"SIR, nandito na si Ms. Gustavo," bungad ni Sandra sa opisina ni Davidson. "Let her in" "Yes, sir" saka bumaling kay Keirah. "Pumasok ka na, Ms. Gustavo" Kinakabahan man ay pumasok na din si Keirah. Maliliit ang mga hakbang na lumapit siya sa seryosong Boss. Nakatalikod ang swivel chair nito sa kanya. Nang maramdaman siguro ang paglapit niya ay saka lamang ito umikot paharap. "Ms. Gustavo" Napaigtad si Keirah sa pagtawag ni Davidson sa kanya. Wala siyang magawa kundi salubungin ang pamatay nitong titig. "Ahm, bakit niyo po ako gustong makausap?" nakangiwing tanong niya. "I didn't know your background. Lahat ng empleyado ko dito ay may background files sa akin, ikaw lang ang wala," deretso at seryoso ang pagkakasabi nito ng mga katagang iyon. Medyo kinabahan ang dalaga. Oo nga pala, ang mga fake resume niya ay nasa HR ng Montevella Hotel. Nakalimutan niya na yon mula ng tinurn-over siya dito sa Montevella Corp. Napa buntong hininga si Keirah. Hindi naman
"SIGURADO ka bang mahahanap ni Davidson ang anak natin?" malungkot ang mukha na tanong ni Emily sa asawa habang inaayos ang neck-tie nito. Hindi na kaya ni Emily ang pag aalala sa anak kung saan ito napadpad. Isang buwan na ang lumipas ngunit wala pa ring balita kay Akira. "Don't worry, Dear. May isang salita si Davidson, I'm sure he will do what he said," pagmamalaki ni Salvador, na para bang siguradong-sigurado. Pero kahit siya ay parang gusto ng mawalan ng pag-asa. "May meeting kami ni Davidson. Do you want to come?" yaya niya sa asawang malungkot. "Hindi na. Baka may iba pa kayong pag-uusapan, makaka-awkward lang ako sa sitwasyon," tanggi nito saka binitawan na ang kwelyo niya. "Hmm, sige ikaw ang bahala," humalik siya sa noo ni Emily. Kahit na may mga edad na ay sweet pa din naman sila sa isa't isa.******* NAGMAMADALI ang mga kilos ni Lolly habang nilalagay sa basket ang mga pagkaing inihanda niya para kay Akira. 'Este Keirah. Keirah pala ang panga
"France?" "Yeah, he'll be back with his Dad in the next month, so don't worry too much ninong," ibinalik ni Davidson ang tuon sa pagkaing hindi niya pa nababawasan. "Alam mo, ewan ko ba. Pero ikaw talaga ang gusto ko para sa anak ko. Business minded ka and mature" Hindi malaman ni Davidson kung anong isasagot niya sa sinabi nito. Ano ba kasing nakita sa kanya nito? "Ninong, kailangan ako ng kumpanya. At wala pa din sa isip ko ang mag-asawa" "Is it because of your mother?" Napapikit si Davidson at tuluyan na ngang nawalan ng gana kumain. "I want to go home na, ninong. Medyo masama na pakiramdam ko." Bumuntong-hininga din ang matanda, alam naman niyang umiiwas lang sa usapan ang inaanak niya. ***** Meanwhile in a hotel room in Paris… The entire floor of the room is surrounded by the scattered petals of rose. And every corner of the room has a candle with the scent of vanilla. A woman in a red robe is doing a sexy dance while walking towards the man who
"ANONG meron?" usisa ni Keirah pagpasok niya ng kumpanya. Pagdating niya pa lang ng department kung saan siya naka-assign ay walang mga tao doon. Kaya naman naglakad-lakad siya at heto nga at nakita niya ang mga kasamahan na nag-uumpukan sa Resting Area. "May bisita kasi si Mr. Montevella. Grabe! Kung hot at gwapo na ang Boss natin, hindi yon papatalo," namimilog ang mga mata ni Lorraine habang nagkukwento. Naghagikgikan ang mga babae samantalang bumuntong hininga naman ang mga lalake. Naapakan na naman ang mga ego. "Girl, mas gwapo pa din si Mr. Montevella don! Kung mukha siyang Chinese, koreano naman si Mr. Montevella!" nakangusong sabad naman ni Melanie. Halatang ayaw patalo ang manok eh. "Teka, teka. Puro kayo gwapo, sino ba kasing bisita?" naiinip na siya. "Yung Director ng Shen Group, may personal meeting kay Sir Davidson. Galing pa China yan, kaya malamang confidential yan," ang seryosong si Louie na ang sumagot sa kanya. "Ah," tumatango-tango na sagot n
"KEIRAH, hindi ka pa ba uuwi? Alas-nuebe na, oh" Sinulyapan lang ni Keirah ang nagaayos na si Melanie. Nagrere-touch ang kaibigan para fresh naman bago umuwi. "Tatapusin mo talaga iyan?" inip nitong hinihintay ang sagot niya. Tumango lang siya habang nananatili lang ang tingin sa harap ng computer. "Wednesday na 'to ng gabi, 'di ba? Kailangan ko 'tong tapusin ngayon para ma-set up na bukas. One day na lang ang preparation," inayos niya ang salamin na suot, bahagya niyang kinusot ang mata dahil nangangawit na sa kakatitig sa monitor. "Bakit naman kasi sayo pinagawa iyan? Hindi naman yan kasama sa trabaho mo eh," nakaismid na wika ni Melanie. "Okay lang, Melanie. Trabaho din naman 'to," sana lang umabot sa tenga ang peke niyang ngiti. Hindi talaga okay. Hindi talaga alam ni Keirah kung bakit siya ang mago-organize ng birthday party ni Mr. Montevella. Gawain dapat yon ng HR. O kaya, pwede naman mag-arkila ng event organizer. Kanina lang ay inutusan s
THREE HOURS EARLIER… It's already past nine in the evening. Davidson closed all the files of documents he was currently reading and he put it back inside the drawer. Tumayo si Davidson at naglakad palapit sa bookshelf sa kanyang kaliwa. Ilang libro ang inusog niya at sa likod ng mga iyon ay ang secret passcode tablet para mabuksan ang kanyang secret labyrinth. Siya lang ang may access na makakapasok doon at wala ng iba pa. He just typed a five digit code and it opened. He entered the room, at doon bumuluga ang naglalakihang monitor. Ang original CCTV footage sa loob at labas ng Montevella Corp. At lahat ng mga confidential files ng Montevella Corp. ay doon niya itinatago. Umupo si Davidson sa swivel chair at pinagmasdan ang bawat sulok ng building sa CCTV. Hanggang sa natigilan siya nang may mapansin siyang babae sa loob ng elevator. Naningkit ang mga mata niya at inilapit ang mukha sa monitor. Kinikilala niya kung sino yon. Alam niyang madi
Susubo. Ngunguya. Kapagkuwa'y inaangat ang tingin sa kaharap. Naiilang na si Keirah. Ikaw ba naman may nakatitig sayo habang kumakain tapos nakapangalumbaba pa? Sino bang hindi, 'di ba? "Kakain ka ba o tititigan mo lang ako?" inis na sabi niya. Hindi niya naman ito amo o senior para bigyan ng honorifics. "Ang cute mo kasing kumain," nakangiting pang aasar nito. ‘Ang cute mo lang ngumiti’ napapairap na isip niya. "Kumain ka na lang, aalis na ko maya-maya," pagsusungit niya pa rin dito. Wala siyang pakialam, sino ba ito? "Grabe, you don't want to stay here with me?" nag-pout ito at pinagsingkit pa ang mga mata. Mukha naman itong Chinese, pero magaling mag tagalog at mag-english. Hindi na lang niya pinansin ang pagpapa cute nito. Napailing na lamang siya. "Marami pa 'kong trabaho. Saka papasok pa 'ko," mahina niyang sabi habang nakatingin sa pagkain. "Kung hindi ka kakain, ipapabalot ko nalang lahat yan" "Hindi naman ako kumakain niyan.
