Pinaharap ni Cormac si Amelia sa kanya, pero nang makita niya ang mukha nitong punong-puno ng luha, saglit siyang natigilan.Hindi na napigilan ni Amelia ang sarili at napasigaw, "Bitawan mo ako! Kailangan nang operahan si Mama! Pakawalan mo ako!"Naningkit ang mga mata ni Cormac, pero hindi niya binitiwan si Amelia. Sa halip, mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at mariing sinabi, "Amelia, kalma ka! Paano ka pupunta sa ospital mag-isa? Tatawagan ko si Pablo para maayos na agad ang lahat!""’Di na kailangan—" Instintibong tumanggi si Amelia, pero hindi pa siya tapos magsalita nang makita niya ang matinding galit sa mga mata ni Cormac."Amelia! Hanggang kailan mo ipipilit ang pagiging matigas ang ulo mo? Gusto mo bang gumaling ang mama mo o hindi?" galit na tanong ni Cormac. Pero nang makita niyang sobrang namumutla si Amelia, lumambot nang bahagya ang tono niya. "Tandaan mo, asawa mo ako. Sa ganitong oras, hayaan mong umasa ka sa akin”Parang biglang tumigil ang mundo ni Amelia haban
Pinaharap ni Cormac si Amelia sa kanya, pero nang makita niya ang mukha nitong punong-puno ng luha, saglit siyang natigilan.Hindi na napigilan ni Amelia ang sarili at napasigaw, "Bitawan mo ako! Kailangan nang operahan si Mama! Pakawalan mo ako!"Naningkit ang mga mata ni Cormac, pero hindi niya binitiwan si Amelia. Sa halip, mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at mariing sinabi, "Amelia, kalma ka! Paano ka pupunta sa ospital mag-isa? Tatawagan ko si Pablo para maayos na agad ang lahat!""’Di na kailangan—" Instintibong tumanggi si Amelia, pero hindi pa siya tapos magsalita nang makita niya ang matinding galit sa mga mata ni Cormac."Amelia! Hanggang kailan mo ipipilit ang pagiging matigas ang ulo mo? Gusto mo bang gumaling ang mama mo o hindi?" galit na tanong ni Cormac. Pero nang makita niyang sobrang namumutla si Amelia, lumambot nang bahagya ang tono niya. "Tandaan mo, asawa mo ako. Sa ganitong oras, hayaan mong umasa ka sa akin”Parang biglang tumigil ang mundo ni Amelia haban
"Iyon ay, kung kailangan mo ako balang araw, sasabihin mo ba talaga sa akin?" Tinitigan ni Cormac ang umiwas na tingin ng maliit na babaeng nasa harapan niya. May bahagyang inis na dumaan sa kanyang mga mata bago niya hinawakan ang kanyang baba at iniangat ito upang mapaharap siya rito. "Amelia, gusto kong maging totoo ka sa akin. Ituring mo akong asawa mo."Napatingin si Amelia sa malalim na itim na mata ni Cormac at sandaling nawala sa sarili."Hmm." Maya-maya, ibinaba niya ang kanyang tingin. "Pangako, kung kailangan ko ng tulong balang araw, ikaw ang una kong sasabihan."Sa wakas, isang maliit na ngiti ang sumilay sa labi ni Cormac. "Good."Binitiwan niya ang kanyang baba at tumalikod para umalis. Ngunit bago siya tuluyang makalabas, biglang tinawag siya ni Amelia."Cormac!"Bahagyang tumigil ito at lumingon. Nakita niya ang mukha ni Amelia na may bahagyang pamumula, halatang hindi sanay sa sasabihin."Salamat... sa lahat ng ginawa mo."Isang simpleng pasasalamat, ngunit hindi niy
Namuti nang bahagya ang mukha ni Amelia. "Mom, imposible ‘yan. May marriage certificate na kami.""At ano naman kung may marriage certificate?" Matalas ang boses ni Alena. "Baka naman kailangan lang niya ng asawa sa papel." Kahit dalawang taon siyang walang malay, malinaw pa rin ang pag-iisip niya. "Sabihin mo sa’kin, sa estado niya sa buhay, bakit siya mai-in love sa isang ordinaryong babae na tulad mo?"Hindi agad nakasagot si Amelia.Sa totoo lang, tama ang sinabi ni Alena. Alam niyang ang pagpapakasal nila ni Cormac ay hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil may kailangan lang sila sa isa't isa. Pero ang hindi alam ni Alena, alam na ito ni Amelia mula pa noong una. Wala silang karapatang husgahan ang isa’t isa dahil pareho silang may dahilan sa kasal na iyon."Mom," umiwas siya sa usapan at mahinang sinabi, "Mabait naman sa’kin si Cormac..."Totoo naman ang sinabi niya. Kahit hindi pa sila lubos na magkakilala, lagi siyang nandiyan si Cormac tuwing kailangan niya ng tulong—katulad n
Naalala bigla ni Amelia na nagmamadali siyang umalis kahapon ng tanghali. Ang dalawang mangkok ng fried rice na niluto niya para sana sa lunch ay nakalimutan niyang kainin at naiwan lang sa bahay.Kung iisipin, pag-uwi ni Cormac kagabi, kinain nito ang isa at inilagay ang natira sa refrigerator.Lalo siyang nakaramdam ng hiya. Tumayo siya sa dulo ng mga paa niya, pilit inaabot ang fried rice sa kamay ni Cormac. "Wala namang tao sa bahay kahapon, pero ngayon nandito na ako. Hayaan mo na akong magluto ng bago."Nakita ni Cormac ang pagpupumilit ni Amelia habang pilit inaabot ang pagkain. Bahagyang pinatulis niya ang labi niya, pero hindi pa rin ibinaba ang kamay. Sa halip, yumuko siya nang bahagya, eksaktong tapat sa mukha ni Amelia na patuloy na nagpupumilit umabot.Dahil sa biglaang paglapit ni Cormac, nagulat si Amelia. Nawalan siya ng balanse at muntik nang matumba. Buti na lang, mabilis ang kilos ni Cormac. Agad nitong hinawakan ang manipis niyang baywang at itinayo siya nang maayo
"Uy, nandito ka na?" Saka lang napansin ni Amelia si Cormac at agad na lumapit. "Hugasan mo na agad 'yung kamay mo at kumain ka na. Maraming pagkain, kaya kain ka lang nang kain. Kung hindi natin maubos, gagawa na lang ako ng baon mo para sa opisina.""Hindi na, huwag na." Umupo si Cormac. "Kumain na ako."Hindi sang-ayon si Amelia. Kahit apat na tao siguro, hindi nila mauubos ang dami ng nilutong pagkain, paano pa silang dalawa lang?Pero nagkamali siya. Hindi niya inaasahan na ganun pala kalakas kumain si Cormac. Nilantakan nito lahat ng niluto niyang pagkain.Nakatulala si Amelia. Sa dami na ng beses nilang sabay kumain, ngayon lang niya napansin na malakas palang kumain si Cormac.Kinabukasan, Linggo, naging abala ulit si Amelia sa pagluluto para kay Cormac. Hindi niya namalayan na mabilis na lumipas ang weekend.Lunes ng umaga, pumunta na sa trabaho si Amelia.Dati, gustong-gusto ni Amelia ang pumunta sa trabaho. Pero simula nang maging editor-in-chief si Jerome, parang naging na
Hindi inasahan ni Alena na magiging ganoon kalakas ang reaksyon ni Jerome, kaya't nagulat siya, ngunit sinabi pa rin niya, "Oo, ako rin nagulat nang marinig ko ito. Eh, Jerome, anong ginagawa mo?"Wala nang balak pang makinig si Jerome kay Alena, kaya't mabilis siyang umalis sa kwarto at nagmaneho pabalik sa kumpanya.Sa kabilang banda, sa magazine, bumili sina Amelia at Matet ng sandwich at nagkakain sa pantry. Habang kumakain si Amelia, binabasa niya ang recipe, at si Matet naman ay kumakain na may paminsan-minsan na sulyap kay Amelia."If there's anything you want to ask, just ask." Napansin ni Amelia ang mga mata ni Matet, pero hindi siya tumingin sa kanya, kaya sinabi niya ito ng tahimik.Biglang naging pula ang mukha ni Matet, at may kaunting kahihiyan niyang sinabi, "I... Actually, wala naman akong itatanong, pero may mga balita kasi sa kumpanya ngayon...""About me and Jerome?" Itinaas ni Amelia ang kanyang kilay."Mas marami pa." Kinagat ni Matet ang kanyang labi, at pagkatap
Hindi niya alam kung bakit, pero habang iniinsulto siya ni Jerome kanina, kaya pa niyang manatiling kalmado. Pero nang si Cormac na ang ininsulto nito, naramdaman niya ang matinding galit na hindi niya maipaliwanag.Naalala niya si Cormac—ang lalaking perpekto sa maraming paraan. Tuwing nakikita niya itong nakaupo sa wheelchair, hindi sinasadyang lumalabas sa mukha nito ang lungkot na pilit nitong tinatago. Biglang nadama ni Amelia ang matinding inis kay Jerome!Dahil sa pamilya nitong mapanlinlang, napilitan si Cormac na ikubli ang kanyang tunay na kakayahan at magpanggap na isang lumpo sa loob ng sampung taon.Hindi inaasahan ni Jerome ang biglaang pagputok ng galit ni Amelia, kaya’t natigilan siya sandali.At sa sandaling iyon ng katahimikan, nagpasya si Amelia na hindi na siya dapat mag-aksaya ng oras dito."Jerome," malamig niyang sabi, "Alam kong hindi mo matanggap ang nangyari. Noong una, inisip ko rin na hindi pormal ang relasyon namin ni Cormac, pero ang totoo, kami ay legal
Nagulat si Amelia nang sandali, saka lumingon at nakita si Aurora, na bagong akyat lang sa hagdan, na nakatitig sa kanya na parang hindi makapaniwala.Napatawa si Amelia sa loob niya.Napakaliit ng mundo. Bakit naman kasi nagkasalubong pa sila ni Aurora?Ang boutique na ito ang pinakamahal at prestihiyosong custom store sa siyudad. Narito rin si Aurora para magpagawa ng isusuot niya sa nalalapit na banquet. Pero hindi niya inakalang makikita niya rito si Amelia — ang pinandidirihan niyang hamak na babae."Amelia?" Lumapit si Aurora na naka-orange pink na high heels, ang kilos ay elegante ngunit puno ng yabang. "Anong ginagawa mo rito? Akala ko hindi pumupunta ang mga mahihirap sa ganitong klaseng lugar?"Wala nang ibang tao sa paligid kaya hindi na nag-abala si Aurora na itago ang arogante niyang ugali. Puno ng patama ang boses niya habang kinakausap si Amelia.Nanlamig ang tingin ni Amelia, pero bago pa siya makasagot, nauna nang nagsalita si Pablo na nasa tabi niya. "Miss, pakiusap,
Kunot-noong itinuro ni Cormac ang pizzakay Amelia. "Ang tawag dito ay Italian Mood. Nag-order ako ng Italian flavor. Akala ko buong set ng Italian dishes ang darating."Nahihiya si Amelia bigla.Rich kid problems. Sino ba naman ang nag-o-overthink ng pangalan ng resto at pangalan ng pagkain?"Most ng mga Italian food na pwedeng i-takeout ay pizza talaga—Italian pizza," paliwanag niya habang inilalapag ang kahon sa mesa. "Nakakain ka na ba ng pizza?""Sa Europe dati, charcoal-grilled," sagot ni Cormac, ibinababa ang tingin sa cardboard box. "Pero ganitong nasa kahon? Hindi pa.""First time for everything," ani Amelia na may ngiti. Pinilas niya ang isang slice at iniabot sa lalaki.Tinanggap ni Cormac ang pizza at kumagat dito, bahagyang nakakunot ang noo. "Iba ang lasa nito kumpara sa nakasanayan ko."Natawa nang bahagya si Amelia. "Pero okay din paminsan-minsan, ‘di ba?"Hinila niya ang isa pang slice at kinain iyon nang walang arte.Sa totoo lang, mas nagugustuhan niya ang ganitong s
