Nagbuntong hininga si Janine at tumingin siya ng tahimik sa painting.May dalawang alitaptap na may dalawang pares ng pakpak dito, ito ay sumisimbolo kela Xyla at Rowan. Ang gubat sa background ay ang lugar kung saan madalas silang nag-date.Hindi maganda na makita ito ni Xyla at maalala niya ang malungkot na nakaraan.Ito ang rason kung bakit hindi plano ni Janine na bilhin ang painting. Gusto niyang itaas ang bidding price para mag donate ng mas maraming pera sa charity. Ito ang pinakamagandang bagay na pwedeng gawin ng painting na ito.“Wag na, Cordelia…” Pinilit niyang ngumiti. “Sa totoo lang… Sa totoo lang, inimbita ko ang nanay mo, at ayaw niyang pumunta.”“Ah.” Tumango ng tulala si Cordelia at ibinaba niya ang phone niya.“Gawa niya ito noong bata pa siya. Hindi niya ito gusto. Ah, oo nga pala, wag mo itong banggitin sa kanya pag uwi mo, baka masyado siyang maraming isipin tungkol sa nakaraan niya.”Mabilis na tumango si Cordelia. “Mm, naiintindihan ko po!”Kahit na hind
Mabait na binati ng mga nurse si Josiah. “Mr. Bayer, nandito po ulit kayo!”Ngumiti si Josiah sa kanila at dumiretso siya sa hospital ward.Ang mga nurse ay may puso sa kanilang mga mata habang nagtipon sila para mag usap ng nakangiti.“Ang gwapo ni Mr. Bayer! Hindi na siya masama kumpara sa mga gwapong lalaki!”“Hindi ba? Hindi lang siya gwapo, tapat pa siya. Araw-araw siyang nandito habang nasa hospital si Kelly… Hay, sayang lang at hindi siya nakikilala ni Kelly.”“Kawawa din si Ms. Kelly. Naaksidente siya, at wala man lang pakialam ang tatay niya… Maswerte siya at araw-araw siyang sinasamahan ni Mr. Bayer.”Binuksan ni Josiah ang pinto at nakita niya na nakatulala si Kelly habang nasa kama. Pinilit niyang ngumiti at lumapit siya kay Kelly.“Mabuti na ba ang pakiramdam mo ngayon?” Gusto niyang himasin sa ulo si Kelly, ngunit umiwas ito at tumitig ito sa kanya habang lumayo ito sa isang tabi.Malungkot si Josiah. Matagal na, at hindi pa rin pamilyar si Kelly sa kanya. Pinilit
“Ikaw…” Pinag isipan ito ni Rowan at tinanong niya ng mahina, “May naaalala ka ba?”Nabigla si Kelly.“Walang bagay na hindi mo pwedeng sabihin sa akin.” Ngumiti si Rowan na para bang alam niya na ang lahat. “Sa totoo lang, mula sa unang araw na ginamot kita, alam ko na may tinatago ka mula sa lahat.”“Hindi sa may naalala ka. Wala kang nakalimutan na kahit ano.”Umupo sa kama si Kelly habang yakap niya ang mga tuhod niya.Makalipas ang ilang sandali ng katahimikan noong bibigyan na siya ni Rowan ng injection, hinawakan niya ang braso ni Rowan at tumingin siya ng may nagmamakaawang ekspresyon sa kanyang maputlang mukha.“Uncle Irwin, isang mabuting tao po kayo…” Kahit ang boses ni Kelly ay mahina. “Pakiusap, wag niyo pong sabihin sa iba!”Automatic na sinuri ni Rowan ang paligid ng hospital ward ng may seryosong tingin. Nang makumpirma na walang ibang tao, tumalikod siya ng mabilis at sinara niya ang pinto.“Ang ilang mga doctor at nurse sa paligid ko ay mga tauhan ni Nely,” An
Kumunot ang noo ni Rowan. Tumingin sa mga mata ng babae. May sakit ang babaeng ito, ngunit ang mga mata nito ay puno ng buhay. Ito ay nagsabi sa kanya na si Kelly ay may sagot na bago pa niya ito tanugnuin.Gusto ni Kelly na makuha ni Mandy ang katarungan para sa sarili nito.“Pinag isipan mo na ito?” Ang tanong ni Rowan. “Kapag lumabas ang mga ito, mabubunyag sa mundo ang mga masasamang bagay sa pamilya Tanner. Madadamay ka rin.”“Hindi ako natatakot.” Umiling si Kelly ng nakangiti. “Malapit na akong mamatay. Ano pa ba ang dapat kong katakutan?”“Pero hindi pwedeng umupo lang ako habang pinapanood sila na pagsamantalahan ang nanay ko!”“Sino ang nagsasabi na mamatay ka na? Nagdududa ka ba sa kakayahan ko?” Ngumiti si Rowan. “Hindi ka ba natatakot na maging malungkot ang crush mo kapag sinabi mo ito?”Nabigla si Kelly bago namula ang maputlang mga pisngi niya.“Mabuti si Josiah. Hindi tulad ng tatay mo, mas nag aalala pa siya sayo!” Kinuha ni Rowan ang injection at tinusok niya
