“KEIRAH! Oh my Gosh, I missed you so much giiirl!!” Kung hindi nakahawak si Keirah sa pintuan ay baka nabuwal na siya ng sunggaban siya ng yakap ni Eunice. Nang makabalik ito galing sa bakasyon, agad siyang kinulit ng kaibigan para ibigay niya ang address nila ni Melanie dito. Wala ng nagawa ang dalaga kundi pagbigyan si Eunice. “Wait, Is this where you lived?” ang tinutukoy ay ang bahay ni Melanie. “Yeah, why?” “Nothing. It’s just better than your old apartment” “Ahh,” tumango-tango siya. “Oo naman.” Niyaya niya ito sa loob, natutulog pa si Melanie kaya sinabihan niya itong huwag masyadong maingay. “Who’s Melanie?” nakangusong tanong ni Eunice. “My co-worker. Siya din ang nagpatira sa akin dito” “Oh, girl I’m so sorry if palagi akong wala sa tabi mo. Pinilit lang naman ako ni Daddy na sumama ng Boracay eh,” makungkot ito habang nagpapaliwanag. “Hoy, okay lang yon, ano ka ba?” ngumiti si Keirah para hindi nito mapansin na nagtatampo talaga siya dito. “O eh, kamusta ka
"Manong, can I ask-ahm pwede ho ba magtanong? Saan po ba dito ang sakayan papuntang"- dinukot niya ang sketch na may address sa bag- "Ahm, Sta. Maria, Bulacan?" "Ah, pa-Bulacan ba kamo? Diyan sa SM North, may mga sakayan diyan papuntang Bulacan. Green na bus, ineng," nakamuwestra ang kamay na sagot ng tricycle driver na napag-tanungan ni Keirah. Nagpalinga-linga siya. Tatawid pa pala siya ng footbridge. Hay, masakit na ang paa niya. Napakainit pa. Mali naman kasi ang binabaan sa kanya ng taxi. Nalulukot na ang itsura niya. Pawis na pawis na din siya, habang binabaybay ang footbridge para makarating sa kabilang dulo. Nakahinga siya ng maluwag nang marating niya ang sakayan. Pasimple niyang sinulyapan ang SM. Namimiss niya na mag-shopping. ‘Hayaan mo na Keirah, laban lang’ pag-aalo niya sa sarili. Ganoon na nga. Kailangan niya lang lumaban. Kailangan niya pang malagpasan 'tong init ng araw. "Oh Miss, saan ka bababa?" tanong ng konduktor sa kanya. "Sta. Ma
“HIJA, bukas ka na umuwi at gabi na” Tumanaw sa labas si Keirah. Tama nga si Yaya Lucing, madilim na sa labas. Tiningnan niya ang oras sa wristwatch na suot. Alas-syete na ng gabi. Sa dami ng dokumento, inabot na siya ng gabi kakahintay sa Boss niya. Kaya ganun na nga lang ang gagawin niya, bukas na siya uuwi. “Ahm, may malapit po bang Inn dito?” tanong niya sa matanda. “Eh, bakit magi-Inn ka pa? Maraming guest room dito, gagastos ka pa,” ani yaya Lucing habang ginigiya siya sa kusina. “Nagluto ako ng tinolang manok at sinaing na isda, kumain muna tayo” Napangiti si Keirah, tulad ng yaya Lolly niya mabait din pala itong yaya ng Boss niya. Siguro kapag nagkita ang dalawang ito ay magkaka-sundo kaagad. “Sige po, kung okay lang. Pero hindi naman po ako nagugutom,” pagsisinungaling ng dalaga pero ayaw makisama ng sikmura niya dahil kumulo iyon sa harap ng matanda. Napangiwi siya. “Ah, hehe. Nagugutom na po talaga ako” “Oh siya, halika na ipagsasandok kita habang
