Kabanata 3 - Mainit Na Pagtanggap

Nakatitig ako sa puting bistida na nasa harapan ko, nakalagay ito sa kama. Unti-unti ko iyong nilapit at hinaplos.

Dahil sa isang desisyon. Dahil sa isang kasunduan malalagay ako sa ganito.

Ikakasal na ba talaga ako sa araw na 'to? Mapait akong ngumiti. Hindi pa rin ako makapaniwala. Ayokong umiyak at ayokong ipakitang apektado ako, pero hindi ko mapigilan. Subrang sakit mawalan ng karapatang pumili ng papakasalan.

Mula pagkabata, sinabi ko sa sarili ko na maghahanap ako ng taong mamahalin ko at mamahalin ako. Taong papakasalan ko, pero hindi na iyon mangyayare. 

Mabilis kong pinunasan ang tumulong luha ko nang bumukas ang pinto. Seryoso akong tumingin kay Sebastian, ang taong papakasalan ko.

"Parating na ang pamilya ko," sambit nito.

Tumitig siya sa'kin.  Kaawa-awa na ba ako?

Mamaya na ang kasal namin. Ikakasal kami sa dalampasigan habang nagpapaalam ang araw. At least kahit isa may natupad sa pangarap ko, ang makasal sa gilid ng dagat habang lumulubog ang araw, ang pinagkaibahan lang, hindi ang taong mahal ko ang papakasalan ko.

Tumango na lang ako bilang tugon. Tumayo ako at lalabas na sana nang magsalita siya.

"You okay?" Malumanay na tanong niyo.

Hindi ko maiwasang matawa at sumulyap sa kanya. Hindi ba siya marunong makiramdam?

"Tinatanong mo ako niyan? Seryoso ka ba? O nagpapatawa ka lang? Kung nagpapatawa ka... hindi ako na tutuwa. Sa tingin mo magiging maayos ang pakiramdam ko kung papakasalan ko ang taong hindi ko mahal at taong.... walang maipagmamalaki," seryosong sambit ko.

Wala naman talaga sa'kin kung mahirap o mayaman ang mapapangasawa ko, pero kapag ang papakasalan ko ay hindi ko mahal? Ibang usapan na 'yun.

Sinabi ko lang 'iyon para ipamukha sa kanya na ayaw ko sa kasal na 'to, na ayaw kong makasal sa kanya at umaasang ako na siya mismo ang magpapatigil sa walang kwentang kasal na 'to. Kahit malabo ay umaasa pa rin ako, baka sakaling magbago ang isip niya.

Hindi ko na siya hinintay na magsalita. Tuluyan na akong tumalikod at lumabas. Ilang buntong hininga ang pinakawalan ko habang naglalakad papalapit papunta sa batong upuan malapit sa dagat.

Mamaya na ang kasal namin, pero wala pa ring dekorasyon ang buong paligid. Bakit, Zariah? Umaasa kang may magandang dekorasyon? Eh, bahay na nga nila na maliit hindi man lang nila mapaganda.

"Oh my goshhh!" Halos mapatalon ako nang biglang may simigaw malapit sa'kin. "I hate Kuya Sebastian! How could he do this to us? Napakainit kaya!"

Napasulyap ako at nakita ko ang isang batang babae, isang lalake, at ka edad ni Papa na babae at lalake. Napangiwi ako nang makita ko silang dikit dikit sa isang... wait, ano ba tawag diyan? 

Teka anong tawag doon? 'Yung motor na may sidecar na bakal, 'yung walang takip. I don't know what they call that. Pero bakit iyan ang sinakyan nila? Pwede naman silang mag trycicle.

Cargo sidecar... something like that. Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko ngayon. Alam ko na galing sa mayamang angkan at kahit mahirap na sila ngayon, hindi pa rin sila nababagay sumakay roon.

Dalawang cargo sidecar 'yun, sa isa ay nakasakay ang dalawang babae at may mga bitbit. Sa pangalawang cargo sidecar naman ay yung dalawang lalake.

"Sindy!" Saway ng isang lalake sa batang babae.

"What, Kuya? This is not makatarungan!" Ina na sambit ng batang babae.

Nakitaan ko ang inis sa mukha nang batang babae, ngunit nang masulyapan ako ay nanlaki ang mata niya.

"Are you kuya's bride!?" Malakas ang boses nito nang tanungin ako. 

Sumulyap rin tuloy ang mga kasama niya. Mabilis akong tumayo at alanganing ngumiti. Kahit alam kong hindi na sila mayaman ay kitang-kita pa rin na nagmula sila sa mayamang angkan.

Bago pa ako makapagsalita at masagot ang tanong niya ay lumabas na galing sa bahay si Sebastian.

"Bakit po ang tagal niyo?" Tanong ni Sebastian sa kanila at lumapit para tulungan na ang isang lalake sa pagbaba ng mga gamit na dala nila.

"Really, Kuya? Are you really asking that? We can use naman our ca-" natigil ang batang babae nang masulyapan ulit ako. "Tsk! Whatever!" Hindi ko maiwasang maguluhan sa inasta nito.

Sumulyap si Sebastian sa'kin at sinenyasan na lumapit. Ayoko sana dahil naiilang ako, pero ayoko namang maging bastos.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanila. Nang makalapit ay hinawakan agad ng mas matanda sa kanilang babae ang kamay ko.

"I can't believe that your friend have a beautiful daughter, Lito. Iha, I'm Lani, your husband's mother. You can call me mama starting today, I don't want to hear you calling me Tita," nakangiting sambit ng mama ni Sebastian.

Napakagat ako sa labi ko bago ngumiti. She's so kind.

"Nice meeting you po," magalang na sambit ko.

Then she hug me. Nagulat ako at hindi agad ako nakapag react. Mainit ang yakap niya.

"Please be careful of my son's heart," bulong nito bago ulit ako hinarap at nginitian.