KABANATA 2

MARI

Ang init! OM... Napakainit!

After almost seven long hours, finally ay masasabi kong nasa Pilipinas na ako. Paano ko nasabi? Simple lang. Kasi sobrang init!

Paglabas ko pa lang ng airport, parang gusto ko na agad mapasigaw dahil sa pagdampi ng init sa balat ko. I also experienced summer in L.A., pero hindi ganitong kalala! Gosh, ito na ba ang gateway to hell?!

Hindi ko maiwasang makaramdam ng bahagyang pagkainis habang inililibot ko ang mga mata ko sa paligid. Wala pa ba si Dad?! O kahit sino man lang na susundo sa akin? Jusmio, unang tapak ko pa lang dito, pakiramdam ko ay sinisintensiyahan na ako agad sa impiyerno!

"M-Ma'am Mari? Ikaw na po ba iyan?"

Walang sabi-sabing agad akong lumingon sa narinig kong nagbanggit sa pangalan ko. I saw there a man looking like almost in his late-fifties. May hawak itong susi ng sasakyan, at isang... banner. Yeah, banner. May hawak siyang isang medyo may-kalakihang banner na kulay puti kung saan nakasulat sa malalaki ring letra ang pangalan ko. Welcome home, MARI!

Pumasok naman agad sa isip ko na marahil nga ay siya na ang sundo ko. But I didn't stop scanning the whole area. Hoping na nandito rin si Daddy.

"Ang laki-laki mo na, hija. Kung hindi lang ako pinakitaan ni Sir Mauricio ng picture mo na ikaw si Ma'am Mari, malamang sa malamang ay napagkamalan kitang artista o supermodel—"

"Y-Yeah. I'm sorry, but... do I know you? Do we know each other? I mean, you're talking as if you knew me as a child. Hindi ko naman maalala na may naging tauhan si daddy na kamukha niyo o kapangalan niyo." nag-aalangang sabi ko sa kanya. "And what's your name, anyway?"

Imbis na sumagot ang lalaki ay tumawa lang siya, bagay na nagpangiwi sa akin.  Ngayon ay mas nag-alangan lang ako sa kanya. Argh, uncomfortableness hits.

"Ah, Dario ang pangalan ko. Bagong pasok lang ako sa inyo noon. Mga... isa o dalawang linggo bago kayo umalis ni Ma'am Melissa." tugon niya naman. Napasinghap ako at bahagyang napaatras dahil matapos niyang magsalita ay lalo pa siyang lumapit sa akin. He leaned in, making his face closer to mine. "Pero ano? Maganda pa rin ba siya gaya ng dati? Kwento ka naman, o."

Bahagya akong nakahinga ng maluwag dahil lumayo rin naman siya agad sa akin. At natawa na rin ako dahil naman sa ibinulong niya. 

"She's always a beauty, you know. Bakit? Crush mo?" pabiro ring tanong ko kay Mang Dario.

Tumawa ulit siya.

"Matanda na ako para sa mga ganiyan, hija. Isa pa, kung crush ko man siya o crush niya ako, o crush namin ang isa't-isa ay wala na rin naman iyon. Matatanda na kami." sabi niya mayamaya. "At saka, hindi naman ako nagpunta rito para sa crush-crush na iyan. Naparito ako para sunduin ka. Kaya halika na sa sasakyan at baka naiinitan ka na. Sayang ang mala-porselana mong kutis, hija. Mahirap i-achieve dito sa Pinas iyan."

Kinuha niya na ang mga dala kong gamit habang ako naman ay natatawa pa ring sumunod sa kanya papunta sa isang malaki at mukhang bago pang itim na van. Wala na rin ang nararamdaman kong uneasiness at pag-aalangan sa kanya kanina. To be honest, pakiramdam ko nga ay nakahanap pa ako ng bagong kaibigan sa katauhan niya, eh.

Pagsakay ko sa van at matapos ayusin ni Mang Dario ang mga gamit ko ay umalis na rin kami agad. Excited na raw kasi si Daddy at ang mga tao sa bahay na makita ako.

"A-Ahm... N-Nasaan nga po pala siya? I mean, si Dad. Kung excited talaga siyang makita ako, bakit hindi siya sumama sa pagsundo sa akin?" may hinanakit sa boses na tanong ko habang matiim na nakatingin sa kanya.

I saw him look at me through the mirror. Saglit lang iyon, pero sigurado ako at kitang-kita ko na tumingin siya sa akin.

"N-Naku, si Sir Mauricio? Busy iyon lagi sa trabaho. Sa kumpanya. Alam niyo na, baka nagpapayaman para maging ang mga kaapu-apuhan niya ay maging maayos ang kalagayan kahit pa hindi na magtrabaho buong buhay." turan niya saka muling tumawa. Bakit parang may kakaiba na sa tawa niya?

Hindi ko na lang pinansin ang sinabi niyang iyon at nanatili na lang akong tahimik sa buong panahon ng biyahe namin. Hindi na rin naman siya nagsalita pa ng kahit ano, which I am thankful, somehow.

Pagkatapos ng halos isang oras ay namalayan ko nang huminto ang van. I look around on both side. Parehong malaking bahay ang natanaw ko sa kabilaan. Pero kahit na ganoon ay hindi ako pwedeng magkamali. Our house is that on the right. Kahit na nabago na ang pintura at landscape niyon ay alam kong iyon nga ang bahay namin. The build of the house is still the same as it is. Hindi nabago. Walang nabawas, walang nadagdag. It's still on the same design.

Nang pagbuksan na ako ng pintuan ni Mang Dario ay agad akong bumaba. I don't know, basta parang excited na excited lang ako. And it contradicts my feeling when Aunt Melissa first announced that I'll be going here.

Ah, siguro nga ay nag-mature na talaga ako. Maybe, the fear of trauma due to mom's loss isn't here anymore. Siguro, kasabay ng pagtanda ko ay nawala na rin ang lahat ng hindi magagandang nararamdaman ko noong bata pa ako. Siguro nga.

Hindi ko na hinintay pa si Mang Dario na pagbuksan ako ng gate ng bahay. I just feels like it's already too much on his side. I mean, dadalhin niya pa ang mga gamit ko papasok sa bahay. And it's kinda heavy, somehow. Iaaasa ko pa ba sa kanya pati ang pagbubukas ng gate?

I lay my hand on the gate. Only seconds after, I was about to open it but then it suddenly moved and opened by itself, causing me to let go.

Napatapik na lang ako sa sarili kong noo tsaka napahinga ng malalim.

Why didn't I think of this house being engaged in high-technology, somehow? Argh, naiwan ko yata sa ere ang utak ko.

"Oh, Ma'am? Bakit parang nahihintakutan ka yata diyan? Para kang nakakita ng multo."

Nagulat pa ako nang bigla namang may magsalita sa likuran ko. But it was only Mang Dario. Nakasunod na pala siya sa akin. 

"N-Nothing, Mang Dario. It was just the gate—"

"Kusa bang bumukas? Parang magic, ano?" nanlalaki ang mga mata at nakangiti niyang turan sa akin. "Automatic na po kasi iyan. Eh, nasa Estados Unidos kayo at hindi hamak na milyonaryo ang pamilya niyo. Bakit pa kayo magugulat sa ganiyang klase ng automatic na nagbubukas-sarang gate?"

Umiling-iling na lang ako saka pumasok na sa kabahayan.

The first thing I noticed about the outside is that... it glows. May mga halaman kasi roon— halu-halo. May purong greens, meron din namang mga namumulaklak. Ang ganda...

Hindi ko na muna pinagsawa ang sarili ko sa pagtingin-tingin doon. Kung may kailangan man akong pagsawaan ngayon ay walang iba kundi ang pahinga. I am too tired of the flight. Masyado na ring malakas ang pwersa ng antok na humihila sa akin na pakiramdam ko ay basta-basta na lang akong babagsak anumang oras.

When I finally managed to enter the house, I felt dismay when I saw that the interior have changed a lot. Pero gaya ng munting garden sa labas ay hindi ko na muna rin iyon pinagtuunan ng pansin. 

"Mang Dario, iidlip lang po ako saglit sa taas. When dad came home and asked about where am I, please tell him na nandoon lang ako sa dati kong kwarto—"

"SURPRISE!"

Pakiramdam ko ay bigla akong nabuhusan ng malamig na tubig sa narinig kong malakas at sabay-sabay na sigaw na iyon.

And when I turned to where the noise came from, I was shocked to see everyone there. Si Daddy na may hawak na cake, at ang ilang mga pamilyar at mukhang bagong namamasukan sa bahay na kinaroroonan ko ngayon. They even decorated the spot as if someone is having a great party there. Hindi ko agad napansin ang mga iyon dahil sa patay ang ilaw sa bahaging iyon nang pumasok ako.

"Daddy!" naluluhang sambit ko tsaka mabilis na tinawid ang distansyang nasa pagitan namin. And as soon as I came closer to him, I burst into tears totally. 'Tapos ay niyakap ko siya ng mahigpit. "I missed you so much..."

"Daddy misses you so much, too, anak. Pagpasensiyahan mo na ako at hindi na kita nabisita ulit sa L.A.. Alam mo naman ang dahilan ko, 'di ba?"

Tumangu-tango lang ako habang patuloy pa rin sa pagtulo ang mga luha ko. Agad ko namang naramdaman ang marahang paghaplos ni Daddy sa likod ko, bagay na ginagawa niya noon pa man kapag pinapatahan niya ako.

"Don't cry too much, honey. Nakakapangit ang masyadong pag-iyak." mayamaya ay natatawa na at pabirong sambit niya.

Natawa na rin ako saka panandaliang humiwalay sa pagkakayakap niya.

Matapos iyon ay ipinakilala niya naman sa akin ang mga kasama niya sa pag-'surprise' sa akin, At hindi nga ako nagkamali. Because according to him, those people are his employees. Ang iba nga roon ay matagal na sa amin at talagang nandito na bago pa man ako umalis at sumama kay Aunt Melissa. Kaya siguro pamilyar ang mga mukha nila.

Pagkatapos lang din ng maikling kamustahan ay nagyaya na si Daddy para kumain. And I was even stunned when I saw there a laptop with Aunt Melissa on it.

"I'm glad to see you two together." sabi agad nito pagpasok pa lang nila sa kusina.

"A-Aunt..."

Hindi ko na nagawang tapusin ang mga sasabihin ko dahil bigla niya na lang tinakpan ang mga tainga niya.

"Oh, no. No, no, no. If you'll going to force me again para ibahin ang destination ng bakasyon mo, Huwag mo nang subukan. It's too late, honey. I am telling you—"

"No, Aunt. I just... want to say 'sorry'. And... well, thank you."

Dahan-dahan niyang inalis ang mga kamay niyang nakatakip sa tainga niya tsaka mataman akong tinitigan.

"Wait... OMG, Ricio, please call the airport's security. Mukhang nagkamaling pumunta riyan ang babaeng iyan! That's not Mari—"

"Aunt Melissa?!" malakas na sambit ko.

Tumawa lang siya at nag-'sorry' din. "I just can't believe you're saying that, honey. Parang kanina lang, you're forcing me na sa Bali o sa Paris ka na lang magbakasyon. What happened now?"

Nagkibit-balikat lang ako at ngumiti.

"Nothing, Aunt. Masaya lang pala kasi na bumalik dito. After ten long years." Tumingin pa ako ka Daddy habang sinasabi ang mga katagang iyon,

"'Told you." 

Pagkatapos noon ay ilang sandali ring namayani ang katahimikan sa pagitan namin. A silence that might stayed in us if it wasn't for Dad who broke it.

"Kumain na tayo! I'm sure, masarap ang inihandang pagkain ni Ate Loida para sa ating lahat."

Muli naman akong napangiti nang masulyapan ang mga pagkain na nakahain nga sa mesa. Those were my favorite wayback being a child.

"Ahm, Dad, `mind if they eat with us? I mean—"

"Oh, no, hija. You don't have to explain." putol niya sa tangkang sasabihin ko tsaka sumenyas sa mga kasambahay na nasa paligid lang namin. "Narinig niyo ang anak ko, sumabay na kayo sa amin. Pati ikaw, Dario."

Kahit nag-aalangan ay halata namang masaya ang mga kasambahay na nakiupo sa amin sa hapag kainan. Katabi ko pa si Mang Dario.

I looked at the laptop screen where Aunt Melissa's face is still on. 'Tapos ay tumingin din ako kay Mang Dario na agad naman akong pinanlakihan ng mga mata. 

"Something fishy going on here..." pasimpleng saad ko lalo pa nang mahalata kong nagpipigil ng ngiti si Aunt Melissa. "Baka po may balak kayong mag-share sa amin. Baka lang naman po. What do you think, Aunt Melissa? Mang Dario— or should I say, Uncle Dario."

Napuno ng halakhakan ang buong dining area dahil sa sinabi kong iyon. Kanya-kanya na rin silang pang-aasar kay Mang Dario at kahit si Aunt Melissa na nasa video call lang ay hindi pa rin nakatakas sa mga pang-aasar na iyon.

And with that moment, I froze. Tama nga si Aunt Melissa. I shouldn't pressume to much. I shouldn't let my dark past ruin my hope for a brighter and even happier future. Kasama si Daddy, at ang iba pang taong nagmamahal sa akin dito na naging masaya sa pagdating ko. 

Ngayon pa lang, masasabi ko na na magiging masaya nga ang pananatili ko rito. Maybe, after two weeks of staying in here, maisipan ko na lang bigla na huwag nang bumalik sa L.A. at manatili na lang dito for good. Besides, Dad is getting older. Baka kailangan niya na rin ng tulong ko sa pagpapatakbo ng kumpanya. What do you think?