“I’M sorry, I’m just worried” Habang nakasubsob ang mukha ni Keirah sa dibdib ng binata ay hindi niya mapigilan ang mga luha na tumulo. Inaamin niya sa sarili na iyakin talaga siya. Ultimo maliliit na bagay ay iniiyakan niya. Tulad nito, kaunting sagutan lang umiiyak na siya. “S-sir?” she can’t stop her sobbing. “Sir?” “O-oh,” bahagya siya nitong tinulak palayo, parang ngayon lang nito napagtanto ang pagyakap sa kanya. Pinunasan ng dalaga ang mga luha sa pisngi. Humihikbi-hikbi pa rin siya habang inaayos ang sarili. “Uuwi na po ako,” matuwid niyang sabi. Ayaw niya na din pati na maka-istorbo. “Hija, ang sabi ng doktor kailangan mo daw muna magpahinga. Saka ka na lumuwas kapag talagang okay ka na,” ani yaya Lucing. Kararating lang nito. Tiningnan ni Keirah ang matanda. “Pero manang-” “Just do what the doctor said,” putol ni Davidson sa kanya. Wala ng nagawa si Keirah. Nakakahiya naman kung tututol pa siya eh si yaya Lucing na ang nakiusap sa kanya. H
"KEIRAH. Hoy Keirah, bakit ba tulala ka dyan?" "H-ha?" inalis ni Keirah ang kamay mula sa pangangalumbaba. "Ang sabi ko, bakit ka tulala diyan?" tumabi si Melanie sa kanya. Nasa cafeteria sila ng Montevella Corp. at kumakain ng lunch. "Kakainin mo pa ba yan?" turo nito sa mga pagkaing inorder niya pero hindi niya pa ginagalaw. Umismid siya. "Oo naman 'no. Nagugutom din ako," pinilit niyang maging kaswal ang boses saka inumpisahang kumain. "Are you sure, you're okay?" paninigurado ni Melanie. "Oo" Pero sa loob ni Keirah, nagtatanong ang isip niya. Paano siya magiging okay?! Aber? Nahalikan siya ng isang Davidson Montevella. At ang worst pa, tumugon siya! (Flashback) "Avoid me. And don't make me wanna do this" Hindi pa man siya nakakapag-salita, lumapat na ang mga labi ni Davidson sa labi niya. Nanlalaki ang mga mata ni Keirah sa paghalik sa kanya ni Davidson. Akmang itutulak niya ito, ngunit nang lumapat ang mga kamay niya sa dibdib ng lalake ay para siyang
"ALING TESS! Tao po!" sigaw ni Melanie sa labas ng bahay ng Landlady. Maya-maya'y bumukas naman ang pinto. Lumabas doon ang matabang babaeng kulot, walang iba kundi si Aling Tess. "Bakit, ineng? Ang sarap ng tulog ko eh," pagsusungit pa nito. Tumawa lang si Melanie. "Pasensya ka na po. Eh magbabayad po kasi ako ng upa. Ayaw mo ba? Hahaha." "Upa? Hindi ba sinabi sayo ng kaibigan mo?" nakakunot ang noo na tanong ni Aling Tess. "Ang alin po?" nagtaka siya sa sinabi nito. "Hays, buti na lang talaga kahit papaano ay mabait ako. Kung iba lang, baka hinayaan ka na magbayad kahit bayad naman na." "Bayad na? Paano nangyari yun eh ngayon ang bayaran ng upa sa inyo?" "Oo, binayaran na ng kaibigan mo ang upa ninyo. Sabi niya pa nga huwag ko na daw sabihin sayo, eh paano ko naman ba gagawin yun?" kwento pa ni Aling Tess. 'Ano bang sinasabi niya? Teka? Binayaran ni Keirah ang upa?' Nagsimula ng macurious si Melanie sa mga nangyayari. "Bigatin yata ang kaibigan mo, Melanie eh. Biruin mo,
Isang MMS message ang natanggap ni Keirah mula sa unknown number. Agad niyang tiningnan iyon. Nagsalubong ang mga kilay niya nang makita ang mga picture sa message. Siya yun. Mga stolen pictures. Mga picture niya na kumakain sa cafeteria, nagxe-xerox ng files, kahit sa labas ng building ay may mga kuha siya. Biglang kinabahan si Keirah. Halos lahat ng picture na yun ay naka fitted knee-length skirt ang suot niya. Typical na suot ng isang sekretarya. Ang pinagtataka niya ay bakit may mga kuha siya na ganun at mula pa sa unidentified person. "Hala girl, ano yan?" nanlalaki ang mga mata ni Melanie ng ipakita niya dito ang mga larawan. "May nag-send sa akin through MMS. Pinagtataka ko lang bakit may mga kuha ako dito sa loob?" nakakunot na ang noo niya. Alam niyang may mga ganito talaga. Stalkers. Ang hindi niya alam kung bakit halos karamihan ng picture ay sa loob ng kumpanya nakuhaan. "Gusto mo i-report natin sa taas? Hindi natin alam ang motibo ng kumuha niyan," nag-aalang
“EUNICE?” Her eyes began to travel to both of them. Nakayuko si Eunice halatang hindi siya nito matingnan ng diretso, kabaliktaran ni Maureen na sinasalubong ang matatalim na mga tingin niya. ‘Dakila talagang impakta!’ “I thought you were busy, Eunice? And I came here alone to buy some presents for you, despite finding you here with that girl?” her teeth started to clench. “Keirah, I’ll explain-” “You don’t have to, Eunice,” Maureen cut Eunice off. Napairap siya. So, ngayon magsusund-sunuran na si Eunice sa babaeng ‘to? She crossed her arms and rolled her eyes. “Oh come on, Eunice. I trusted you, na busy ka talaga. Then why the hell magkasama lang pala kayo ng higad na ‘to?” tumataas na ang boses ng dalaga dahilan para mag-silingunan na sa kanila ang mga tao sa mall. “Excuse me? So hindi ka pa pala nakakamove-on. Gosh, girl, one year ago na yun. And Leo, he’s always been a bastard at wala nang anupamang namamagitan sa amin,” pinamewangan siya nito. “Is that so?” tumawa s
MELTING THE CEO'S COLD HEART:IKATLONG YUGTOSIX YEARS LATER...(Keirah Pov) Sa paglipas ng mga taon, marami na ang nangyari. Meron na 'kong malusog at bibong anak na lalake. Six years old na si Yuan Dave sa susunod na buwan at balak ko na ring dalhin siya sa Pilipinas. "Lorraine, yung visa mo at passport, okay na ba?" tanong ko kay Lorraine. Busy ang gaga sa pagme-make up. "Oh yes, kahapon pa nasa bag ko," hindi niya talaga maitago ang excitement niya na uuwi na pagkalipas ng maraming taon. Bahagya akong natawa sa hitsura niya. London girl na rin ang pormahan nitong si Lorraine. Ang laki rin ng pasasalamat ko sa kanya, kung hindi dahil sa kanya, hindi ko kakayanin mag-isa si Yuan. "Mommy! Mommy, we're home!" Sabay kaming nagkatinginan ni Lorraine at nagkangitian rin. Nagpatiuna na 'kong lumabas ng kwarto niya para salubungin ang kararating kong anak. "Yuan? How's my baby?" hinalikan ko sa pisngi si Yuan. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang gasgas sa may t
THREE MONTHS LATER "Meeting dismissed! You all can go back to work now." Natapos na ang meeting nina Davidson at ng mga tauhan niya ngunit ang kanyang Auntie Jasmine ay hindi man lang tumalima. "Is there anything you want, Auntie?" Tiningnan muna siya malamlam ng ginang bago magsalita. "Are you okay, Davidson? Hanggang ngayon ba ay nasa isip mo pa rin si Keirah?" Tila naudlot ang pag-upo ng binata nang marinig ang sinabi ng tiyahin. "What do you mean, Auntie?" tanong niya saka tuluyang hinila ang swivel chair para makaupo. Hindi niya inakala talaga na magtatanong ng ganoon ang tiyahin niya. Kunsabagay, baka concern lang ito. Botong-boto pa naman ito kay Keirah. Sa totoo nga lang ay ito pa ang numero unong tagasuporta niya pagdating kay Keirah. Kaso wala eh, wala na itong magagawa, tapos na ang sa kanila ng dalaga. Kahit na manghinayang pa ang tiyahin, eh huli na rin naman ang lahat. Hindi niya nga alam kung nasaan si Keirah eh. Sinubukan niyang itanong sa mga kaibigan ng
"Magre-resign ka?" "Ah eh, yes po Sir," nanlalamig ang mga kamay ni Lorraine habang kaharap si Mr. Montevella. "What's the reason? You're one of the most trusted employee ko dito sa Montevella, and you're now resigning?" Hindi naman galit ang amo niya ngunit ang kaba sa dibdib ng dalaga ay hindi maiwasan. "Ahm kasi po..u-uwi po kasi ako ng probinsya, Sir. May aalagaan po akong kamag-anak," nakagat ni Lorraine ang pang-ibabang labi. Sana lang ay hindi mapansin ni Mr. Montevella na nagsisinungaling siya. Bakit naman kasi kailangan pa siyang isama ni Keirah sa England? Mahigit anim na taon na siyang nagtatrabaho sa Montevella Corp. kaya ngayon ay nahihirapan siyang magpaalam. "Sir? Payagan niyo po ako please." Nakita ni Lorraine ang pagbuntong-hininga ni Mr. Montevella. Pinagdaop rin nito ang palad sa harap ng mukha para ipakita kung interesante ba ito sa sinasabi niya. "Well, kung yan ang desisyon mo, Miss Lorraine. Who am I para pigilan ka, 'di ba?" Muli ay
Tulala. Tulala sa kawalan si Keirah. Walang pumapasok sa kanyang isip. Nakipaghiwalay siya kay Davidson ng ganoon kadali. Parang wala siyang ideya kung bakit niya 'yon nagawa. "Keirah, kaya mo 'to, okay. Magiging okay din ang lahat. Magiging okay ka rin," patuloy na pang-aalo niya sa sarili. Para maiban ang lungkot na nadarama, isinubsob niya ang mukha sa unan at doon ay umiyak nang umiyak. Nasasaktan din naman siya. Hindi niya gustong hiwalayan si Davidson. Pero dahil sa miserable niyang sitwasyon, ayaw niya itong madamay. Gusto niyang sarilinin ang lahat ng problema. Ngunit sa ginawa niyang ito, malaking parte rin sa buhay niya ang nawala. ***** "S-sigurado ka ba sa gagawin mo, Akira?" "Yes Auntie. Pupunta ako ng England para ayusin do'n ang business ni Dad. Gusto kong i-expand ang branch do'n." "Well, kung yan ang nararapat at desisyon mo. Paano naman ang company dito sa Pilipinas?" "Five years lang ang kailangan ko, Auntie Laida. Babalik din ako dito
"Mr. Montevella, she's here." Nakangiting tinanguan ni Davidson ang manager ng isang mamahaling restaurant. Special ang gabing ito. Nag-rent pa siya ng buong restaurant para sa surpresa niya kay Keirah. Kailangan niyang gawin ang lahat para pagaanin ang loob ng nobya. Gusto niyang kahit papaano ay sumaya naman ang dalaga at sandaling makalimot mula sa mapapait na mga nangyari. "Yung music, ha. I want this night to be more special," hindi mawala ang ngiti sa kanyang mga labi. Muling tiningnan ni Davidson ang isang diamond ring na nakalagay sa crystal box. Tonight, he' gonna propose. Yayayain niya na ng kasal si Keirah. Alam niyang hindi ito tatanggi pagkat mahal na mahal siya nito. At ganun din naman siya sa dalaga. In short, nagmamahalan silang talaga. Habang papalapit nang papalapit si Keirah sa kanya mas lalo namang bumibilis ang tibok ng kanyang puso. Bahala na. "Hi, babe," nakangiting bati niya sa dalaga nang makalapit na ito ng tuluyan sa direksyon niya. Ma
"Dad? Bakit ngayon pa?" Sobrang gulo na ng isipan ni Keirah. Halos buong unang lamay ng kanyang ama ay wala na siyang ginawa kundi ang umiyak. Masakit na masakit na rin ang kanyang mga mata. Mugtong-mugto na sa kakaiyak. Pakiramdam niya nga ay wala na siyang mailabas na luha. Hindi naman umalis sa tabi niya si Davidson. Tulad niya ay nangungulila rin ito. Alam niya ang pinagsamahan ng dalawa. Halos ama na rin ni Davidson ang Daddy niya dahil ito na ang gumabay rito mula noong namatay ang Daddy nito. "Keirah, tahan na," pang-aalo ni Davidson. Nakahilig siya sa balikat nito. "I don't think I can move on." "Keirah, you have me pa. Magiging okay din ang lahat--" "Okay? People are dying! Because of me! Paano magiging okay?!" hindi namamalayan ng dalaga na tumataas na ang boses niya. "What if, ikaw ang sumunod ha Davidson? "Ano bang sinasabi mo?" maski si Davidson ay kumunot ang noo at bahagya na ring tumaas ang boses. Umalis siya sa pagkakahilig sa balikat nito at marah
