Amelia ay natigilan.Gagawin namin ngayong gabi?!Bago pa siya makareact sa gulat, biglang sumigaw si Cornel nang malakas. "Kyel!"Bumukas ang pinto ng study, at mabilis na pumasok ang matandang butler."Kyel, dali! Dalhin mo na sina Amelia at Cormac sa kwarto." Hindi mapigilan ni Cornel ang ngiti sa kanyang mukha. "Doon sa kwartong 'yon!"Nataranta si Amelia. Wala na siyang pagkakataong magtanong kung anong kwarto ang tinutukoy nito, dahil bago pa siya makapagsalita, hinila na siya palabas ng study ng butler. Habang naglalakad palabas, rinig pa rin niya ang malakas na halakhak ni Cornel.Dinala si Amelia sa ikatlong palapag, sa harap ng isang kwarto. Bago sila pumasok, sinabi ni Kyel sa mahinahong boses, "Kayong dalawa lang ng pangalawang batang master ang nandito sa floor na 'to, kaya malaya kayong gawin ang gusto niyo. Wala rin kayong dapat ipag-alala, walang makakarinig o manggugulo sa inyo."Nanlaki ang mata ni Amelia sa narinig. Alam niya ang gustong ipahiwatig ni Kyel, kaya nam
Ang nangyari dalawang taon na ang nakalilipas ay ang pinakamasamang bangungot para kay Amelia. At hindi lang ito dahil nawala sa kanya ang pinakamahalagang bagay nang isang iglap. Sa gabing iyon, tila nawasak ang kanyang pagkatao.Matagal bago siya naka-recover. Hindi niya nagawang makalapit sa sinumang lalaki; kahit ang simpleng pakikipagkamay ay nagbibigay sa kanya ng takot.Kahit pa unti-unti na siyang bumabalik sa dati, inakala niyang kaya na niyang tanggapin si Cormac. Pero nang mapunta na sila sa sitwasyon, tila biglang tumanggi ang kanyang katawan.Nang makita niyang nagiging malamig muli ang tingin ni Cormac, napuno si Amelia ng matinding pagkailang at guilt. Siguradong iniisip ni Cormac na nagda-drama siya, hindi ba? Kasal na sila, nagkasundo na rin naman sila, pero sa huling sandali, tinanggihan niya ito.Sino bang lalaki ang hindi masasaktan sa ganito?Napaisip si Amelia. Gusto niyang bumawi. Kaya dahan-dahan siyang lumapit kay Cormac, yumakap sa kanyang leeg, at kusang hin
Kung ikukumpara sa tahimik na kwarto ni Amelia, napaka-tense ng atmosphere sa kabilang kwarto ng lumang mansyon ng pamilya Fortalejo.Pumasok si Jerome sa kwarto na namumula ang mukha. Agad siyang sinalubong ni Aurora na nakasuot na ng silk lace pajamas. Yumakap ito sa braso niya at malambing na nagsabi, "Jerome, saan ka ba galing? Kanina pa kita hinihintay matapos kong maligo."Sa ilalim ng dim na ilaw, mas lalong lumitaw ang kagandahan ni Aurora. Ang malambot nitong dibdib ay bahagyang dumidiin sa braso ni Jerome.Ngunit kahit nasa tabi na niya ang kagandahan, nanatili itong walang pakialam. Malamig ang boses nang tanungin si Aurora, "Aurora, may gusto ka bang ipaliwanag sa akin?"Bahagyang nagulantang si Aurora, "I-I-ipaliwanag? Anong ibig mong sabihin, Jerome?""Tungkol sa mga litrato kanina," madiing sabi ni Jerome, nawawalan na ng pasensya. "Sino ang nagbigay sa'yo ng karapatang ipakalat ang mga litratong iyon ni Amelia?"Nanlumo si Aurora."Jerome… ikaw… baka naman nagkakamali
Kung naging katulad lang sana ni Amelia si Aurora—kung kaya niyang mahalin ang sarili niya nang lubusan at gawin ang kahit ano para sa sarili niya—gaano kaya kaganda ang buhay niya…Sa isang saglit ng pag-aalinlangan, napailing si Jerome at sinabing, "Kalimutan na natin ito ngayon, pero sa susunod, huwag mo nang gagawin ang ganito nang hindi ako kinokonsulta, okay?"Nang marinig iyon, nagliwanag ang mukha ni Aurora sa tuwa at agad na niyakap si Jerome. "Siyempre hindi na!" Masaya niyang sagot. "Jerome, ang bait mo talaga sa akin."Tinitigan ni Aurora si Jerome, at biglang kumislap ang kanyang mga mata. Umayos siya ng upo, at sa mapanuksong tinig ay sinabi, "Jerome, simula nang bumalik tayo sa bansa, parang matagal na nating hindi nagagawa ‘yun..."Sandaling natigilan si Jerome.Tanging ilaw mula sa lampshade ang nagbibigay liwanag sa kwarto, kaya’t bahagyang madilim ang paligid. Sa malabong liwanag, tila naghalo ang mukha ni Aurora sa imahe ng isang taong nasa kanyang alaala.Dahan-da
Narinig ni Amelia ang sinabi ni Cormac at napatingin siya rito nang masama, pero wala naman siyang magagawa sa sitwasyong iyon kaya pinili na lang niyang magpalit ng damit.Kagabi, naghanda rin si Nanay Maris ng damit para sa kanya bago siya umuwi.Matapos silang ikasal ni Cormac, ipinamili siya nito ng maraming bagong damit, pero dahil masyadong mamahalin at elegante ang mga iyon, hindi niya madalas isuot. Pakiramdam niya kasi ay masyadong marangya ang mga iyon para sa kanya.Isa sa mga iyon ang damit na hinanda ni Nanay Maris—isang simpleng sundress na bagama’t mukhang ordinaryo, ay halatang mamahalin ang tela at disenyo. Nang isuot niya ito, mas lalong lumutang ang mahinhing ganda niya.Ang tanging problema lang ay dahil sundress ito, hindi natakpan ang marka sa kanyang leeg.Wala siyang dalang concealer, kaya ginamitan na lang niya ito ng foundation upang kahit papaano ay matakpan, saka siya bumaba kasama si Cormac.Pagdating nila sa hapag-kainan, nadatnan nila sina Cornel, Domini
Naroon si Jerome, may hawak na isang bento, malinaw na pupunta siya sa pantry upang initin ito sa microwave. Hindi niya inaasahang makakasalubong si Amelia, kaya't saglit siyang natigilan.Agad namang lumamig ang ekspresyon ni Amelia. Walang sinabi, agad siyang tumalikod upang umalis, ngunit mabilis siyang pinigilan ni Jerome."Amelia!"Hindi siya huminto at patuloy na naglakad palabas, ngunit biglang hinawakan ni Jerome ang kanyang pulso, dahilan upang mapilitang huminto at lumingon. Sa harapan niya, nakita niya ang malamlam na ekspresyon ni Jerome."Amelia," madiin ang tono ni Jerome, may bahid ng inis sa kanyang mukha. "Tinatawag kita, hindi mo ba ako narinig?""Narinig kita," malamig na sagot ni Amelia. "Pero wala akong balak makinig."Tila tinamaan si Jerome sa sagot ni Amelia. Lalong humigpit ang hawak niya sa pulso ng babae, hindi niya napigilang ilabas ang inis sa kanyang boses."Galit ka pa rin? Tungkol ba ito sa nangyari sa handaan?" Pilit niyang pinakalma ang sarili. "Alam
"Salamat." Mahinang sinabi ni Amelia, nakatingala sa mga bisig ni Cormac, habang kumikinang ang kanyang mga mata, "Mag-o-overtime ako." Naramdaman niya ang malambot na katawan sa kanyang mga bisig, ang mga sulok ng bibig ni Cormac ay hindi maiwasang bahagyang umangat, "Okay, hihintayin kita sa bahay." Tumango si Amelia at lumabas ng sasakyan. Pagkababa ng sasakyan, hindi na siya nagmamadaling bumalik, ngunit nakatayo lang doon, pinapanood ang pag-alis ng sasakyan ni Cormac. Ang temperatura ng lunch box sa kanyang mga bisig ay dumaan sa kanyang damit, napakainit. Parang... Ang yakap ni Cormac ngayon lang. Sa pag-iisip muli sa naganap na yakap kanina, tila ang masarap na amoy ni Cormac ay nananatili pa rin sa kanyang katawan, at hindi napigilan ni Amelia na bahagyang mamula. Okay, okay, sapat na ang pagkahumaling dito. Tinapik ni Amelia ang kanyang mukha at nagmamadaling umakyat. Kahit na siya mismo ay hindi napansin na ang mood na orihinal na
Nakita rin ng mga tao mula sa ibang magazine na nasa paligid niya ang lalaki na nakakalat habang sumisigaw. Halatang si Jerome ang target ng lalaki. Nang humiwalay ang mga tao, agad niyang binilisan ang kanyang lakad at dumiretso patungo kay Jerome sa gitna, sumisigaw sa hindi gaanong karaniwang salita: "Jerome! Walanghiya kang tarantado ka! Dahil sa'yo wala akong suweldo! Gusto kong mamatay kasama ka!" Si Jerome ay namumuhay ng marangyang buhay mula pa noong bata pa siya. Kahit na siya ay nagpanggap na isang mahirap na bata, siya ay nagpapanggap lamang bilang isang ordinaryong estudyante. Kaya naman, hindi pa siya nakakita ng ganoong eksena. Siya ay ganap na tulala sa oras na ito at walang oras upang mag-react. Nakikita lamang niya ang matalim na punyal na tumutusok sa kanya! Sa kabilang panig, si Amelia, habang sumisigaw, halos hindi nag-iisip, ay sumugod patungo sa lalaki nang napakabilis. Hindi sila magkalayo, at mabilis siyang naabutan ni Amelia. Wal
Naramdaman ni Amelia na isang maliit na buto ang itinanim sa kanyang puso, at patuloy itong sinusubukang kumawala sa lupa. Ang ilang mga bagay ay medyo malinaw, ngunit hindi siya nangahas na harapin ito. Bago siya magkaroon ng oras para pag-isipan ito ng mabuti, biglang may napagtanto si Cormac, hinawakan niya ang kanyang baba, kumunot ang noo at tumingin sa kanya, "Amelia, anong problema?" Ngayon lang, dahil sa sobrang galit, hindi niya napansin na sobrang pula ng mga mata ni Amelia. Ngayon lang niya napagtanto na hindi lang iyon, medyo malabo pa ang mga mata niya. Agad siyang nataranta, at mabilis na binuhat si Amelia sa kama at inihiga, winawagayway ang kamay sa harap niya. Mabilis na sumimangot si Amelia, "Huwag mo akong tratuhin na parang isang bulag, nakakakita ako, ngunit malabo ko lang itong makita." "Malabo?" Medyo mahina ang boses ni Cormac, "Damn it, bakit hindi mo agad sinabi sa'kin at nang tumawag ako ng doktor." Habang sinasabi niya iyon,
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,
Masyadong tamad si Amelia para bigyang pansin ang mga sinabi ni Aurora sa kanya, ngunit nang marinig niya ito ng nga sinabi nito, nanlamig ang kanyang mga mata, "Aurora, maging tapat ka naman sa iyong sarili, mula pagkabata hanggang sa pagtanda, sino ang mahilig mang-agaw ng pag-manay-ari ng iba?" Si Amelia ay pumasok sa mga pribadong paaralan para sa elementarya at junior high school, at nag-aral kasama ni Aurora. Sa oras na iyon, hindi niya alam kung gaano karaming hinaing ang dinanas niya dahil kay Aurora. Nagkaroon siya ng crush sa isang senior, at si Aurora ay inakit ang lalaki, kaya ipinagpalit siya ng lalaki pagkatapos ng tatlong araw na pakikipag-date rito; gusto nitong makuha ang tatlong magagaling na estudyante, hiniling ni Aurora si James na magbigay ng mga regalo, at siya ang naging tatlong mabubuting estudyante; sumali siya sa isang club, at direktang hiniling ni Aurira sa guro na buwagin ang club. Hindi niya naiintindihan mula noong bata pa sila, si
Sa katunayan, nang iligtas niya si Amelia, malinaw niyang nakita na ang bagay na itinaya ni nito sa kanyang buhay para makabalik ay isang kristal na kuwintas? Bahagyang hinawakan ng mga kamay ni Amelia ang kanyang hospital gown, at bumulong: "Sa totoo lang, hindi mo kailangang gawin ito." "Hindi kailangan?" Biglang nagtaas ng kilay si Jerome, "Amelia, kailangan ba ang tanong na ito? Sa tingin mo ba ay talagang panoorin kitang mamatay?" Biglang hindi alam ni Anelia kung paano haharapin ang tingin ni Jerome, kaya kinailangan niyang italikod, "Sa totoo lang, kailangan mo lang alagaan ang iyong sarili. Hindi ako karapat-dapat sa iyong buhay upang iligtas." Naririnig ang mga salita ni Su Kexin tulad ng "hindi kailangan" at "hindi katumbas ng halaga" sa lahat ng oras, bagama't patuloy na pinapaalalahanan ni Jerome ang kanyang sarili na huwag magalit kay Amelia, hindi niya maiwasang magalit. Tumayo siya, at gamit ang kanyang kamay sa gauze, hinawakan niya ang baba n
Kinaladkad lang niya si Jerome palabas ng villa, at wala siyang lakas para tingnan ang kalagayan nito. Napagtanto ng bumbero na nagtatanong siya tungkol kay Jerome, kaya mabilis niyang tiningnan at sinabing, "Ayos lang siya, nahimatay lang siya, huwag kang mag-alala!" Nakahinga ng maluwag si Amelia, nanginginig ang kanyang mga talukap, at sa wakas ay nahimatay siya. ... Nang magising si Amelia, nakahiga na siya sa hospital ward. Si Pablo ay nakaupo sa tabi ng kama. "Madam, gising na po kayo!" Tumayo agad si Pablo nang makita siyang nagising, "Ano ang pakiramdam mo? Nakikita mo ba nang malinaw?" Napagtanto ni Amelia na talagang malabo ang kanyang mga mata at hindi siya makakita ng malinaw. Ngunit wala siyang pakialam, hinawakan lang niya si Pablo at tuyong lalamunan na sinabi, "Nasaan si Jerome?" Pagbuka pa lang niya, napagtanto niyang parang sirang gong ang boses niya. Saglit na napahiya ang mukha ni Pablo, ngunit sinabi pa rin niya,
Habang siya ay umiiyak at nag-iisip ng mga random na bagay, bigla siyang nakarinig ng isang malakas na dagundong - "Amelia!" Si Amelia ay ganap na natigilan. Nang tumingala siya, nakita niya ang isang pigura na tumatakbo sa labas ng apoy. "Jerome!" Nagmamadali siyang tumawag, ngunit matagal nang namamaos ang kanyang lalamunan dahil sa usok. "Nandito ako!" nauubo niyang sigaw. Narinig pa rin ni Jerome ang boses ni Amelia, at kaagad siyang sumugod. Ngunit ang apoy sa pinto ay masyadong malaki, at hindi siya makapasok. Gusto niyang gamitin ang kanyang flamethrower, ngunit ang flamethrower ay wala na sa oras na ito. Desperado si Amelia. Parang gusto talaga siyang mawala ng Diyos? Sa hindi inaasahang pagkakataon, sa sandaling ito, bigla niyang nakita si Jerome sa labas ng apoy, direktang inihagis sa kanyang kamay ang fire extinguisher, at ang buong tao ay direktang sumugod sa apoy! May putok sa ulo ni Su Kexin, at sumigaw siya nang may basag
Ang puting ambon mula sa fire extinguisher ay bahagyang nagpagaan ng apoy sa hagdan. Agad na nakita ni Amelia si Jerome na tumatakbo patungo sa kanya, ngunit sa sandaling ito, ang rehas ng koridor sa tabi nila ay biglang nabasag ng apoy, at bigla silang nahiwalay sa isa't isa, at muling sumiklab ang apoy. "Damn it!" Narinig ni Amelia na tinakpan ni Jerome ang kanyang bibig at nagmumura, at umungal, "Amelia, manatili ka diyan, pupuntahan kita kaagad!" Gustong tumango ni Amelia, ngunit bigla siyang may naisip. Sandali, nasa kwarto pa ba ang kwintas ni Cormac? Ito ay dapat. Pinahahalagahan ni Cormac ang kuwintas na iyon at kadalasan ay hindi ito inaalis sa bahay. Karaniwang inilalagay niya ito sa isang drawer kapag papasok siya sa trabaho o sa isang business trip. Napakalaki ng apoy, at pagkatapos masunog ang mesa, tiyak na nasira ang kristal na kuwintas. Tapos si Cormac.... masasaktan ba ito kapag nasira ang kwintas? Hindi niya maiwasang isipi