Nakipag toast ng baso si Joe sa kanila.Bumukas ang pinto sa sandaling yun, at biglang tumahimik ang venue. Ang chandelier sa kisame ng hall ang tanging tumutunog ng mahina.Nakangiti si Cordelia habang lumapit siya patungo kay Joe at Nelly.Agad na nagbago ang ekspresyon ni Nelly. Sisigaw na sana siya, ngunit pinigilan siya ni Joe.“Ang katayuan niya ngayon ay hindi tulad ng dati. Magkikita pa rin tayo sa darating na panahon. Tiisin mo lang!”Huminga ng malalim si Nelly at tumingin siya ng malamig kay Cordelia.“Bakit hindi niyo sinabi sa akin na may masayang okasyon ngayong araw?” Ngumiti ng simple si Cordelia. “Ms. Tanner, may sama ng loob ka pa rin ba sa akin?”“Nakakatawa, Ms. Jenner. Nangyayari lang ito kapag malapit ang dalawang tao sa isa’t isa. Hindi pa naman tayo magkaibigan!”“Ah… mga taong malapit sa isa’t isa?” Ngumiti si Cordelia. “Nagkataon nga naman. Dinala ko ang bestfriend mo ngayon dito. Mas mabuti kung ayusin niyong dalawa ang sama ng loob niyo sa harap ng l
“So, naaalala mo pa rin ako, Ms. Tanner!” Suminghal si Mona.Nabigla si Nelly. Ang tingin ni Mona kay Nelly ay parang hindi siya nakatingin sa bestfriend niya.“Bakit… Bakit ka nandito?” Lumapit si Nelly para pagalitan siya ng mahina. “Gusto mo akong ipahiya ng tulad nila? Kalimutan mo na, sisikat ka ba kung hindi dahil sa akin?”“Oo.” Nanginginig ang boses ni Mona. “Nelly Tanner, hindi ako mapupunta sa ganitong sitwasyon kung hindi dahil sayo!”Tinanggal niya ang scarf sa mukha niya habang nagsasalita. Nagulat si Nelly sa malalim na mga peklat sa mukha ni Mona.“Ito ang binigay mo sa akin!”“Sinungaling!” Napaatras si Nelly. “Wala akong inutusan para sirain ang mukha mo!”“Hah, hindi ikaw, pero nangyari ang lahat ng ito dahil sayo!”Sumimangot si Mona. Tila nabigla siya nang makita niya ang mga sugat sa mukha ni Mona.“Nandito ako para ibunyag si Ms. Nelly Tanner!”“Siya ang nag utos sa akin na akitin at painumin ng gamot si Mr. Thompson. Siya rin ang nag utos sa press na gu
Tumingin ng nanunuya si Zephyr kay Nelly at lumayo siya dito.Kumapit si Cordelia sa braso ni Zephyr at tumingin siya ng malamig kay Nelly.Gusto pa rin ni Nelly na kumapit kay Zephyr, ngunit lumapit ang bodyguard at tinulak siya nito sa sahig.Muling bumukas ang mga pinto. Ngayon naman, pumasok si mandy, tulak-tulak si Kelly sa wheelchair. Maputla si Kelly habang nakaupo sa wheelchair, ngunit ang determinasyon sa mga mata niya ay tumakot kay Nelly.“Mandy, Kelly…” Pinagpawisan si Joe habang may kabadong ekspresyon sa mukha niya. “Bakit kayo nandito?”Nangutya si Mandy, “Manonood lang ba ako habang ipapasa mo ang family business sa malupit at walang awa na p*tang ito?”“Mandy!”Gustong pagalitan ni Joe si Mandy, ngunit hinagis nito ang isang dokumento sa kanya.“Joe Tanner, nakalimutan mo na siguro ang prenup, huh?”“Ano?” Namutla si Joe habang binasa niya ang prenup ng may malaking mga mata.Sa sandaling ito, doon niya lang naalala ang pamilya ni Mandy, ang mga Chris, ay sin
Pinulot ni Joe ang mga papel mula sa sahig habang nanginginig ang mga kamay at binasa niya ang bawat papel.Mahigpit ang hawak ni Mandy sa wheelchair sa punto na namutla ang mga kamao niya. Nakita niya ang nanginginig na balikat ng anak niya at hinimas niya ito.Ang mga papel na hinagis ni Kelly ay maraming mga photocopy, kaya halos lahat ng nandoon ay nakakuha ng papel. Habang binasa nila ang DNA test report at injury assessment report, tumingin sila ng masama kela Nelly at Joe.“Mga mapagkunwari!”“Walang hiya!”Ang lahat ay pinabagsak ang lalaking nasa ibaba na—nakatayo sina Nelly at Joe sa lugar na para bang nakatali sila sa poste.“Dad, hindi niyo siguro alam na ipaapi ako ni Nelly nitong mga nakaraang taon, huh?” Ang nanginginig na tanong ni Kelly, “Hah, o alam niyo ba ito at tahimik niyo siyang binigyan ng permiso para gawin ito?”“Hindi, hindi!” Nataranta si Joe. “Kelly, anak din kita. Kahit na may sakit ka, hindi ko kailanman naisip na sumuko sayo, okay?”“Wag mong haw