Nabigla si Will. Sabi niya, “Hindi mo siya nakikita hanggang sa mapalayas siya ng bansa.”Emosyonal na sumigaw si Neil, “Bakit!?”“Ayon sa batas, pagkatapos niyang tanungin, ipapadala siya ng mga awtoridad sa border. Kailangan nila siyang panooring umalis. At napakahigpit ng proseso nito kaya hindi mo siya makikita.”Namutla ang mukha ni Neil. Nanahimik siya. Pagkalipas ng isang sandali, nagpakita si Will habang nakatingin sa kanya, “Mr. Harris, madalas na hindi lumalampas ng lumang araw ang pagtatanong sa kanya… Kaya siguro pwede mo siyang musta mula sa malayo sa pintuan ng istayon sa huling araw.”Parang lobong nawalan ng hangin si Neil. Bumalik siya sa sofa. Umalis si Will ng villa. Umupo sina Cordelia at Zephyr sa magkabilang tabi ni Neil. Nang kakausapin sana nila siya, bigla siyang tumayo ulit. Nagulat sila. Tumakbo siya palabas na para bang nabaliw na siya. “Hoy…” Sinigawan siya ni Cordelia mula sa likuran pero hinila siya ni Zephyr. “Hayaan mo siya. Wag mo siy
Pinayuhan ng doktor si Zephyr na umatras. Tiniyak nilang magiging ayos lang si Cordelia at ang anak nila. Naglakad siya nang pabalik-balik sa delivery room. Hindi gusto ni Cordelia na mag-alala siya kaya sinubukan niya ang lahat para kagatin ang labi niya at manatiling tahimik. Umuri siya ahon sa panuto ng mga doktor. Siguro dahil sa epidural o baka dahil nasanay na siya sa sakit at sa ritmo, naisip niyang hindi na ito masyadong masakit ngayon. “Magaling, Mrs. Hamerton…” Tumutulong ang nars. “Ngayon, huminga ka nang malalim at umiri!”“Sige, iri!“Nakikita na namin ang ulo ng bata, Mrs. Hamerton!”Mamamatay na sa kaba si Zephyr. “Magaling, Mrs. Hamerton. Umiri ka lang nang ganyan!“Kapit ka lang. Lalabas na ang bata!”Manhid na ngayon si Cordelia. Pakiramdam niya ay parang mabibiyak ang katawan niya. Wala na siya sa kontrol dahil patuloy na tinutulak ng bata ang sarili nito palabas ng katawan niya at pinipilit siyang gamitin ang lahat ng lakas niya. "Wah––"Biglang um
Natawa si Cordelia sa ngiti na mas pangit pa sa iyak. “Bakit ganyan ang itsura mo!?”“Kasi…” Mahinang nagsabi si Zephyr . “Nasasaktan ako kasi nasasaktan ka.”Ngumiti siya at nagsabing. “Baliw ka.” Hinaplos niya ang pawisan niyang buhok at hinalikan siya sa noo. …Nag-aalala ang matatanda sa labas ng delivery room. Sumasandal si Rowan sa pinto paminsan-minsan para tumingin—kahit na wala namang kahit kaunting siwang dito. Kinakabahan si Xyla. Naranasan na niya ang sakit ng panganganak. Nasasaktan siya na nararanasan ng anak niya ang naranasan niya. Nagdasal siya na handa siyang ibigay ang lahat para lang sa buhay nina Cordelia at ng bata. Kinakabahan rin si Janine. Maliban sa mga tao rito, mayroong nangyayaring video call—nag-aalala ring naghihintay sina Henry, Kate, at Zennie. Sa sandaling iyon, narinig ang isang malakas na iyak. Napatalon ang lahat na para ba silang nakuryente at pinalibutan nila ang delivery room. Hindi nagtagal, dinala ng nars ang malinis na bab
“Tama!” Ngumiti ang nars. “Mr. at Mrs. Hamerton, ganito talaga ang mga bagong silang na bata. Matulis ang ulo nila dahil naipit sila sa birth canal. Babalik din sa normal ang lahat. Tungkol naman sa pagiging… pangit niya? Sa tingin ko ang gwapo niya! Maraming taon na akong nagpapaanak. Bihira akong makakita nang ganito kagandang bata!”Yumuko sina Cordelia at Zephyr para tignan muli ang bata. Mas maganda na siyang tignan ngayon. Nakapikit ang mga mata niya at subo niya ang hinlalaki niya. Mataba siya at kaaya-aya. “Malaki ang noo at bilugan ang baba ng sanggol na'to. Isa siyang maswerteng bata!” Hindi napigilan ni Rowan na ngumiti. “Zen, Cordelia, nakaisip na ba kayo ng pangalan niya?”Natulala sila. Hindi pa nila naisip ang tungkol diyan. Hinawakan ni Xyla ang kamay ng anak niya. “Cordelia, kailangan mong hingiin ang opinyon ng mas nakatatanda sa'yo pagdating sa pagpapangalan ng bata. Ang ibig kong sabihin, kailangan mong tanungin ang lolo ni Zen. Nauunawaan mo?”"Oh…"“An
Hindi pa nagpapasuso si Cordelia dahil kakatapos niya lang manganak. Sumasakit na ang namamaga niyang mga dibdib. Dinala ng doktor si Zuko sa kanya. Unang reaksyon ng isang sanggol na uminom ng gatas. Gagaan ang pakiramdam niya pagkatapos magpasuso. Gayunpaman, pumalpak ito pagkatapos ng ilang beses. Masyadong mahina ang mga bagong silang na sanggol. Iyak nang iyak si Zuko sa gutom at nag-alala rito si Cordelia. “Baka…” Dinilaan ni Zephyr ang labi niya. “Dapat kong tulungan ang anak natin?”“Ano?” Nabigla si Cordelia. Sila-sila lang ang nasa ward. Nilagay niya ang anak nila sa duyan habang umupo siya sa harapan ng asawa niya at hinubaran siya ng pang-itaas. Nagulat si Cordelia. “Anong ginagawa mo?!”“Mahina ang bata, pero malakas ako!”"Zen…"Namula si Cordelia—maski ang tainga niya ay namumula. Gayunpaman, para ba itong isang tunay na solusyon. Hindi nila pwedeng hayaang umiyak ang bata. “Wifey, hindi ko sinusubukang pagsamantalahan ka!” Nagpaliwanag si Zephyr nang
“Hubby!” Gutom pa rin si Cordelia pagkatapos niyang higupun ang sopas at nahihiyang tiningnan si Zephyr. “Gusto ko pa ng pagkain.”Kaagad niyang hinanda ang pagkain niyang pinadala ni Janine. “Hubby, matakaw ba ako…”“Hindi!” Ngumiti si Zephyr. “Masaya lang ako at di ka na naghahanap ng in-flight meals ngayon!”Ngumiti rin siya. Gayunpaman, sinundan ni Janine ang pamantayan ng pagkain pang-ospital nang niluto niya ang pagkain. Matabang ito nang walang kahit na anong pampalasa. Kahit na gutom si Cordelia, wala siyang gana nang tinignan niya ang pagkain. “Anong problema, wifey?”“Ano…” Nagdalawang-isip siya. Si Cordelia ay hindi ang klase ng taong mang-aabala ng iba. Inaalagaan siya ngayon at ito ang kabutihang binigay sa kanya ng biyenan niya. Masyado siyang nahihiyang manghingi ng mga bagay. Matalas ang paningin ni Zephyr at napansin niya kaagad ang isyu. Tinikman niya ang pagkain—walang lasa ang lahat ng pagkain. Pagkatapos ay tinaas niya ang mga mata niya para titig
Malumanay si Zephyr habang bumulong siya sa tainga ni Cordelia. “Hindi ba nangako tayo sa isa't-isa tungkol dito? Kahit na sa aling buhay pa, magkakasama tayo. Hindi tayo maghihiwalay.”Sa sandaling iyon, dumilat si Zuko na nasa kama niya at tumingin sa kanila. Blangko ang mukha niya. Hindi niya alam na naglalambingan ang mga magulang niya sa harapan niya. Umiyak siya para makakuha ng atensyon. Mabilis na tumayo si Zephyr para aluhin siya. Isa na siyang bihasang ama ngayon. Dahil alam niyang kakadede niya lang, hindi dapat iiyak si Zuko dahil sa gutom. Kung kaya't tinignan niya Zephyr ang diaper niya. Kagaya ng inaasahan niya, may naramdaman siyang mainit doon…Tumawa siya. “May regalo ang anak natin. Ang laki!”Tumawa si Cordelia at naghanap sa bag niya. Nakahanap siya ng ilang gawang-kamay na damit para palitan niya ng damit si Zuko. “Si Aurelia ang nagtahi nito.” Napaisip nang malalim si Cordelia. “Hay, kumusta na kaya siya ngayon.”Halos lahat ay nagpunta sa pangangan
Nakakulong si Aurelia sa maliit na kwarto sa cabin kasama ng ilang illegal immigrants at nakabantay ang mga pulis sa labas. Malaki ang barko at mabagal ito sa dagat, pero dinuyan ito ng pagtaas at pagbaba ng alon. Hindi pa nakasakay ng barko si Aurelia kaya sobra siyang nahilo. Nagpahinga siya malapit sa bintana kung saan may siwang na nakabukas. Umihip ang maalat na hangin sa dagat at ginulo ang kanyang mahabang kulay chestnut na buhok. Nasuka si Aurelia at naawang tumingin sa kanya ang mga illegal immigrants. Gayunpaman, hindi man lang nila maprotektahan ang mga sarili nila kaya wala silang magawa maliban sa maawa. Hindi nagtagal ay binuksan ng pulis ang pinto at sinabihan silang lahat na lumabas. Pinigilan ni Aurelia ang pagkahilo niya at bumaba siya ng barko. Nakarating ito sa gitna ng dagat malayo sa Chaiseland, at pupunta ito sa Eropah kapag nagpatuloy ito paharap. Nagmula ang mga illegal immigrant na ito sa Eropah at ngayon ay pababalikin sila sa mga bansa nila. Hind