"Kamusta ka na?" pangangamusta ni Melanie kay Keirah nang minsa'y naisipan nilang lumabas na magkaibigan. Ayaw niya pa nga sana kaya lang baka masiraan na siya ng ulo kapag nagmukmok lang siya sa bahay. "Okay lang naman. Pilit na bumabalik sa dati," matipid niyang sagot. "Dapat lang ano. Hindi naman pwedeng habang-buhay ka nang magmukmok r'yan. Mag-refresh ka." "Ano pa bang ginagawa ko?" nagpangalumbaba siya saka tinuon ang panson sa paghahalo ng kapeng inorder. "Si Matmat?" minabuti ni Keirah na ibahin na lang ang usapan. "Kamusta naman ang school niya?" "Nako, ayon. Napakakulit sa school. Lagi nga akong napapatawag ng teacher," umiirap pa ito habang nagkukwento. "Syempre bata." Kahit anong pilit na pag-iiba ni Keirah ng usapan, nanghihina pa rin talaga siya at nawawalan ng gana. Ayaw naman niyang makahawa ang bad energy na bumabalot sa katawan niya kaya pinipilit niya na ring maging masaya nang hindi naiisip ang mga nangyari. Nasa gitna sila ng usa
Alexander's death leads to their Mom's depression. Kahit na hindi magpakita si Alicia ng sisi kay Davidson, ramdam pa rin ng binata na sinisisi siya ng ina sa pagkamatay ng kapatid. Nararamdaman niya yun sa t'wing kinakausap niya ang ina at kung paano ito katipid sumagot sa kanya. "Ma? Kumain ka na. May dala akong pagkain," aniya, minsang siya ang nagdala ng pagkain sa kwarto nito. "Iwan mo na lang r'yan. Busog pa 'ko," matipid na sagot ni Alicia. Isang linggo na ang lumilipas mula nang maihatid nila si Alexander sa huling hantungan nito. Walang may gustong pag-usapan ang pagkamatay ng binata. Naghahatid lamang kasi ito ng lungkot sa kanilang lahat. Gayundin sa parte ni Keirah. Sobrang lungkot at galit sa sarili ang nararamdaman niya ngayon. Gusto niyang sisihin ang sarili niya sa pagkamatay nito. Kahit alam niyang wala siyang kasalanan, pero nadamay pa rin si Alexander dahil sa kanya. "Kumusta ka na? 'Wag mo sabihing sinisisi mo na naman ang sarili mo?" ani Davidson. Mag
"Alex? N-no, oh my God! A-ALEX!" nanginginig ang buong katawan ni Keirah habang dinadaluhan si Alexander na nakahandusay sa semento. Hinahabol ng binata ang paghinga at pinipilit pang bumangon kahit unti-unti nang dumadanak ang dugo nito sa semento. "ALEXANDER!" hindi na nagpapigil pa si Davidson. Nabingi siya sa alingawngaw ng baril at tila umurong ang dila niya nang makitang bumagsak ang kapatid. Natigil ang aktong pagtakbo ni Davidson palapit kina Keirah nang magpaputok ang mga pulis sa kinaroroonan nila Leo. Tila natauhan naman si Leo sa ginawa niya. Nanginig bigla ang mga kamay niya nang mapagtantong nabaril niya si Alexander. "Leo, nabaril mo siya!" singhal ni Maureen sa lalake na ngayon ay natataranta na rin ito. "He deserves it. Tumatakas na tayo, bilis!" mabilis niyang hinila si Maureen para makabalik sa loob ng building. Ngunit isang hakbang pa lamang nila ay nagpaputok na ang mga pulis. Nagulat pa si Leo nang biglang yumakap sa kanya si Maureen. "L