Chapter 3: Blood and wound

Loreiz Mangiliman's P.O.V.

"I will just go to the comfort room," paalam ko sa kanya.

He nod his head. "I will go out. If you want something, just call Manang," he said.

Tumango rin ako at mabilis na naglakad patungo sa comfort room.

Pagkalabas ko nga ay wala na siya.

Bumalik ako sa harapan ng wooden drawer. Gumugulo pa rin sa utak ko ang baril na nakita.

Binuksan ko ulit iyon at napakagat sa labi nang makitang wala na iyon roon. Kinuha na niya.

Nanlalambot ang mga paa ko habang naglalakad patungo sa may kama.

I landed there and stare at the ceiling.

Bakit siya may baril? Anong purpose niya?

Nag-isip ako ng maaaring dahilan.

Tama. Mayaman siya. Kilala siyang tao. Marahil ay maraming naiingit sa kanya. O di kaya naman ay may magtangkang manakit sa kanya. He will use that as his weapon. Kailangan siya laging handa.

Iyon nga! That's the most fitted explanation kung bakit mayroon siyang ganoon.

Napanatag ang loob ko sa paniniwalang iyon nga ang dahilan.

Dahil walang magawa sa loob ng kwarto ay bumaba ako. Lilibutin ko muna ang buong mansion. Mukhang magtatagal ako dahil sa laki nito.

Sa paglilibot ko, iisang tanong ang nasa isipan ko.

Bakit walang naka-display na family picture?

Madalas kasi sa mga mansion o kahit saang bahay man ay may ganoon.

Nagtungo na ako sa kusina dahil kumukulo na ang aking tiyan. Gutom na ako. Mukhang napagod ako sa kakalakad dito.

Nadatnan ko roon ang isang matandang babae. Nang makita niya ako ay agad siyang lumapit sa akin.

"Ang ganda mo pala talaga," utas niya.

"Kilala niyo po ako?" tanong ko sa kanya. Baka naman nakwento ako ni Maxeruz sa kanya.

Tumango siya. "Sinabi ka sa akin ng ibang kasambahay rito. Noong kasing pumunta ka rito ay nasaktong umalis ako," sagot niya.

Na-dissapoint ako roon. Akala ko pa naman ay si Maxeruz ang nagsabi kay Manang tungkol sa akin.

"Halika. Kumain ka na," anyaya niya sa akin.

"Sumabay na po kayo sa akin," utas ko habang pinagsisilbihan niya ako.

Mabilis siyang pumiling. "Mamaya na lang ako kakain."

Bago pa niya ako iwan ay tinanong ko na ang isang bagay na napansin ko sa paglilibot.

"Manang, bakit walang family picture?" inosente kong tanong.

Nakita ko ang pag-iwas niya ng tingin sa akin. Lumikot ang kanyang mga mata at tila ba hindi masagot ang aking tanong.

Nakahinga siya nang maluwag nang tawagin siya ng isa pang kasambahay. Tila ba nakatakas siya sa hot seat.

Napakunot ang noo ko dahil doon. Bakit ganoon ang reaksyon ni Manang?

May mali ba sa tanong ko?

I just shrugged my shoulders off. Sayang naman at hindi ko nakuha ang sagot sa tanong ko.

Pagkatapos ko roon ay pinatay ko ang oras ko sa pag-po-phone. Wala naman akong ibang magagawa rito.

I am browsing some things. Mukhang mahihirapan pa akong magtayo ng sarili kong shop.

Malaki ang magagastos doon. Wala naman kaming sapat na pera.

May utang pa ang ama ko. Well, siguro kapag kinasal na kami ni Maxeruz ay bayad na ang lahat ng iyon.

Pero alam ko naman, kahit na hindi sinasabi sa akin ni Daddy. Naapektuhan ang kumpanya dahil doon.

Siguro ay kailangan munang bumawi niyon.

Kaya naman para hindi sayang ang oras at upang mapagana ko ang pinag-aralan ko, I will try to find work.

Kung maiipon ko ang magiging sweldo ko ay may chance na makapagbukas ako ng sarili kong shop.

Maybe I really need to start from scratch.

Bigo ako sa unang araw ng paghahanap ko sa internet.

Uso na kasi sa panahon ngayon na sa internet makikita ang mga trabaho.

Bumalik na ako sa kwarto at piniling mag-shower na.

Sumandal ako sa may headboard at naghanap ng kung anong pwedeng panoorin sa malaking television. Sayang naman kung hindi magagamit.

Sa bandang huli ay pinatay ko na lang iyon. Wala naman kasi akong mapili.

Nakatulog ako sa ganoong posisyon.

Naalimpungatan lang ako nang marinig ko ang pagbukas ng pinto.

Mula sa posisyon ko ay hindi mahahalatang gising na ako.

Uupo na sana at babatiin siya nang dumako ang mga mata ko sa kanyang kamay.

Mabuti na lang ay napigilan ko ang pagsinghap ko. Kung hindi ay malalaman niyang gising na ako.

Nang makapasok na siya sa banyo ay napatakip ako sa aking bibig.

What is the color red liquid on his hands? Dugo ba iyon?

Lalong gumulo ang utak ko. Hindi ko na alam ang aking iisipin.

Kapag pala talaga nakasama mo sa iisang bubong ang taong gusto mo ay roon mo madidiskubre ang tungkol sa kanya.

Pero sa lagay ko, puro hinala pa lang ang mayroon ako. Marami pa akong mga tanong na tungkol sa kanya na hindi pa nasasagot.

Nang bumukas ang pinto ng banyo ay mabilis kong pinikit ang mga mata ko.

Naramdaman ko ang paglundo ng kama. Nasa tabi ko na siya.

Ilang segundo kong naramdaman ang titig niya sa akin.

Nagkunwa-kunwari na akong kagigising pa lang.

"Manang said that you didn't eat dinner," he started.

Napatingin ako sa wall clock. Napahaba pala ang tulog ko. Nine na kasi ng gabi.

"Hindi ko namalayan ang oras," sagot ko sa kanya.

"Hindi ka ba nagugutom?" tanong niya.

Kikiligin sana ako kung malambing ang boses niya eh. Ang kaso habang tinatanong niya sa akin iyon ay seryoso lang ang kanyang mukha pati na rin ang kanyang boses.

Bumaba ang tingin ko sa kanyang mga kamay. Malinis na ang mga iyon.

Hindi kaya namalikmata lang ako kanina? Kakagising ko lang kasi kaya baka nag-imagine lang ako.

Naguguluhan na ako.

Mas lalo tuloy akong na-curious sa kanya.

Lumipas pa ang mga araw. Habang narito ako sa puder niya ay na realize kong hindi ko pa rin talaga nakukuha ang kanyang atensyon.

Tipid lang siyang magsalita kapag kausap ako. Seryoso lang din ang kanyang mukha kapag kaharap ako.

I know that he can't feel the spark with me.

And one more thing I realized while I am living with him. Mas lalo akong nagka interest sa kanya.

Natatawa na nga lang ako sa aking sarili. Despite of his action towards me, mas lalo pa akong na fall sa kanya.

I can say that it is more than to that gustong-gusto ko siya. I can feel that it is moving to love. Not totally love right now, but I know that it is going there.

Narito ako ngayon sa garden habang umiinom ng mainit na tsokolate.

I am thinking on how to get his attention. Iyong sanang mahuhumaling siya sa akin. Gusto kong magkaroon din siya ng feelings sa akin. I don't want this to be just one sided.

I have a big chance now. Hindi ko na iisipin iyong nililigawan niya dati.

Nakatira na kami sa iisang bubong. Kaya sisigurduhin kong mapapansin na talaga niya ako.

All of the questions na gumugulo sa akin ay masasagot din kapag nagkaroon na siya ng feelings sa akin.

I am expecting this soon to be marriage to bloom. Ayaw kong magaya roon sa mga napapanood sa drama na sa divorce lang nauuwi ang arrange marriage.

Sabi nila the best way to a mans heart is through stomach.

Sa tagal kong tumirang mag-isa sa ibang bansa ay nasanay na akong magluto.

Ininterview ko si Manang kung anong oras umuuwi si Maxeruz.

Kaya naman ako na ang nagluto ng dinner.

I am so excited to his reaction with this.

Naghintay ako sa may dinning area.

Lumipas ang mga oras pero wala pa ring Maxeruz na dumadating.

I am so positive. Dadating din siya. Pero nang malapit ng mag-twelve ng gabi ay sumuko na ako.

Uuwi pa ba siya?

Ganoon ba talaga siya katagal mag trabaho?

Ang sabi naman ni Manang, usually ay umuuwi siya ng seven or eight.

May nangyari kaya?

Nilagay ko na lang sa ref ang niluto ko. Siguro ay marami siyang inaasikasong papeles kaya hindi siya nakauwi.

Baka roon na siya matutulog sa hotel.

Ayos lang iyan. First try pa lang naman ngayon. May bukas pa naman.

Alas dos na ng madaling araw nang marinig ko ang pagdating niya.

Sumilip ako sa may bintana at pinanood siyang mag-park ng kotse. Iba ang gamit niya ngayon sa gamit niya kahapon. Para bang racing car ang ngayon.

Napakadami naman kasi ng mga sasakyan niya.

Hinintay ko siyang makapasok sa kwarto.

Nang makita niya ako ay napataas siya ng isang kilay. "Bakit gising ka pa?" tanong niya.

"Naalimpungatan lang. Ahm... marami ba ang ginawa mong trabaho ngayon kaya ganitong oras ka na nakauwi?" mahina kong tanong.

Napatigil siya sa pag-aalis ng neck tie. Tumitig lang siya saglit sa akin at tumango.

Bago pa siya makapunta sa may walk in closet ay hindi nakaligtas sa paningin ko ang maliit na sugat gilid ng kanyang labi.

Bakit may sugat siya roon?

Gustong-gusto kong itanong iyon sa kanya kaya naman hinintay ko siyang magtungo sa may kama.

Habang naghihintay ay nagtungo ako sa may banyo. May first aid kit kasi roon.

Nang makarating na siya sa kama ay napakunot ang noo niya nang makita ang hawak ko.

"May sugat ka sa gilid ng labi mo. Mas mainam kung gagamutin na ngayon," utas ko.

"This is just a small wound. Malayo sa bituka," he answered.

Kahit na napaka intimidating ng itsura niya ay hindi ako nagpapigil.

"Maliit man o malaki. Malapit man o malayo sa bituka. Kailangan pa ring gamutin," sambit ko.

Mamaya ko na itatanong kung saan niya nakuha ang sugat niya.