CHAPTER 3

NAGISING si Celine matapos niyang maramdaman ang pagbukas ng pinto sa hospital room ng kapatid niya.

Wala siyang inaasahan bisita kaya gano’n na lang kadali nangunot ang noo niya bago humarap dito.

“Wala ka ba’ng balak na kuhanan ng damit ang kapatid mo? Maging ikaw ay hindi pa nakakaligo.”

“Ano’ng ginagawa n’yo rito?”

Ngumiti ang matandang lalaki sa kaniya, “Gusto ko lang sanang magpasalamat sa ginagawa mo. Kung hindi ka dumating baka wala na ako ngayon sa harap mo, Iha.”

“Panigurado po, kahit sino naman siguro ang makikita sainyo ay gano’n din ang gagawin. Kaya hindi niyo na po kailangan magpasalamat.”

“Hindi lahat, Iha. Lalo na‘t’ isa akong Guiterrez," usal nito at tinignan si Celine. “Mabubuting tao lang ang gagawa no’n at isa ka na ro’n. Puwede mong kunin ang mga pera na nasa loob ng kotse ko ng mga oras na ’yon. Dahil halos nasa harapan ko lamang ang mga iyon at dahil kung ginawa mo ’yon hindi ka sana mag-iisip pa kung saan mo kukunin ang gagastusin mo para sa operasiyon ng kapatid mo ’di ba?”

Hindi niya magawang makasagot. “Kaya let me do this, kung may kailangan kang ayusin ngayon araw ay gawin mo na. Ako ng bahala na magbantay sa kapatid mo at hindi mo kailangan mag-alala, Iha. Wala akong masamang gagawin sa kapatid mo. Nais ko lang makabawi sa nagawa mong pagligtas sa akin, Iha.” pagpapatuloy nito.

"Sigurado po ba kayo?"

Marahan tumango ang matandang lalaki. “Bilang ganti ito sa tulong mo, Iha.”

Nang sabihin ’yon ng matanda ay hindi na umangal pa si Celine. May mahalaga siyang bagay na dapat mapuntahan ng mga oras na ito. Kaya wala na siyang balak na tanggihan pa ang bagay na ibinibigay nito. Lumapit siya kay Marco at hinalikan muli ang noo ng kapatid bago marahan na hinawakan ang pisngi nito.

“Aalis muna si Ate, Marco ha? Babalik si Ate pangako ’yan. Sir mabilis lang ’ho ako, ibibilin ko na rin po sa Nurse if may kailangan po kayo. Huwag niyo sana i-aalis muna ang paningin niyo sa kapatid ko. Kapag hinanap niya ’ko pakitawagan na lang 'ho ako sa numero na ito.” usal niya at nilabas ang keypad niyang cellphone at saglit na hiningi ang cellphone nito para i-type ang numera niya rito.

“Sige at mag-iingat ka, Iha.” Tumango siya at ngumiti ng pilit sa matandang lalaki. “Thank you again for what you did. For saving my life.”

...

“MANONG GUARD naman! Sinabi ko naman sainyo nagtra-trabaho ako rito! Kaya ano’ng pinagsasabi n’yong bawal akong pumasok d’yan? Nakikita n’yo naman ako dati pa r’yan!” Gano’n na lang ang inis na nararamdaman ni Celine dahil kanina pa siya hindi pinapasok sa loob ng pinagtratrabahuhan niya bilang waitress. “Huwag na ho tayong maglokohan pa, Manong Elbert! Papasukin n'yo na ’ko at kailangan ko pangmakausap si Ma'am Bianca!”

“At ano’ng kailangan sa akin ng katulad mo? Ano pa nga ba ang ginagawa mo rito?” sarkastikong usal nito. “Hindi pa ba malinaw ang sinabi ko? Gano’n ba kababa ang IQ mo? Hindi ba sinabi ko na sa ’yo? Na kapag hindi ka pa pumasok ay wala ka ng babalikan pa rito? Hindi pa ba malinaw sa ’yo?” agad niyang itinuro si Celine, “Get out on my way, because from now on Celine; you're fired!”

“Pero Ma'am Bianca? Hindi po puwede! Alam niyo kung gaano ’to kahalaga sa akin at sa pamilya ko! Kaya hindi niyo ’ko puwedeng paalisin na lang dito!”

“Bakit hindi? Baka nakakalimutan mo,” Tumigil ito sa pagsasalita bago duruin si Celine, “Ang lahat ng narito ay pag-aari ko. So I can do everything I want. Ang paalisin ka ay isa sa mga rights ko bilang boss mo at dahil na rin akin ang restaurants na ’to.” sarkastikong usal nito. Habang may nanlilisik na tingin sa dalaga. “Kaya kung sino man ang gusto kung umalis, ay may karapatan akong alisin at isa ka sa taong ayaw ko na rito.”

“Ano ba’ng kasalanan ko sa ’yo? Bakit ka nagkakaganyan, Bianca?”

“Sa dinarami-rami ng tao sa mundo ay ako pa kasi ang kinalaban mo, Celine.” Lumapit siya rito at marahan na itinaas ang baba ni Celine para magtapatan ang kanilang mga paningin. Kinuha nito ang wallet nito bago ngumising tumingin kay Celine. “Next time kasi alamin mo ’yong lugar mo, okay? Dahil kumpara sa akin walang-wala ka.” seryoso ng usal nito. Natatawa itong pinakita ang paggalaw ng kamay nito, “Ito ka, at ito ako. ’Yan ang bagay na dapat alam mo. Matuto kang tumapat sa taong ka-level mo.” bago marahan na ibinato ang pera sa dibdib ni Celine. “Take that! Kailangan mo ’yan ’di ba? Kailangan ng mga hampas lupang kagaya mo.”

Napatikom-kamao na lamang si Celine.

Habang tinitignan ito kung paano maglagay ng alcohol sa kamay na para ba’ng isa siyang mikrobyo na hindi nito gugustuhin na dumapo sa balat nito.

Napaluhod si Celine matapos nitong umalis sa harap niya. Maluha-luha niyang pinulot ang ilang libo-libo pera na ibinigay nito.

Kung ibato niya ito sa kaniya ay parang basura lang ang bagay na ’to.

Sambit ni Celine sa kaniya isip habang isa-isa kinukuha ang mga pera na ito sa kalsada. “Ma’am Celine, tumayo na po kayo at umalis. Nakikiusap po ako, Ma’am. P-Pasensiya na po.” akmang aalalayan ng security guard ang dalaga ng iilag nito ang kaniyang katawan.

“Hindi niyo na ako kailangan hawakan. Kaya ko na ang sarili ko at kusa akong aalis kaya wala kayong dapat ipag-alala.” sambit niya rito.

Hindi niya na alam ang dapat niyang maging reaction ng mga panahon na 'to. ’Yon ba’ng matuwa dahil sa wakas ay may halaga siyang nakuha mula rito at muli siyang may pang-ambag at pangbayad sa hospital o maluluha dahil sa kahihiyan na idinulot nito?

“Ma'am Celine, sige na po. Umalis na po kayo, at pasensiya na talaga. Kailangan ko lang din po ng trabaho.” Napabalik siya sa reyalidad. Marahan na pinunasan ang dumi sa tuhod niya at tumayo. Naiintindihan naman niya ang dahilan ng security guard sadyang hindi niya kasalanan na binayayaan siya ng masungit at striktang Amo.