Nanigas si Aurelia. Ang kamay sa harapan niya ay maputi at malambot, hindi kagaya ng maraming pares ng magagaspang na kamay na nakita niya sa basement. Para bang may halo sa paligid ng may-ari ng kamay. Maganda siya at malumanay, pero may determinasyon sa titig niya. Dahil dito ay gusto ng mga taong mapalapit sa kanya. Alam nga lang ni Aurelia na ang mga “taong kagaya niya” ay hindi pwedeng dungisan ang napakalinis na kamay. Tumingin siya sa baba, huminga nang malalim, at tumayo nang mag-isa. Si Cordelia ang nagkusa na hawakan ang kamay niya. Para bang may tumusok sa puso ni Aurelia habang nakatulala siyang tumingin kay Cordelia. Pagkatapos ng ilang sandali, nagtanong siya, “N-Naniniwala ka sa'kin? Gagawin ng mga ‘taong kagaya ko’ ang lahat mula sa panloloko hanggang sa pagnanakaw. Baka umaarte lang ako.”Tumawa si Cordelia at ihinawi ang buhok niya sa likod ng tainga niya. “Hindi mo alam kung paano umarte. Pero meron talaga kaming premyadong aktor dito. Pwede mo siyang tanu
Nilipat si Fredric sa VIP hospital ward at inaalagaan siya ni Trinity nitong mga nagdaang araw. Pambihira ang biyahe niya papuntang Chaiseland ngayon. Pakiramdam niya ay nananaginip pa rin siya. Maganda nga lang ang panaginip. Sa tuwing binubuksan niya ang mga mata niya, nakikita niya si Trinity sa tabi niya. “Hindi mo kailangang magpakapagod,” mahinang sabi ni Fredric. May mga doktor at nurse dito. Masyadong nakakapagod para sa'yong manatili rito araw-araw.”“Bakit? Ayaw mong samahan kita?”Nagdala si Trinity ng mga sariwang strawberry na mukhang malaman at makatas. Nag-abot siya sa harapan ni Fredric, ngunit ngumiti lang siya nang hindi kumikilos. Huminto si Trinity. “Ayaw mo nito?”“Hindi.” Tumingin si Fredric sa kanya at nag-aalangang tumingin palayo kahit isang segundo. “Sa'yo ang matamis na dulo ng strawberry. Akin ang tuktok!”Ngumiti si Trinity nang may naluluhang mga mata. “Trinity…” Nilagay ni Fredric ang kamay niya sa likod ng kamay ni Trinity. “Sinisisi mo pa r
“Sige, walang problema,” pumayag kaagad si Fredric. Napatunganga si Trinity. ‘B-Bakit siya hindi kumikibo kagaya ng inaasahan?’Dapat ang mangyayari ay sasabihin niyang gusto niyang halughugin ang bag niya, tapos pipigilan niya siya nang buong lakas. Pagkatapos, tatayo siya at kukunin ang bag para halukayin ito sa harapan niya tapos matataranta siya at hahablutin niya ito. Habang naghihilahan sila, hihilahin niya siya, tapos… magdidikit ang mga labi nila, at magiging kulay rosas ang buong mundo!Ito ang unang beses sa karera niya bilang direktor na may kumilos nang hindi ayon sa daloy ng kwento!Ngumiti si Fredric. “Nandiyan lang ang bag ko. Dalhin mo to rito para sa'kin.”Namula ang mukha ni Trinity at nanghihina niya siyang tignan bago ipinasa sa kanya ang bag. “Buksan mo, yung pinakaloob na bulsa.”Ginawa ni Trinity ang sinabi sa kanya. Parisukat ang bag ng abogado na may tatlong bulsa sa loob at tatlo pa sa labas na nagdadala ng importanteng case materials. Kinapa niya
“Alam kong nagkamali ako noon.” Hinawakan ni Fredric ang kamay niya. “Trinity, may bloopers at retakes ka sa paggawa ng pelikula. Kung hindi maganda ang kondisyon ng artista, marami silang retakes… Pwede mo rin ba akong bigyan ng retake?“Pangako, isang beses lang,” seryosong sabi ni Fredric nang nakangiti. “Magiging one-game na lang to mula ngayon. Ako ang magiging pinakamagaling na male lead mo!”Natulala si Trinity habang tumulo ang isang luha, pero bumalik ang ngiti niya. Hinalikan niya ang noo ni Fredric at pareho silang ngumiti sa isa't-isa, nang may mga matang kumikinang sa ligaya. “Sige,” mahina siyang sumagot. “Ikaw ang nag-iisang male lead sa script ko mula ngayon. Pero kailangan mong makinig sa direktor at hindi mo pwedeng baguhin ang daloy ng storya nang mag-isa, okay?”Ngumiti si Fredric. “Kahit ano pang sabi ni Director Trinity!”…Sa gabi, nakahiga si Cordelia sa tabi ni Zephyr habang inalala niya ang nangyari kamakailan. Dalawang linggo na simula nang nalaman n
