nagpapigil pa si Davidson. Nabingi siya sa alingawngaw ng baril at tila umurong ang dila niya nang makitang bumagsak ang kapatid. Natigil ang aktong pagtakbo ni Davidson palapit kina Keirah nang magpaputok ang mga pulis sa kinaroroonan nila Leo. Tila natauhan naman si Leo sa ginawa niya. Nanginig bigla ang mga kamay niya nang mapagtantong nabaril niya si Alexander. "Leo, nabaril mo siya!" singhal ni Maureen sa lalake na ngayon ay natataranta na rin ito. "He deserves it. Tumatakas na tayo, bilis!" mabilis niyang hinila si Maureen para makabalik sa loob ng building. Ngunit isang hakbang pa lamang nila ay nagpaputok na ang mga pulis. Nagulat pa si Leo nang biglang yumakap sa kanya si Maureen. "L