"H-HELLO Melanie?" Suminghot-singhot si Keirah habang naghihintay na sumagot si Melanie. "Oh, bakit parang umiiyak ka? May problema ba?" tanong nito sa kabilang linya. "I-I think I need your help huhuhu," tuluyan na ngang umiyak ang dalaga. Hindi niya na kasi alam ang gagawin. Ayaw niya naman na istorbohin si Eunice dahil nag eenjoy ito ngayon sa Boracay kasama ang pamilya. "Teka..Teka lang, kumalma ka," nag-aalala si Melanie base sa boses nito. "Ahm, wala na kong matitirhan eh, huhuhu" "ANO?" gulat na bulalas ni Melanie. "Pupuntahan kita, wait ka lang diyan" Napahinga ng malalim si Keirah. Nagpapasalamat na lang talaga siya na may kaibigan pa siya na malalapitan. Kahit na kakikilala niya pa lang kay Melanie ay maaasahan na niya ito.****** Matamang tinititigan ni Davidson ang sick leave form na hawak niya. Napapahinga ng malalim sabay sandal sa swivel chair. "How is she?" seryoso na tanong niya kay Ms. Rodriguez. "Sir, appendicitis p
MELTING THE CEO'S COLD HEART:IKATLONG YUGTOSIX YEARS LATER...(Keirah Pov) Sa paglipas ng mga taon, marami na ang nangyari. Meron na 'kong malusog at bibong anak na lalake. Six years old na si Yuan Dave sa susunod na buwan at balak ko na ring dalhin siya sa Pilipinas. "Lorraine, yung visa mo at passport, okay na ba?" tanong ko kay Lorraine. Busy ang gaga sa pagme-make up. "Oh yes, kahapon pa nasa bag ko," hindi niya talaga maitago ang excitement niya na uuwi na pagkalipas ng maraming taon. Bahagya akong natawa sa hitsura niya. London girl na rin ang pormahan nitong si Lorraine. Ang laki rin ng pasasalamat ko sa kanya, kung hindi dahil sa kanya, hindi ko kakayanin mag-isa si Yuan. "Mommy! Mommy, we're home!" Sabay kaming nagkatinginan ni Lorraine at nagkangitian rin. Nagpatiuna na 'kong lumabas ng kwarto niya para salubungin ang kararating kong anak. "Yuan? How's my baby?" hinalikan ko sa pisngi si Yuan. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang gasgas sa may t
THREE MONTHS LATER "Meeting dismissed! You all can go back to work now." Natapos na ang meeting nina Davidson at ng mga tauhan niya ngunit ang kanyang Auntie Jasmine ay hindi man lang tumalima. "Is there anything you want, Auntie?" Tiningnan muna siya malamlam ng ginang bago magsalita. "Are you okay, Davidson? Hanggang ngayon ba ay nasa isip mo pa rin si Keirah?" Tila naudlot ang pag-upo ng binata nang marinig ang sinabi ng tiyahin. "What do you mean, Auntie?" tanong niya saka tuluyang hinila ang swivel chair para makaupo. Hindi niya inakala talaga na magtatanong ng ganoon ang tiyahin niya. Kunsabagay, baka concern lang ito. Botong-boto pa naman ito kay Keirah. Sa totoo nga lang ay ito pa ang numero unong tagasuporta niya pagdating kay Keirah. Kaso wala eh, wala na itong magagawa, tapos na ang sa kanila ng dalaga. Kahit na manghinayang pa ang tiyahin, eh huli na rin naman ang lahat. Hindi niya nga alam kung nasaan si Keirah eh. Sinubukan niyang itanong sa mga kaibigan ng
