Sasagot na sana si Cordelia nang tumunog ang kanyang telepono, nagpapahiwatig na nakatanggap siya ng isang text. Nanikip ang dibdib niya.Sinabi sa kanya ng kanyang sixth sense na maaaring si Zennie ito. Ilang minuto lang ang nakalipas, binantaan ni Phil si Zennie, at baka gawin ng dalaga ang sinabi ni Phil base sa kung gaano suya kahina ngayon.Huminga ng malalim si Cordelia at dahan-dahang inabot ang kanyang phone. Hinawakan ni Zephyr ang kanyang balikat, at dumilim ang kanyang tingin. “Ayos lang ‘yun. Titingnan ko lang ‘to.” Pinilit ni Cordelia na panatilihing kalmado ang kanyang sarili. “Baka hindi naman ‘to si Zennie. Baka spam message lang ‘to. O baka…”Sinampal siya ng katotohanan sa sumunod na sandali. [Cordelia, libre ka ba bukas ng hapon? Gusto sana kitang ilibre ng kape. Magkita tayo sa cafe na madalas nating puntahan. Kita na lang tayo bukas!]Sinabi pa nga niya na, [Cordelia, huwag kang magsasama ng ibang tao. Ayaw ko ng may ibang tao sa paligid.]Namutla si Cor
Napahinto sa ere ang kamay ni Cordelia bago niya ito binawi.Alam ni Zennie na medyo nawala siya sa kanyang sarili. Tumunog ang kanyang phone sa dami ng mga message—inuutusan na siya ni Phil na lagyan ng droga ang inumin ni Cordelia.Halos mamuo na ang kanyang mga luha sa kanyang mga mata habang nanlalamig ang kanyang mga paa at kamay. Sobrang sakit ng puso niya kaya halos hindi niya mahawakan ang phone niya."Zennie, anong problema? Hindi ba maganda ang pakiramdam mo?" Hinawakan ni Cordelia ang kamay niya. "Oh, napakalamig mo!""Wala ‘to, ayos lang ako!" Tumanggi si Zennie at natatarantang binawi ang kanyang kamay.Matapos pakalmahin ang kanyang emosyon, huminga siya ng malalim at ngumiti kay Cordelia. "Cordelia, ako bibili ngayon, kaya umorder ka ng kahit anong gusto mo!"“Estudyante ka pa lang. Bakit ko hahayaan na ikaw ang gumastos?" Natawa si Cordelia. "Sapat na ba ang allowance mo ngayong buwan?"Huminto si Zennie at tumango.Si Cordelia namamahala sa buong tahanan ng mga
Tumigil si Cordelia. Tumingala siya at nakita niya si Zennie na nakatitig sa mug na nasa kamay niya ng may namumulang mga mata habang kumukumpas. "Cordelia, huwag mong inumin ‘yan, huwag kang uminom!"“Zennie…”“Cordelia, umalis ka na!”Kumabog ang puso ni Cordelia. Bago pa man siya makaramdam ng awa para kay Zennie o matuwa sa ginawa niya, naramdaman niya ang isang puwersang humihila sa kanya paalis ng kanyang upuan.Hinawakan ni Zennie ang kanyang pulso para tumakbo palabas ng cafe, at sumigaw siya, “Cordelia, alis na! Umalis ka na!”Hindi pa nakilala ni Cordelia ang isang mahinang batang babae na tulad ni Zennie na maaaring sumabog sa lakas na sumakit ang kanyang pulso mula sa kanyang pagkakahawak.“Cordelia, alis na!”Ibinagsak ni Zennie ang kape sa mesa, nabasag ang mug na may kalampag."Zennie, sabay tayong aalis!"“Hindi, Cordelia, kasi—”Bago pa matapos magsalita si Zennie, nag-buzz ang phone niya. Napahagulgol siya at umiyak.Kinuha ni Cordelia ang kanyang telepono
Nagkunwari si Cordelia na umiinom ng mga tabletas, ngunit may napahawak siya sa lupa nang maramdaman niya ang palayok ng bulaklak sa may bintana. Habang nagagambala si Phil, itinapon niya ang dakot ng lupa sa kanyang mga mata.“Ah!” Tinakpan ni Phil ang kanyang mga mata.Sinamantala ni Cordelia ang pagkakataong tumakbo palabas, sabay hila kay Zennie.Ilang hakbang papasok sa bakuran ng cafe, humabol si Phil. Ang kanyang kamay ay papunta sa leeg ni Zennie, ngunit isang bala ang tumama sa kanyang scapula na may malakas na putok na sinamahan ng isang maliwanag na flare.Bumagsak si Phil sa lupa kasabay ng isang kalabog, nakapulupot sa sakit.Hinila ni Cordelia si Zennie para tumakbo nang hindi lumilingon. Nasa labas si Robert para sunduin sila.Bumalik si Zephyr para linisin ang lugar. Nakatayo siya sa harap ni Phil na may blankong mukha habang pinagmamasdan ang pag-agos ng dugo mula sa balikat ng huli.Umusok ang nguso ng baril, kumalat sa hangin ang sunog na amoy ng pulbura.Mal
Ito ang unang pagkakataon ni Seth na tumayo sa operation theater na nanginginig ang mga kamay. Ang isang mahusay na siruhano ay dapat manatiling ganap na nakahawak sa scalpel, ngunit hindi niya ito magagawa ngayon. Kung tutuusin, ang nasa harap niya sa kasalukuyan ay walang lalaki kundi isang halimaw. Gayunpaman, hindi niya ito kayang patayin.Partikular na hiniling ni Zephyr kay Seth na panatilihing buhay si Phil. Mayroon silang hindi maayos na negosyo na dapat asikasuhin.Huminga ng malalim si Seth.Nakita ng nurse na umiwas siya ng tingin at agad na naintindihan ang gagawin. Mahina niyang tanong, “Dr. Stafford, maaari na ba tayong magsimula sa operasyon?"Tumalikod si Seth at sinabi sa mga interning na doktor, “Matagal na kayong nakasuot ng puting coat, ngunit wala pang pagkakataon para sa pagsasanay, at hindi pa kayo opisyal na nakatapak sa operation theater. Bibigyan kita ng pagkakataon ngayon."Nagkatinginan ang mga interning na doktor na may salamin na sorpresa."Ang pasye
Kagaya ito ng bawat pagpapahirap ni Phil kay Zennie.Huminga ng malalim si Seth. Hindi niya inaasahan na, bilang isang doktor, isang araw ay gagawa siya ng isang bagay na gagawin ng isang demonyo.Nanginginig ang kanyang mga kamay—hindi dahil naging halimaw na siya, kundi dahil sa mga hinaing na pinagdaanan ni Zennie.“Dr. Stafford, pwede na natin siyang tahiin."“Sige.” Napatingin si Seth kay Phil, na nasa bingit ng kamatayan.Hindi siya mamamatay. Magiging maayos na siya sa ilang araw na pahinga.Gayunpaman, halos hindi mabura sa buong buhay niya ang pinsalang idinulot niya kay Zennie.Hinawakan ni Seth ang kanyang mga kamao. Dapat talaga niyang patayin ang isang tulad nito gamit ang sarili niyang mga kamay!Kanina pa naghihintay sina Cordelia at Zephyr sa labas ng operation ward at natural na narinig nila ang nakakakilabot na hiyawan kanina.Diretso ang mukha ni Zephyr habang nakaupo na parang estatwa. Marahang sumandal si Cordelia sa kanyang balikat at inilagay ang kamay s
"Pero Mrs. Hamerton..." Robert bined his lips. "Kailangang maging saksi si Ms. Zennie. Ito ang hiling ng mga pulis."“Ayos lang.” Determinado ang tingin ni Seth. "Sasamahan ko siya kapag pumunta siya sa korte."Nakangiting nagpalitan ng tingin sina Cordelia at Zephyr nang marinig iyon.Umubo si Seth at bahagyang namula.“Uh… Medyo pagod lang ako. Babalik ako para magpahinga.""Oo naman, magpahinga ka na!" Tumawa si Cordelia. "Hinihintay ka pa rin ni Zennie na pumunta sa korte kasama siya!"Ngumiti si Seth sa kanila at tumalikod na para umalis.Makalipas ang ilang araw, inilipat si Phil sa regular ward. Naka-benda siya, at ang dating maputla niyang mukha ay lalong humina. Parang nabawasan nang husto ang matalim na gilid ng kanyang mga mata, ngunit para siyang nabuhay na surot sa sandaling makita niya si Zephyr habang pinipigilan ang kanyang leeg at tinitigan siya ng masama.Kaso lang, ang isang insekto ay mananatiling isang bug lamang.Malamig ang tingin ni Zephyr na walang eks
"Ito ang tagubilin ni Dr. Stafford.""Oh." Tumango ang nurse at umalis na dala ang tray.May mga nars na pumasok pagkatapos nito, ang ilan ay upang suriin ang drip, ang ilan upang itala ang kalagayan ni Phil, ngunit lahat sila ay pinalayas nang walang exception.Si Zephyr at Phil lang ang nasa kwarto. Lumipas ang oras, at nanatili siyang kalmado, determinadong patagalin ito kasama si Phil.Samantala, hindi pinahintulutan ng sugat ni Phil na hintayin ito. Masakit at makati ang sugat. Ang dressing ay dumikit sa dugo na tumulo, at anumang banayad na paggalaw ay napakasakit.Pinagpapawisan siya sa sakit na maging ang mukha ay namilipit. Gusto niyang mamatay ngunit hindi niya magawa, ngunit hindi siya makabangon kahit na gusto niya.“Zephyr Hamerton!” Natalo din siya sa huli. "Ano bang gusto mo!?""Sinabi ko na sa'yo pagdating ko." Malamig siyang tinignan ni Zephyr. "Gusto ko ang katotohanan!""Ang katotohanan? Hah... Ano ang mangyayari kapag nalaman ng isang walang konsensya na tul
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala