#MTDC02: THE CONFRONTATION
Few weeks after that incident, I decided to continue living as if nothing happened. Thinking about it really frustrates me, so I always busy myself to forget about it. Malapit na ang eleksyon at abala na sina Mama at Papa sa pangangampanya. Because of that, sa akin muna ipinamahala ni Papa ang kumpanya kaya mas naging abala pa ako. My father’s term as the governor is about to end and he’s now running for the position of a congressman. I thought he’s done doing politics pero hindi pa pala. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung paano niya napapagsabay ang pulitika at ang kumpanya. Thinking that the company alone is draining me. Well, maybe there’s no word such as ‘tired’ to a person who craves for power.
Simula nung party ay hindi ko na ulit nakita si Red. I also avoided listening to their band’s music, as I always feel guilty about what happened, whenever I hear his voice. Ever since that day, I curse all the liquors on earth! Pinapangako kong hinding-hindi na talaga ako iinom pa ng alak!
Napahawak ako sa ulo ko nang biglang umikot na naman ang paningin ko.
“Miss Del Martin, ayos lang po ba kayo?” tanong ng empleyado na kasabay ko sa elevator.
“Oo, medyo nahihilo lang,” sagot ko at pilit na inaayos ang pagkakatayo.
Simula noong nakaraang araw ay lagi na lang akong nakakaramdam ng pagkahilo. It’s maybe because I always forget my meal for the reason that I am too busy managing this company. Naninibago ako sa responsibilidad na iniwan ni Papa sa ‘kin.
Pagkarating ko sa opisina ay agad akong binati ng sekretarya ko pero agad na kumunot ang noo ko nang malanghap ang amoy ng air freshener.
“Leila, hindi ba’t sinabi ko sa ‘yo kahapon na palitan mo ang air freshener dito? Nakakasuka ang amoy!” singhal ko at padabog na umupo sa swivel chair. Tinakpan ko ang ilong ko habang tinitingnan siya ng masama.
“Ma’am, sorry po. Magpapabili na po ako ng bago ngayon na.” Agad siyang lumabas ng opisina.
Inilabas ko ang perfume ko at halos ubusin ko na ito para lang mawala ang amoy ng air freshener. Pero habang ini-i-spray ko ito ay bigla na lang akong natigilan.
Kailan ko pa hindi nagustuhan ang lavender scent ng air freshener ko? It used to be my favorite scent. What’s wrong with me?
Kunot-noo kong tiningnan ang maliit na kalendaryo sa gilid ng mesa ko at naalalang hanggang ngayon ay hindi pa ako dinadatnan. I have irregular period kaya hindi na ako nagtakang hindi ako dinatnan noong nakaraang buwan. Pero patapos na ang March at hindi pa rin ako nireregla. Biglang gumapang ang kaba sa d****b ko nang maalala ang nangyari nung gabing ‘yun.
I gasped when I realized something.
“Oh my god!” My heart started beating erratically.
Dahil sa naisip ay nagmamadali akong bumaba at lumabas ng gusali at tinungo ang pinakamalapit na pharmacy. I bought five pregnancy test kits just to make sure that it won’t fail. Pagkatapos ay agad akong bumalik sa opisina. My secretary was telling something, but I was too anxious to entertain her. Dali-dali akong pumasok sa banyo at sabay-sabay na ginamit ang mga PTs.
While waiting, I am praying to God that these PTs will give me negative results. But minutes later, when I checked all of them, my breathing hitched when I saw the results. The five PTs that I use gave me the same results of two red lines. I feel like my world is about to end.
Goodness! What am I going to do now?
I almost lose my balance as the realization slowly sinks in to me.
I'm pregnant...
"N-no. No, Symp. These PTs were wrong. Mali ang resulta na nakita mo. Calm y-yourself down. P-please, calm down," pilit kong sinasabi sa sarili habang nakaharap sa salamin.
I should go to my OB para makasiguro. That is the best thing to do just to end this whole shit.
Napalingon ako sa nakasarang pinto nang marinig ko ang marahang katok ni Leila.
"Miss Symphony, pinapatawag na po kayo sa conference room. Magsisimula na raw po ang board meeting."
I cleared my throat, before I answered, "O-Oo. Just a minute!"
Dali-dali kong inilagay ang mga pregnancy tests sa supot na pinaglagyan nito at ilang beses akong nagpakawala ng malalim na paghinga para pakalmahin ang sarili.
My heart is still thumping vigorously, but I need to act like I'm fine. I should act like nothing happened. Haharap ako sa mga importanteng tao sa kompanya kaya kailangan kong ayusin ang sarili ko.
With one last glance in the mirror, I went outside and grabbed my handbag. Doon ko inilagay ang supot na laman ang mga PTs. I walk my way to the conference room with grace as if everything's fine. Our employees greeted me in the hallway and I gave them small smiles.
Pagpasok ko pa lang ay agad nang bumungad sa mga mata ko si Papa na ngayon ay nakaupo na sa pwesto niya. His mere presence made me froze. My heart doubled its speed, while I can feel my hands and knees are starting to tremble again.
Bakit siya nandito? Akala ko ba abala siya sa pangangampanya?
He smiled at me which brought me back to my senses.
'Oh, God! Symphony, don't be too paranoid! Wala namang may alam! Tsaka hindi pa naman talaga sigurado! Kumalma ka!' Ilang ulit kong sinasabi sa sarili at tuluyan nang naglakad papunta sa pwesto ko.
The meeting started and the representative from the marketing department proceeded on discussing in front.
Patuloy lang sila sa kanilang diskusyon pero wala akong maintindihan. Walang ni katiting sa pinag-uusapan nila ang pumasok sa utak ko.
"Miss Del Martin, here's your coffee," sabi ng sekretarya ko na tinanguan ko lang.
The board's discussion went on and still, I'm out of focus. It's actually a good thing that my father is here to do my job. When the meeting finally ended, sumabay sa 'kin palabas si Papa.
"What are your thoughts about Mr. Abarquez' suggestion, hija?"
"P-Po?" I am fidgeting my fingers, anxious that he might notice something about me.
"Kanina ko pang napapansin na wala ka sa focus. What’s wrong with you?" seryosong tanong niya.
"I-I'm sorry, Pa. May iniisip lang po ako." I gave him an apologetic smile.
Hanggang sa magtanghali na ay hindi pa rin ako mapakali. Things kept on bothering me. I asked Leila to cancel all my meeting this afternoon. Hindi na ako kumain ng tanghalian at dumiretso na sa ospital.
"What's with the sudden visit, Symphony?" Dr. Floresca asked me. She’s Soffi's mother and also my OB.
"Tita, I want to know the truth. It's really making me anxious," saad ko na nagpakunot sa noo niya. "I need to know if I'm pregnant or not."
Pansin ko ang saglit na pagkagulat sa mga mata niya pero hindi rin nagtagal ay isinagawa niya na ang mga test sa 'kin para masagot ang katanungan ko. She's talking to me and asking me about morning sickness and other signs of pregnancy which I answered with whole honesty. Wala pa siyang ibang sinasabi o kinukumpirma kaya halos lumabas na ang puso ko dahil sa sobrang kaba.
Matapos ang halos tatlumpung minuto ng paghihintay ay nakumpirma na nga ang kinatatakutan ko.
"Symphony, hija, you're five weeks pregnant." Her words made me shattered. It echoes in my head again and again, and it’s continuously breaking me.
I wanted to cry, but I suppressed myself from shedding tears.
Hanggang sa makauwi ako ay ang kumpirmasyon lang na 'yun ang paulit-ulit na tumatakbo sa isip ko. I already told Dr. Floresca to not tell anyone about my pregnancy not even to my friend, Soffi. Good thing she agreed and promise that my secret is safe with her.
Nagkulong ako sa kwarto at doon ko ibinuhos lahat ng takot at pangamba ko. I cried and cried until I realized that I should inform Wesley about this. I immediately browsed my I*******m and sent him a message asking if we could talk in person. I waited for hours before I received his response.
WesleyB: I thought we made it clear to just forget about what happened between us?
SDMartin: We have a very important matter to talk to. Please, just cooperate.
WesleyB: Just go straight to the point, Symphony. May gusto ka ba sa ‘kin?
I almost threw my phone after reading his response. What the hell is this jerk talking about? Hindi ba siya kinikilabutan sa sinabi niya? Goodness!
SDMartin: Dream on!
Ilang minuto akong naghintay ng sunod niyang reply.
WesleyB: Meet me at Café Locca, 7pm sharp.
I rolled my eyes. He’s so bossy! Nakakainis!
Bumusangot ulit ako nang makitang lagpas alas sais na. Hindi na ako nag-abalang mag-reply at nagmamadali nang magbihis. I didn't even bothered covering my swollen eyes. He's not worth the preparation, though! Matapos kong mag-ayos ay agad ko nang pinuntahan ang lugar na sinabi niya.
Saglit na nawala ang pagkainis ko kay Wesley nang makitang sobrang ganda ng café na napili niya. It's not that huge, but it's cozy and it has a calming vibe. Well, I must admit that he has a good taste for picking such this place, but still, he's a jerk!
Napairap ako nang makita siyang prenteng nakaupo sa may 'di kalayuan. He's looking like a boss waiting for his servant. And the servant? Of course that wasn't me!
Ilang beses kong kinalma ang sarili bago tuluyang lumapit sa kaniya. He raised a brow the second he noticed my presence. Bakit ba sobrang init ng dugo ko sa lalaking 'to? Is this because of the thought that he got me pregnant?
"What are we gonna talk about, Miss Symphony?" he bluntly asked, not even giving a damn if I'm already comfortable with my seat or not. Asshole!
"I'm pregnant," diretsahan ko ring saad.
Tumaas ulit ang kilay niya sa 'kin bago ko unti-unting narinig ang pinaka-nakakabwisit na tawang narinig ko sa buong buhay ko.
"Come again?" he asked with a mocking grin.
Nagpakawala ako ng malalim na hininga bago seryosong nagsalita, "Binuntis mo ako."
Ilang sandali niya akong tinitigan bago siya ulit tumawa ng nakaloloko.
"Do you think I will buy that shit of yours, Del Martin? Is it really me, or my cousin? Baka nagkakamali ka lang. Or maybe you slept with another random guy again and you’re just confused–" hindi ko na siya pinatapos at isinaboy sa mukha niya ang isang baso na puno ng malamig na tubig.
"Do you think I'm a whore? A slut? A pushover? Really, Wesley?" My voice is getting louder, but the hell I care! This devil in front of me is making me mad! "You know what? You're the worst person I've ever encountered in my whole life! You're a jerk! Bakit ba hindi ko naisip na hindi mo aangkinin ang pagkakamali mo? Ha! Talking to you was a very wrong move! Even thinking that I once slept with an asshole like you disgusts me!"
“Tone down your voice, Del Martin, kung ayaw mong mapahiya.”Agad kong inilibot ang paningin sa paligid at napagtanto na marami-rami na ang nakatingin sa amin. “Now, did I heard it right? Pagkakamali ko? Hindi ba’t ikaw ang biglang pumasok sa kwarto at ibinigay ang sarili sa ‘kin? Well, okay, let’s say that I am also at fault. Pero alam ko naman na nasarapan ka rin sa pagkakamali na ‘yun, ‘di ba?”
Umawang ang mga labi ko dahil sa narinig. “W-What? You’re impossible! How could you take this situation as if it was nothing serious, huh? Hindi mo ba naiisip na hindi lang tayo ang maaapektuhan sa problemang ‘to?”
Biglang sumeryoso ang titig niya sa ‘kin. For the first time today, I saw his bothered reaction. “Abort that child,” walang pakundangan niyang saad.
It took me almost a minute to process what he have said. His voice echoed in my head like a broken record until I got sick of listening to it. Naramdaman ko na lang pagkawala ng saganang luha sa mga mata ko habang walang kurap na nakatitig lang sa kaniya.
