Simula nang magtalo sina Mikel at Wyatt noon nakaraan ay hindi na muli na bumisita si Wyatt dito sa opisina. At ipinagpapasalamat ko na rin na kahit paano ay dumistansya si Wyatt sa kan’yang pinsan. Hindi ko na kakayanin pa na muli sila na makita na magpang-abot na kagaya no’n. Halos tumalon ang puso ko palabas ng dibdib ko nang maabutan ko ang akma na pagsuntok na iyon ni Mikel kay Wyatt. Hindi man dumadalaw rito si Wyatt ay patuloy naman kami na nag-uusap at nagkaka-text. At natutuwa ako na sa kabila nang pagtatalo nila na magpinsan ay nanatili ang pagkakaibigan namin dalawa. Ilang araw na rin kami na nag-iiwasan ni Mikel. Ay! Mali pala, ilang araw ko na rin na pilit na iniiwasan si Mikel. Gulong-gulo ako sa nararamdaman ko para sa kan’ya, at mas lalo ako na naguguluhan sa mga ikinikilos niya sa akin. Gustuhin ko man na aminin sa kan’ya ang totoo na nararamdaman ko ay hindi ko magawa. Hindi ko na gugustuhin pa na muli na mapahiya sa mga mali na assumptions na mayro’n ako sa mga kil
Nang makabalik ako sa puwesto namin ni Chad ay nakatutok ang atensyon niya sa telepono niya. Umaasa ako na ang dahilan nito ay ang mga impormasyon na kailangan ko na malaman buhat sa kan'ya. "Ano na, Chad?" tanong ko sa kan’ya nang muli ako na bumalik sa aking pagkakaupo. Nagtaas siya ng tingin sa akin at muli ay rumehistro sa kan’yang mga mata ang pag-aalinlangan. At ang mga reaksyon na ito ni Chad ay bago lahat sa akin. Hindi ako sanay na nakikita siya na ganito. "Tamara, kailangan mo na mag-ingat. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa’yo, pero kahit ang buhay ko ay nasa panganib na rin." Kung kinakabahan ako kanina ay mas lalo ang bilis ng pagtibok ng puso ko. Natatakot ako sa mga susunod na sasabihin ni Chad dahil hindi malayo na sabihin niya sa akin na magsakripisyo ako upang masigurado na maililigtas sila sa kapahamakan, kahit na ang lahat ng kaguluhan na ito ay kagagawan niya. "Sino ba sa atin dalawa ang may kagagawan kung bakit tayo nasa ganito na sitwasyon?" Mataray na
Palakad-lakad si Mikel sa silid na iyon sa ospital. Kanina pa siya hindi mapakali simula nang dalahin niya rito si Tamara kanina. Hanggang ngayon ay wala pa rin malay ang asawa niya at sobra-sobra na ang kaba na nararamdaman ng puso niya. Bumukas ang pintuan at magkasunod na pumasok sina Stan at ang kan’yang ina na si Marlene. "What happened to Tamara, Mikel?" Bungad agad ng ina niya na halata rin ang pagkabahala sa sinapit ni Tamara. At tuwing maiisip ni Mikel na kamuntikan na siya na mahuli sa pagliligtas sa asawa niya ay lalo naman ang galit na nararamdaman niya sa ama. “He almost got her. The asshole almost got my wife." Galit ang tono ni Mikel at hindi alintana na ang kan’yang kaharap ay ang kan’yang ina. “Oh my! Don’t tell me that the him you are referring to is –" "My fucking asshole of a father." Pagtatapos niya sa sinasabi ng kan’yang ina. Namilog ang mga mata ni Marlene sa narinig. She felt it the first time she saw how Leonardo looked at Tamara, at hindi niya mawari ang
Marami ang namamatay sa maling akala. At ito ang napatunayan ko nang pagtangkaan ako ng sarili ko na kapatid. Hindi ko inakala at maski sa hinagap ay hindi ko naisip na magagawa niya ako na pagtangkaan at maipagkanulo para lamang mailigtas ang kan’yang sarili. Hindi ko lubos na matanggap na napakamakasarili ng kapatid ko at ng sarili ko na mga magulang, dahil kaya nila ako na ilagay sa kapahamakan makuha lamang nila ang nais nila. To say that I am disappointed with my own family is an understatement. I am severely damaged by my so-called family. And I really thought that I was going to die at that moment. Ang buong akala ko ay katapusan ko na at wala na akong kaligtasan. But Mikel made me realize that there will always be hope. He made me realize that I could always trust his words to save me. Hindi ko alam kung paano, pero nagawa niya ako na iligtas sa kahuli-hulihan na sandali. And that made me fall harder for him. Harder than I can ever imagine. Isang linggo na ang nakakalipas at
"Bu, why are you frowning again?" "Talaga ba na itinatanong mo pa iyan sa akin?" Ipinagkrus ko pa ang aking mga braso sa harap ng aking dibdib at itinaas ang kilay ko sa kan’ya. Naiiling siya na lumapit sa lamesa ko, pero may mga ngiti na sumisilay sa kan’yang labi. Yumuko siya at lapit na lapit na naman ang mukha niya sa akin kaya hindi ko maiwasan na mag-init ang pisngi ko. Pilit ko na hindi iniiba ang ekspresyon ng mukha ko at pinapananatili ang inis na itsura ko. "Sorry na, bu. Nakaligtaan ko lang talaga." Pagsusumamo niya sa akin, pero kahit na ano ang gawin niya na pagpapa-cute sa akin ngayon ay hindi uubra. I will stand by my principles. "Sorry? Kung panay sorry na lang ay dapat wala nang magiging trabaho ang barangay officials at mga pulis. Kung lagi na lang na puwede ang sorry, eh 'di sana peaceful lang ang buong mundo." Ikinagulat ko pa nang lapitan niya ako sa aking upuan at hatakin iyon papunta sa kan’ya. Muli siya na yumuko sa akin at hindi ko maiwasan na mapakagat sa
"Sorry na, Wyatt. Hindi talaga ako puwede ngayon na umalis dahil nangako na ako kay Mikel. Weekends are our time together." "Time together? Buong linggo na nga kayo na magkasama tapos siya pa rin ang pinipili mo? Sandaling oras lang ang hinihingi ko sa’yo, hindi mo pa ako mapagbigyan. You are hurting me, peaches." "Wyatt, naman, you are making me choose between you and my husband, ayos ka lang ba? At isa pa, ano ba kasi ang pumasok sa isip mo at gusto mo na lumabas ngayon?" “"ng tagal na natin na hindi nagkikita dahil lagi nang nakabakod na naman ang asawa mo sa'yo. Hindi na nga ako pumupunta sa opisina mo dahil baka maipit ka na naman sa gulo sa pagitan namin. Ayaw ko na lagi ka na lang maging referee sa amin, lalo na at baliw ang asawa mo. At isa pa, baka nakakalimutan mo, Tamara, may kasalanan ka pa sa akin dahil hindi mo ako sinabihan ng mga nangyari sa’yo." "Oo na, sorry na nga at salamat naman at naisip mo na rin na ikaw na lang ang umiwas sa gulo. Ayaw ko na magtalo pa kayo
Mikel was stunned. Hindi niya alam kung tama ba ang mga narinig niya kay Tamara, o nag-iilusyon lamang siya. Hindi siya nakahuma at pilit na binabalikan ang mga salita na sinabi ng asawa niya, na ngayon ay hindi na rin maipinta ang reaksyon ng mukha. Hindi alam ni Mikel kung sadya ba iyon na sinabi, o nadulas lamang si Tamara. Kitang-kita niya ngayon ang kaba at kaguluhan sa isip na lumulukob sa asawa niya. "Ano ang sinabi mo, Tamara?" seryoso na tanong niya rito. Napalunok pa si Tamara at hindi alam kung paano malulusutan ang isa na naman na pagka-baliw at katangahan na ginawa niya. Bakit nga ba dahil lamang sa isang halik ay inisip niya na maging matapang at aminin sa asawa niya ang nararamdaman niya? Kahit kailan talaga ay tanga siya upang lagi na lamang na ipagkanulo ang kan’yang sarili. "I am asking you a question, Tamara." Muli ay tanong ni Mikel sa asawa. Nananatili ang blangko na ekspresyon niya dahil ayaw niya muna na lubusan na magdiwang dahil hindi siya sigurado kung tama
Love. It is such a strong word with a lot of unexplained emotions. Pero para sa akin, isa lamang ang ibig sabihin ng salitang pagmamahal. It is Mikel. Love for me is Mikel, at hindi ako mahihiya na ulit-ulitin ang mga salita na iyon. Sino ba ang mag-aakala na ang kasal na nagsimula sa isang pagkalasing at nauwi sa isang kontrata ay darating sa kung ano kami ni Mikel ngayon. Hindi naging madali ang lahat, pero masaya kami na nalagpasan na namin pareho ang mga takot sa puso namin. "Are you ready, bu?" tanong sa akin ni Mikel nang sumilip siya sa aming silid. Oo, nasa iisang silid na lamang kami ngayon natutulog pagkatapos ng araw na mag-aminan kami ng tunay namin na nararamdaman. "Ready." sagot ko naman sa kan’ya na nakangiti pa. "Ayos lang ba ang suot ko?" Napangiti siya sa tanong ko, saka lumakad papalapit sa kinatatayuan ko. "You look perfect as always, sweetie." Hinalikan pa niya ako sa labi kaya naman sumilay rin ang ngiti sa akin. Mikel is such a sweetheart. Hindi ko inaasaha