Chapter Five: Plan

PINILIT kong maging mahinahon sa harap ni Damon. Kapagkuwa'y nagpakawala muna ako ng isang malalim na buntong hininga bago ako nagsimulang magsalita.

"Mr. Fuentebella, nandito ako, hindi para makipag-argumento sa'yo. I'm just here because of the-" bigla akong napahinto. Tila umurong bigla ang aking dila nang bigkasin ko ang tungkol sa kasal.

"Hmm, because of what?" may himig pang-aasar sa kanyang tinig.

"Gosh! Huwag mo na akong asarin. Oo na mukha akong kawawa ngayon. At aaminin ko, this is the first time na seryoso akong makikipag-usap sa'yo."

"Tss, so pumapayag ka ng magpakasal tayo?" diretsahan niyang tanong.

"Yeah."

"Okay. I will ask my personal secretary to organize everything para makasal agad tayo." Aniya at akmang tatayo na ito mgunit mabilis kong pinigilan.

"Hindi pa tayo tapos mag-usap." Reklamo ko.

"Huh? Bakit, may sasabihin ka pa ba?"

"Tss, what kind of question is that? So, gano'n lang ba 'yon? Hindi na tayo magpaplano?"

"Plano? This is just a fake marriage! So, anong plano pa ang gusto mo?" iritado niyang tanong.

Hindi agad ako nakasagot. Tama siya, this is just a fake marriage. Kaya't bigla tuloy akong nakaramdam ng hiya.

"I think, wala naman na tayong dapat na pag-usapan pa. Maybe tomorrow or on the other day ay tatawagan ka na lang ng secretary ko para ma-inform ka kung kailan tayo pupunta ng America. I have to go now. Marami ng nasayang sa oras ko." giit pa niya dahilan upang lihim akong mapairap.

"Hold on for a second." Muli ay pagpigil ko na naman sa pag-alis niya.

"What?" puno pa rin ng iritasyon sa kanyang tinig.

"How about our parents? Sasabihin ba natin na may balak tayong mag-divorce after a few months?"

"Hell no!" maagap niyang tugon. "Hindi nila pwedeng malaman na iyon ang plano natin dahil kapag nangyari 'yon ay pipigilan nila tayo na pumunta ng America. They will insist na dito tayo magpakasal. Then, what? My whole life will become a mess, just because of our bullshit marriage?" gigil niyang pahayag at wala man lang ni-isang salita na namutawi sa aking labi.

Tuluyan na nga siyang umalis at tanging pagbuntonghininga na lang ang nagawa ko. Ang bastos talaga ng pakikitungo niya saakin. Iniisip ko pa lang na magpapakasal kami at titira sa iisang bahay ay para siguro akong namumuhay sa impiyerno.

"Gosh! Ang pangit mo naman magbiro, Lord!" bigla ay naibulalas ko. Kapagkuwa'y napatingin ako sa aking wristwatch. Malapit ng sumapit ang alas otso ng gabi kaya naman napagdesisyunan kong lumabas na sa restaurant na iyon.

Naglakad ako papunta sa parking lot ng kompanya namin at kaagad akong sumakay sa aking kotse.

Hindi agad ako umalis. Pakiramdam ko kasi ay napakabigat ng dibdib ko. Kaya naman bigla ko na lang na isinubsob ang aking mukha sa manibela at hindi ko namalayan na may mga butil ng luha na naman na umaagos mula sa aking mga mata.

Halos kalahating oras na nasa gano'n akong sitwasyon. Saka lang ako nag-umpisang magmaneho nang guminhawa na ang aking pakiramdam.

Maya-maya lang ay nakarating na ako sa bahay.

Tahimik at madilim na ang buong paligid. Marahil ay maagang nakatulog sina mom at dad. Kaya't dumiretso na ako sa aking silid. Ngunit eksaktong paghawak ko sa doorknob ay bigla akong nakarinig ng tawanan.

Nagpalinga-linga ako sa paligid at napagtanto kong nagmumula sa hardin ang ingay na 'yon.

Muli akong lumabas ng bahay. At nagtungo ako sa hardin. Subalit gayo'n na lamang ang pamimilog ng aking mga mata nang makita kong may mga bisita pala sina mommy at daddy. Buong akala ko ay natutulog na sila. 'Yon pala ay nagkakasiyahan pa sila rito.

Gusto kong sumigaw sa galit. Gusto kong komprontahin sila kung paano pa nila nagagawang magsaya habang nalulugi na ang kompanya at habang ang anak nila ay nagdurusa.

Hindi ako nakatiis at naiinis na nilapitan ko sila.

Si mommy ang unang nakapansin sa presensiya ko. Kaya't agad niya akong tinawag.

"Oh, my baby Freya! You're home!"nakangiti niyang pagbati na sinundan ng paghalik sa aking pisngi. "Nandito ang mga magulang ni Damon. We're talking about your wedding kaya-"

"Mom please...may pormal na kaming pag-uusap ni Damon." halos pabulong na sambit ko. Kapagkuwa'y napipilitan na binalingan ko ang mga magulang ni Damon.