Sumugod sina Cordelia at Zephyr sa venue kung saan gaganapin ang bagong launching kahit gabi na. Gaganapin ang event sa susunod na araw, pero nalaman ng mga staff na higit sa sampung haute couture dresses ay may iba-ibang lebel ng sira nang dumaan ito sa regular check ngayong gabi. Hindi masyadong malaki ang mga butas, pero naapektuhan nito ang itsura nito at halos hindi magamit ang mga damit. Kailangan mong tumingin sa mga damit at malalaman mong sinadya itong sirain. Kalmado si Cordelia at maingat niyang tinignan ang bawat isang piraso ng damit bago siya nagtanong, “Hindi ba pinadala ang mga damit na'to tatlong araw bago ang lahat? Hindi ba tinignan nito to nang maayos noon?”“Personal silang pinadala ng head designer ng bawat brand, at bulletproof ang mga sasakyang nagdala ng mga ito. Detalyado itong tinignan ng mga tao namin nang dumating ito at walang kahit na anong problema!”Sumama ang mukha ni Zephyr at nagpadala ng tao para kunin ang surveillance recording. “Cordelia
Nagulat si Trinity at mabilis niyang hinawakan si Cordelia. “Wag kang masyadong masabik. Ingatan mo ang baby mo!”Ngumiti si Cordelia at bumalik sa meeting room para pag-usapan ang pagbabago sa disenyo kasama ang mga designer. Hindi malaki ang pinsala sa mga palda. Baka magdalala ng hindi inaasahang resulta ang ilang pagbabago at ang paghahalo ng kultural na elemento rito. Pumayag ang mga designer at sumigla ang mga mata nila sa pag-iisip kung kailan matatapos ang disenyo. Ang pagiging elegante at misteryoso ng mga kultural na elemento ay mas lalong nagpakinang sa mga dress. “Ang ganda ng draft!” sabi ng isa sa mga designer. “Pero baka mahirap itong maisagawa.”Nanahimik ang meeting room. Tumango sa pagsang-ayon ang mga designer. “Oo, mano-mano naming tinahi ang lahat ng mga dress namin. Ganun din ang parteng to.”“Para magburda ng kultural na elemento rito, maganda ang ideya, pero hindi namin alam kung paano. Aabot ba kami kung matuto kami ngayon?”Kumunot ang noo ni C
“Ang tapang mo ring maglakad sa kalye nang ganito, ha? Alam mo ba para kang masarap na steak sa harapan ng mga taong yun? Baka kahit underwear mo ay kunin nila sa suot mo!”Huminto si Neil at hindi napigilang matawa. “Ganun ba yun kaseryoso?”Seryosong tumingin si Aurelia. “Hindi pa ba sapat ang nangyari kay Fredric para mag-ingat ka?”“Pero gabi nun nang nangyari yun sa kanya—”“Manong.” Pinagpatong ng babae ang braso niya sa harapan niya. “Walang may pake kung umaga o gabi rito kapag gumawa sila ng krimen sa kalyeng to!”“Ano!?” Hindi makapaniwala si Neil. Hindi siya nagulat sa mga krimen, pero ang salitang pinili niyang itawag sa kanya—”manong”! Manong!?Anong tinawag niya kay Fredric? Fredric! Ano? Mukha ba siyang matanda para sa kanya para tawagin niya siyang manong?Dumilim ang tingin ni Neil habang hinigpitan niya ang mga kamao niya. Maingat na inobserbahan ni Aurelia ang ekspresyon niya at napansin niyang para bang hindi siya natutuwa. Totoo ngang kakaiba kung
Nakatayo si Cordelia sa labas ng hotel room habang nag-aalala tungkol sa nangyayari sa loob. Ito ang VIP suite ni Neil at dalawang araw nang nasa loob si Aurelia. Hindi pumasok si Neil sa kwarto nitong dalawang araw at kumikilos lang siya sa sala. Nakasarang maigi ang kwarto—kinulong niya si Aurelia sa loob. Mayroon siyang mga bodyguard na nagbabantay sa pinto at lumalabas kung kailan nila gusto araw-araw. Kapag wala siyang ginagawa, uupo siya sa sofa sa sala at itataas ang mahabang binti niya sa mesa habang iniikot ang isang baso ng wine. Nasa pinto ng kwarto ang mga mata niya habang may matagumpay na ngiti sa mukha niya. Narinig ni Cordelia mula sa bodyguards na dalawang bagay lang ang sinabi ni Neil sa araw na nahuli niya si Aurelia. Ang unang pangungusap ay: “Pumasok ka!”Pagkatapos ay initsa niya ang mga dress at design drafts sa kanya at sinabi ang pangalawang pangungusap: “Wag mong isiping kumain kapag di mo pa tapos burdahan ang mga yan!”Tumawa si Cordelia. Syempre
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala