MTMS 4

"Oh my gosh! What happened to your face?"

Lorraine cupped my face and look to my face which has a band-aid on it. Napapiksi ako nang hawakan niya ito kaya agad niyang binitawan ang mukha ko at nag-aalalang tumingin sa akin.

"S-sorry... Ano ba kasing nangyari diyan? You don't have that yesterday and now you have it? Saan nanggaling 'yang sugat mo sa mukha? And why it has to be your face? You know how much we are taking care of that," sunod-sunod niyang tanong.

Inis akong umupo sa couch dito sa studio at pinagkrus ang braso sa dibdib. "Rain?" Tawag ko sa kaniya. Naramdaman kong umupo siya sa tabi ko habang nakaharap sa akin.

"Why? What's wrong?"

'You're marrying him or the end of your career? You'll decide.'

I don't want to end my career because I love what I am doing and this is what I want since I was a child, it will be hard for me to end it. I don't want to marry him as well because I don't want to be with him and I don't want to be his wife everyone's gossiping around. And I don't know what to choose between the two options which is very hard to decide. Alam kong pareho kong pagsisihan ang anumang mapili ko sa dalawa.

"Is marriage..." napahinto ako sa pagtatanong at nilingon siya na hinihintay ang sasabihin ko. Dapat ko bang sabihin sa kaniya na ikakasal na ako, hindi dahil sa mahal ko ang tao kundi bilang pambayad sa utang ni papa?

"Marriage what?" Nakakunot noo niyang tanong. Napabuntong ako ng malalim at umiling.

"Nevermind," sagot ko na mas lalong ikinanuot ng noo niya. "Do I have a shoot?" Tanong ko na lang para maiwas ang gusto kong sabihin kanina. Alam kong pipilitin niyang malaman 'yon kaya mas mabuting ibahin ko na lang ang pinag-uusapan namin.

"Meron, pero sigurado kang magpo-photoshoot ka? Knowing you, hindi ka tatanggap ng trabaho kapag may kaunting galos lang ang mukha mo," sabi niya na ikinalingon ko sa kaniya. Tumaas ang dalawang kilay niya sa akin at umiwas ng tingin nang makitang kunot ang noo ko.

"That was then. I need money now, a lot," sabi ko at ipinikit ang mata saka isinandal ang likod sa inuupuan ko.

I feel so tired, seems like my body can't move right now. Parang sasabog pa ang utak ko sa kakaisip ng paraan kung paano ako makukuha ng maraming pera. Hindi sapat ang perang nakukuha ko sa pagmo-model, kulang 'yon. Kulang na kulang.

"For what? You've never been into money before and suddenly, you need it? Von, I don't understand you. Ano ba kasi ang nangyari sa'yo? Sabihin mo sa akin at baka makatulong ako," bakas san boses niya na handa siyang tulungan ako pero alam kong kahit siya ay walang magagawa.

Idinilat ko ang kanang mata ko at tiningnan siya gamit ito. Napaayos ako ng upo at tiningnan na siya ng buo sa mata pero napaiwas din ako sa huli dahil hindi ko kayang sabihin sa kaniya.

How can I tell her na may utang si papa sa pamilyang Sarmiento at ako ang ginawa niyang collateral dito? Na wala na akong ibang paraan kundi ang pakasalan ang lalaking 'yon kahit na labag sa loob ko.

"What is it, Von?" Mahinahong tanong niya at hinawakan ang kamay ko. Napatingin naman ako dito at bigla na lamang nagtubig ang mata ko.

"I will get m-married..." sambit ko at tumingin sa itaas para mapigilan ang luhang gustong kumawala sa mata ko. Napansin 'yon ni Lorraine kaya niyakap niya ako sandali at kalaunan ay hinarap din.

"So, that man yesterday wasn't lying?" She asked, shocked. Tumango ako. "Then what's wrong? He looks fine to me and he looks like he's into you—"

"You don't understand and you don't know anything. After we left the set yesterday, dragging me to his car and while we're on the road... I was just asking him about why he dragged me and where does he taking me to but he suddenly stopped the car and told me that I was too loud and was about to slap," sabi ko habang inaalala ang nangyari kahapon.

I still couldn't forget what happened yesterday. I remembered how scared I was when he raised his hand at me, chills on my body and I'm trembling with fear that time. I thought he's going to hurt me,

"What did you say?" 'Di makapaniwalang tanong sa akin ni Lorraine. "You've never been hit! Even your father doesn't hurt you because you're precious to him, so how dare he!"

Precious to him? I think not anymore.

"Then don't marry him!"

"My father made me two options. It's either I'll marry him or the end of my career. I don't know what to do anymore! You know how I love my job and I can't marry that man either. Hindi ko na alam!" Sabi ko at sunod-sunod na umiling.

Para na akong masisiraan ng bait dahil sa kaiisip tungkol sa sinabi ni papa. I couldn't even decide. I wish to vanish for once.

"Well, that's hard. But he loves you, just tell him that you don't want to marry that man. I'm sure he'll help you," sabi niya pa sa akin pero umiling lang ako at nawalan ng gana dahil sa sinabi niya.

He love you? I doubt that. Even him, hurted me! I'm slowly losing my respect at him, parang hindi na siya 'yong tatay na kilala ko noon. He's not him anymore.

"He doesn't! You see, he's the one who made that options and he is the cause for this. He's the one who's at fault but why is he involving me?" Sabi ko at sinalubong ang tingin niya.

"He's not my father anymore, Lorraine! He won't help me! I already told him that I don't want to marry that man but looked at what he did to me!" Maluha-luha kong sabi at tinuro ang sugat na nasa pisngi ko. Nanlaki ang mata niya dahil sa sinabi ko. "He slapped me twice for defending my rights and I couldn't do anything right after that! Ako ang ginawa niyang pambayad sa Sarmiento para sa mga utang niya!" Dagdag ko pa at napahagulgol na lang bigla. Hinila niya ako palapit sa kaniya at hinagod ang likod ko.

"I-I'm sorry to hear that, Von."

"I don't want to end my career but if I don't marry him, makukulong si papa," umiiyak na sambit ko.

"But you don't love him and your father hurted you. Why still do it if you're already suffering right now? What more kung naikasal ka na nga sa kaniya? Sa tingin mo ba ay magiging masaya ka sa piling niya?" Tanong niya.

"He has the luxury, magiging mabuti ang buhay ni papa—namin—kung maikakasal ako sa kaniya—"

"That luxury won't last long. What we're talking about here is, if you'll have happiness with him? That's what matters the most," sabi niya at nilayo ako sa kaniya saka tinitigan sa mata. "You're very transparent, Von. Ang dali mo lang mabasa. I've known you since we we're in our highschool and I know how your heart and mind run. Imposible man pero ayon ang totoo. You love modeling since then and I saw how your eyes sparkled when doing your job yet you're different outside. It's like something inside you is... missing. You're longing for something," she stated that made me looked away.

"Of course, we've been bestie for so long," sabi ko at kunyaring may hinahanap sa bag ko. Inangat niya ang mukha ko para titigan niya ulit kaya wala na akong magawa kundi ang magpadala na lang.

"Alam mo, Von. It's just needs and wants. You crave for something because you need it and you desire for something because you want it. But if we look at your situation, none of it will apply to your life but one thing for sure... you'll understand what I'm saying when you finally made your decision," sabi niya at nginitian ako pero nakakunot lang ang noo ko sa kaniya.

"What are you trying to say? Do you want me to marry that man?" Nanlalaki ang matang tanong ko sa kaniya.

I thought she's going to help me but I was wrong. I shouldn't have told her at all!

