"Kelly lang ba ang pangalan mo?" Pinalobo ni Josiah ang kanyang mga pisngi at sumimangot siya, mukhang naiinis siya. "Anong apelyido mo?" Yumuko si Kelly at nanatiling tahimik. Tumawa si Josiah. Sinong may pakialam kung ano ang apelyido niya? Ang pangalan ay isa lamang salita upang kilalanin ang isang tao."Sige, sasamahan kitang maglakad!" Ang sabi ni Josiah at aalis na sana siya sa silid. "Uy, ano…"Hinila siya pabalik ni Kelly bago siya makalayo. Huminto si Josiah at tumingin sa baba… Wala pa rin siyang suot na pantalon! Agad siyang namula at natatarantang tumingin sa babae, pilit ang kanyang ngiti na para bang nangingiwi siya.Naaliw si Kelly dito, at sa wakas ay nagkaroon ng kaunting kulay sa kanyang maputlang mukha.Si Josiah ay tumakbo pabalik sa loob ng dressing room na galit na galit at nagsuot ng pantalon bago niya isama si Kelly sa paglalakad.Ang gabi ng taglagas ay maganda. Ang balkonahe ay nasa araw sa buong araw, kaya mayroon pa ring mainit na pabango ng s
Biglang naramdaman ni Josiah ang pagtibok ng kanyang puso. Hindi na niya ito makontrol.Parang may magic si Kelly. Ang kanyang mga mata ay parang isang mahiwagang mundo na tumukso sa kanya upang galugarin.Napatingin siya sa kanya sa isang daze at naramdaman ang kanilang paligid na biglang natahimik. Parang lahat ng ilaw sa mundo ay nakatuon sa kanya.Umihip ang malamig na simoy ng hangin, na nag udyok sa mga ubo ng dalaga. Inalis nito si Josias sa kanyang daze, at tinanggal niya ang kanyang jacket para i drape ito sa kanya.“Ayos lang ako…”“Isuot mo ‘to!” Hinila ito ni Josiah sa paligid niya. "Hindi ba mahina ang katawan mo? Hindi ka nilalamig!"Dinilaan ni Kelly ang labi at tahimik na tumingin sa kanya.May mga ingay mula sa auction, at ang mga tao ay naglalakad na patungo sa pintuan."Mukhang tapos na," sabi ni Josiah. “Uh... Papauwiin na kita. Saan ka nakatira?"Umiling si Kelly. Parang panaginip lang lahat ng nangyari. Ngayong oras na para gumising, dapat na siyang bumal
Namula si Cordelia at nagpumiglas paalis sa pagkakahawak ni Zephyr para tumakbo papasok sa kwarto habang nadidistract siya.Huminga ng malamig si Robert, ngunit huli na ang lahat para tumakbo.Napakadilim ng glower ni Zephyr na maaaring tumulo ang tinta.Mabilis siyang naglakad patungo sa pinto at hinila ang metal bolt na may kalampag. Parang yelo ang kanyang mga mata nang bigyan ng death glare si Robert.Kumibot ang mga sulok ng labi ni Robert habang naka-plaster sa isang ngiti, halos lumundag ang kanyang puso sa kanyang lalamunan.“Ano ito?” Malamig na dumura si Zephyr.Tuluyan na ngang nakalimutan ni Robert ang gusto niyang sabihin at tulala siyang tinitigan ang lalaki.Ang ilang segundo ng katahimikan ay naramdaman na kasing haba ng mga siglo.Narinig ni Cordelia ang nakakabinging ungol ng isang tao mula sa kinaroroonan niya sa silid. “Robert Davis…”Namimitas ng gulay si Helen at nagmamadaling lumabas ng kusina, nabigla sa ingay."Anong nangyari kay Mr. Zephyr?"Umupo s
"Masusunod, sir." Tumango si Robert.Kaya lang, low-profile at misteryoso si Rowan. Hindi niya kailanman nagustuhan ang paggawa sa publiko. Kaka-attend pa lang niya pero hindi naupo sa auction, kaya't hindi marami ang nakakita sa kanya."Baka mababantayan siya kung hihilingin nating magkita tayo." Naisip na ito ni Zephyr."Kung gayon... sa ilalim ng pangalan ni Mr. Matthew?""Hindi na kailangan." Napangisi si Zephyr. "Sabihin mo gusto siyang makilala ni lolo!"Natigilan si Robert bago sumagot, "Mm, ito ay isang ideya din. Kung tutuusin, mahalaga ang reputasyon ni Elder Mr. Hamerton. Hindi pwedeng basta-basta lang si Rowan."Napangiti si Zephyr bago tumigas ang ekspresyon niya sa sumunod na segundo. Napayuko siya at napabuntong-hininga sa sakit—parang may tumatama sa mga tuhod niya."Sir, ayos ka lang ba!?" Medyo nataranta si Robert.Agad siyang tinitigan ni Zephyr para patahimikin dahil nasa kusina pa si Cordelia.“Ayos lang ako.” Ginalaw niya ang kanyang mga binti. "Hindi na
