Chapter 1: Under the same roof

Loreiz Mangiliman's P.O.V.

"Engagement?" nalilito kong tanong.

Pinagloloko ba ako ng mga tainga ko at ganito ang naririnig ko?

Muntikan na akong matawa. Mali lang siguro ang pagkakaintindi ko. Masyado na yata akong nahihibang.

Magsasalita pa lang siya nang maunahan ko na. "Business engagement ba ang ibig mong sabihin?" tanong ko ulit.

Sumandal siya sa upuan habang nakatitig pa rin sa akin. Pagkatapos ay umigting ang kanyang panga. Tila ba hindi natuwa sa aking tinanong.

Kay Daddy ako bumaling. Hindi ko alam anong klaseng ekspresyon ang nasa mukha niya.

Tumikhim ako dahil natahimik pagkatapos ng tanong kong iyon. Para bang isang malaking joke ang sinabi ko. Iyon nga lang ay walang tumawa.

Bumalik ang tingin ko kay Maxerus, ganoon pa rin siya sa akin. Mataman pa ring nakatingin.

Napalunok ako. Hindi ko kaya ang ganyang paninitig niya. Nakakapanghina.

Ganito pala talaga kapag nasa harapan mo iyong taong gustong-gusto mo. Manlalambot ka.

Nabigla ako nang tumayo ang aking ama. "Mabuti pang kayo munang dalawa ang mag-usap," utas nito.

Hindi na ako nakaalma pa dahil naglakad na siya nang mabilis.

Napalunok ako. Mukhang napaka seryoso nga ng pag-uusapan namin.

"Can you clarify it?" I asked. Ang tahimik naman kasi. Wala ba siyang balak magsalita?

Ang intense naman pala. Pero alam ko naman na masaya ang kalooblooban ko. Nagtatalon ang pagiging malandi ko. Kaharap ko ba naman ang lalaking gustong-gusto ko.

Perfect na sana kung wala lang siyang gustong ibang babae eh. Bakit hindi na lang kasi ako?

Pero paano nga namang magiging ako eh isang beses pa lang naman kami nagkita dati. Saglit nga lang iyon. Baka nga ako lang ang nakaalala sa kanya.

"Ikakasal tayong dalawa," maiksi ngunit nagulo ang buo kong pagkatao.

Napatawa ako nang malakas. "Don't joke. May iba ka ng gusto," utas ko.

Napatakip ako sa aking bibig. Nadulas ako.

Napataas ang isa niyang kilay. Tumaas din ang sulok ng kanyang labi. "So you really stalk my feed?" mahina niyang saad. Siya nga lang ang nakarinig sa kanyang sinabi.

"Gustong-gusto kita pero ang bilis naman kung kasal agad," rant ko pa.

Muli ay napatakip ako sa aking bibig. Pasimple kong kinurot ang aking sarili. Ano ba naman iyan? Ilalaglag ko ba talaga ang sarili ko rito.

Nakita ko ang pagpipigil niya sa kanyang ngiti. Kinilig ba siya sa sinabi ko?

"You have no choice tho. You will marry me weather you like it or not," he said with authority.

Napanganga ako. Hindi nga siya nagloloko. Hindi lang ito joke time.

"Bakit tayo magpapakasal? What is the reason?"

Nakakapagtaka naman kasi. Ang alam ko ay hindi niya ako napansin dati. At kung napansin man niya ako at na-love at first sight sa akin, eh 'di sana ay pinansin niya ang pagpapansin ko sa kanya sa social media. Ni hindi man nga niya ako nireplyan noong ni greet ko siya ng "Happy birthday".

"Just ask your dad."

Hindi ko naitago ang disappointment sa aking mukha. I am expecting something. I expected na sasabihin niyang ako talaga ang gusto niya kaya papakasalan niya ako.

Assuming can really hurt.

Hindi na nasundan ang pag-uusap naming iyon dahil tumunog ang phone niya.

Tumingin lang siya saglit sa akin bago tumayo at sagutin ang tawag.

Malamang ay iyong totoong gusto niya iyon.

Pero paano na nga pala ang babae na iyon kung sakaling ikakasal nga kami ni Maxeruz?

Napapiling ako. As if naman talaga ay ikakasal kami.

Lumipas na ang ilang minuto at hindi pa rin siya bumabalik. Si Daddy ang bumalik at inaya na akong umalis.

Iyon naman pala. Kinailangang umalis ni Maxeruz pagkatapos ng tawag na iyon. Emergency.

Napaka importante nga siguro ng babaeng iyon sa kanya.

Napangiti na lang ako nang mapait.

Tahimik lang ako sa byahe. Mamaya ko itatanong ang lahat sa aking ama.

Pagkarating sa bahay ay sa opisina niya kami dumiretso.

Pinanood ko siyang manghila ng drawer sa kanyang table. Inilabas niya mula roon ang kulay brown na envelop.

He pushed it towards me. Nagsenyales siya na buksan ko iyon.

When I opened it and saw what was written on the paper, I gasped.

"What?" gulat kong tanong sa aking ama. "Paano po nangyari ito?" kunot noo kong tanong.

Ang hirap paniwalaan. Hindi ganito ang aking ama. Pero bakit nagkaganito?

"Kailan ka pa nagsimulang mag-casino, Daddy? At umabot pa talaga sa puntong nagkautang-utang ka?" naiiyak kong tanong.

For all time, I am thinking na super rich ni Daddy. Kaka-graduate ko lang. Kung may kumuha man sa akin ay hindi pa rin ganoon kataas ang sweldo. Mag-uumpisa pa lang ako.

Isa pa, ang pangarap ko ay magtayo ng sariling shop. Iyong pangarap ni Mommy dati na hindi niya nagawa. Pero mukhang sa pakikipagtrabaho ang bagsak ko. Magiging under lang ako at hindi ako ang mag-mamanage.

Hindi na nga nagpapigil ang mga luha ko. Tumulo na ang mga ito nang tuluyan.

"Bakit naman po ganito? Bakit naman kayo nalulong sa sugal? Anong ipambabayad niyo sa lahat ng utang niyo?"

Napasapo sa noo ang aking ama. "Maxeruz Leviste will help me," mahina niyang utas. Kung hindi lang tahimik sa opisina niya, malamang ay hindi ko maririnig iyon.

Napatigil ako. Mas lalo akong naiyak. "Kaya ba ikakasal kami? Ako ang magiging kabayaran?" masakit na loob na sambit ko.

Masakit ang loob ko sa dalawang rason. Una, ipambabayad ako ng aking ama. Pangalawa, ikakasal ako ng walang nakapaloob na pag-ibig sa relasyon. Kung mayroon man, ako lang. One sided lang iyon.

"Daddy, naman," atungal ko. Suminok na rin ako dahil sa pag-iyak ko.

Kaunti na nga lang ay mawalan na ako ng hininga sa pag-iyak ko.

Tumayo siya at lumapit sa akin. Nanlaki ang mga mata ko nang lumuhod siya sa aking harapan.

"This is my only resort, anak. Kapag hindi ako nagpatulong sa kanya at hindi mababayaran ang mga utang, mawawala sa atin ang kumpanya. Alam mo naman gaano kahalaga sa atin iyon."

"Ako? Hindi ba ako mahalaga?" sumbat ko.

He wiped his teary eyes. "Hindi naman kita ipapakasal sa kung kani-kanino lang. Alam kong hindi ka niya papabayaan."

Napatingala ako. "Aaminin kong gustong-gusto ko siya. Pero hindi pa kami lubos na magkakilala. Siguro nga ay may iba na akong impormasyon na alam tungkol sa kanya. Pero hindi ko pa alam ang buo niyang pagkatao. Malamang ay ganoon din siya sa akin."

"I'm so sorry, Loreiz. Pero wala na akong magagawa. Nakapirma na ako sa kasunduan," nakayukong saad ng aking ama.

Napapiling ako. Kaya pala urgent. Kaya pala agad akong pinauwi. Ito pala talaga ang dahilan.

Wala akong nasabi. Tumayo ako at iniwan siya roon. Kailangan kong mapag-isa. Hindi ko inaasahan ang kaganapang ito.

Buong gabi ay nakatitig lang ako sa family picture namin habang umiiyak.

Masakit pa rin ang loob ko pero may mga napagtanto ako.

Noong buhay pa si mommy at buo pa ang pamilya namin, Daddy always fills us with his love. He never failed.

Nang mamatay si mommy, alam kong nag-hi-heal pa si Daddy pero mas inuna niya ako. He always comfort me. Ayaw niyang iparamdam sa akin na nawalan ako ng ina.

Nang sabihin kong gusto kong mag-aral sa France as fashion designer, pumayag siya agad. Kahit naman na alam kong gusto niyang pag-aralan ko ay marketing dahil ako ang papalit sa kanya sa posisyon. Kahit naman na alam kong ayaw niya akong umalis dahil maiiwan siyang mag-isa at maghihiwalay kami.

He sacrificed a lot for me. Ang dami na niyang ginawa para sa akin.

Para siguro mawala ang kalungkutan ay naglibang siya. And it leads him being addicted on it. Siguro may kasalanan siya, pero hindi ko rin siya masisisi.

It feels so empty when you are alone. May mga kasama nga siya, pero iba pa rin ang kapamilya talaga.

And now that he needed the help, na ako lang ang makakaresolve, pagbibigyan ko siya.

Wala naman na akong magagawa. They have agreement. At kung hindi ako papayag, si Daddy ang madidiin.

Natulog lang ako ng ilang oras at pagkagising ay sinabi ko na sa kanya ang pasya ko. Niyakap niya ako nang mahigpit at ilang beses na nag-thank you sa akin.

Nabigla pa ako nang dumating ang mga bodyguard ni Maxeruz. Humilera sila at ang isa ay nagtungo sa akin.

Napakunot ang noo ko nang makita ko ang isa sa mga kasambahay namin na hinihila ang dalawa kong maleta.

"Anong ibig sabihin nito?" tanong ko na sa kanilang lahat.

Lalapit pa lang sana sa akin si Daddy para sagutin ang tanong ko nang makuha ang atensyon namin ng lalaking dumating.

Naglakad siya papalapit sa akin. Tahimik ang paligid at ang yapak niya lang ang naririnig. Yapak pa lang ay nakakapanindig balahibo na.

Nang tumigil siya sa aking harapan ay tumingala ako nang kaunti para magtama ang paningin namin.

"Narito na po lahat ng gamit ni Mam Loreiz, Sir Maxeruz," saad ni yaya.

Marahas akong napabaling sa mga maleta ko. Pinapalayas na ba ako?

Tumingin ako sa aking ama. Pero bandang huli ay bumalik din ang tingin ko kay Maxeruz.

"You are going with me."

"What?"

Parang naging slow ako simula kahapon. Lahat nang sinasabi niya ay hindi ko agad ma gets. Kailangan pang ulitin para maging malinaw sa akin.

"You will live on my house. We will live under the same roof. Same room."