Kabanata 1 - Asawa ko

Tinaas taas ko ang kamay ko at isinabay ang kamay at katawan sa malakas na musikang umaalingaw ngayon sa buong paligid ng bar. Sinusubukan kong tanggalin sa isip ko ang pinag-usapan namin kanina ng Daddy ko.

Gusto kong makalimot, kahit sandali lang. Subrang sama ng loob ko sa naging usapan namin ni Daddy. Hindi man lang niya ako inisip, ako na panganay na anak niya. Ako na anak niya.

How can he be like that? I'm also his daughter! Bakit kailangan ang anak niya sa babaeng iyon ang palagi niyang pinapaburan?! Ayos lang sana kong sa ibang bagay niya papaburan ang anak niya sa babeng iyon, pero hindi, eh! Bakit ako pa!

Bakit siya ganoon! He wants me to marry a man that I didn't even know, kahit nga pangalan niya ay hindi ko alam. Kalokohan! Napakalaking kalokohan ang gusto niyang gawin ko!

"Zari! What's your problem?!" Nagulat ako nang biglang may humila sa kamay ko palayo sa dance floor. Dahil sa hilo ay hindi ko namalayang tuluyan na niya akong nailabas sa lugar na 'yon.

"Bitawan mo nga 'ko," marahang sambit ko. Tinignan niya ako at nakita ko sa kanya ang hindi makapaniwala niyang tingin.

"I was worried! Hindi ka sumasagot sa text at tawag ko, tapos makikita kita dito? Dito sa pesteng bar na 'to! What's happening to you, Zari! Bakit ka sumasayaw doon!" Sigaw niya

"I'm busy, iwan mo muna ako," sambit ko at tatalikod na sana nang hawakan niya ulit ang braso ko.

"Busy? Busy sa ano? Sa pakikipagsayaw?" Hindi makapaniwalang sabi niya.

Ayaw ko man na gawin, kailangan kong gawin. He's my boyfriend for 2 years, dad doesn't know that I have already boyfriend. And because of his pointless decision, I had to broke up with him. I need to break his heart. Ayos sana kong hindi siya naging mabuting boyfriend, pero subra ko siyang mahal at alam kong ganoon din siya sa akin.

Bakit ba palagi na lang akong pinapahirapan? Bakit ba ganito na lang palagi? I'm also his daughter, bakit kahit kailan ay hindi niya ako maituring na anak niya.

Humarap ako at seryoso siyang tinignan.

"Let's break up," mahinang sambit ko.

"What? Ulitin mo nga ang sinabi mo? What the hell are you saying, Hon," naging mahinahon na ang pagkakasambit niya. Lalapit sana siya, pero hindi ko siya binigyan ng pagkakataon.

I need to do this, Miguel. I'm sorry for hurting you kahit ang ginawa mo lang naman ay mahalin ako. I'm sorry.

"I'm getting married," mahinang sambit ko.

"You're joking, diba plano na nga nating sabihin sa dad mo ang tungkol sa atin?" Lumapit siya sa akin at sa pagkakataong iyon ay nahawakan na niya ang kamay ko.

Alam kong narinig na niya ang tungkol doon, nagtataka nga ako at bakit hindi niya ako tinawagan at tinanong tungkol doon.

"Respect my decision, I have already agreed to the arranged married that dad told me. Let's just break up. Let's just break up, Miguel. Hindi na rin kailangang malaman ni daddy ang tungkol sa atin," nagsalita ako na para bang wala lang sa akin ang makipag break sa kanya.

'Yun ang sabi ko sa kanya bago ko siya tinalikuran. Sinubukan pa niya akong habulin, pero hindi ko na siya binigyan ng pagkakataon. Mabilis ang pagpunta ko sa kotse ko na nasa paligid lang ng bar. Bago isara ang pinto ay narinig ko ang boses niyang tinawag ako.

"I'm sorry," mahinang sambit ko sabay takip sa mukha ko. Naramdaman ko ang init ng mata ko, at unti-unti na ngang tumulo ang luha ko.

Ilang gabi akong umiyak, at alam kong alam iyon ni daddy, pero wala siyang ginawa, kahit tanungin lang sana ako. Hindi man lang siya sumilip, kahit sumilip na lang sa kwarto ko! Hindi tulad pag umiiyak ang anak niya sa babaeng iyon, kaunting patak lang ng luha ay tinatahan na niya.

Alam ko naman na sampid lang ako, eh. Alam ko iyon, mula noong nagkamuwang ako ay ramdam ko na iyon.

Gabi na nang maisipan kong lumabas, dadaanan ko lang sana ang kwarto nila daddy nang marinig ko ang boses ni Tita Jessie.

"Bakit kasi sa lahat ng pinangakuan mo na ipapakasal kay Trixie ay doon pa!" Boses iyon ni Tita Jessie, hindi ko ugaling makinig, pero tungkol iyon sa kasal.

Kasal ni Trixie? Ikakasal din si Trixie?

"I didn't know na malulugi kalaunan ang kompanya nila, pumayag naman sila na ang panganay ko ang ipakasal at hindi na si Trixie. Ang mahalaga ay hindi si Trixie. Nakapangako na ako, wala rin namang magagawa si Zari. Sa kanilang dalawa ay si Zari na lang mas mabuting ipakasal ko." si Daddy

'Ang mahalaga ay hindi si Trixie' kinagat ko ang labi ko para pigilan ang luha. Bakit kailangan ko pa iyong marinig?

"Dapat lang! Hindi ako papayag na ang anak ko ang ipapakasal mo sa pamilyang iyon! Walang patutunguhan ang buhay ng anak ko sa kanila!"

Muling tumulo ang luha ko. Kung ganoon ay hindi dapat ako ang magpapakasal? Si Trixie dapat, pero dahil nalugi ang kompanya ng pamilyang iyon ay ako na lang?

Bakit palaging si Trixie na lang ang iniisip nila? Bakit hindi man lang nila iniisip kong magiging maayos ba ako? Para nila akong ipapamigay na lang basta basta.

Hindi ako umalis doon sa kinatatayuan ko, hanggang sa bumukas ang pinto. Nanlaki ang mata ni Daddy ng makita ako.

"Si Trixie naman pala dapat, pero bakit ako nanaman?" punong-puno ng hinanakit kong sambit.

Hindi siya nagsalita, bigla na lang niya akong tinalikuran nang walang sinasabi. Mapait akong napangiti. 

"Dad," nanghihinang tawag ko sa kanya. Tumigil siya sa paglalakad. Nanatili siyang nakatalikod at hindi ako tinitignan.

"Do it, Zari. Wala ka nang dapat sabihin at itanong. Gawin mo ang gusto ko. Magpakasal ka sa anak ni Lito,"

Kung palagi na lang pala ako ang taga salo ng para kay Trixie, sana hinayaan na lang niya ako sa labas ng bahay niya noon!

Bunga ako ng isang one night stand at ang walang hiya kong ina ay iniwan na lang ako bigla sa labas ng bahay ni Daddy. Pagkapanganak sa akin ay iniwan na agad niya ako sa labas ng bahay ni Daddy na parang kuting.

Nagpakasarap sila, tapos ano? Babalewalain at magiging taga salo na lang ng mga dapat kay Trixie? Taga iyak sa gilid pag subra na?

Hindi pa ako nagkakamuwang noon nang mabuntis ni Daddy si Tita, and then that's it, they have a happy family.

Fine! Is this what they want? Fine! I freaking going to marry that man. Kung sino pa yan, papakasalan ko 'yan! Gusto nilang sirain ang buhay ko? Okay! Go on! Tutulungan ko pa sila!

***

"Ma'am Zari, nandito na po tayo," tamad akong umayos ng upo at sinulyapan ang labas. 

Alam niyo yung mas nakakatawa, gusto niya akong ipakasal sa isang probinsyano. Hindi ko maiwasang matawa kasi sa dami ng pwede niyang ipakasal sa akin ay s isang probinsyano pa. 

Alam kong nalugi ang kompanya nila, gaya ng nalaman ko, pero probinsyano? Na may maliit na bahay? Kaya naman pala napunta sa akin ang lalakeng dapat ay mapapangasawa ni Trixie.

Kaya naman pala na ako na lang ang magpakasal at hindi si Trixie. Takot sila na manirahan ang pinakamamahal nilang anak sa probinsya. Takot silang maghirap ang pinakamamahal nilang anak.

Probinsyano? Anong meron sa probinsyanong 'to?

Halos manlumo ako nang masulyapan ang nag iisang bahay sa harap ng kotse. Eto yon? Hindi ako mapangbabang tao, pero hindi ko maiwasang mapatanong, anong naisip ni daddy! Gaano ba kahalaga ang kasunduang iyon!

Nagdadalawang isip akong bumaba, pero nang sulyapan at sabihin nanaman ako ng driver na kailangan ko ng bumaba ay wala akong nagawa.

pagka-apak ko ay halos matumba ako, paano naman kasi ay lubak lubak ang daanan! Hell! I am wearing a high heel!

Sa tingin ko ay isang kwarto lang ang meron sa bahay na nasa harap ko. Kasing laki lang ng kwarto ko ang bahay na yon! 

Oo at nalugi nga sila, pero wala ba silang ibang bahay noon? Kitang kita din ang hollow blocks sa buong bahay, kahit nilagyan lang sana ng pintura para kumulay at gumanda!

Napasulyap ako sa ibang direksyon, buti na lang at malapit sa dagat.

Isang lalakeng nagbubuhat ng kahoy ang umagaw ng atensyon ko. Natatakpan ang mukha nito dahil sa kahoy sa balikat niya, tanging ang h***d na katawan lang ang tanging nakikita ko.

Infairness may abs. Napailing ako sa naiisip. Kahit may abs yan, wala yang panama kay Miguel, Zari!

"Nandito ka na pala," sambit nito nang mapansin ako. Nilagpasan niya ako at ibinaba ang kahoy nang makalapit siya sa bahay nila. 

Nakatalikod ito at kinuha ang tuwalyang nakasabit sa isang tali. Pinanood ko siyang pinunasan ang mukha, nang mapunasan ay sinulyapan niya ako, nagulat ako nang makitang may itsura ang lalakeng may hawak ng kahoy kanina.

Hindi ko aakalaing ang gwapong lalakeng ito ang nakatira sa isang maliit na bahay na nasa harap ko.

Lumapit siya at tumingin sa akin, sunod ay sumulyap sa kotse. 

"What's with the heel?" hindi nakaligtas sa akin ang pang-aasar nito. Imbes na pansinin ang sinabi niya ay umirap ako.

"Ikaw 'yun? 'Yung papakasalan ko?" halos matawa ako sa tanong ko, parang hindi big deal ang kasal nang tanungin ko iyon.

Hindi ako makapaniwalang sa isang probinsyano na 'to ako makakasal.

"What do you think? Ako lang tao dito maliban sayo at sa driver mo," sabay sulyap ulit sa kotse.

Nilibot ko ang tingin, malayo nang kaunti ang ilang kapitbahay.

"Kung gano'n, uunahan na kita, I'm inlove with someone else, at pumayag lang akong magpakasal sayo kasi wala akong magawa, this is my father's want. Wala akong magawa dahil sa walang hiyang kasunduan ng pamilya ko at pamilya mo!" Tumitig lang ako. 

Lumapit siya kay Manong, nag-usap sila ng kaunti, sunod ay pumunta si Manong sa likod ng kotse para kunin ang maleta ko.

Nang makuha ang maleta ko ng lalakeng iyon ay pumasok si Manong sa kotse, akala ko may kukunin lang, nagulat na lang ako nang pinaandar ni Manong ang kotse papaalis.

Kahit lubak lubak ang daanan ay mabilis akong naglakad paplapit sa kotse.

"T-Teka, Manong! Saan ka pupunta!" pero tuloy tuloy lang ito sa pag-alis.

Teka! 'Yung kotse!

Hahabulin ko na sana nang bigla niyang hinawakan ang kamay ko.

"Asawa ko, pagluto mo na ako, gutom na ang mister mo," Halos batuhin ko ng hawak kong phone ang lalakeng nasa harapan ko ngayon.

Asawa ko? Nagpapatawa ba siya!