“Oo.” Malungkot ang ekspresyon ni Zephyr na may bahagyang pagkunot ng noo. "Hindi ko sinabi kay Cordelia ang tungkol dito, kaya sana huwag mo itong sabihin sa iba..."“Ano ‘yun?”"Ang sugat ko sa binti... Nagsisimula itong sumakit kamakailan."Naalarma si Seth at gusto siyang dalhin sa tamang checkup."Iyon ay hindi kailangan." Tinapik ni Zephyr ang balikat niya. "Ito ay isang lumang pinsala lamang. Hindi ito bumalik sa nakaraan, ngunit kamakailan lamang, ang sakit ay medyo masama kapag bumaba ang temperatura.“Naalala ko na binigyan mo ako ng isang uri ng gamot noon. Kalahati nito ay dapat kainin, at kalahati nito ay ipapahid. Ito ay napaka-epektibo… Nandito ako ngayon upang makakuha ng higit pa niyan mula sa iyo."Si Seth ay mukhang problemado at nauutal ng ilang sandali nang walang anumang kahulugan.“Anong problema?”Natulala si Zephyr. Ganoon ba kahirap para sa isang doktor na magreseta ng gamot?Tumingin sa kanya si Seth, dinilaan ang kanyang mga labi, at sa wakas ay sin
”Napakasama mong tao!”Pulang-pula sa galit si Rowan.Ngumisi sa kanya si Matthew na may masamang tingin at masamang intensyon.Si Rowan ay walang kaalam-alam tungkol sa pag-crash ng pribadong jet ni Zephyr. Nakilala niya si Matthew sa ilang mga kaganapan noon, at sila, sa karamihan, ay maaaring ituring na mga kakilala.Ang Irwins sa Southeast Aciatic ay nagpatakbo ng isang komersyal na paliparan maliban sa paggawa ng mga gamot. Ang ilang malalaking air terminal sa rehiyon ay nasa ilalim din ng kanilang awtoridad.Iyon ay kung paano nagkaroon ng ideya si Matthew. Kahit papaano ay nagdala siya ng technician sa airport nang hindi nalalaman ni Rowan at pinag-isipan ang eroplano ni Zephyr... Pagkatapos ay gumawa siya ng insurance policy na may malaking halagang insured at sinabi kay Rowan na siya ang benepisyaryo ng daan-daang milyong dolyar.Kahit kailan sa panaginip ni Rowan ay hindi niya maiisip na siya ay ma-frame para sa kasuklam-suklam at kasuklam-suklam na lawak na ito!"Mr.
Kumunot ang noo ni Cordelia at napatingin sa pinanggalingan ng boses.Sinalubong siya ng paningin ng isang babae na nakasuot ng matingkad na make-up at malalaking salaming pang-araw na nakatakip sa kalahati ng kanyang mukha ng mga dramatikong hikaw at kuwintas habang siya ay nagsa-sashay."Hindi ba sinabi na mayroon akong isang propesyonal na koponan?" Hinubad niya ang kanyang salaming pang-araw at tinignan si Cordelia ng may galit. “Saan?”Nagpalitan ng tingin sina Mr. Smith at Cordelia, bahagyang tumango.Nakangiting inilahad ni Cordelia ang kanyang kamay. "MS. Mona Adams, tama ba? ako ay—”Mukha namang mayabang si Mona at hindi nakipagkamay.Ang kamay ni Cordelia ay lumipad sa ere saglit bago niya ito tahimik na binawi.Lumapit si Mr. Smith para sabihing, “Ms. Adams, ito ang senior assistant ng Imperial Media, si Cordelia Jenner. Siya ang namamahala sa pamamahala ng artist. Makipag-usap sa kanya kung mayroon kang anumang mga isyu.""Oh, Cordelia Jenner!" Nakangiting tanong n
Nagsalin lang si Cordelia ng isang basong tubig at uminom, kaya muntik na niya itong maidura.Binaba niya ang tawag at lumabas ng kwarto.Tila naiinip si Mona sa labas at pinandilatan siya ng masama."Ano ito? Tinatawag mo itong propesyonal?" sigaw niya. “Imperial Media’s a capable company in showbiz. Paanong may ganitong ahente!? Nasaan ang kagandahang-loob nang dumating ang artista at iniwan lang sa gilid!?"Hindi ito kinaya ni Mr. Smith. "MS. Adams, naging magalang ka ba noon?"Tumingin nang masama sa kanya si Mona."Ms. Si Cordelia ay ang senior assistant ni Madam Baker. Siya ang nangangasiwa sa lahat ng aktibidad, iskedyul, pagsasanay, at iba pa ng mga artista. Maging si Neil Harris ay kailangang sumunod sa kanyang kaayusan!"O sa tingin mo ba ay mas mataas ang katayuan mo kumpara kay Mr. Harris?"Mabigat ang mga sinabi ni Mr. Smith. Napaatras si Mona sa galit.Ngumiti si Cordelia at kinuha ang isang folder sa desk. Naglalaman ito ng mga iskedyul ng ilang mga artista sa k
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala