Kabanata 5

Ilang segundong hinintay ni Lucas Valencia ang sagot ni Miguel pero wala itong narinig mula sa kaniya kung kaya’t nagtanong ito muli. “Wala naman sigurong problema, hindi ba?”

“I don’t mind.” Walang kahit anong emosyon ang makikita sa mukha ni Miguel nang sagutin ang kaibigang negosyante. Gusto pa sanang magsalita ni Lucas, ngunit naunahan niya ito. "Tanungin mo muna siya kung gusto niya," kampanteng sabi niya, isang matalim na ngiti ang sumilay sa labi.

Napabuntonghininga na lang si Lucas sa tinuran niya. “Wala ka bang pakailam sa sekretarya mo? Hindi ka man lang ba nagagandahan sa kaniya?”

Para kay Lucas, walang kapantay ang kagandahan ni Secretary Romero, lalo na ang magandang ugali nito. Sinuman ay tiyak na mapapalingon at magkakaroon ng interes, lalo na sa taglay nitong kaakit-akit na pigura at kahanga-hangang hubog ng katawan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, iniisip ni Lucas na napakamalas pa rin ni Mayumi dahil naging sekretarya ito ni Miguel na kilalang mabagsik at walang pakialam sa lahat na tao.

Matagal nang magkakilala sina Lucas at Miguel, kaya’t hindi na nakapagtataka kung gaano nito kakilala ang buong pagkatao niya. Alam ni Lucas kung paano tratuhin ni Miguel ang mga babae, at kung paanong si Juanda—ang kababata na nagpatibok ng malamig niyang puso—ay tumatak nang buo sa buhay niya. Tanging si Juanda lamang ang laging binibigyan ng tamang paggalang at pagpapahalaga ni Miguel mula pa noon hanggang sa ngayon.

“Come on, Lucas,” natatawang wika ni Miguel habang nakataas ang kilay. Binalingan niya si Mayumi nang walang anumang emosyon. Hindi niya batid na nagpapanggap lang si Mayumi na hindi nakikinig sa usapan nila. “We are only bound by business since she’s my secretary. Hindi mahalaga sa akin kung kanino niya gusto sumiping.”

Ang totoo’y isang biro lang ang ipinukol ni Lucas kay Miguel. Isang biro na mukhang pinatulan naman niya. Kahit na makatarungan ang sinagot niya at sinabing nakasalalay pa rin kay Mayumi ang desisyon, hindi pa rin inaasahan ni Lucas na ganoon na lang niya ipamimigay ang sekretarya na parang wala lang.

“Minimize your voice, Miguel. Baka marinig ka Mayumi,” seryosong paalala na lang ni Lucas sa kaniya.

Napailing na lang si Miguel sa sinabi ng kaibigan. Humigop siya sa kaniyang kopita na naglalaman ng red wine. “Wala akong pakialam,” malamig at malalim ang boses niyang sabi.

Naniniwala si Miguel na hindi ganoon katangang tao si Mayumi para mahulog kay Lucas kung sakali. Ang pinakamalaking kalokohan sa pakikipaglaro ay ang mabaliw sa pagmamahal. Isa lamang malaking problema iyon.

Sa nakalipas na anim na buwan, nakita ni Miguel kung gaano katalino si Mayumi. Hindi ito iyong tao na magtatanong ng mga bagay-bagay na hindi dapat tanungin, at hindi rin ito gumagawa ng mga desisyong ikagagalit ng lalaki. Kampante si Miguel na buo ang pagkaunawa ni Mayumi sa kanilang kasunduan, at mabilis din kausap. 

Sa kabilang banda, narinig ni Mayumi ang lahat ng pinag-usapan nina Miguel. Subalit kailangan niyang magpanggap na wala siyang narinig mula sa mga ito kahit nanlalamig na ang mga kamay at paa niya. Masyado ring namamanhid ang puso niya dahil sa labis na sakit.

“Miss Romero, nice to see you again,” nakangiting bati ni Lucas matapos lapitan siya. May hawak itong isang kopita na naglalaman ng red wine. Napansin nito ang kaniyang pamumutla. Lingid sa kaalaman ni Mayumi, gusto lang nito makita kung magagalit ba si Miguel o hindi kung subukan siya nito.

“Good to see you too, Mr. Valencia,” pormal na bati ni Mayumi. Hindi niya mapigilang mapaatras ng dalawang hakbang sa presenya nito.

Hindi naman iyon napansin ni Lucas sapagkat masyado itong nabighani sa taglay niyang ganda. Ang mga mata niyang kumikislap at puno ng misteryo. Ang kutis niya ay kasing puti ng porselana, at ang bawat galaw niya ay may likas na kahinhinan. Bukod sa kaniyang pisikal na kagandahan, ramdam din ni Lucas ang kabaitan at kalmadong aura niya. Masyado na siyang tinititigan ng binata kaya namula siya sa pagkailang.

"How have you been lately, Miss Mayumi?"

Huminga nang malalim si Mayumi bago sagutin ang kaharap. “Unfortunately, medyo busy ako.”

 Nahirapan si Mayumi basahin ang ekspresyon ni Lucas. Hindi niya alam kung nagustuhan ba nito o hindi ang kaniyang sagot.

“Kagaya ka pa rin talaga ng dati.”

Hindi na nagsalita si Mayumi matapos sabihin iyon nang lalaki sapagkat hindi niya rin alam kung ano ang gusto sabihin nito.

Hindi niya batid na talagang gusto siya ni Lucas. Tila nahulog na ito ng kaniyang ganda at hinog na hinog na pigura. Si Mayumi ang pinakapresentable sa lahat ng nakilala ni Lucas. Naniniwala si Lucas na walang sinuman ang mangangahas na pintasan si Mayumi kahit dalhin pa siya ng binata kahit saan mang lugar.

“So…how is it going, Lucas?” baritono ang boses ni Miguel nang lumapit ito sa kanila ng kausap. Nakita ni Mayumi kung paano nito nilagay ang mga kamay sa bulsa habang may malamig na tingin sa kanila.

“I haven’t even asked her yet,” makahulugang sabi ni Lucas sa kaniyang asawa. “Hindi ka makapaghintay sa tabi, ‘no?”

“You think too much,” nakataas lamang ang kilay na sabi ni Miguel.

Kinurot ni Mayumi ang kaniyang palad para gisingin ang kaniyang sarili habang nagpapanggap na walang alam sa usapan ng dalawa. Kailangan niyang magpanggap na komportable siya kahit pinag-uusapan siya ng dalawa sa harap niya.

Huminga na lang nang malalim si Lucas at tinitigan siya. Walang paligoy-ligoy na nitong nilahad kung anuman ang pakay nito sa kaniya. “I wonder if you are interested in spending a few days with me?”

 “Pasensya ka na pero wala akong panahon sa mga ganiyan, Mr. Valencia,” matigas niyang sagot.

“Name your price, Mayumi,” malambing na sabi Lucas. “Maaari mo ring tanungin si Miguel kung ilan ba ang dapat na presyo.”

Kahit na namumutla, sinikap niyang maging kalmado. Sa totoo lang ay gusto niyang ipagtanggol ang kaniyang sarili at ang kaniyang dignidad lalo na sa mga taong kagaya ni Lucas at ipakita sa mga ito na hindi siya isang babaeng mababa ang lipad…ngunit hindi niya ginawa. Kailangan niyang magpanggap na wala siyang pakailam kahit parang tingin ng mga ito sa kaniya ay isang bagay na madaling bilhin. 

Isang mapaglarong ngiti lamang ang sumilay sa kaniyang labi nang habang tinititigan si Lucas pabalik. “I’m sorry to say this but my loyalty still goes to Mr. Lopez, Mr. Valencia. He has been so generous and I haven’t gotten enough from him yet.” 

Sa totoo lang ay bihira lang lumabas ang ganoong mga salita kay Mayumi ngunit ikinagulat naman iyon ng dalawang nasa harap niya lalo na ni Miguel. Kung pagbabasehan ang ekspresyon nito, hindi nito nagustuhan ang kaniyang tinuran kahit na may isang malamig na ngiti ang nakasabit sa gilid ng labi nito.

“You’re so ambitious,” magaspang na komento ni Miguel sa kaniya. Nakaramdam ng kirot sa kaniyang puso si Mayumi, winawasak siya nang paunti-unti.

“Siyempre. Sino namang hindi,” aniya.

Hindi alam ni Mayumi kung kinakabahan ba ang waiter sa tensyon sa pagitan nilang tatlo dahil hindi sinasadyang nabuhusan ng red wine ang suot niya. Pumangit ang itsura ng kaniyang suot dahil sa mansta ng alak.

“Magpalit ka sa taas,” ani Miguel at hinila ang kaniyang palapulsuhan habang hiyang-hiya siya sa mga kaganapan.

“Paano iyan? Wala akong dalang damit!” problemadong sabi niya.

“Ako na ang bahala,” seryosong sambit nito.

Iniwan nilang dalawa si Lucas at pumunta sila sa ikalawang palapag kung nasaan ang guest room. Napansin ni Mayumi na walang tao roon. Makaraan ang ilang minuto, nakita na lang niya ang waiter na may dalang malinis na damit at binigay sa kanila. Mukhang ito ang inutusan ni Miguel.

Hinawakan ni Mayumi ang damit saka tumalikod para pumunta sa banyo. Habang nagpapalit sa loob niyon, nahirapan siyang isara ang zipper ng damit. Wala siyang nagawa kung hindi hingin ang tulong ng lalaki na nasa labas ng banyo.

Walang sinabi si Miguel pero tumugon naman ito sa kaniyang pabor. Ramdam na ramdam niya ang lamig ng kaniyang daliri ng kaniyang likod. Ang mainit na hininga ng lalaki ay dumadampi sa kaniyang tainga na masyadong nakakikiliti.

Naramdaman niya na lang na hinawi ni Miguel ang kaniyang buhok at ang mga mata nito’y tila ginagalugad ang kaniyang katawan matapos i-zip up ang damit. 

“Actually, you don’t have to change,” bulong ni Miguel sa kaniya.

Sobrang lapit nilang dalawa sa isa’t isa ngayon at hindi niya mapigilang mamula dahil sa ginawang iyon ni Miguel.

Ikinulong ni Miguel ang kaniyang mga pulso sa kaniyang likuran, at sinamantala ang pagkakataon iyon para itulak ang kaniyang mga binti gamit ang tuhod nito. 

“You have to take it off, anyway.”