"I'm not saying anything, Von. Try to look at your situation and decide afterwards. I don't want you to marry that man as well but I'm trying to help you and I don't know if you'll considered it. I just want you to understand me," sabi niya at nagpaalam na sa akin.

How can I understand her if I don't even understand what she has told me? Lalo lamang sumasakit ang ulo ko dahil sa sinabi niya. Bakit hindi niya na lang ako diretsuhin?

Tumayo na lang at lumabas ng studio. Mas mabuti sigurong magpahangin muna ako sa rooftop para marefresh ang utak ko. Hindi kasi magandang napupuno ng mga negativity thoughts ang utak ko, I mean gusto ko rin kasing pag-isipan nang mabuti ang magiging desisyon ko at ayaw kong basta-basta na lang. Baka pagsisihan ko lang sa huli.

A very refreshing wind welcomed me as I entered the rooftop. Wala pa ring pinagbago, malinis at maaliwalas pa rin ang hangin hindi tulad sa iba na mas'yado ng polluted. The wind is very calming and the view is very stunning. Mas gugustuhin mo na lang na manatili dito kaysa sa bahay mo.

Napatigil ako sa pagpasok sa loob nang makita ko ang isang pigura ng isang tao. Taong kilalang-kilala ko at hindi malilimutan ng puso ko. He's looking at the view like how we both used to do. Our favorite leisure time.

Edward.

Paalis na sana ako nang marinig ko ang pagtawag niya sa akin dahilan para matigil ako sa paglalakad at mapahinto nang hindi siya hinaharap.

Naramdaman ko ang isang malakas na hangin na siyang tumama sa akin na inaalon ang mahahaba kong buhok. I know he's walking towards me, I can feel it.

"Yvonne," parang hinaplos ng tinig niya ang puso ko at nagsisimula na namang magwala ito. It's still the same, he's still have an effect to me.

Dahan-dahan ko siyang hinarap at sandaling napakurap nang matitigan ko ang kaniyang mukha. It's been 3 years and he changed a lot. Naging matured na siya compared to his past self. Tumangkad siya lalo at lumaki na rin ang katawan. Mukha na rin siyang mayaman at may maibubuga, ito naman ang pangarap niya noon pa man at masaya ako dahil natupad niya ang lahat ng iyon pero bakit nakakaramdam pa rin ako ng pangungulila at lungkot?

Matagal ko nang kinalimutan ang namagitan sa aming dalawa noon pero bakit sa isang hindi inaasahang pagkikita lang namin ay parang bumalik ang lahat ng alaala naming dalawa? I shouldn't have feel this way, matagal nang tapos ang nasa pagitan naming dalawa at dapat ay hindi ko na nararamdaman ito.

"Edward," isang pilit na ngiti ang ipinakita ko sa kaniya.

I'm embarassed. Hindi ko alam kung bakit, maybe because I'm poor now and can't even compared to him. We're so rich back then and he's not pero kahit na magka-iba kami ng estado sa buhay, ay minahal ko siya ng buong-buo na walang hinihiling na kapalit.

And look how fate changed our lives. He's now the one who's on top and I'm the one who's at the bottom but it's not the same how it was before. Everything has changed.

"How are you? It's been 3 years, right?" He asked while looking straight at my face.

Hindi ako umiiwas ng tingin dahil baka ito na rin ang huli naming pagkikita at baka hindi na masundan pa.

"I'm fine, doing great. How about you?" I asked back. And now we're looking at each other's eyes like we missed each other so much but I doubt that. It's impossible.

"You've gotten prettier," he answered, not minding my question. "I miss you... babe," he added that made me stunned for a while, I'm not expecting this from him because everything is not the same anymore.

I looked away and laughed a bit. "Edward... we've seperated our ways before and you—"

"I know, but despite that... I'm still hoping if we could be each other's again! I will promise—" I cut him off and step backwards. Nagtaka naman siya sa ginawa ko pero hindi ko na inabala pa ang sarili na pansinin 'yon.

"It's already over."

"W-what? B-babe... I'm back now," he tried to reached me but I step backwards again. Naibaba niya ang kamay niya dahil sa ginawa ko at napayuko sandali.

"It's all in the past now, my love for you was already ended when you... left me 3 years ago. Wala naman akong sama ng loob sa'yo o kahit galit man lang. In fact, I'm proud and happy that you finally fulfilled your dreams. I'm okay with that now," nakangiting sabi ko sa kaniya kahit na parang binibiak na ang puso ko sa sakit.

I still love him but I can't now. Marami na ang nagbago at hindi ko na o namin maibabalik pa ang kung anong mayroon kami noon dahil ang nakaraan ay para sa nakaraan na lamang. Hindi na nito matutumbasan pa ang mangyayari sa kasalukuyan o hinaharap.

"Continue pursuing your dreams and no matter what happens, I'll still root for you as your... acquaintance," nakita ko ang pagtulo ng luha sa mata niya at bago ko pa mabawi ang sinabi ko ay nagpaalam na ako pero hindi pa ako nakakailang hakbang nang maramdaman ko ang pagyakap niya sa akin mula sa likod ko na nakapagtigil sa akin.

Namuo ang luha sa mata ko at ginawa ko ang lahat para mapigilan ko 'yon sa pagtulo.

"I did that for our f-future. Nahihiya ako noon sa'yo kasi wala akong pera na maibibigay sa'yo kaya nang may lumapit sa akin—"

Marahas kong inalis ang kamay niya sa baywang ko at hinarap siya. Naawa ako sa kaniya, sa sitwasyon naming dalawa pero ayaw ko na. Mahal ko siya, oo hindi ko maitatanggi 'yon pero natatakot na akong sumugal ulit sa kaniya. Mas lamang ang sakit na nararamdaman ko kaysa sa pagmamahal ko sa kaniya.

"I'm getting married!" Walang emosyong sabi ko sa kaniya na ikinagulat niya.

Totoo naman diba? Ikakasal na talaga ako at wala ng ibang paraan para matigil ko 'yon! Kailangan kong gawin ang bagay na mas kailangan kaysa sa gusto ko.

Needs and wants. My wants is to continue modeling kasi ito ang nakakapagpasaya sa akin which is to satisfy myself at ang needs ko ngayon ay ang pera para mabayaran ang utang ni papa at para hindi siya makulong pero wala naman akong gano'n kalaki na pera para mabayaran ang pamilyang Sarmiento kaya ang tanging paraan lang ay ang magpakasal sa anak nila. I need Sarmiento.

Wala namang ibang option eh. Kung ang pipiliin ko ay ang katapusan ng career ko, edi wala ng matitira sa akin at mapaparusahan pa ang tatay ko pero kung ang pakasalan ang anak nila ang siyang pipiliin ko, maaari ko pa ring ituloy ang pagmo-model ko. I left with no choice, kaya kahit labag man sa loob ko, wala na akong magagawa pa.

"M-married? B-babe..."

"Yes I—" I almost jumped when I felt someone grab my waist and pull me closer to him. Nilingon ko ang taong gumawa no'n at hindi na ako nagulat nang makilala ko kung sino siya.

"She is! And do you have a problem with that?" Hindi naman na nakapagsalita si Edward at nakatingin lang sa kamay ni Sarmiento na nakahawak sa baywang ko kaya nagsalita ulit ang katabi ko.

"Let's go, wife!" Napatango na lang ako at hinayaan ang sarili na magpatangay sa kaniya.

Habang paalis kami sa rooftop ay nilingon ko si Edward na sana ay hindi ko na lang ginawa dahil sunod-sunod ang pag-agos ng luha sa kaniyang mata habang nakaluhod na para bang wala ng buhay.

It hurts.

I still love him, but I can't risk anymore like what I did before.