Chapter Four: Agreed

KINABUKASAN ay napabalikwas ako sa higaan nang marinig ko ang maagang pagtatalo nina mom at dad. Kaya naman nakabusangot na binuksan ko ang pintuan ng aking silid at sinilip ko sila.

Naroon sila sa may hagdan. Nakasuot ng tuxedo si dad at marahil ay papunta na ito sa kanyang opisina. Bahagyang sinulyapan ko ang wall clock na naroon sa aking silid at napakunot noo pa ako nang makita ko ang oras na sobrang aga pa pala.

"Then, what should we do?" dinig kong singhal sa kanya ni mom.

"Hindi ko na kailangan'g ulit-ulitin pa 'yon Fatima!" Iritadong tugon ng aking ama.

"Pero Joaquin, kawawa naman si Freya."

"Wala na akong choice! Alam mo 'yan!" muling singhal ng aking ama.

Napatakip na lamang ako sa aking bibig at impit na umiyak. Batid kong tungkol sa kompanya na naman ang pinag-aawayan nila.

"Ayokong makulong, Fatima! Nagwewelga na ang ibang empleyado ko na halos magdadalawang buwan ng walang maayos na sahod!"dagdag pa ni dad, dahilan upang tuluyan na nga akong mapahagulhol.

Isinara kong muli ang pintuan at nanghihina'ng napaupo ako sa gilid ng aking kama.

Kapagkuwa'y napipilitan'g tinawagan ko si Damon.

"Yes, brat?" aniya sa kabilang linya.

"Maaari ba tayong magkita mamaya?"

"Why?" tipid niyang tanong.

"I-I have something to tell you."

"Then, tell it now." Sarkastiko niyang sambit.

"Uhm, ano kasi..."

"What?" puno ng iritasyon sa kanyang tinig.

Gustung-gusto ko na siyang singhalan dahil sa nakakainis niyang pag-uugali. Ngunit pinilit kong magtimpi lalo pa't kailangan ko talaga ang tulong niya.

"Nahihiya akong sabihin sa'yo sa cellphone eh. Mas gusto kong-"

"Freya, i have a lot of things to do at wala akong time sa kung ano man'g gimik mo. Kung wala ka naman'g importanteng sasabihin, eh 'di papatayin ko na ang tawag mo."

Oo na, sa-sasabihin ko na Damon!"

"Then, what is it, huh?"

"Pu-pumapayag na akong magpakasal sa'yo." Naiilang na pahayag ko.

Humagalpak ito ng tawa sa kabilang linya dahilan upang bahagya akong mainis.

"Really? Anong nakain mo at biglang nagbago ang isip mo?" giit pa nito na halatang nakangisi pa rin.

"Tsk...seryoso ako Mr. Fuentebella."

"Okay. Magkita tayo mamayang gabi para mapag-usapan natin ang tungkol sa bagay na 'yan."

"Thanks. By the way-"

Hindi ko pa man natatapos ang gusto kong sabihin sa kanya ay bigla niya ng pinatay ang tawag ko.

"Napakasama talaga ng ugali! Hindi ko pa nga nalilinaw sa kanya kung saan kami magkikita eh." Nakangusong pagkausap ko sa aking sarili.

Ang kaninang antok ko ay nawala na nga'ng tuluyan. Kaya't nagtungo na lang ako sa banyo at naligo.

Maya-maya pa'y lumabas na ako ng silid at naabutan kong tulala si mom habang nakaupo sa couch na naroon sa sala. Nilapitan ko ito at ginawaran ng halik sa pisngi. "Good morning mom."

"Oh, ang aga naman yata ng baby ko. Don't tell me na pupunta ka ngayon sa kompanya." Pilit ang ngiti'ng sambit niya.

"Yes mom."

"Maaga rin'g umalis ang dad mo. Marami daw siyang kailanga'ng ayusin."

"Gano'n po ba. Uhm, mom...narinig ko ang pagtatalo niyo kanina ni dad."

"Huh? Eh, ano kasi-"

"Mom, pumapayag na po akong magpakasal kay Damon." malungkot kong sambit.

Isang malalim na buntonghininga muna ang pinakawalan ng aking ina bago pa man ito nagkomento sa sinabi ko.

"Nak, sigurado ka na ba sa desisyon mo?"

"Yes mom. Wala na rin naman'g ibang choice eh. At saka naisip ko po kasi na maaari naman kaming mag-divorce ni Damon, once na maging okay na ang kompanya natin."

Hindi na nakakibo ang aking ina. Pilit na lang din itong tumango.

NANG sumapit ang alas singko ng hapon ay nagligpit na ako ng aking mga gamit. Subalit nanatili lamang ako sa loob ng aking opisina Nagsi-uwian na ang lahat ng empleyado at tanging ako na lamang ang naiwan. Naisip ko kasi na doon na lang magpalipas ng oras lalo pa't alas siyete ang usapan namin'g pagkikita ni Damon.

Bahagya pa nga akong nairita sa kanya kaninang tanghali dahil animo'y isa itong boss kung magsalita habang kausap ako sa cellphone.

Bahagya akong nagulat nang pagsapit ng alas sais y media ay dumating na agad ang hambog na CEO. Kaya naman nagmadali akong mag-retouch. Ngunit halos mabitawan ko na ang make up brush nang bigla niya na lang tabigin ang kamay ko.

"Hey, brat!" aniya dahilan upang mapangiwi ako.

"Ano ba Damon?Nakita mo ng-"

"Instead na mag-aksaya ka ng oras sa pagmi-make up, eh bakit hindi ka na lang tumayo diyan para masimulan na natin ang ating pag-uusapan."

"Tsk...alas siyete ang usapan natin di'ba? Hindi ka ba marunong tumingin ng oras?" sarkastikong tanong ko sa kanya.

"Brat, busy akong tao. Kaya't mahalaga para saakin ang bawat segundo."

Inirapan ko na lang siya at ipinagpatuloy.ko ang aking ginagawa. Ngunit hindi na nga siya nakatiis pa. Hinila niya na ang aking braso na siyang lalong ikinainis ko.

"Tumayo ka na sabi diyan eh!"

"Ano ba? Nasasaktan ako!" reklamo ko matapos kong bawiin ang aking braso. "Marunong akong tumayo! Kaya hindi mo na ako kailangan'g kaladkarin pa!" sunud-sunod na singhal ko sa kanya.

Naiinis na dinampot ko ang aking handbag at walang imik na tinalikuran ko siya. Subalit agad rin akong napahinto sa paglalakad nang maalala ko na wala pa siyang sinasabi kung saan'g restaurant nga ba kami pupunta.

Dahan-dahan ko siyang nilingon. Ngunit eksaktong paglingon ko ay siya naman'g paghinto niya sa likuran ko. Kaya't napasubsob ako sa malapad at mabango niyang dibdib. Bahagya pa nga akong napapikit habang nilalanghap ang mabango niyang amoy. Aminado naman ako sa aking sarili na nagustuhan ko ang eksenang iyon. Subalit kinailangan kong magsungit at umastang galit nang sa gayo'n ay hindi niya ako mahalata.

"Nang-aasar ka ba? Bakit ba bigla-bigla ka na lang humihinto, hun?"

Napailing ito. Kapagkuwa'y inilagay sa magkabilang bulsa ang pareho niyang kamay bago nagwika. "Tss...mapagkunwari!"

Kunot noong tiningnan ko siya at sa pagkakataong iyon ay siya naman ang nang-iwan. Dire-diretso itong nagtungo sa restaurant na naroon sa tapat ng aming kompanya.

Mas lalo pang nadagdagan ang pagkakakunot ng aking noo dahil hindi ko akalain na doon lang pala kami pupunta. Kaya naman napahawak na lamang ako sa aking sentido at pagkatapos ay napipilitan'g naglakad na lang din ako papasok sa loob ng restaurant na iyon.

Nagpalinga-linga pa ako sa paligid dahil hindi ko agad siya nakita. Mabuti na lang at mabait ang babae na naroon sa front desk.

"Excuse me ma'am, may reservation po ba kayo rito?" anang babae.

Bahagya pa akong napaisip at nang sumagi sa isip ko ang apelyido ni Damon ay agad ko itong sinabi sa babae.

"Uhm, M-mr. Fuentebella! Tama, siya nga ang nagpa-reserve ng-"

"Ah okay ma'am. Kakapasok lang po ni Mr. Damon Fuentebella. Naroon po siya sa right side, sa may dulong bahagi." Nakangiting sabi ng babae.

Nginitian ko na lang din ito at sinunod ko ang kanyang instruction.

Napataas na lamang ang kabila kong kilay nang makita ko na si Damon. Nakade-kuwatro pa ang mokong habang nakasandal sa upuan at magkakrus pa ang mga braso.

"Hoy, hambog! Bakit nandito tayo? Pang romantic couple ang restaurant na 'to ah!" nanlilisik ang mga matang tanong ko sa kanya.

"Choosy ka pa huh! Gusto mo rin naman ang gan'to eh."

"Hindi ka lang pala mandurukot at hambog! Masyado ka rin'g assuming." Gigil kong sambit sa mahinang tinig.

"Umupo ka na lang kaya, nang sa gayo'n ay makapagsimula na tayo ng dapat natin'g pag-usapan." Kalmadong Sambit nito na sinundan pa ng hilaw na pag ngiti.

Kahit naiinis ay napilitan na lamang akong umupo sa katapat niyang silya. Muli ko rin'g naisip na kailangan kong pagtiiisan ang ugali niya alang-alang sa kaligtasan ng aming kompanya.