“I-I know this is a huge problem pero ni minsan ay wala sa pagpipilian ko ang patayin ang anak ko. Paano mo ‘yan nasasabi sa sarili mong anak? Y-You’re heartless. Are you even human?”
I let my tears flow while my heart is slowly breaking into pieces. Nasasaktan ako para sa batang nasa loob ko. His own father is telling me to kill him. But I can’t do that! Hindi kakayanin ng konsensya ko ang gusto niyang mangyari!
“Fine! Hindi ko ipipilit na angkinin mo ang batang dinadala ko. Simula pa noong una, alam ko nang walang magandang maidudulot ang kausapin ka. Ang tanga ko para isipin na kaya mong panindigan ang aksidenteng nabuo natin.”
I gave him glares full of disappointed and disgust. Padabog akong tumayo mula sa kinauupuan at walang paalam na tinalikuran siya. Pero nang sandaling mag-angat ako ng tingin, para akong tinakasan ng hangin sa katawan nang makita si Red sa harapan ko.
“Y-You’re pregnant?”
“Red… w-what are you doing here?” My heart is about to jump out from my chest. I’m having a hard time breathing. Lumingon ako kay Wesley na gulat rin ang ekspresyon.
“I-Is it Wesley?”
I gulped trying to get rid of the lump in my throat.
“I… I-I’m sorry…”
“Hey, can you continue walking outside?” sabi ni Wesley. I gasped when Red held my wrist then dragged me out off the cafe. Tsaka niya lang ako binitawan nung nasa parking lot na kami.
“Are you really pregnant?” A tear escaped from my eye when I nodded. “B-Bakit? Sa lahat ng tao, bakit pinsan ko pa?”
“I’m sorry, Red. Believe me, that was just an accident. Hindi namin sinasadya,” I sobbed. I saw the pain pass through his eyes.
“Alam mo ba kung bakit kita hiniwalayan noon? Because your father told me that I was not good enough for you. That I’m not worthy for you. Kaya simula noon, pilit kong inaangat ang sarili ko para kapag binalikan kita, masasabi na ng tatay mo na pwede na ako para sa ‘yo. Pero Symphony, ano ‘to? Bakit ganito?”
I fell on my knees. I kept on asking forgiveness.
“Akala ko kapag napatunayan ko na ang sarili ko sa tatay mo, pwede na tayo. Pero mukhang hindi na pala.”
I begged for him to stay, to listen to my explanation. But he didn’t. Nagpatuloy lang siya sa paglalakad palayo sa ‘kin habang patuloy pa rin sa pagbuhos ang mga luha ko.
“What a sad story.”
Binalingan ko ng tingin si Wesley na mukhang kanina pa palang nakikinig sa amin. Gamit ang natitira kong lakas, tumayo ako at binigyan siya ng malakas na sampal. His face tilted to the side. I know it hurts him enough, as my palm was starting to feel numb. His jaw flinched when he looked back at me.
“Carrying your child inside my womb disgusts the hell out of me. You want me to abort this? Fine! I wil give you what you want. I’ll kill this child.”
#MTDC03: PROBLEM UNSOLVEDI had no idea how I got home safe and unscathed when I drove home while tearing up. Furious was an understatement to what I feel right at this moment. I think I'm about to explode. My pregnancy, Wesley, and... Red. I just couldn’t believe how things were all messed up. Sobrang biglaan… Hindi ko na alam kung anong dapat gawin.Just the mere thought of Red, I think, I’m about to lose my sanity. All this time, he’s been trying to prove himself to my father that he’s worthy of me. He’s just waiting for the perfect time for us. And yet, here I am, that ruined all his plans.“R-Red…” His name is a sore in my heart. I’m continuously breaking. My conscience is overpowering my whole system.Sinabunutan ko ulit ang sarili nang maalala ko na naman ang pagmumukha ni Wesley. That asshole’s image inside my head i
#MTDC04: SWEET CONSEQUENCEI look around my room for the last time, then a sad smile came out from my lips. Maybe this would be the last time that I will be seeing this place. My heart started to ache. Ni minsan ay hindi sumagi sa isip ko na itataboy ako palayo ng sarili kong ama.I sighed for the nth time before I dragged my luggage out of my room. Nang makalabas ako ay agad akong sinalubong ni Mama."Ma,""You're leaving..." She started crying, again."Stop crying, Ma. Magkaka-wrinkles ka na niyan," I humored her just to make her laugh. Ayokong ang umiiyak niyang mukha ang huling makikita ko bago ako umalis. "I'm going to miss you so bad, my baby girl." She sobbed."We can still talk through social media. Don't worry." Lumapit ako sa kaniya at niyakap siya. "But I will miss you too, Ma. If only I can do things to make Papa change his mind… but I know he won't."
