Nanlaki ang mga mata ni Aurelia sa takot. Tinitigan niya si Neil at kinilabutan siya. Maayos ang pananamit ng lalaki at naglabas siya ng marangal na ere, ngunit matalim ang titig niya at mukhang hindi mabuti ang intensyon niya. Hinawakan ni Neil ang braso niya at di niya napigilang higpitan ang hawak niya. Napasigaw si Aurelia sa sakit. “Mister, bitawan mo ko!”“Hindi mo pa nasasagot ang tanong ko.”“Anong tanong?” Kumurap si Aurelia. “Oh, kung saan nagmula ang jacket na'to? Hah, kasi…”Lumapit siya sa kanya—may bakas ng pang-aakit sa inosente niyang ngiti at mapaglaro ang titig niya. “Bitawan mo ko at sasabihin ko sa'yo!”Hindi napigilan ni Neil na luwagan ang hawak niya sa kanya. Ngumiti sa sumunod na segundo, itinulak siya ni Aurelia at tumakbo sa kanilang direksyon na parang isang tumatakbong kuneho. ‘Pulis! Pulis siguro siya!’Kumabog ang puso ni Aurelia. Bakit siya may kakaibang ekspresyon kung hindi siya pulis? Isa lang itong sirang jacket. Kailangan ba niyang
Naging blangko ang isipan ni Aurelia. Hindi pa siya nakaranas ng ganitong sitwasyon. Nabuhay siya na parang daga sa kanal sa unang 18 taon ng buhay niya. Hindi siya nanakit ng ibang tao sa sarili niyang kagustuhan, pero kinailangan niyang talikuran ang ilang bagay para sa pera at iligtas ang sarili niya—mga bagay kagaya ng kaalaman ng isang regular na tao. Nang nakita niya ang nasaksak na si Fredric, ang unang relasyon ng regular na tao ay ang tumawag ng pulis at dalhin siya sa ospital. Hindi niya iyon magawa. Hindi niya siya kayang iwan para mamatay pero hindi niya gustong mapahamak ang sarili niya dahil dito. Ang pinakamagandang magagawa niya ay ang hilahin si Fredric pauwi para gamutin ang sugat niya at pigilan siyang mamatay sa kalsada dahil sa kawalan ng dugo. Kumabog ang puso ni Aurelia habang nawalan siya ng panimbang. Lumitaw ang isang masamang kaisipan sa utak niya. Kua niyang tumalikod, umalis, at isara ang pinto para hayaan ang lalaking mabuhay nang mag-isa sa loob
Sumugod sina Zephyr at Cordelia sa ospital sa sandaling natanggap nila ang balita. Maraming tao ang nagtipon sa labas ng operation ward. Nakaupo si Trinity sa bench nang may nag-aalalang itsura habang hawak ang lucky charm. Tinapik ni Cordelia ang likod ni Zephyr. Binubulong niya sa kanya na magiging ayos lang ang lahat. Binantayan ng mga bodyguard mula sa Southeast Aciatic ang bawat isang labasan ng palapag nang may seryosong ekspresyon. Hindi lang ang isang buhay na tao, kahit langaw ay mahihirapang makaalis. Nakatayo si Aurelia malapit sa pader habang maingat niyang tinignan ang mga grupo ng tao sa harapan niya. Nanatili malapit sa kanya ang bakal na kahon niya. Mukhang mayaman at makapangyarihan na may matataas na katayuan ang mga taong ito. Kaibigan nila si Fredric… Ano palang gagawin nila sa kanya?Hindi nagtangkang mag-isip si Aurelia. Kinilabutan siya at niyakap niya nang mas mahigpit ang bakal na kahon. Gusto niyang ipadala si Fredric sa ostpial gamit nito, pero muk
Pinigilan ni Aurelia ang paghinga niya. Nanginig ang braso't binti niya at tinitigan niya sandali ang pulis bago biglaang iniwasan ang titig niya. Ang sabi niya mukha siyang pamilyar… Baka madalas siyang magpatrol sa iskwater at binabantayan ang mga nomad. Mahirap makalimutan ang mukha ni Aurelia. Kinagat niya ang labi niya at kinurap ang bilugan niyang mga mata. Madalas siyang punong-puno ng mga ideya, pero ngayon ay wala siyang naisip. Lumakas ang pagkakahawak sa balikat niya habang narinig ang malumanay at malalim na boses ng lalaki. “Pamilyar?” Tumawa si Neil at niyakap siya nang mas mahigpit. “Sinabi ko na sa'yo, artista ako. Pati rin ang fiancee ko. Umarte na kami sa iisang pelikula noon!” Tumaas ang kilay ng pulis sa pagdududa. “Ang ilan sa mga pelikula namin ay isinalin sa Chaisene at pinalabas sa ibang bansa. Hindi kakaiba na inisip niyong pamilyar siya, officer. Palagi siyang nasa telebisyon. Kilala siya ng lahat!”“Talaga…?”Nagdalawang-isip ang pulis at ibin
“Mister…” Nanginginig ang boses ni Aurelia. “Maaari ko bang malaman kung ano ang mga ‘taong kagaya namin’ para sa'yo?”Ang nakakabastos na pag-uugali at namumuhing titig ni Neil ay ibang-iba sa lalaking nagligtas sa kanya sa mga pulis kanina lang. Para bang may matalim na bagay na tumusok sa kulay rosas na bula sa loob niya at pumutok ito. Oo, ang mga “taong kagaya niya” ay hindi siguro nararapat na tignan ng isang kagaya niya. “Ms. Chilton, wag kang magalit,” malumanay na sabi ni Cordelia, “Kaibigan namin si Fredric at nag-aalala kami sa kanya ngayong napahamak siya. Nakakaduda rin ang buong sitwasyon kaya sana masabi mo sa'min ang totoo.”Yumuko si Aurelia para damputin ang bakal na kahon sa lapag at niyakap ito. Ano bang katotohanan ang dapat niyang sabihin? Ilang libong beses na niyang inulit ang katotohanan, pero di sila naniwala sa kanya!“Nagpapanggap ka na namang pipe?” Tinaas ni Neil ang boses niya habang hinablot ang braso niya. Napasigaw si Aurelia sa sakit. Hind
Nanigas si Aurelia. Ang kamay sa harapan niya ay maputi at malambot, hindi kagaya ng maraming pares ng magagaspang na kamay na nakita niya sa basement. Para bang may halo sa paligid ng may-ari ng kamay. Maganda siya at malumanay, pero may determinasyon sa titig niya. Dahil dito ay gusto ng mga taong mapalapit sa kanya. Alam nga lang ni Aurelia na ang mga “taong kagaya niya” ay hindi pwedeng dungisan ang napakalinis na kamay. Tumingin siya sa baba, huminga nang malalim, at tumayo nang mag-isa. Si Cordelia ang nagkusa na hawakan ang kamay niya. Para bang may tumusok sa puso ni Aurelia habang nakatulala siyang tumingin kay Cordelia. Pagkatapos ng ilang sandali, nagtanong siya, “N-Naniniwala ka sa'kin? Gagawin ng mga ‘taong kagaya ko’ ang lahat mula sa panloloko hanggang sa pagnanakaw. Baka umaarte lang ako.”Tumawa si Cordelia at ihinawi ang buhok niya sa likod ng tainga niya. “Hindi mo alam kung paano umarte. Pero meron talaga kaming premyadong aktor dito. Pwede mo siyang tanu
Nilipat si Fredric sa VIP hospital ward at inaalagaan siya ni Trinity nitong mga nagdaang araw. Pambihira ang biyahe niya papuntang Chaiseland ngayon. Pakiramdam niya ay nananaginip pa rin siya. Maganda nga lang ang panaginip. Sa tuwing binubuksan niya ang mga mata niya, nakikita niya si Trinity sa tabi niya. “Hindi mo kailangang magpakapagod,” mahinang sabi ni Fredric. May mga doktor at nurse dito. Masyadong nakakapagod para sa'yong manatili rito araw-araw.”“Bakit? Ayaw mong samahan kita?”Nagdala si Trinity ng mga sariwang strawberry na mukhang malaman at makatas. Nag-abot siya sa harapan ni Fredric, ngunit ngumiti lang siya nang hindi kumikilos. Huminto si Trinity. “Ayaw mo nito?”“Hindi.” Tumingin si Fredric sa kanya at nag-aalangang tumingin palayo kahit isang segundo. “Sa'yo ang matamis na dulo ng strawberry. Akin ang tuktok!”Ngumiti si Trinity nang may naluluhang mga mata. “Trinity…” Nilagay ni Fredric ang kamay niya sa likod ng kamay ni Trinity. “Sinisisi mo pa r
“Sige, walang problema,” pumayag kaagad si Fredric. Napatunganga si Trinity. ‘B-Bakit siya hindi kumikibo kagaya ng inaasahan?’Dapat ang mangyayari ay sasabihin niyang gusto niyang halughugin ang bag niya, tapos pipigilan niya siya nang buong lakas. Pagkatapos, tatayo siya at kukunin ang bag para halukayin ito sa harapan niya tapos matataranta siya at hahablutin niya ito. Habang naghihilahan sila, hihilahin niya siya, tapos… magdidikit ang mga labi nila, at magiging kulay rosas ang buong mundo!Ito ang unang beses sa karera niya bilang direktor na may kumilos nang hindi ayon sa daloy ng kwento!Ngumiti si Fredric. “Nandiyan lang ang bag ko. Dalhin mo to rito para sa'kin.”Namula ang mukha ni Trinity at nanghihina niya siyang tignan bago ipinasa sa kanya ang bag. “Buksan mo, yung pinakaloob na bulsa.”Ginawa ni Trinity ang sinabi sa kanya. Parisukat ang bag ng abogado na may tatlong bulsa sa loob at tatlo pa sa labas na nagdadala ng importanteng case materials. Kinapa niya