CHAPTER 4

MATAPOS ang eksena ni Celine sa labas ng restaurants ng pinagtratrabahuhan niya na noon ay sunod siyang nagtungo ng bahay nila.

Hindi na nga niya naabutan pa ang kaniyang Ina. Dahil sumama na raw ito sa kaniyang bagong kinakasamang lalaki. Na hindi nagawang pigilan ng kaniyang kapatid.

Ngunit hindi na ’yon mahalaga para kay Celine. Dahil totoong hindi rin nito randam ang kaniyang Ina kahit narito ito. Kaya sanay na siyang saluhin lahat dahil hindi naman ’to minsan nagpaka-Ina sa kanila. Wala rin itong pinagkaiba sa kanilang Ama na iniwan sila.

“Kulang ito,” seryosong usal ni Celine. Habang hawak na hawak ang ilang barya at papel mula sa alkasiya niya.

Nagtungo kasi siya rito upang buksan ang mga naipon niya para mayroon siyang maipangbayad sa hospital bills ng kapatid niya lalo’t tumataas ito dahil naka-confine ito sa hospital. Kasabay no'n ay nagmadali rin siyang ayusin ang laman ng bag na dadalhin niya sa hospital para sa susuotin niya at ilang gamit ni Marco.

Hindi kasi niya ito maari pang-iuwi dahil kinakailangan niyang mag-stay roon hangga't hindi pa nakakasiguro ang mga doctor niya sa lagay ng puso nito. Kailangan pa rin ni Marco ng matinding pagsusuri at maging handa dahil isasalang siya sa operasyon.

Kagaya ng iniisip ni Celine– buhay ng kapatid niya ang nakasalalay sa bawat desisyon na tatahakin niya. Kaya kahit hindi biro ang gagastusin niya ay desigido siyang gawan iyon ng paraan. Ito na lang ang meron siya, ang tanging kapatid niya na lamang.

Pero hindi niya alam kung paano at saan siya magsisimula. Dahil natapos na niyang bilangin ang lahat ng laman ng alkasiya niya ngunit hindi ito umangkop sa dapat niyang maabot. Mayroon siyang ilang mga nilapitan ngunit hindi pa rin ito sumapat. Lalo't hindi rito sa pilipinas ang inirekomenda ni Doc Santos sa dalaga.

Napasabunot siya sa init at frustration. Inis na ibinato ang mga hawak niya.

“Ano na lang ang gagawin ko? Kailangan mabuhay ng kapatid ko!”

Hindi ito ang bagay na makakapagpasuko kay Celine. 'Yon ang muli niyang itinatak sa isip niya.

“Manang Gloria!” pagtawag ni Celine habang patuloy na kumakatok sa bahay ng isa sa mga kapitbahay niya.

Mas mabuting may gawin muna bago sumuko.

At ito ang naisip niyang paraan.

Wala na siyang pakialam sa kung ano`ng iisipin ng mga ito sa kaniya.

“Iha, Celine? Ano`ng sadya mo rito?”

Napayuko siya sa tanong nito bago Bumuntong-hininga. “Kailangan ko na talagang kapalan ang mukha ko. Para rin ito sa kapatid mo, Celine.” bulong niya sa sarili. “Manang Gloria, puwede po ba kayong makausap? Baka puwede po ba akong umutang sainyo? Humiram ng kahit kaunting pandagdag lamang.” usal niya rito. Hawak pa ang kaniyang mga nakaplastic na dalang barya.

“Ano iyan, Iha? Para saan ba?”

“Si Marco ho kasi inatake na naman po ng hika at ngayon nasa malalang kalagayan.”

“Nasaan ba kasi ang nanay niyo? Bakit ikaw ang gumagawa ng mga responsibilidad niya bilang Ina sainyo? Pasensiya na, Iha. Sadyang hindi ko lang maatim na nagagawa niyang sumama sa ibang lalaki samantalang ikaw nagpapakahirap kung saan kukunin ang ipangbabayad mo para sa kapatid mong si Marco.”

“Manang Gloria...”

“Huwag sana sumama ang loob mo sa akin. Hindi ako nakikisali sainyo. Sadyang naawa ako sa 'yo. Pero paseniya na. Katatanggal lang kasi ng Asawa ko sa trabaho niya. Kaya wala akong maiaabot.” dirediretso na tugon nito bago marahan isara ang pinto kay Celine.

Nanghina si Celine sa ginawa nito at walang nagawa kundi ang umalis at sumubok sa ilang kapitbahay niya.

“Tignan mo siya, 'yan 'yong anak ni Miana.” Napaangat ng tingin si Celine sa nagkukumpulan ng mga matatandang babae sa isang lamesa. Hawak pa ang mga baraha nito kung saan maraming barya na nakalapag sa mga kani-kanilang harapan. “`Yong masipag na anak na minalas sa Nanay! Aba, akala mo kung sinong suwerte sa sugalan dito! Samantalang hindi naman nananalo sa akin!”

Nagtawanan ang mga ito sa harap niya, “Totoo

’yan! Ang balita ko, umalis daw ’yon kahapon! At may nakakita na dala raw ang mga damit niya!”

“Baliw ang isang ’yon! Nakapag-asawa lang ng mayaman, yumabang na! Dito pa rin naman umuwi, at ang huli...” pinutol nito ang sasabihin. “Iniwan lang din naman ng lalaki! Pinagyabang pa sa atin!”

“Bakit nga ba umalis `yon, Iha?” natatawang tanong nito kay Celine.

Muling napatikom kamao si Celine, “Sabagay, saan ba ’yon galing at saan ka ba nabuo?” sarkastikong tanong nito. “Hindi ba...” muli itong ngumisi kay Celine at marahan na hinampas ang balikat nito. “Hindi na ’yon mahalaga, Iha. Mabait ka naman, sadyang ’yong nanay niyo lang ’yong mayabang. Kaya tignan mo, umalis kasi may nahanap na naman na lalaki. Ang alam ko nasa Nueva Ecija siya nakabingwit eh.”

“Malupit nga!” muling nagtawanan ang mga ito at bumalik sa pagsusugal.

Dahilan para mas lalong makaramdam ng inis ang dalaga. Hindi sa mga ito kundi sa nanay niya. Kung maayos lang ito hindi siya pagchi-chismisan ng mga tao rito ngayon.

Nang matapos niyang ikutin ang buong lugar nila ay pumunta na siya ng hospital. Doon ay naabutan niya ang kapatid niyang payapa ng natutulog.

Inabot kasi siya ng gabi sa paglilikom ng pera. Mabuti at may ilang nag-abot sa kaniya dahil gusto rin makatulong dahil nakita rin daw nila ang kapatid ni Celine kung gaano ito nahihirapan. May ibang nag-abot na ipapanalangin ito upang gumaling. May ibang nagbigay ng pera kay Celine na lubos niyang ikinatuwa dahil malaking tulong 'yon sa kaniya pero sa ngayon alam niyang hindi pa rin ito sapat.

Marahan niyang kinuha ang kamay ni Marco at inalapit ito sa labi niya at mahinang hinalikan. “Lumaban ka, Marco 'ha? Kasi si Ate Celine mo pagod na pero dahil nandyan ka... hindi pa rin susuko si Ate Celine mo lumaban. Kaya please gano'n ka rin ha? Huwag mo akong iiwan. Huwag mo naman iiwan si Ate Celine mo. Hindi mo naman ako iiwan `di ba? Mahal mo ko `di ba at ang mahal hindi `yon iniiwan, Marco.” maluha-luha niyang saad habang nakadikit na sa pisngi niya ang kamay nito. “Sabi mo gusto mo pang makapagkinder. Mag-aaral ka pa, gragraduate ka pa at mangyayari `yon kung hindi ka susuko.” itunuro niya ang puso niya. “Kahit gaano pa kabigat `to.” dagdag niya. “Mamasyal tayo, at lalaki ka pa! Lilibutin pa natin `tong mundo, kaya Marco. Magpapakatatag ka 'ha?” malalim na boses niya at rinig na rinig pa rin ang paghikbi ni Celine.

Habang ito ay payapa pa rin na natutulog.

Ngunit tila napatigil si Celine dahil narinig niya ang pagbukas ng pinto mabilis niyang pinunasan ang luhang tumutulo sa mga mata niya. “Nandito ka na pala.” tila nagulat ito. “Ang akala ko magtatagal ka pa, hindi kita tinawagan dahil wala naman paghahanap na nangyari. Napakabait ng bata na `yan napakamaunawain.” seryoso nitong pagkukuwento kay Celine. Dahil dito napansin na ni Celine ang mga galas nito at pati ang pagkakaroon nito ng benda sa ulo.

Hindi niya pa pala ito natanong tungkol sa lagay nito.

Tumikhim siya, “Kamusta po pala ang kalagayan niyo?”

“Mabuti na ang pakiramdam ko nalagyan na rin ng benda ang paa kong napilay sa ipit pero kahit gano'n ay ang sabi ng doctor lilipas din ito at babalik din sa normal. Gano'n din ang sugat ko rito,” Tinuro niya sa dalaga ang ulo niya. “Hindi naman daw ako masiyado napuruhan kaya dapat pa raw ako magpasalamat.” natatawang saad na nito.

“Kung gano'n maari na po pala kayong umuwi. Ano pa po pa lang ginagawa niyo rito? Dapat ay nagpapahinga na kayo ngayon sa bahay niyo. Lalo't kahit gaano pa 'ho 'yan kababaw, siguradong malaking trauma pa rin 'ho iyon sa 'yo.”

“Gusto ko muna sana magpasalamat sa ginawa mong pagligtas sa buhay ko. Dahil kagaya ng sinabi ko, Iha. Kung wala ka siguro ng mga panahon na `yon tanging abo o alikabok na lang siguro ako sa gitna ng daan na 'yon.”

“Puwede ba`ng malaman kung bakit kayo umiinom at kung bakit nagmaneho pa kayo kahit alam niyong lasing kayo?”

Napangisi siya, “Galing ako sa bussiness meeting at nagkayayaan. May kaunti akong problema sa bahay at nadala ko. Kaya `yon...” ngumiti siya. "Nakainom ako at dinaan sa alak.”

“Kaya pala...” wala na siyang masabi.

“Ngayon tapos na at nagawa ko na,” biglang saad nito. Dahilan para mangunot-noo siya. “Makakauwi na ako.” dagdag nito.

“Ginawa? Ano pong ginawa mo?”

Ngumiti lang ito, “Mauuna na ako, Iha. Hanggang sa muli natin pagkikita.” na parang hindi narinig ang kaniyang tanong.

Nang umalis ito ay wala na siyang nagawa. Hindi na niya ito pinilit pangsabihin kung ano ang tinutukoy nitong nagawa niya. Baka isipin kasi nito ay nangingialam siya o nagfe-feeling close siya.

“Miss Celine...”

“Doc Santos? Ano pong ginagawa niyo rito? Titignan niyo po ba ulit ang kapatid ko?”

Ngumiti ito bagay na ipinagtataka niya. Kapapasok lang kasi nito ngayon na mayroon pang malawak na ngiti sa kaniyang labi. “May goodnews ako na sigurado akong alam mo na.”

“Goodnews 'ho? Ano`ng ibig niyong sabihin?”

“Sa examine ng kapatid mong si Marco ay wala ng problema kung isasalang na siya sa operasiyon. Kaya puwede na ninyong ituloy ang pagpunta sa U.S para doon ituloy ang open-heart-surgery niya. Kailangan mo lang pumirma ng mga papeles dahil doon na nakalagay lahat ng mga maaring mangyari na dapat mong paghandaan.”

“Pero Doc Santos wala po akong matandaan na nagsabi akong pupunta kami ng U.S para doon siya operahan. Dahil sa totoo lang hindi po sapat ang pera ko. Ang hawak ko ngayon ay sapat lamang para sa pangbayad namin sa hospital bills niya rito.” pagsasabi niya ng totoo.

Naglaho ang ngiti ni Doctor Santos napalitan iyon ng kunot-noo bago nagtataka siyang tinignan, “Ang akala ko nakapagusap na kayo ni Mr. Guiterrez?”