#MTDC05: Finally Home"Woah! There are tall buildings anywhere, Mommy! And… and there are many, many cars too!"Halos mabali na ang leeg ni Melody habang tinitingila ang mga nagtataasang gusali na nadadaanan ng Uber na sinasakyan namin. She looks really excited seeing new things.I smiled. She grew up seeing nature. Mga magagandang tanawin ng kalikasan ang palagi niyang nakikita sa New Zealand, kaya ganito siya kung umasta ngayong nandito na kami sa Pilipinas. I seldom brought her out from home before. Siguro dahil sa sobra kong abala kaya hindi ko siya nailalabas noon."Hindi ka ba naiinitan, Melody?" tanong ni Manang Anding habang kandong ang bata."Ka... ko... k-konti," she replied, trying to talk in Tagalo
#MTDC06: Claiming What's His Pt.1I stayed in my position, unable to move. Halos tumalon na rin palabas ang puso ko sa sobrang bilis ng kabog nito.Wesley...The last person that I wished my daughter would meet, was now standing beside her, talking as if he's a gentleman and not the rude asshole that he was."My name is Autumn Melody. But you can call me Melody. My loved ones calls me Melody," my baby innocently uttered. Wala pa rin siyang ideya na nandito ako malapit, habang pinakikinggan ang usapan nila."Autumn..." the jerk nodded, looking pleased. "You got a very nice name, Autumn. It suits you." I noticed him slightly tapping Melody's head.My little girl creased her forehead. "It's Melody, Mr. Wesley," she corrected.He laughed a little. "But Autumn suits you well, young lady. And Autumn is my favorite season. Too sad that the Philippines doesn't have that kind of season."T
#MTDC06: Claiming What's His Pt.2I was left frozen in my position. I can clearly hear my heart thumping erratically that it feels like I'm having a hard time breathing. Gusto ko siyang sigawan at isumbat lahat ng mga paghihirap na naranasan ko noong ipinatapon ako ni Papa sa New Zealand. Gusto kong malaman niya kung gaano ko siyang kinamumuhian. But right now, I couldn't do anything, other than watching him casually walking back to his car. His words left me scared of the possibilities.Buong araw akong wala sa sarili dahil paulit-ulit na tumatakbo sa utak ko ang sinabi ni Wesley. I know that he meant what he had said earlier. But I really don't get it. Bakit bigla na lang siyang naging interesado sa anak ko? Bakit hanggang ngayon, ginugulo niya pa rin ako?"Are you okay, anak?" Nabalik ako sa katinuan nang hawakan ni Mama ang kamay ko.Nandito kami ngayon sa bahay nila dahil sabi ni Mama, hindi raw uuwi si Papa. Mata
#MTDC07: The Deal Pt.1Awang ang mga labi na tinitigan ko si Papa. Nahihirapan ang utak kong iproseso ang sinabi niya."This is... i-impossible." 'Yun lang ang nasabi ko."Impossible that it may seem, but that's my condition, Symphony. You have to marry Wesley. Nabanggit ng Mama mo na naghahabol na ngayon si Wesley sa anak niyo. If that's true, then you can use that as an advantage to marry him."He was talking as if he was dealing with some sort of a business. As if his condition won't affect my entire life. Like as if he doesn't know what kind of a person the man he is pertaining to."At paano kapag hindi ako pumayag sa kondisyon niyo?"Tumaas ang isang kilay niya. "Then you should start packing your things. Ibabalik kita sa New Zealand sa ayaw at sa gusto mo. Kung maaari ay kakaladkarin kita paalis dito."Another set of fresh tears streamed down my face. Hindi ako makapaniwalang sobrang kaswal l
#MTDC07: The Deal Pt.2Wesley was looking straight at our daughter, completely ignoring my presence."What are you doing here, Mister Wesley?" takang tanong ni Melody.Nanatili lang akong nakatingin kay Wesley. Hindi ko na alam kung ano ang nararamdaman ko. Naghalo-halo na ang lahat. Nakakahilo at parang ano mang oras ay masusuka na lang ako bigla."You're looking for your Daddy, right? That's why I'm here," malambing na sagot ni Wesley sa bata."I-I don't understand... Mommy…" I was brought back to my senses when I felt Melody's hand slightly shaking my arm. Lumingon ako sa kaniya. "Am I allowed to talk to Mister Wesley? You told me to stay away from him.""U-Uhm--""You said what?" Muling naagaw ni Wesley ang atensyon ko. "Anong pinagsasabi mo kay Autumn, Symphony?" His face darkened. He's almost frowning, but when his eyes diverted to Melody, it softened back."Mommy told me not to talk
#MTDC07: The Deal Pt.3WESLEY“Can we still talk about this, Mr. Corpuz? You see, I can still find ways to solve the problem. Just…Just spare me some time to fix this.”I was waiting for his reply. I know that this is going nowhere, but I still need to try my luck. I can’t lose another investor! I can’t disappoint my parents!“I’m sorry, Mr. Borromeo. Alam ko kung gaano kahalaga sa ‘yo ang kumpanya niyo, pero importante rin sa akin na maisalba ang pera ko. Almost everyone here knows your company’s current situation. Ayokong lumubog kasama ng kumpanya niyo.”I drew a deep breath, while I’m trying so hard to calm my nerves.“I’m
#MTDC70: Final Chapter Pt. 2“Mommy, can I play with Yasmine?”Kabababa ko pa lang ng tawag nang lumapit sa akin si Melody. She’s using her usual puppy eyes that I couldn’t resist.“Of course, baby. Just be careful, anak, hmm? Yasmine is still a baby kaya hindi ka pwedeng masyadong malikot, okay?”Sunod-sunod na tango lang ang sinagot niya sa akin, bago siya tumakbo patungo kay Soffi na karga ang anak niyang si Yasmine. Yasmine is a one-year old baby girl who looks exactly like her father. Soffi hates to admit that it’s true. Naiinis daw siya dahil masyadong unfair na ang tatay ng bata ang kamukha nito imbis na siya.I chuckled at that thought.Today is Wesley’s birthday, and everyone's invited. Well, iyong mga close friends at ang pamilya niya lang talaga ang inimbitahan niya.“Naku! Naku! Naku! Napaka kulit na talaga ng inaanak ko, Symphony! Buti na lang talaga nagmana sa akin ng kagandahan kaya ayos lang. Akalain mo ba namang may ipinakita sa aking picture ng kaklase niyang lalaki,
#MTDC70: Final Chapter Pt. 1“Life is the most precious gift our Almighty has ever given to us. We should treasure every single minute of our lives for our time only happens once. We should cherish whatever life has to offer us. Not all people can be given a second chance…”A faint smile crept on my lips as I heard the man spreading gospels on the sidewalk near me. May hawak siyang microphone habang nasa tabi niya ang isang soundbox na siyang nagbibigay linaw at lakas sa bawat salitang binibigkas niya.Though people doesn’t seem to care to whatever he’s been talking about, patuloy pa rin siya sa pagsasalita at minsan ay ngumingiti sa mga taong napapatingin sa gawi niya. Hindi siya narito para manglimos. He’s here, purely for the intention to awaken the minds of people who somehow forget His words and promises to the mankind. He’s here to help people enlighten their minds.Hindi ko alam kung ano ang relihiyon niya. Hindi ko alam kung anong klaseng paniniwala ang mayroon sila. Hindi ko