"Magre-resign ka?" "Ah eh, yes po Sir," nanlalamig ang mga kamay ni Lorraine habang kaharap si Mr. Montevella. "What's the reason? You're one of the most trusted employee ko dito sa Montevella, and you're now resigning?" Hindi naman galit ang amo niya ngunit ang kaba sa dibdib ng dalaga ay hindi maiwasan. "Ahm kasi po..u-uwi po kasi ako ng probinsya, Sir. May aalagaan po akong kamag-anak," nakagat ni Lorraine ang pang-ibabang labi. Sana lang ay hindi mapansin ni Mr. Montevella na nagsisinungaling siya. Bakit naman kasi kailangan pa siyang isama ni Keirah sa England? Mahigit anim na taon na siyang nagtatrabaho sa Montevella Corp. kaya ngayon ay nahihirapan siyang magpaalam. "Sir? Payagan niyo po ako please." Nakita ni Lorraine ang pagbuntong-hininga ni Mr. Montevella. Pinagdaop rin nito ang palad sa harap ng mukha para ipakita kung interesante ba ito sa sinasabi niya. "Well, kung yan ang desisyon mo, Miss Lorraine. Who am I para pigilan ka, 'di ba?" Muli ay
Tulala. Tulala sa kawalan si Keirah. Walang pumapasok sa kanyang isip. Nakipaghiwalay siya kay Davidson ng ganoon kadali. Parang wala siyang ideya kung bakit niya 'yon nagawa. "Keirah, kaya mo 'to, okay. Magiging okay din ang lahat. Magiging okay ka rin," patuloy na pang-aalo niya sa sarili. Para maiban ang lungkot na nadarama, isinubsob niya ang mukha sa unan at doon ay umiyak nang umiyak. Nasasaktan din naman siya. Hindi niya gustong hiwalayan si Davidson. Pero dahil sa miserable niyang sitwasyon, ayaw niya itong madamay. Gusto niyang sarilinin ang lahat ng problema. Ngunit sa ginawa niyang ito, malaking parte rin sa buhay niya ang nawala. ***** "S-sigurado ka ba sa gagawin mo, Akira?" "Yes Auntie. Pupunta ako ng England para ayusin do'n ang business ni Dad. Gusto kong i-expand ang branch do'n." "Well, kung yan ang nararapat at desisyon mo. Paano naman ang company dito sa Pilipinas?" "Five years lang ang kailangan ko, Auntie Laida. Babalik din ako dito
"Mr. Montevella, she's here." Nakangiting tinanguan ni Davidson ang manager ng isang mamahaling restaurant. Special ang gabing ito. Nag-rent pa siya ng buong restaurant para sa surpresa niya kay Keirah. Kailangan niyang gawin ang lahat para pagaanin ang loob ng nobya. Gusto niyang kahit papaano ay sumaya naman ang dalaga at sandaling makalimot mula sa mapapait na mga nangyari. "Yung music, ha. I want this night to be more special," hindi mawala ang ngiti sa kanyang mga labi. Muling tiningnan ni Davidson ang isang diamond ring na nakalagay sa crystal box. Tonight, he' gonna propose. Yayayain niya na ng kasal si Keirah. Alam niyang hindi ito tatanggi pagkat mahal na mahal siya nito. At ganun din naman siya sa dalaga. In short, nagmamahalan silang talaga. Habang papalapit nang papalapit si Keirah sa kanya mas lalo namang bumibilis ang tibok ng kanyang puso. Bahala na. "Hi, babe," nakangiting bati niya sa dalaga nang makalapit na ito ng tuluyan sa direksyon niya. Ma
"Dad? Bakit ngayon pa?" Sobrang gulo na ng isipan ni Keirah. Halos buong unang lamay ng kanyang ama ay wala na siyang ginawa kundi ang umiyak. Masakit na masakit na rin ang kanyang mga mata. Mugtong-mugto na sa kakaiyak. Pakiramdam niya nga ay wala na siyang mailabas na luha. Hindi naman umalis sa tabi niya si Davidson. Tulad niya ay nangungulila rin ito. Alam niya ang pinagsamahan ng dalawa. Halos ama na rin ni Davidson ang Daddy niya dahil ito na ang gumabay rito mula noong namatay ang Daddy nito. "Keirah, tahan na," pang-aalo ni Davidson. Nakahilig siya sa balikat nito. "I don't think I can move on." "Keirah, you have me pa. Magiging okay din ang lahat--" "Okay? People are dying! Because of me! Paano magiging okay?!" hindi namamalayan ng dalaga na tumataas na ang boses niya. "What if, ikaw ang sumunod ha Davidson? "Ano bang sinasabi mo?" maski si Davidson ay kumunot ang noo at bahagya na ring tumaas ang boses. Umalis siya sa pagkakahilig sa balikat nito at marah
"Kamusta ka na?" pangangamusta ni Melanie kay Keirah nang minsa'y naisipan nilang lumabas na magkaibigan. Ayaw niya pa nga sana kaya lang baka masiraan na siya ng ulo kapag nagmukmok lang siya sa bahay. "Okay lang naman. Pilit na bumabalik sa dati," matipid niyang sagot. "Dapat lang ano. Hindi naman pwedeng habang-buhay ka nang magmukmok r'yan. Mag-refresh ka." "Ano pa bang ginagawa ko?" nagpangalumbaba siya saka tinuon ang panson sa paghahalo ng kapeng inorder. "Si Matmat?" minabuti ni Keirah na ibahin na lang ang usapan. "Kamusta naman ang school niya?" "Nako, ayon. Napakakulit sa school. Lagi nga akong napapatawag ng teacher," umiirap pa ito habang nagkukwento. "Syempre bata." Kahit anong pilit na pag-iiba ni Keirah ng usapan, nanghihina pa rin talaga siya at nawawalan ng gana. Ayaw naman niyang makahawa ang bad energy na bumabalot sa katawan niya kaya pinipilit niya na ring maging masaya nang hindi naiisip ang mga nangyari. Nasa gitna sila ng usa
Alexander's death leads to their Mom's depression. Kahit na hindi magpakita si Alicia ng sisi kay Davidson, ramdam pa rin ng binata na sinisisi siya ng ina sa pagkamatay ng kapatid. Nararamdaman niya yun sa t'wing kinakausap niya ang ina at kung paano ito katipid sumagot sa kanya. "Ma? Kumain ka na. May dala akong pagkain," aniya, minsang siya ang nagdala ng pagkain sa kwarto nito. "Iwan mo na lang r'yan. Busog pa 'ko," matipid na sagot ni Alicia. Isang linggo na ang lumilipas mula nang maihatid nila si Alexander sa huling hantungan nito. Walang may gustong pag-usapan ang pagkamatay ng binata. Naghahatid lamang kasi ito ng lungkot sa kanilang lahat. Gayundin sa parte ni Keirah. Sobrang lungkot at galit sa sarili ang nararamdaman niya ngayon. Gusto niyang sisihin ang sarili niya sa pagkamatay nito. Kahit alam niyang wala siyang kasalanan, pero nadamay pa rin si Alexander dahil sa kanya. "Kumusta ka na? 'Wag mo sabihing sinisisi mo na naman ang sarili mo?" ani Davidson. Mag
"Alex? N-no, oh my God! A-ALEX!" nanginginig ang buong katawan ni Keirah habang dinadaluhan si Alexander na nakahandusay sa semento. Hinahabol ng binata ang paghinga at pinipilit pang bumangon kahit unti-unti nang dumadanak ang dugo nito sa semento. "ALEXANDER!" hindi na nagpapigil pa si Davidson. Nabingi siya sa alingawngaw ng baril at tila umurong ang dila niya nang makitang bumagsak ang kapatid. Natigil ang aktong pagtakbo ni Davidson palapit kina Keirah nang magpaputok ang mga pulis sa kinaroroonan nila Leo. Tila natauhan naman si Leo sa ginawa niya. Nanginig bigla ang mga kamay niya nang mapagtantong nabaril niya si Alexander. "Leo, nabaril mo siya!" singhal ni Maureen sa lalake na ngayon ay natataranta na rin ito. "He deserves it. Tumatakas na tayo, bilis!" mabilis niyang hinila si Maureen para makabalik sa loob ng building. Ngunit isang hakbang pa lamang nila ay nagpaputok na ang mga pulis. Nagulat pa si Leo nang biglang yumakap sa kanya si Maureen. "L