Chapter 1

Chapter 1

MABILIS na sumakay sa isang taxi si Gianne pagkatapos ay kinuha ang compact mirror mula sa bag para tingnan kung may mali sa mukha.

Ngayon ang araw ng balik ang boyfriend niya matapos ang anim na taon nito sa ibang bansa. May usapan sila na magkikita para sa dinner date kaya syempre, kailangan niyang magpaganda.

Tinitigan niya ang malinis na mukha sa salamin at nginitian ang sarili. Ayan, mukha siyang maayos at kaaya-aya. 

Magpo-propose na kaya ng kasal si Calix sa kanya? Mas lalong lumapad ang ngiti ni Gianne. 

Pagdating sa mamahaling restaurant na may mellow music, lalong siyang na-excite. 

"Miss, welcome po. Nai-book na ni Sir Calix ang private room. Sunod na lang po kayo sa akin."

"Salamat!"

Dinala siya ng waiter sa paborito nilang private room na may napakagandang tanawin. Mula sa bintana, tanaw ang halos buong night view ng Makati. 

Siyempre, kapag kasama mo ang mahal mo sa ganitong klaseng lugar, siguradong magiging masaya ka.

Pagpasok niya, napansin niyang wala pa si Calix pero may nakita siyang cellphone sa lamesa, mukhang kay Calix iyon. 

Dumating na pala ito pero lumabas saglit para sa kung anong dahilan. Habang nakatingin si Gianne sa bintana, biglang tumunog ang cellphone sa lamesa.

Tumingin siya sa pinto, hindi pa rin bumabalik si Calix. Saan kaya si Calix nagpunta?

Tumayo siya at tinignan kung sino ang tumatawag. Pero nang makita niya ito, nanlumo siya at parang nawala ang lahat ng dugo sa kanyang katawan.

Patuloy ang pagtunog ng cellphone pero pakiramdam ni Gianne ay parang sobrang tahimik ng buong kwarto. Ramdam niya ang mabilis na pagtibok ng puso.

Nanlaki ang kanyang mga mata habang nakatitig sa cellphone na nasa lamesa.

What did she see? 

Isang picture kung saan magkasama ang isang lalaki at babae, magkadikit ang mukha, tila ba naghahàlikan.

Ang lalaki sa picture ay si Calix na boyfriend niya sa loob ng anim na taon. At ang babae? Ang matalik niyang kaibigang kasama niyang nag-shopping kahapon!

"Hah..." Napangiti siya ng malamig. Isang napakalaking kalokohan ang nangyayari.

Dahan-dahang kumuyom ang mga kamao niya at mula sa pagkagulat, naging malamig ang kanyang mga mata, sobrang lamig, parang nagyeyelo.

Kailan pa sila nagsimulang magkaroon ng relasyon?

Hindi na nakapagtataka kung bakit madalas purihin ni Calix si Jaimee at kung bakit sinasabi ni Jaimee sa harap niya na napakaswerte niya na magkaroon ng isang boyfriend na tulad ni Calix. 

Ang totoo, matagal na pala silang may lihim na relasyon. At siya? Wala siyang kamalay-malay!

Ramdam niya ang matinding kirot sa puso niya, unti-unting kumalat sa buong katawan niya. Napakasakit na parang hindi siya makahinga.

Ginawa siyang laruan ng dalawa! Siguro, tumatawa sila dahil ang laki niyang uto-uto! 

Unti-unting namula ang kanyang mga mata dahil sa mga luhang gustong pumatak pero pinigilan niya ito sa pamamagitan ng mahigpit na paghawak sa kanyang floral skirt. 

Pinigilan niya ang sarili na umiyak. Ang lalaking tulad ni Calix, hindi dapat iniiyakan! 

She's Gianne June Baltimores. She's a fighter. Hindi siya iiyak o magwawala. Kung makikipaghiwalay man siya, gagawin niya ito nang may dignidad. Pero kailangan niya ng paliwanag.

Si Calix, ang lalaking iyon! Mawawala na ito sa buhay niya kahit pa anim na taon silang magkasama.

Hindi niya kailangan ang isang lalaking manloloko bago pa man sila ikasal. Hindi ito karapat-dapat!

"Love, anong nangyari sa'yo..."

Isang lalaking naka-Armani ang pumasok sa pinto. Gwapo ito, matangos ang ilong at may misteryosong mga mata. 

Tumingala si Gianne at tiningnan ang lalaking minahal niya sa loob ng anim na taon. Kahit masakit makita ang mukha nito ngayon, parang namanhid ang dibdîb niya. 

Sa puntong ito, tiningnan niya ito nang kalmado. "Cellphone mo."

Pumasok si Calix, nakita ang caller ID at ang picture sa screen. Mabilis na naging mailap ang mga mata nito saka pinatay ang tawag.

Pagkatapos, napalitan ng galit ang ekspresyon ni Calix. "Sinilip mo ang cellphone ko?"

"Hah... Calix, sinilip ko ang cellphone mo? Hindi mo ba dapat ipaliwanag sa'kin kung ano 'tong nakita ko?" Malamig na ngiti ang lumabas sa labi ni Gianne. Sa totoo lang, hindi niya sinilip, diretso niya itong tiningnan.

Mabilis na nawala ang galit sa mga mata ni Calix, napalitan ng bahagyang pagkabalisa. "Love..."

"Huwag mo akong tawaging Love!" 

"Love, huwag kang ganito..." Tinitigan ni Calix ang malamig na ekspresyon niya tila nagtataka kung siya pa rin ba ang dating Gianne na mahinhin at walang imik. 

"Calix, ang sabi ko, huwag mo akong tawaging Love!"

Hindi na ni Calix pinansin ang sinabi niya. "Gianne, hindi 'yan ang iniisip mo. Ako at si Jaimee, kami..."

"Gusto mo bang sabihin na wala kayong relasyon?" Malamig na tawa ang lumabas kay Gianne.

Hindi makasagot si Calix. Talaga namang balak na nitong makipaghiwalay ngayon pero nang makita nito si Gianne na matagal na nitong hindi nakikita, pakiramdam nito ay parang hindi nito lubos na kilala ang babaeng minahal nito ng anim na taon.

Bakit ganito na si Gianne tumingin? Bakit parang isa na si Calix walang kwentang tao sa paningin ni Gianne, imbes na isang lalaking minamahal niya? 

"Love, just listen to me, I'm..." Biglang muling tumunog ang cellphone. Agad nito iyong pinatay.

Tiningnan lang ito ni Gianne saka nagsalita, "Calix, bilisan mo na sabihin kung anong gusto mong sabihin. Marami pa akong ibang gagawin." 

"L-Love, hindi ba tayo kakain? Pwede tayong mag-usap habang kumakain..." Tinitigan ni Calix ang mukha ni Gianne na malamig pero may halong lungkot. Nasa dulo na ng dila nito ang salitang "hiwalay" pero parang hindi nito kayang bitawan. Parang hindi na ni Calix gustong makipaghiwalay.

"Anong pagkain ang sinasabi mo? Mukhang nangangarap ka. May gana ka pa bang kumain?" Malinaw ang pandidiri sa boses ni Gianne. 

"Anong ibig mong sabihin? Huwag mo akong pag-isipan ng masama. Sinabi ko na sa ’yo, hindi ganoon ang nasa litrato."

Biglang napansin ni Calix na hindi na ito sinusunod ni Gianne gaya ng dati. Hindi na siya gaya ng dati na laging nakasunod sa mga sinasabi nito. 

Tinitigan ni Calix ang babae. Bakit parang nagbago si Gianne? Bakit bigla siyang naging malamig at matigas? At bakit biglang hindi na si Gianne nakakairita tulad ng dati? 

Calix wanted to break up with Gianne because she's boring. Pero bakit parang ayaw na ni Calix na putulin ang koneksyon nilang dalawa? 

"Calix, makipaghiwalay na tayo. Ayoko ng lalaking niloloko ako bago pa man ikasal." Kalmado lang ang boses ni Gianne.

Mas mabuti nang tapusin ito agad kaysa hayaang lumala pa. Ayaw niyang magbulag-bulagan tulad ng ibang babae. 

"Break up?" Nagbago ang ekspresyon ni Calix. Biglang lumabas ang paghamak sa mga mata nito, pati na rin ang inis. "Gianne, isipin mong mabuti. Isa ka lang ordinaryong empleyado, habang ako ang presidente ng Buencamino Company. Kapag hiniwalayan mo ako, ikaw ang talo sa ating dalawa."

"Calix, akala mo ba pera at posisyon ang mahalaga sa'kin? So what if you're the CEO of the Buencamino Company? Sa paningin ko, isa kang traydor at isang walang kwentang lalaki."

Tumayo si Gianne, handa nang umalis. Pero bago siya makalayo, hinawakan siya ni Calix sa braso.

"Gianne, you have no figure, no face, and no charm. What makes you think you can be so arrogant with me? If anyone should be breaking up with anyone, ako iyon at hindi ikaw!"

Ibinuos ni Gianne ang isang baso ng alak sa mukha ng lalaki. "Calix, get lost! At isa pa, hindi mo ako kilala, at hindi mo na malalaman pa kung sino talaga ako. Dahil hindi mo na ako deserve!"

Ibinalik niya nang madiin ang baso sa lamesa saka marahas na binawi ang braso at naglakad palabas nang nakataas ang noo, umaalingawngaw ang tunog ng takong sa sahig.

Tinitigan ni Calix ang papalayong likod ni Gianne. Sa loob ng anim na taon, ngayon lang niya naisip na hindi niya pala talaga kilala si Gianne.

*

Hindi agad umuwi si Gianne. Sa halip, naglakad-lakad siya nang walang direksyon sa kalsada. 

Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Siguro mas mabuting mag-unwind at maramdaman ang simoy ng hangin sa dagat, baka sakaling luminaw ang isip niya.

Anim na taon ng relasyon pero isang beses lang siyang niloko, parang nawala na ang lahat. Kailangan niya ng oras para makapagpahinga at makalimot.

Ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan, ngayon ay unti-unting bumagsak sa damit. Kinagat niya ang lower lip para hindi siya mapahagulhol. 

Bigla niyang naramdaman na may malakas na bumangga sa kanya. Tsaka niya naramdaman na parang may nawala sa katawan niya. Nanakaw ang bag niya.

"Ah... ang bag ko!" Napagtanto niyang may tumangay sa bag niya sa gitna ng daan. Saglit niyang nakalimutan ang lungkot at dali-daling humabol.

Mahahaba ang mga binti ng lalaking nagnakaw ng bag niya at napakabilis nitong tumakbo. Si Gianne naman ay naka-high heels kaya hirap siyang makahabol.

Hindi niya alam kung gaano siya katagal tumakbo. Nawalan na siya ng lakas kaya napasandal siya sa railing para makahinga nang malalim habang pinapanood ang unti-unting pagkawala ng magnanakaw sa kanyang paningin.

Napagod siya nang husto at parang naubos na ang kanyang energy. Nakasandal siya sa railings, malamig ang tingin sa kawalan. 

Pero sa kanto na hindi niya kita, isang mabilis na anino na parang si Flash ang humabol sa magnanakaw.

"Miss, ang bag mo."

Isang malalim at malamig ngunit kaakit-akit na boses ang narinig niya mula sa itaas.

Tumingin si Gianne at nakita ang bag sa harapan niya, hawak ng isang malaking kamay na mayroong mahahabang daliri. Ramdam ni Gianne ang lakas sa mga kamay nito. Napaangat siya ng tingin at biglang natulala.

Isang napakakisig na lalaki ang nakatayo sa harap niya. Matangos ang ilong, may chiseled jaws at may kakaibang awtoridad sa itsura. Ang tindig nito ay diretso at matikas, siguro nasa 6’ feet ang height, hindi mataba, hindi payat, parang model sa billboard na kahit anong isuot ay bagay rito. Naka-double-breasted na trench coat ang lalaki na hindi niya alam kung anong brand, pero halatang mamahalin.

Mayroon itong kumikislap na mga mata na nakatitig sa kanya. Pakiramdam ni Gianne, ang mga mata ng lalaking ito ay parang sinag ng araw - warm and comfortable, na parang kayang pawiin ang bigat sa dibdîb niya.

"Miss…?" Kumaway ang lalaki sa harap niya.

Nagising sa pagkatulala si Gianne, kinuha ang bag mula sa lalaki at bahagyang ngumiti.

Nang makita ng lalaki ang mukha niyang puno ng luha, para itong nakakita ng umiiyak na diyosa. 

"Oh... salamat! Salamat talaga! Akala ko..." Gusto pa sanang sabihin ni Gianne na akala niya hindi na niya mababawi ang bag niya pero bigla niyang naalala na baka mukha siyang gusgusin. Kaya mabilis niyang pinahid ang kanyang mukha.

"Oh... pasensya na..." Pagkatapos niyang magpunas, napansin niyang dumumi ang kanyang kamay. Kailan pa naging marumi ang kamay niya? Siguro dahil sa pagkakasandal niya kanina sa railing.

Pero hindi na niya pinag-isipan pa. Tiningnan niya ang lalaking nasa harapan niya at medyo nag-alinlangan. "A-Ano, maraming salamat talaga. Paano kaya kung... kung ilibre na lang kita ng pagkain bilang pasasalamat?"

Tiningnan siya ng lalaki. Bahagyang ngumiti ang labi nitong kanina’y mariing magkalapat at ang mga mata nito ay naging mas maliwanag at banayad.

"Hindi na. Maliit na bagay lang naman ‘yan."

Biglang tumunog ang cellphone ni Gianne. Tiningnan niya ang lalaki na parang humihingi ng sorry at dali-daling hinanap ang cellphone sa loob ng bag.

"Hello..." Sinagot niya ang tawag.

"Gianne! Ano pang ginagawa mo sa labas? Bakit hindi ka pa umuuwi para magluto? Gusto mo pa bang ako ang magluto para sa'yo?"

Isang matinis na boses ng babae ang halos pasigaw niyang narinig sa kabilang linya.

"Tita, oo, pauwi na ako." Agad niyang binaba ang tawag.

Pagkatapos, muling tumingin siya sa lalaking nasa harapan niya. "Pasensya na, ano..."

"May kailangan ka pang gawin, tama? Then, I'll be leaving first." Tumalikod ang lalaki at naglakad papunta sa kalsada. Ang bawat kilos nito ay natural at may authority, parang isang taong sanay sa pagiging boss. 

Napatitig si Gianne sa kanyang papalayong likod, saglit na natulala ulit. Anong klaseng lalaki ito?

Pumasok ang lalaki sa isang mamahaling sasakyan na nakaparada sa tabi ng daan. Hindi si Gianne gaanong marunong sa mga kotse pero base sa mga tingin ng mga tao sa sasakyan, siguradong hindi ito pangkaraniwan.

Umiling siya sa sarili at pinilit huwag nang isipin pa. Isa lang itong tao na dumaan sa buhay niya kaya hindi niya ito dapat pagtuonan ng pansin. 

*