MTDC69: End Pt.2“Charitee!” Papa cried in horror. “Anong ginagawa mo?! Bitawan mo ‘yan!” he continued, but she just completely ignored him.“Kita mo na kung gaano ka kamahal ng tatay mo? Takot siyang masaktan kita, Symphony! Takot na takot,” she uttered, almost whispering, before she averted her glares behind me. “Pero sa akin! Sige nga, Congressman, sa akin ba, takot ka rin bang masaktan ako? Ha?!” Kumislap ang nagngangalit niyang mga mata marahil dahil sa mga luha na kanina niya pang pinipigilan.“O-Oo naman, Charitee… anak kita kaya--”“Sinungaling! Napaka sinungaling mo, Congressman! ‘Wag na ‘wag mong sabihing takot kang masaktan ako dahil simula pa lang nung una, sinasaktan mo na ako! Kami ng nanay ko! Iniwan mo nga kami, ‘di ba? Iniwan mo siya sa ere para lang sa sarili mong kapakanan! Kasi ano? Kasi pera at kapangyarihan lang ang mahalaga sa ‘yo! Dahil walang maibigay sa iyo si Mama, kaya mo siya pinagpalit sa babaeng kayang ibigay ang lahat ng gusto mo! Tapos ngayon, sasabihi
MTDC69: End Pt.1Growing up, I wished to have someone to lean on. Iyong taong palagi kong makakasama, na mapagsasabihan ko ng mga sekreto ko, makakaramay sa panahon na pakiramdam ko, palagi na lang ang mga pagkakamali ko ang napapansin ng mga magulang ko. I wanted to have a sister whom I can treat as my best friend, a human diary, a cheerleader, and a support system.That was my childhood dream. Pero dahil sa kondisyon ni Mama, hindi iyon nangyari. I gave up wishing for the impossible. I gave up my dream of having a sibling. I learned to be content with being alone.But now… here’s Charitee claiming that she’s my father’s daughter. Ang babaeng puno ng pagkamuhi sa akin. Ang babaeng ako ang sinisisi sa lahat ng malas na nangyari sa buhay niya. “P-Paano ko n-naman paniniwalaan ‘yang s-sinasabi mo?” I stuttered. My mind is telling me that maybe I heard it wrong. But I know it wasn’t. She said it clearly… but should I believe her?Na anak siya ni Papa? Na may iniwang pamilya si Papa? Per
#MTDC68: Truth Pt.2“C-Charitee, a…anong gagawin… mo?” I almost choked. Pakiramdam ko ay lalabas na ang puso ko dahil sa sobrang bilis ng pagtahip nito.Nilalaro niya sa kaniyang kamay ang kutsilyo na hawak habang matalim ang titig sa akin. Hindi ko na napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko dahil sa labis na takot sa maaari niyang gawin sa ‘kin.“Charitee… p-please… ibalik mo na sa ‘kin si M-Melody. Gusto ko lang n-naman makuha ang a-anak ko… please…” Kahit anong pagpapakatatag ang gawin ko, unti-unti na akong natatalo sa takot na nararamdaman ko ngayon.“Natatakot ka?” She laughed. Her laugh made me shiver even more. It made me want to run away. Gusto ko nang umalis dito. Gusto kong magtago.“Hmm… sino kayang uunahin ko sa inyong mag-ina?” Hinaplos niya ang matalim na parte ng kutsilyo. Agad niya namang inalis ang daliri mula roon. “Oops!”Napalunok ako nang makitang dumaloy ang dugo mula sa daliri niya. I gulped hard as I watch her blood streaming down her hand. Halos bumaliktad ang
#MTDC68: Truth Pt.1Ang pag-asa na makita si Melody ang siyang nagbigay sa akin ng lakas ng loob na pumunta sa address na nakalagay sa mensaheng natanggap ko. Ni hindi ko na inisip kung gaano ka delikado itong ginagawa ko.All I want right now is to see my daughter safe and unscathed. Hindi bale nang mapahamak ako, huwag lang siya.“Miss, sigurado ho ba kayong dito kayo bababa?” nagdadalawang isip na tanong sa akin ng taxi driver. Isang beses niya pang nilingon ang lumang apartment sa labas. Ganoon din ang ginawa ko.Sa unang tingin pa lang ay mararamdaman na agad na parang may kakaiba sa lugar na ito. I immediately felt the danger just by scanning the area. The place is dark and creepy.“Opo, Manong. Dito na po iyon. Kikitain ko lang ang kaibigan ko. Dito po kasi siya nakatira.” It was somehow amazing that I didn’t sounded like I’m lying. Kahit ang kaba na kanina ko pang pilit na isinasantabi ay hindi rin halata sa boses ko.Tumahimik na lamang si Manong kaya bumaba na ako. Inabot pa
