Natawa si Cordelia sa ngiti na mas pangit pa sa iyak. “Bakit ganyan ang itsura mo!?”“Kasi…” Mahinang nagsabi si Zephyr . “Nasasaktan ako kasi nasasaktan ka.”Ngumiti siya at nagsabing. “Baliw ka.” Hinaplos niya ang pawisan niyang buhok at hinalikan siya sa noo. …Nag-aalala ang matatanda sa labas ng delivery room. Sumasandal si Rowan sa pinto paminsan-minsan para tumingin—kahit na wala namang kahit kaunting siwang dito. Kinakabahan si Xyla. Naranasan na niya ang sakit ng panganganak. Nasasaktan siya na nararanasan ng anak niya ang naranasan niya. Nagdasal siya na handa siyang ibigay ang lahat para lang sa buhay nina Cordelia at ng bata. Kinakabahan rin si Janine. Maliban sa mga tao rito, mayroong nangyayaring video call—nag-aalala ring naghihintay sina Henry, Kate, at Zennie. Sa sandaling iyon, narinig ang isang malakas na iyak. Napatalon ang lahat na para ba silang nakuryente at pinalibutan nila ang delivery room. Hindi nagtagal, dinala ng nars ang malinis na bab
“Tama!” Ngumiti ang nars. “Mr. at Mrs. Hamerton, ganito talaga ang mga bagong silang na bata. Matulis ang ulo nila dahil naipit sila sa birth canal. Babalik din sa normal ang lahat. Tungkol naman sa pagiging… pangit niya? Sa tingin ko ang gwapo niya! Maraming taon na akong nagpapaanak. Bihira akong makakita nang ganito kagandang bata!”Yumuko sina Cordelia at Zephyr para tignan muli ang bata. Mas maganda na siyang tignan ngayon. Nakapikit ang mga mata niya at subo niya ang hinlalaki niya. Mataba siya at kaaya-aya. “Malaki ang noo at bilugan ang baba ng sanggol na'to. Isa siyang maswerteng bata!” Hindi napigilan ni Rowan na ngumiti. “Zen, Cordelia, nakaisip na ba kayo ng pangalan niya?”Natulala sila. Hindi pa nila naisip ang tungkol diyan. Hinawakan ni Xyla ang kamay ng anak niya. “Cordelia, kailangan mong hingiin ang opinyon ng mas nakatatanda sa'yo pagdating sa pagpapangalan ng bata. Ang ibig kong sabihin, kailangan mong tanungin ang lolo ni Zen. Nauunawaan mo?”"Oh…"“An
Hindi pa nagpapasuso si Cordelia dahil kakatapos niya lang manganak. Sumasakit na ang namamaga niyang mga dibdib. Dinala ng doktor si Zuko sa kanya. Unang reaksyon ng isang sanggol na uminom ng gatas. Gagaan ang pakiramdam niya pagkatapos magpasuso. Gayunpaman, pumalpak ito pagkatapos ng ilang beses. Masyadong mahina ang mga bagong silang na sanggol. Iyak nang iyak si Zuko sa gutom at nag-alala rito si Cordelia. “Baka…” Dinilaan ni Zephyr ang labi niya. “Dapat kong tulungan ang anak natin?”“Ano?” Nabigla si Cordelia. Sila-sila lang ang nasa ward. Nilagay niya ang anak nila sa duyan habang umupo siya sa harapan ng asawa niya at hinubaran siya ng pang-itaas. Nagulat si Cordelia. “Anong ginagawa mo?!”“Mahina ang bata, pero malakas ako!”"Zen…"Namula si Cordelia—maski ang tainga niya ay namumula. Gayunpaman, para ba itong isang tunay na solusyon. Hindi nila pwedeng hayaang umiyak ang bata. “Wifey, hindi ko sinusubukang pagsamantalahan ka!” Nagpaliwanag si Zephyr nang
“Hubby!” Gutom pa rin si Cordelia pagkatapos niyang higupun ang sopas at nahihiyang tiningnan si Zephyr. “Gusto ko pa ng pagkain.”Kaagad niyang hinanda ang pagkain niyang pinadala ni Janine. “Hubby, matakaw ba ako…”“Hindi!” Ngumiti si Zephyr. “Masaya lang ako at di ka na naghahanap ng in-flight meals ngayon!”Ngumiti rin siya. Gayunpaman, sinundan ni Janine ang pamantayan ng pagkain pang-ospital nang niluto niya ang pagkain. Matabang ito nang walang kahit na anong pampalasa. Kahit na gutom si Cordelia, wala siyang gana nang tinignan niya ang pagkain. “Anong problema, wifey?”“Ano…” Nagdalawang-isip siya. Si Cordelia ay hindi ang klase ng taong mang-aabala ng iba. Inaalagaan siya ngayon at ito ang kabutihang binigay sa kanya ng biyenan niya. Masyado siyang nahihiyang manghingi ng mga bagay. Matalas ang paningin ni Zephyr at napansin niya kaagad ang isyu. Tinikman niya ang pagkain—walang lasa ang lahat ng pagkain. Pagkatapos ay tinaas niya ang mga mata niya para titig
Malumanay si Zephyr habang bumulong siya sa tainga ni Cordelia. “Hindi ba nangako tayo sa isa't-isa tungkol dito? Kahit na sa aling buhay pa, magkakasama tayo. Hindi tayo maghihiwalay.”Sa sandaling iyon, dumilat si Zuko na nasa kama niya at tumingin sa kanila. Blangko ang mukha niya. Hindi niya alam na naglalambingan ang mga magulang niya sa harapan niya. Umiyak siya para makakuha ng atensyon. Mabilis na tumayo si Zephyr para aluhin siya. Isa na siyang bihasang ama ngayon. Dahil alam niyang kakadede niya lang, hindi dapat iiyak si Zuko dahil sa gutom. Kung kaya't tinignan niya Zephyr ang diaper niya. Kagaya ng inaasahan niya, may naramdaman siyang mainit doon…Tumawa siya. “May regalo ang anak natin. Ang laki!”Tumawa si Cordelia at naghanap sa bag niya. Nakahanap siya ng ilang gawang-kamay na damit para palitan niya ng damit si Zuko. “Si Aurelia ang nagtahi nito.” Napaisip nang malalim si Cordelia. “Hay, kumusta na kaya siya ngayon.”Halos lahat ay nagpunta sa pangangan
Nakakulong si Aurelia sa maliit na kwarto sa cabin kasama ng ilang illegal immigrants at nakabantay ang mga pulis sa labas. Malaki ang barko at mabagal ito sa dagat, pero dinuyan ito ng pagtaas at pagbaba ng alon. Hindi pa nakasakay ng barko si Aurelia kaya sobra siyang nahilo. Nagpahinga siya malapit sa bintana kung saan may siwang na nakabukas. Umihip ang maalat na hangin sa dagat at ginulo ang kanyang mahabang kulay chestnut na buhok. Nasuka si Aurelia at naawang tumingin sa kanya ang mga illegal immigrants. Gayunpaman, hindi man lang nila maprotektahan ang mga sarili nila kaya wala silang magawa maliban sa maawa. Hindi nagtagal ay binuksan ng pulis ang pinto at sinabihan silang lahat na lumabas. Pinigilan ni Aurelia ang pagkahilo niya at bumaba siya ng barko. Nakarating ito sa gitna ng dagat malayo sa Chaiseland, at pupunta ito sa Eropah kapag nagpatuloy ito paharap. Nagmula ang mga illegal immigrant na ito sa Eropah at ngayon ay pababalikin sila sa mga bansa nila. Hind
”Ano?”Nagulat ang pulis at si Aurelia. “Tito, hindi—” “Tumahimik ka!* Sinigawan ni Neil si Aurelia. Nabigla si Aurelia, at nasaktan siya at nakaramdam siya ng kirot sa kanyang puso. “Nasa karagatan tayo, di ba?”“Oo…” Kumunot ang noo ng pulis. “Ganun na nga.”“Ikaw ang responsable sa paghahatid sa taong ito sa labas ng border, tama ba?”“Oo.”“Basta't nasa labas na siya ng Chaiseland, hindi ka na mangingialam kung saan siya pupunta?”Tama ang lahat ng sinabi ni Neil, kaya walang magawa ang pulis kundi tumango. Humakbang paharap si Neil at inakbayan niya ang balikat ni Aurelia. Nang yakapin niya ang maliit na babae, hindi napigilan ni Aurelia ang pamumula ng kanyang mga mata dahil ang braso ni Neil ay nagmistulang isang mainit at ligtas na kanlungan. “Siya ang fiancee ko! Aalis siya kasama ko!”…Umupo si Aurelia sa may tapat ng bintana. Nakikita pa rin niya sa ibaba ang walang katapusang karagatan, at nahihilo pa rin siya. Ang kaibahan lang ay nasa isang bangka s
Nagtaka si Aurelia. “Anong… ibig mong sabihin na anong tingin ko sa’yo?”Bumilis ang tibok ng puso ni Aurelia. Hindi siya nangahas na tumingin sa mga mata ni Neil, ngunit limitado ang espasyo. Dagdag pa sa kasalukuyan niyang posisyon, malapit nang dumikit ang tungki ng ilong ni Neil sa ilong ni Aurelia… Kahit na iwasan niya ito, wala siyang gaanong gagalawan. Nararamdaman niya sa tungki ng kanyang ilong ang mainit na hininga ng lalaki. Unti-unti itong naging bolang apoy na tumupok sa kanyang isipan. Huminga ng malalim si Aurelia at ginawa niya ang lahat ng makakaya niya upang makapag-isip ng tama. Anong iniisip niya? Paano magiging karapatdapat ang isang taong walang status para kay Neil? “Kailangan mo pa bang tanungin ‘yun, Aurelia?” Ngumisi si Neil. “Nakalimutan mo na ba kung ano ang sinabi mo kagabi? “Gusto ko lang malaman kung totoo ang sinabi mo!”Sumikip ang lalamunan ni Aurelia. Tumingala siya pagkaraan ng ilang sandali at tumingin siya sa mga mata ni Neil. Gaya ng i