"Uhm, uncle and auntie....sorry pero hindi niyo na kailangan na pag-usapan pa ang tungkol sa kasal namin ni Damon. We've already talked about that and within this week ay aasikasuhin na ng secretary niya ang mga kailangan namin papunta sa America."

"Oh, nice to hear that, honey!" magkasabay na sagot ng mga magulang ni Damon.

"I think it's better if you join us here, honey!" giit pa ng ina ni Damon.

"I'm sorry auntie pero masama ang pakiramdam ko at gusto ko ng magpahinga."

"Oh, sorry. Go ahead honey."

Akmang tatalikuran ko na silang lahat nang biglang magsalita ang ama ni Damon. "Hmm, I think, Damon must be here too. So that he can be able to take care of his fiancee."

"Yeah. I think that's a good idea, Armando." sabad ni daddy na siyang ikinagulat ko.

"Huh? But why?" bulalas ko at nagpalipat lipat pa ako ng tingin sa kanilang lahat.

"Para maitanong ko rin kay Damon kung bakit kailangan niyo pang pumunta ng America para lang magpakasal." Giit pa ni dad.

"Tss, dad! Gabing-gabi na oh. Oras na ng pagpapahinga ni Damon. Huwag niyo ng istorbohin 'yong tao. Pagod 'yon."

"Hmm, he still need to go there, honey. Kailangan niya kaming sunduin rito." muling sambit ng kanyang ina.

Hindi na ako nakipagtalo sa kanila. Sa halip ay nagmadali na akong bumalik sa loob ng bahay. Dumiretso agad ako sa aking silid at agad akong humiga sa kama.

Subalit maya-maya lang ay nakarinig ako ng sunud-sunod na katok sa pintuan ng aking silid kaya't nakasimangot na binuksan ko ang pintuan.

"What the hell is-" namilog ang aking mga mata nang makita kong si Damon pala ang kumakatok.

"Ano, titingnan mo lang ako? Wala ka man lang balak na papasukin ako?"

"Teka nga muna! Bakit naman kita papayagan na pumasok sa silid ko? Sa sala ka kaya maghintay!" singhal ko sa kanya. Ngunit hindi ko inaasahan na magpupumilit pa rin siya. Kung hindi ako nakahawak sa doorknob ay may posibilidad na natumba na ako dahil wala siyang pakundangan na naglakad patungo sa loob ng aking silid.

"Ano bang ginagawa mo rito, Mr. Fuentebella?"

"Will you please shut up? Hindi kita sasagutin  kung patuloy mo akong sisinghalan." Reklamo niya.

"Asshole! This is my room that's why you can't blame me kung bakit gan'to ang reaksiyon ko!" giit ko pa.

"Sa tingin mo pupunta ako dito ng gan'tong oras ng gabi kung ikaw lang naman ang pakay ko? Come to think of it, brat!"

Hindi agad ako nakasagot. Bigla kong naalala na sinabi nga pala kanina ng mga magulang namin na pupunta dito si Damon.

"Wala kang masabi? Tss, huwag ka kasi'ng assuming dahil kahit kailan ay hindi kita paglalaanan ng oras ko." Giit pa ni Damon. Sa totoo lang ay bahagya akong nasaktan sa kanyang sinabi. Ngunit wala naman akong karapatan na magreklamo dahil wala naman kaming relasyon

"Hindi ako nag-aassume. Nagulat lang naman ako sa biglaan mong pagsulpot dito." Nakairap na pangangatwiran ko.

"Hmm, gusto ko lang ipaalala sa'yo na we're just doing this para sa mga magulang natin. And-"

"I know." maagap na tugon ko para lang mapigilan ang iba niya pang sasabihin. "I'm doing this para maisalba ang kompanya namin. And you...you're just doing this dahil malaki ang utang na loob niyo sa mom ko."

"Yeah. You're right, brat!" Aniya na naupo sa gilid ng kama.

"Lumabas ka na! Inaantok na ako, Damon."

"Hindi pwede! Kailangan kong magpanggap na binabantayan kita."

"What? Bakit kailangan mong gawin 'yon?"

"Dahil 'yon ang utos nila sa'kin. Mom told me that you're not feeling well kaya inutusan nila akong bantayan ka rito."

"Gosh! Hindi ako bata para bantayan. At saka, hindi totoo na masama ang pakiramdam ko. I lied to them para lang hindi nila ako tanungin ng kung anu-ano tungkol sa kasal natin."

"I know. Pero wala tayong magagawa kundi ang sumunod. Ayokong sirain nila ang plano natin. Remember, wala silang alam sa divorce na magaganap."

"Ilang buwan ba ang-"

"One year. I think, one year is enough para maayos na ang lahat ng dapat ayusin."

"One year? Damon, ang tagal no'n!"

"Stop complaining! masyadong malaki ang nawalang pera sa kompanya niyo. At matagal bago 'yon mabawi."

I want to protest again pero hindi ko alam kung ano pa bang rason ang sasabihin ko para lang makumbinsi siyang bawasan ang buwan ng pagpapanggap namin bilang nagmamahalan na mag-asawa. Hindi ko rin lubos na ma-imagine kung ano ang mga posibilidad na mangyayari sa loob ng isang taon.