#MTDC67: Panic Pt.2“And what made you think that Charitee’s involved here?” Nagtaas ng kilay si Tita Dina sa akin. Hindi pa rin na aalis ang matatalim niyang tingin sa akin.“Siya lang po ang alam kong may malaking galit sa ‘kin--”“And you are accusing her just because of that?” putol niya sa sinasabi ko.Umawang ang bibig ko. Hindi ko na nagawa na ipagpatuloy ang dapat na sasabihin ko pa.“Ma!”Galit na bumaling si Tita Dina kay Wesley. “What?! I know Charitee from the very beginning, Wesley! Bata pa lang kayo, kilalang-kilala ko na siya! At hindi ko makitaan ng masamang ugali si Charitee simula pa noon. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit sa halos lahat na lang ng problema na mayroon ang asawa mo ay palaging si Charitee ang sinisisi niya! ”Nang ibinalik niya ang tingin sa akin ay mas lalo ko pang nakitaan ng galit ang mga mata niya.“Yes! Charitee should be mad at you! She could have married my son if it wasn’t because of you! Pero sa maraming panahon na palagi ko siyang nakaka
#MTDC67: Panic Pt.1 Simula nang nagka-isip ako, hindi ko na mabilang kung ilang beses ko nang naitanong sa Kaniya kung bakit ganito ang buhay na ibinigay Niya sa akin. Oo, lumaki ako sa isang marangyang buhay na kinaiinggitan ng nakararami. Akala nila dahil ipinanganak akong mayaman, perpekto na. Akala nila, dahil madali kong nakukuha ang mga materyal na bagay ay masaya na ako. Pero hindi. People might see me happy and contented with my life, but little did they know, behind those smiles plastered on my lips, hides a lonely life only few people have ever known I am living with. Iilan lang ang nakakaalam kung anong klase ng paghihirap ang mga pinagdaanan ko simula pa noon. Iilan lang ang nakakaalam kung gaano ko ka gustong makawala sa hawla ng kalungkutan. Unlike other people, what I want is to simply live a happy life. To live a simple life with my family. Ni hindi ko hinangad ang mga materyal na bagay. Ang hinihiling ko lang ay kapayapaan. But my fate is so cruel. It just gave m
#MTDC66: Missing Pt.2Aligaga ako hanggang sa makauwi na si Papa.Dahil sa sinabi niya kanina ay hindi na mawala ang kaba sa dibdib ko.I find Charitee’s wrath as a real threat. I know I should not underestimate what she can do especially now that she’s probably desperate.Bakit naman siya bigla na lang mawawala? Saka saan naman siya pupunta? Wala naman siyang pamilya na pwedeng puntahan.Well, maybe she’s with Wesley’s mother? Pero ano naman ang gagawin niya doon?May problema pang kinakaharap ang pamilya ni Wesley dahil kay Red. For sure Tita Dina doesn’t have time to comfort her. Right?I was preoccupied the whole day. Kung hindi pa ako tinawag ni Jenda para sa tanghalian ay hindi ko mamamalayan na pasado alas dose na pala.Pagkatapos kong kumain ay bumalik din agad ako sa kwarto ko.I couldn’t help but think of the possibility. Series of what ifs kept running on my mind.What is she’s now plotting her revenge?What if she is just waiting for the perfect time?A knock on my door br