Napatango siya, “Opo, nakapagpasalamat na siya sa pagligtas ko sa kaniya. `Yon lang naman ang ipinunta niya rito at bukod 'ho doon ay wala na.” Tinignan niya ang doctor. “Baka nagkakamali lang 'ho kayo.” usal niya at muli siyang umupo.

“No, I am not Miss Celine. Hindi ako puwedeng magkali, and kilala ko siya. Kilala si Mr. Guiterrez dahil sa dami ng negosyo niya at sa pagiging kilala ng mga ito hindi lang dito sa pilipinas kundi maging sa iba't ibang bansa.”

Suminghap ito, “Kaya kung sinabi niya talaga sa akin na sasagutin niya ang lahat ng gagastusin ng kapatid mo ay paniguradong hindi niya sasayangin ang kahit ilang segundo niya para lang sabihin `yon at lokohin ako.”

Gagawin?!

“Tama!”

Agad na napataas-kilay sa kaniya ang doctor na nasa tapat niya. “Ano`ng tama, Miss Celine?”

Hindi niya na pinansin ang tanong nito at nagpaalam na lang.

Nagmadali siyang tumakbo matapos niyang pakiusapan na huwag iiwan si Marco panandalian hangga't hindi pa siya nakakabalik.

Iyon ba ang sinasabi niyang ginawa niya? Binayaran niya ang bills ni Marco at kinausap ang doctor nito?

Mukha siyang mayaman kaya hindi magiging mahirap sa kaniya bayaran ang gagastusin ng kapatid ko dahil paniguradong barya lamang `yon sa kaniya.

Ngunit bakit?

Kung handa siya, ano`ng kapalit?

Seryosong tanong ni Celine sa isip niya habang tumatakbo para habulin pa ito. Nagbabakasali kasi siyang maabutan niya pa ito.

“Sir Guiterrez!” hingal na hingal niyang tawag dito nang maabutan niya itong naglalakad papuntang exit ng hospital.

“Yes, Iha?” nakangisi ng tanong nito kaya agad siyang umiwas ng tingin.

“Bakit niyo ginawa 'yon? Bakit niyo binayaran lahat ng hospital bills ng kapatid ko rito? Kahit sino naman ang makakakita sainyo ay tutulungan kayo kagaya ng ginawa ko. Hindi niyo kailangan gawin 'yon. Hindi po ako humihingi ng kahit anong kapalit sa taong natulungan ko.” pinilit niyang maging kalmado.

Magandang balita ang bagay na sinabi ni Doctor Santos sa kaniya sa sinabi nitong handa itong sagutin lahat hindi lang ang ginastos nitong hospital bills ng kapatid niya. Pero hindi rin niya gustong gamitin ang ginawa niyang bukal naman talaga sa loob niyang pagtulong rito noong nakita niya itong nasa bigit ng kamatayan. Hindi niya ibig na gamitin ito dahil lang sa kuno na may utang na loob ito

Suminghap ito, “Napakaswerte ng mapapangasawa mo, Iha.”

“Po? Ano’ng asawa ’ho?” nalilito niyang tanong.

“What i am saying is... napakaswerte ng anak ko kung nagkataon," pagpapatuloy ng matandang lalaki habang may ngisi pa rin sa mga labi nito.

“Hindi ko ’ho kayo maintindihan. Ano’ng ibig niyong sabihin?”

“Hindi ba’t iniisip mo na sobrang laki na no’n para sa ginawa mong pagligtas sa buhay ko? Kung nagu-guilty ka dahil sa mga gagastusin ko para sa operasiyon ng kapatid mo sa U.S. Puwes, gusto kong malaman mo na I don't care with that things, alam kong mahalaga ’yon sa iyo. Nagigipit ka at nahihirapan. Kaya bakit hindi mo padaliin? Tanggapin mo ang offer ko, kung hindi mo gusto na magkaroon ng utang na loob sa ’kin. Then pakasalan mo ang anak ko, at mahalin siya. That's all you have to do.”

Napanganga siya sa sinabi ng matandang lalaki.

Ano raw? T-Teka kasal?