Hindi niya alam kung bakit, pero habang iniinsulto siya ni Jerome kanina, kaya pa niyang manatiling kalmado. Pero nang si Cormac na ang ininsulto nito, naramdaman niya ang matinding galit na hindi niya maipaliwanag.Naalala niya si Cormac—ang lalaking perpekto sa maraming paraan. Tuwing nakikita niya itong nakaupo sa wheelchair, hindi sinasadyang lumalabas sa mukha nito ang lungkot na pilit nitong tinatago. Biglang nadama ni Amelia ang matinding inis kay Jerome!Dahil sa pamilya nitong mapanlinlang, napilitan si Cormac na ikubli ang kanyang tunay na kakayahan at magpanggap na isang lumpo sa loob ng sampung taon.Hindi inaasahan ni Jerome ang biglaang pagputok ng galit ni Amelia, kaya’t natigilan siya sandali.At sa sandaling iyon ng katahimikan, nagpasya si Amelia na hindi na siya dapat mag-aksaya ng oras dito."Jerome," malamig niyang sabi, "Alam kong hindi mo matanggap ang nangyari. Noong una, inisip ko rin na hindi pormal ang relasyon namin ni Cormac, pero ang totoo, kami ay legal
Hindi inasahan ni Alena na magiging ganoon kalakas ang reaksyon ni Jerome, kaya't nagulat siya, ngunit sinabi pa rin niya, "Oo, ako rin nagulat nang marinig ko ito. Eh, Jerome, anong ginagawa mo?"Wala nang balak pang makinig si Jerome kay Alena, kaya't mabilis siyang umalis sa kwarto at nagmaneho pabalik sa kumpanya.Sa kabilang banda, sa magazine, bumili sina Amelia at Matet ng sandwich at nagkakain sa pantry. Habang kumakain si Amelia, binabasa niya ang recipe, at si Matet naman ay kumakain na may paminsan-minsan na sulyap kay Amelia."If there's anything you want to ask, just ask." Napansin ni Amelia ang mga mata ni Matet, pero hindi siya tumingin sa kanya, kaya sinabi niya ito ng tahimik.Biglang naging pula ang mukha ni Matet, at may kaunting kahihiyan niyang sinabi, "I... Actually, wala naman akong itatanong, pero may mga balita kasi sa kumpanya ngayon...""About me and Jerome?" Itinaas ni Amelia ang kanyang kilay."Mas marami pa." Kinagat ni Matet ang kanyang labi, at pagkatap
"Uy, nandito ka na?" Saka lang napansin ni Amelia si Cormac at agad na lumapit. "Hugasan mo na agad 'yung kamay mo at kumain ka na. Maraming pagkain, kaya kain ka lang nang kain. Kung hindi natin maubos, gagawa na lang ako ng baon mo para sa opisina.""Hindi na, huwag na." Umupo si Cormac. "Kumain na ako."Hindi sang-ayon si Amelia. Kahit apat na tao siguro, hindi nila mauubos ang dami ng nilutong pagkain, paano pa silang dalawa lang?Pero nagkamali siya. Hindi niya inaasahan na ganun pala kalakas kumain si Cormac. Nilantakan nito lahat ng niluto niyang pagkain.Nakatulala si Amelia. Sa dami na ng beses nilang sabay kumain, ngayon lang niya napansin na malakas palang kumain si Cormac.Kinabukasan, Linggo, naging abala ulit si Amelia sa pagluluto para kay Cormac. Hindi niya namalayan na mabilis na lumipas ang weekend.Lunes ng umaga, pumunta na sa trabaho si Amelia.Dati, gustong-gusto ni Amelia ang pumunta sa trabaho. Pero simula nang maging editor-in-chief si Jerome, parang naging na
Naalala bigla ni Amelia na nagmamadali siyang umalis kahapon ng tanghali. Ang dalawang mangkok ng fried rice na niluto niya para sana sa lunch ay nakalimutan niyang kainin at naiwan lang sa bahay.Kung iisipin, pag-uwi ni Cormac kagabi, kinain nito ang isa at inilagay ang natira sa refrigerator.Lalo siyang nakaramdam ng hiya. Tumayo siya sa dulo ng mga paa niya, pilit inaabot ang fried rice sa kamay ni Cormac. "Wala namang tao sa bahay kahapon, pero ngayon nandito na ako. Hayaan mo na akong magluto ng bago."Nakita ni Cormac ang pagpupumilit ni Amelia habang pilit inaabot ang pagkain. Bahagyang pinatulis niya ang labi niya, pero hindi pa rin ibinaba ang kamay. Sa halip, yumuko siya nang bahagya, eksaktong tapat sa mukha ni Amelia na patuloy na nagpupumilit umabot.Dahil sa biglaang paglapit ni Cormac, nagulat si Amelia. Nawalan siya ng balanse at muntik nang matumba. Buti na lang, mabilis ang kilos ni Cormac. Agad nitong hinawakan ang manipis niyang baywang at itinayo siya nang maayo
Namuti nang bahagya ang mukha ni Amelia. "Mom, imposible ‘yan. May marriage certificate na kami.""At ano naman kung may marriage certificate?" Matalas ang boses ni Alena. "Baka naman kailangan lang niya ng asawa sa papel." Kahit dalawang taon siyang walang malay, malinaw pa rin ang pag-iisip niya. "Sabihin mo sa’kin, sa estado niya sa buhay, bakit siya mai-in love sa isang ordinaryong babae na tulad mo?"Hindi agad nakasagot si Amelia.Sa totoo lang, tama ang sinabi ni Alena. Alam niyang ang pagpapakasal nila ni Cormac ay hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil may kailangan lang sila sa isa't isa. Pero ang hindi alam ni Alena, alam na ito ni Amelia mula pa noong una. Wala silang karapatang husgahan ang isa’t isa dahil pareho silang may dahilan sa kasal na iyon."Mom," umiwas siya sa usapan at mahinang sinabi, "Mabait naman sa’kin si Cormac..."Totoo naman ang sinabi niya. Kahit hindi pa sila lubos na magkakilala, lagi siyang nandiyan si Cormac tuwing kailangan niya ng tulong—katulad n
"Iyon ay, kung kailangan mo ako balang araw, sasabihin mo ba talaga sa akin?" Tinitigan ni Cormac ang umiwas na tingin ng maliit na babaeng nasa harapan niya. May bahagyang inis na dumaan sa kanyang mga mata bago niya hinawakan ang kanyang baba at iniangat ito upang mapaharap siya rito. "Amelia, gusto kong maging totoo ka sa akin. Ituring mo akong asawa mo."Napatingin si Amelia sa malalim na itim na mata ni Cormac at sandaling nawala sa sarili."Hmm." Maya-maya, ibinaba niya ang kanyang tingin. "Pangako, kung kailangan ko ng tulong balang araw, ikaw ang una kong sasabihan."Sa wakas, isang maliit na ngiti ang sumilay sa labi ni Cormac. "Good."Binitiwan niya ang kanyang baba at tumalikod para umalis. Ngunit bago siya tuluyang makalabas, biglang tinawag siya ni Amelia."Cormac!"Bahagyang tumigil ito at lumingon. Nakita niya ang mukha ni Amelia na may bahagyang pamumula, halatang hindi sanay sa sasabihin."Salamat... sa lahat ng ginawa mo."Isang simpleng pasasalamat, ngunit hindi niy
Pinaharap ni Cormac si Amelia sa kanya, pero nang makita niya ang mukha nitong punong-puno ng luha, saglit siyang natigilan.Hindi na napigilan ni Amelia ang sarili at napasigaw, "Bitawan mo ako! Kailangan nang operahan si Mama! Pakawalan mo ako!"Naningkit ang mga mata ni Cormac, pero hindi niya binitiwan si Amelia. Sa halip, mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at mariing sinabi, "Amelia, kalma ka! Paano ka pupunta sa ospital mag-isa? Tatawagan ko si Pablo para maayos na agad ang lahat!""’Di na kailangan—" Instintibong tumanggi si Amelia, pero hindi pa siya tapos magsalita nang makita niya ang matinding galit sa mga mata ni Cormac."Amelia! Hanggang kailan mo ipipilit ang pagiging matigas ang ulo mo? Gusto mo bang gumaling ang mama mo o hindi?" galit na tanong ni Cormac. Pero nang makita niyang sobrang namumutla si Amelia, lumambot nang bahagya ang tono niya. "Tandaan mo, asawa mo ako. Sa ganitong oras, hayaan mong umasa ka sa akin”Parang biglang tumigil ang mundo ni Amelia haban