MTMS 2

Agad hinanap ng mata ko si Lorraine para tanungin siya kung bakit nagbago bigla ang schedule. The schedule was actually already fixed, that was the photograper told me but I don't understand why the schedule suddenly changed? Right after the fixed time?

"Lorraine!" Pagtawag ko sa kaniya nang makita ko siya. Nilingon naman niya ako at agad na lumapit sa akin.

"Von!" Tawag niya sa akin at kumaway pa saka lumapit sa kinatatayuan ko. Nakita ko pa ang paglingon niya sa likod ko at nanlaki pa ang kaniyang mata. "Sino siya?" She asked.

Nilingon ko sandali si Sarmiento na nasa likod ko na iniikot-ikot ang paningin sa lugar. Napangisi naman ako kasi napapansin ko ang pagkunot ng kaniyang noo na para bang ipinapahiwatig no'n na ayaw o hindi siya kumportable sa lugar na ito.

He wanted to come and now he's here and doesn't look like he like the place. He's an office man at alam kong ang mga taong gano'n ay hindi sanay sa ganitong mga lugar. They prefer quite place.

Nagkibit-balikat lang ako at ibinalik ang tingin sa kaniya. "I don't know. A die-hard fan of mine," nakangising sagot ko na ikinalaki ng mata niya. Naramdaman ko rin ang tingin sa akin ni Sarmieno na hindi ko na binigyang pansin pa.

Hindi ko naman talaga siya kilala at Sarmiento lang ang alam ko sa pangalan niya. Ayaw ko rin namang sabihin na 'meet my fiance'. Duh! That's not so me! Wala rin naman siyang magagawa kung isang die-hard fan ang pagpapakilala ko sa kaniya dahil parang gano'n na rin ang ipinakita niya sa akin no'ng nasa resto pa lang kami.

"Seryoso kang fan mo 'yan? He doesn't look like one, mukhang pangmayaman ang dating. Baka naman suitor mo—ah oo nga pala, siya 'yong nagsabi na may date kayo, right? 'Yong nakausap ko sa phone?" Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya at kumunot ang noo nang makita siyang ngumisi. "You don't have to deny it, Von! Kung siya lang din naman ang manliligaw mo—"

"SHUT UP, MARIA LORRAINE CRUZ!" I said while gritting my teeth, pinandilatan ko pa siya ng mata at sinilip sa peripheral vision ko si Sarmiento na ngayon ay mahinang tumatawa dahil sa sinabi ni Lorraine.

Gosh! This man always laugh!

"I'm not dating anyone! At hindi ko naman talaga siya kilala, so I'm not denying anything!" Mataray na sabi ko sa kaniya at inikutan pa siya ng mata. Tinawanan lang niya ako at umiling-iling.

"You've never changed, Von! Mula highschool hanggang ngayon ay pikunin ka pa—"

"I said shut up, Lorraine! Baka gusto mong magpalit ako ng manager? Tutal ay marami ang naghihintay na maging bakante ang posisyon mo," sabi ko sa kaniya nang nakangisi habang nakataas pa ang kaliwang kilay.

Inirapan niya ako at ngumuso. "As if namang kaya mo eh ikaw nga ang naglagay sa akin sa pwesto na ito," sabi niya nang taas ang noo.

"Na kayang-kaya ko ring tanggalin kung kailan ko gusto," I fought back.

She cleared her throat and stand up straight before handing me a one white paper. Lihim lang akong napatawa sa bigla niyang pagbabago ng expression. From being naughty to a professional manager.

I was just joking! Hindi ko naman siya kayang palitan no. Napaka-immature ko naman kung papalitan ko siya nang dahil lang sa napikon ako sa pangtutukso niya. That's a childish thing and I'm already adult to do such thing.

"Nagkaroon lang daw ng misunderstanding, 10:30 daw talaga ang schedule for shoot mo and not exact 10 AM. Nagkaroon lang daw kasi ng gulo sa production team nila kaya gano'n ang nangyari. They already apologized," sabi niya sa akin. Tiningnan ko ang papel na binigay niya sa akin at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko.

Do they have to wrote me an apology letter? Is it necessary? Hindi naman masyadong big deal sa'kin and they already told Lorraine that it was just a misunderstanding due to their team and yeah, aaminin ko na nadala ako sa emosyon ko kanina pero nang malaman ko ang rason nila, doon ako kumalma.

Nadala lang ako dahil siguro sa mga iniisip ko but I don't have the intention to get mad at them since ako ang nagwo-work sa kanila. They're tired also and I must understand that kasi hindi lang naman ako ang nagtatrabaho kundi pati na rin sila. We're both doing our thing for the sake of our family.

"Are they fine?" I asked.

"Yup, no need to worry. Umupo ka na lang muna doon para maayusan ka na at para mamaya ay ready ka na," sabi niya sa akin habang seryoso ang mukha.

Heto na naman siya. Kung ako pikunin, siya naman ay siniseryoso ang lahat ng bagay. Gustong-gusto mag-joke sa ibang tao pero kapag siya na ang binibiro, wala na. Sineryoso na tapos mahihirapan ka pang ipaliwanag sa kaniya na biro lang naman talaga ang ginawa mo kasi para sa kaniya ay totoo na 'yon.

Ano 'yan? Gusto niya siya lang magbibiro? Patawa rin 'tong Lorraine na 'to eh! 

"Alam mo, Lorraine—"

"Hindi ko pa alam, ano ba 'yon? Sabihin mo na kasi may gagawin pa ako. I'm busy and I need to be serious at my work because I do not want to be replace," I tooked a deep breath and rolled my eyes at her.

"Ang sarap mong sabunutan! Papalitan pa ba kita kung ikaw lang ang gusto kong maging manager ko? Tumigil ka nga sa kakaganiyan mo, Maria Lorraine! Isa pang kakaganiyan mo, sasabunutan talaga kita!" Sabi ko sa kaniya at inabot pabalik ang papel na binigay niya sa akin.

"Anong kakaganiyan? Enlighten me, Miss Maccini. Your manager doesn't understand you," sabi niya na ikina-usok ng ilong ko pero agad ko ring ikinalma ang sarili dahil ayokong ma-stress, baka lalo akong tumanda kaya dapat kalmado lang palagi.

"'Yong ni-request mo sa akin ay naipadala ko na sa bahay niyo. Oh ayan, 'wag ka ng magalit dahil nakipag-date pa ako sa kaniya para lang magpapirma ng album niya dahil sa'yo. I don't like him—"

"Sino bang may sabi na galit ako sa'yo? Hindi ah! I'm just being professional kasi alam mo na, manager ako at kailangan kong mag-seryoso pagdating sa ganito bagay!" Napatalon pa ako sa gulat nang bigla niyang hilahin ang braso ko at yakapin ito.

Look how her mood has changed!

Para akong inatake nang sandali sa puso. Walanghiyang babaeng 'to! Bigla na naman nagbago ang mood niya, real quick! Minsan ay ang sarap niyang batukan dahil sa kaniyang ugali, napaka-kulit at moody. Ako na lang ang nag-a-adjust minsan dahil wala siya sa mood para gawin ang trabaho niya.

Oo! Nagiging manager na rin ako ng sarili ko minsan kaya hindi na nakakapagtaka na may mga araw na ako na ang nakikipag-usap sa mga company sa tuwing tatawagan nila ako kung pwede ba akong maging model sa ganito at ganiyan. Kaloka lang ha! Kinakaltasan ko dapat ang sweldo niya eh.

"Ay sorry! Ganito lang talaga kaming dalawa. 'Wag mo na kaming pansinin," biglang sabi ni Lorraine at lumingon sa tabi ko kaya napalingon na rin ako sa tinitingnan niya.

Oo nga pala at may kasama ako. Nawala siya isip ko saka ang tahimik niya kasi kaya hindi ko na naalala na nandiyan pala siya. Sabi ko kasi 'wag na sumama pero nagpumilit, kaya ayan! Bahala siya ma-bored.

Tinaasan ko siya ng kilay nang tingnan niya ako. "What?" I mouthed.

Ngumiti lang siya sa akin at naglakad palayo. Napangiti naman ako dahil umalis na siya at hindi na ako mangangamba pa sa presensiya niya. Hindi sa bothered ako sa presence niya ah, ayaw ko lang talaga siyang nandito. At isa pa, hindi ko maintindihan kung bakit pa siya sumama dito eh sigurado naman akong mabo-bored siya. 

He doesn't look like into this stuff. He looks more busier than a busy person. An office man to be exact, the one who's always on the paper, signing and reading it, always have a meeting and talks to people too much about business.

Well, I'm not into that kind of stuff as well so basically, we're not in the same boat. Masyadong malayo ang pagkaka-iba namin sa isa't-isa, mula sa estado ng buhay hanggang sa personalidad.

"Hoy ano na? Kanina pa kita tinatawag, aayusan ka na raw," rinig kong sabi ni Lorraine. Nilingon ko siya at saka ngumiti.

"Coming!" 

Medyo napatagal ang pag-aayos sa akin dahil sa problema na inaasikaso rin ng team nila. Ano bang mayroon at mukhang malaki ang problema nila? I just hope na hindi maapektuhan ang trabaho namin ngayon.

"Rain? What's happening? Bakit ang gugulo nila at parang hindi sila mapakali?" Tanong ko sa kaniya nang lapitan niya ako. Tiningnan niya rin ang mga staff na parang hindi magkaundagaga sa ginagawa saka ako sinagot.

"I don't know," She answered. "But I've heard one of the staff, he said that one of the biggest and well known CEO is here," she confusedly added.

"And why is that? Ano naman kung nandito ang CEO na 'yon? Are they bothered and they can't work properly?" Tanong ko pa sa kaniyang habang nakatingin sa repleksyon niya sa salamin nasa harapan ko.

"They work for him at oobserbahan daw sila ngayon, pero hindi nila alam kasi bigla-bigla daw dumating ang lalaking 'yon," sagot niya. Napakunot naman ang noo ko sa sinabi niya. Biglaan? Bakit naman puro biglaan ang nangyayari ngayon? Is it coincidental or intentional?

"Hayaan mo na. Mag-focused ka na lang muna sa gagawin mo ngayon. Ako na ang bahala sa kanila at kakausapin ko na lang," sabi niya pa at umalis na lang bigla.

Tiningnan ko na lang ang sarili sa salamin at nag-retouch na lang. Iniwan din kasi ako ng nagme-make-up sa akin at pinapatawag daw ng kasamahan niya. Ewan ko ba do'n, bahala na sila basta ako ikakalma ko na lang ang sarili ko dito. 

Hindi ko na dapat poproblemahin pa ang problema nila dahil baka mabawasan lang ang ganda ko. Although maganda naman talaga ako kaso, mababawasan ang kagandahan ko kung ma-s-stress ako. My beauty must not fade away, no matter what. 

Is it important? Definitely girl! Kailangan maging maganda tayo, always! Hindi para sa mga lalaki o kahit na sino kundi para sa sarili natin.

"Miss Maccini, we're going to start. Punta na po kayo doon," sabi sa akin ng isang staff. Tumango lang ako at naglakad na palabas. 

Suddenly, everyone's looks like prepared. I mean, parang wala silang inasikaso na problema kanina? Niloloko ba nila ako? Napa-iling na lang ako sa iniisip ako at pumunta na sa doon sa gitna kung saan ako magpo-photoshoot.

The concept is fashion and they let me wear a business suit attire for woman. A red terno pants and suit, white sando inside and a 4 inch heels that made me look tall. My hairstyle is ponytail and a nude make-up look. It just looks simple but this look is defining my hostile face. Kung isa siguro akong business woman, sigurado akong marami ang mai-intimidate sa akin.

"Okay, let's start."

I stand up straight and looked at the camera. I was about to pose but Sarmiento caught my attention.

Napakunot ang noo ko dahil doon. Why is he still here? Akala ko ba umalis na siya? Fvck! And why is he holding a phone and why is it focused on me? Is he taking a picture?

"Miss Maccini? Look at the camera," napabaling ang tingin ko sa photographer nang tawagin niya ako. I was just bothered by what he's doing. Why is he doing that?

"Oh, I'm sorry," sabi ko at sandaling tiningnan si Sarmiento na nasa gilid na malaki ang ngiti na nasa labi niya.

Mamaya ka sa akin!

"Angle your arms and leg and stare at the camera, make your look fierce. Avoid making fist, just keep your finger loose. Okay in 1, 2..." Ginawa ko naman ang sinabi niya. Tumayo ako nang tuwid at hinawakan ang kaliwa kong braso. I angle my face and stared intently at the camera, showing a heartfelt and powerful intensity look. "... 3! Perfect! That's fabulous!" He said and a smile formed on his lips.

I smiled at his reaction. It just means that he liked what I did. Of course, you'll do better when you love your job.

"Next pose!" Tumango lang ako at napatingin sa upuan na pinasok. "So, this is what you gonna do Miss Maccini. The chair is just a props and the subject is more important but the props are also important because it will make you good on the photo. Sit on the floor and lean on the chair."

Naglakad ako palapit sa upuan at umupo sa sahig. I placed my left hand on the chair and I tilted my head closer to my hand. I adjust my body to see the curve of it and looked at the photographer.

"Much better!" Sabi niya na ikinangiti ko. Kumunot pa ang noo ko nang bigla na lang sumulpot sa tabi ng photographer si Sarmiento pero isinantabi ko muna ang pagtataka at nagpokus sa ginagawa ko.

Ano ba kasi ang ginagawa niya? And why is he even here? Nevermind! I'll talk to him later na lang.

Ilang pose pa ang ginawa namin hanggang sa sabihin ng photographer na tapos na kami. Nakita ko si Lorraine na papalapit sa akin habang may hawak na towel at tubig. 

"Thank you, Rain," nakangiting sabi ko sa kaniya at kinuha ang hawak niya. Tumango lang siya sa akin at bumalik sa van para kuhanin ang damit ko.

Pagkatapos kong uminom ay nilapitan ko ang photographer para magpasalamat sa kaniya. "Mr. Sanchez! Thank you so much po and for your hard work and for the crew. I really appreciate it," nakangiting sabi ko sa kaniya. 

"It's our pleasure to have you, Miss Maccini! Magaling ka rin at nagpapasalamat ako dahil hindi kami napagalitan ng aming boss kahit na marami kaming naging problema," nakangiti ring sabi niya na mas lalo kang ikinangiti.

Is the boss still here? Bakit hindi ko man lang nakikita? Baka umalis na pagkatapos ng shoot dahil may aasikasuhin pa. He's a CEO and I know his life is kind of busy.

Napalingon naman ako kay Sarmiento nang maglakad siya palapit sa akin at tinabihan pa ako. Nakita ko ang panlalaki ng mata ni Mr. Sanchez at halos lahat ng nandito ay sa amin na nakatingin.

"Mr. Sarmiento," saad ni Mr. Sanchez at yumuko pa sa harapan niya. 

Nanlaki ang mata ko nang maramdaman ko ang kamay niya sa baywang ko at hinapit ako palapit sa kaniya. 

What the fvck? Ano na namang 'tong ginagawa niya? He always do things that surprised me and the hell I care with that! We doesn't even know each other!

"What are you doing, Sarmiento?" Pabulong na tanong ko sa kaniya at pinandilatan siya ng mata. Nakahawak pa ako sa kamay niya na nasa baywang ko dahil sa gulat.

"I'm doing nothing, wife!" Sagot niya habang nakatitig sa mata ko at napangisi siya nang bumaba ang tingin niya sa labi ko. Napalunok ako sa posisyon naming dalawa. Halos magkadikit na ang katawan namin at ang mukha naming dalawa, kulang na lang ay maghali—

"Fcvk you, Sarmiento!" Mas lalo naman siyang napangisi dahil sa sinabi ko at hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng init dahil sa pagdila niya sa ibabang labi niya.

"Oh not here and not now, wife! There's a scheduled date for that thing," nanlaki ang mata ko sa sinabi niya at tinulak siya ng malakas. Akala ko ay makakawala ako sa hawak niya pero mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa akin at seryosong ibinaling ang tingin kay Mr. Sanchez na nasa harapan pa pala namin.

Nakaramdam naman ako ng hiya dahil doon. Nawala sa isip ko na nasa set pa pala kami dahil sa ginawa ni Sarmiento. Lahat ay nakatingin sa amin at gulat ang nakikitang reaksyon sa kanilang mga mukha. 

Just what the hell! Fvckin' hell!

"You can go back to your work. And since my wife is already done with her shoot, I'm gonna take her home and let her rest," sabi niya na ikinalaki ng mata ko. Napalingon pa ako sa kaniya at nagtaka sa kaniyang sinabi.

Anong already done with my shoot? Hindi pa ako tapos, kingina ng lalaking 'to!

"Don't mind—"

"My wife?" Nabalik ang tingin ko kay Mr. Sanchez dahil sa nagtataka niyang tanong.

"I'm not—"

"Yes! She's my wife."

POTA—