(Sera POV)
Bumalik si Nathaniel at masaya niya akong tinulungan sa pag-upo, saka personal nitong inayos ang bed table, at nilapag sa harapan ko ang niluto niya.
“Thank you.”
“Nope. Thank you Sera. Kumain ka ng madami Mrs. Yao.” Napatango ako sa kanya. Kikilos na sana ako para hawakan ang kutsara ng naunahan niya ako, at… “Ako na lang ang susubo sayo, hindi ka pa masyado magaling.”
“Kaya kong kumain mag-isa.”
“Hindi. Kain…” Na inihipan nga muna niya ang pagkain sa kutsara saka… isusubo na sa akin. “Magpagaling ka Sera, ng sabay natin sabihin kay Dad ang tungkol sa hinahangad niyang regalo mula sa atin.”
Napangiti na lamang ako sa sinabi ni Nathaniel. Sinubuan nga niya ako hangang sa maubos ang laman ng bowl. “Thank you. Tatlong araw daw akong walang malay…”
Napatango siya. &ldqu
(Wilma POV)Pero dapat magkunwari parin akong pinagtatakpan si Sera.“Nathaniel, hindi ko alam ang pinagsasabi mo. Sino? Sinong tinutulungan ko? Mali ka ata sa mga narinig mo.” Kaya ang emotion ni Nathaniel, dismayado siya dahil patuloy ko ngang tinatakpan ang kasinungalingan ni Sera.“Wilma, narinig ko ang lahat ng pinag-usapan ninyo ng doktor ni Sera, pero bakit patuloy mo parin tinatakpan sa mismong mukha ko ang babaing yun. Please, ayoko ng mga manloloko. Fuck.” Mahina niyang mura. Paano yan Sera, tuluyan na nga atang nadismaya sayo si Nathaniel. Akin si Nathaniel. Akin.Napailing ako. Ang pinagtatangol ko dito, para makita ni Nathaniel na may concern ako sa kapatid ko at hindi ko siya magagawang sirain. Tiwala niya. Ako ang dapat pagkatiwalaan niya sa huli.“Nathaniel, hindi ako magsisinungaling sayo. Paano ko magagawang magsinungaling sayo?”“Wilma naman,
(Sera POV)Alang-alang sa dinadala ko, kailangan kong mabuhay nga ng matiwasay.Sa pamamalagi ko sa bahay namin ni Nathaniel, winaldas ko ang oras sa pag-aaral ng mga bato at mineral. Medyo nacurious din ako sa mga mineral na makukuha sa mga halaman at puno. May kung ano sa aking isipan na bakit hindi na lang ako gumawa ng pabango… Pabango na maari pang mapanatili, kahit wala na ako. Natawa ako sa ideya, at bago ko pa man patulan… biglang may kumatok sa may pinto.“Pasok…”“Madam Yao, tawag mula sa security sa may gate. Nais daw kayo dalawin ng kapatid niyong si Ruel, saka may kasama siyang doktora… Gail ang pangalan. Kaibigan niyo daw.”“Ahh. Doktor ko sila, maari niyo silang patuluyin.”Kaya nagmadali akong bumaba para salubungin sila, at ng makita ko na ang sasakyan ni Kuya Ruel, napangiti ako.Tinignan ng dalawa ang kalagayan ko&he
(Nathaniel POV)Masayang-masaya si Wilma dahil nga sa pasalubong na dala ko para sa kanya. Ngunit… “Halos lahat ng ‘to para sa baby Nathaniel… Nasaan yung para sa akin? Sa mommy ng baby mo?”Pero ng mapansin niyang hindi ko gusto ang tanong niya, “Syempre sapat na sakin Nathaniel na ligtas kang nakauwi. Maraming salamat dito.”Na dinaanan ko lang nga sa kanya dahil pinilit ako nito kagabi na ako mismo ang maghatid ng mga yun sa harapan niya. Wala na akong sinabi sa kanya at dumiretso na nga sa sasakyan ng hinabol ako nito…“Hindi mo ba muna ako sasamahan sa prenatal check-up? Matagal nang hindi mo ako sinamahan.”At alam kong hindi niya tatangapin ang pagtangi ko. Wala akong nagawa kundi samahan ito, at di ko sinasadyang naiwan ang phone ko ng kunin ko ang result niya. Nang pabalik na ako, nakita kong sinagot niya ang tawag…Umangat ang panin
(Ruel POV)Si Sera na ata ang babaing pinakamartyrl na nakilala ko. Kahit buhay niya ilalagay sa alanganin dahil lang sa pagmamahal niya sa lalaking yun. Tss. Bulshit. Sa mga sinabi ni Sera, kahit nga di magaganda ang lumalabas sa bibig niya, nanatili parin sa kanyang mukha ang kagalakan…Matalino naman siya pero hindi ko inaasahan na magiging tanga siya sa pag-ibig. Sabagay nga nakakatanga naman talaga ang pag-ibig, kahit ako walang ligtas… Naiinis lang ako sa pinapakitang prinsipyo ni Sera. Nadudurog ang puso ko para sa kanya.Gaano ba siya katanga?Gaano ba niya kamahal ang walang kwentang si Nathaniel na nagagawa pa talagang isipin niyang magiging masaya siya kahit nga mamatay siya. Bulshit.Tss. Hindi ako susuko, bibigyan ko siya ng rason para isipin niya na kailangan nitong pahabain ang kanyang buhay at mamulat siya sa katotohanan na hindi deserve ni Nathaniel ang pagmamah
(Sera POV)Dahil nais kong tumakas kay Nathaniel, at baka may gawin pa siyang hindi maganda sa anak ko… ‘At gagawin ko lang ito para sa aking anak…’ Nagtangkang lumapit si Nathaniel at kinalmot ko nga ang kamay niya saka ito itinulak. Dali-dali akong lumabas sa silid na hindi nililingon si Nathaniel.“Madam Yao…” Gulat na bati sa akin ni Mrs. Dorris, ngunit kaagad ko naman itong dinaanan. Dumiretso ako sa may parking area na kita ko ngang hinahabol na ako ni Nathaniel. Lumapit ako sa key box at kinuha ang isang susi na alam ko para yun sa motorsiklo. Thank you Kuya Ruel sa haba ng pasensya mo na turuan ako kung paano gamitin ang ganitong klaseng sasakyan.“Sera! Delikado ang ginagawa mo!” Malapit na sa akin si Nathaniel, at binuhay ko nga ito. Humarang siya sa dadaanan ko.“Huwag mo akong subukan Nathaniel… Hindi ako buntis!&rdquo
(Sera POV)Kaagad naman ako natangap sa trabaho bilang waiter, pero paulit-ulit akong tinanong ng Manager kung sigurado ba talaga ako na pagiging waitress lang ang hangad ko. Ngumiti na lamang ako sa kanya, at yun…“Maari ka nang magsimula mamaya. Pero kung nais mong malaki ang mai-uwi mo, may challenge ako para sayo. At sa tingin ko makakabenta ka sa mga mayayaman naming customer. Heto ang mga red wine, na mataas ang halaga, at dahil riyan malaki ang commission mo. Ang isang bucket, agad kang yayaman. Ano deal?” Ang Manager ko na nagmimistula na ngang babae pero hindi parin niya maitago ang kakisigan ng boses nito.“Sige po. Hindi ko po uurungan ang challenge niyo sa akin.”“Ganyan nga Dear. Wag mo akong dismayahin, gaya ng ginawa ng iba riyan. Tumagal na halos ilang taon sa shelf yang mga red wine. Go dear.”Kaya kinagabihan nga, di ako sanay sa aura ng nig
(Sera POV)“Fuck!” Usal ng lalaking nakabanga ko. At nang umangat ang aking paningin… Ako ba yung hindi nakakita sa pagsulpot niya. “Nadumihan mo Miss ang sapatos ko!”Pero biglang nagbago ang paningin niya sa akin na parang nakilala niya ako… Ngunit hindi ko naman siya kilala.“Kapatid ka ni Dra. Wilma diba? Yung Miss Universe na palpak at inuwi ang korona niya para lang makapag-asawa ng matiwasay. Ngunit sa huli, parang walang titirahin sayo ang kapatid mo. Ngayon, dahil nadumihan mo ang sapatos ko… Linisin mo sa pamagitan ng iyong dila. Magandang ideya yun hindi ba Miss? Ah Sera ang pangalan mo. Sera.”“Sino ka?” Titig ko sa mga mata niya. Sa oras na ito, nais ko ngang magwala. Bakit ang daming demonyo sa paligid ko!“Ah kaibigan ng at—.”“Nathaniel naman! Wag ka nang—.” Natigilan ito dahil bigla ngang lu
(Sera POV)Tahimik akong naiyak sa loob ng sasakyan dahil sa sakit na nararamdaman ko. Ang dumurugong kamay at ang sumasakit kong tiyan, na pakiramdam ko mahihiwa ako sa dalawa. Namalayan ko na lamang nasa harapan na kami ng pamamahay ni Nathaniel.Kaagad niya akong binuhat palabas sa sasakyan, at nagulat nga si Mrs. Dorris sa akin… Duguan ang aking damit… Walang salitang lumabas kay Nathaniel, diretso siyang pumunta sa silid nito, at patungo sa bathtub na inihiga nga ako nito.Nanghihina ako ng sobra…Nang maramdaman ko na lang sa aking katawan ang biglaang pagragasa ng tubig… Saka kinuha ni Nathaniel ang shower, at parang galit na galit ako nitong nais na paliguan. Nagpupumiglas ako. Pakiramdam ko malulunod ako sa ginagawa ni Nathaniel…Hangang sa…“Sera, bakit hindi ka makapaghintay? Kung ano-ano agad ang ginawa mo kasama ang hampaslupang yun. Mapapatay ko tala
Sunod-sunod na kulay itim ng sasakyan ang pumarada di kalayuan sa napaka-abalang simbahan sa araw na yun.Sa unahang sasakyan. Abalang tinatawagan ng isang nakangising lalaki ang numerong alam niya na makakausap ng sasagot nito ang sasalubong na kamatayan mamaya lang.Lalo siyang natawa dahil ano man ang siyang ginawa niyang pagbabanta dito. Hindi siya sineseryoso. Napasenyas sa leader ng tauhan niya.“The hero needs a lot of villains. Di lang nagtatapos sa isang kalaban ang challenge na kailangan niyang kaharapin.” Saka mala-demonyong tumawa.Nagsilabasan ang mga lalaking may kanya-kanyang dala na mga baril. Pumwesto na di namamalayan ng mga tao.“Well, I am needing a lot of blood.”Sinundan nito ang kilos nang isang photographer na siyang puntirya nga nilang lahat.“How pity you are filthy rat.”***Napangiti ang isang photographer dahil sa nakuha niyang larawan. Di man siya kabilang sa official na kinuhang photographer, di parin ito napigilan na pumunta at kumuha ng mga larawan par
(Jing-ER POV)Di ko narinig na sumagot ang babae kundi buntong hininga lamang ni Prince Kean.Malungkot ang aura ng lugar. Dahil nga may nangyayaring tangihan.Ouch.“KC, kung yan ang desisyon mo, kapag na-engage kami sa darating na araw ng babaeng di ko naman kilala, isipin mo na lang na ginagawa ko yun para sa ating dalawa. Nirerespeto ko ang desisyon mong ito. Nirerespeto ko ang pangarap mo. Gagawin ko ito para sa future natin at mabigyan ka nga ng oras para magtagumpay sa minimithi mong pangarap.”WOW! Ang supportive naman ni Prince Kean. Sana lahat ng lalaki sa mundong to naiintindihan ang mga babae. Yung tipong lalaki ng ang may mas maraming paraan na maunawaan ang babae.Ahaha. May saltik pa naman kaming babae kung minsan, diba?Nawawala sa sarili.“Hihiwalayan ko na lang siya balang araw para sayo.”OY! UNFAIR KA NAMAN PRINCE KEAN!
(Jing-ER POV)Sino man silang may privilege dito, sila na talaga ang rich Kid.Be thankful na ipinanganak talaga kayo sa mga magulang ninyong may kakayanan na manipulahin ang pera.Huhu. Magulang ko, kaya lang mangako kung kailan babayaran ang inutang nila.Lumabas ako at baka ano pa ang magawa ko. Makabasag pa ako sa mga magaganda nilang kitchen set. Tsk. Tsk. Wag.Binuksan ko naman yung sa kanan pinto.Isang library. Tipong CEO o isang scientist ang nag-aaral dito.Gusto tahimik ang boung paligid. Ngunit malaki ito para nga sa isang tao lang.Siguro lahat ng VIP students ginagamit to.Okey.Aanihin ko naman ang mga gamit dito? Mahalaga lang sa akin lapis at paint brush. Mas gugustuhin kong nasa labas ako para kumuha ng inspiration.Saka ako lumabas ulit sa library.Wala talagang tao. At kung may tao man at mahuli ako na di ako kaagad nakapagtago, edi bah
(Jing-ER POV)Pwede po ba wag na mag-aral?Na-ju-judge lang ako ng dahil sa pag-aaral. Kapag ganito, nakakatamad na talagang pumasok ng school.Mabuti na lang bag ni Aby ang nadala ko. Pareho kami. Parehong imitation na kala mo naman branded. Sa sinuswerte ka naman, andito ang chippy niya.Thank you so much Aby. Napaka-thoughtful mo talaga sa tummy mo. Pati ako mabibigyan ng blessing. Ang galing.Kahit paano, hindi ako alone. Bleehhh.Andito lang naman ang chippy ni Sena. Kaya, sarap na sarap akong naglalakad sa hallway na thankful walang korona at sash bilang maingay na studyante ngayong araw.Sa totoo lang di ko alam kung saan pupunta sa spare time na meron ako.Pero good idea na din itong pumasok sa isipan ko. Since papalayasin na din naman ako sa school na ito, bakit di ko na libutin habang meron akong pagkakataon?Sayang naman ng tuition fee na ginugol namin dito. Kapag w
(Jing-ER POV)Lagi kaming nasa likuran ng bawat -isa.Sandalan sa tuwing napapa-disaster ang lahat.Ahahaha.Sinusuportahan at ginagabayan sa tamang landas ang friendship namin.I treasure them na parang sila ata ang pangalawa kong pamilya. Wala palang ata. Sila talaga. Mahal namin ang isat-isa. Walang iwanan sa oras ng pangangailangan.Sa kalokohan lang naman, pare-parehong magkasabwat.Pwera na lang kay Aby. Laging nasa tamang daan ang choice niya. Hehe.Di yan sumasali kapag alam niyang kalokohan ang gagawin namin. Tinatakasan kami niyan after namin magplano ng mga prank na gagawin namin. Tipong makaganti man lang sa ibang taong gumagawa ng kalokohan sa amin. Pero kapag nasa action na, wala na talaga yan si Aby.Si Even ang full support sa akin kung paghihiganti lang naman ang usapan.At si Lost pang-paguilty ang ginagawa niyan sa amin.“Seryoso kayo
(Jing-ER POV)Napaka-helpless ng school na ito. Wala dapat na special treatment!Paano na kaming mga bobo?Edi mag-aral kayo ng maayos at maigi Jing-ER. Kailangan pa talagang mag-effort? Sa kontento na ako sa mga ginagawa ko ngayon.Pagkatapos ng first subject namin, nabuhayan ako ng marinig ko ang bell.Susunod na schedule yung special subject na ikaw mismo ang pipili at kung saan naroroon ang mga kaibigan ko.Excited to!My special class is Fine Arts!Sa klaseng to lang naman ako nabubuhayan ng kaluluwa. Plus ito talaga ang hilig ko. Ayoko ng ibang subject.Pagpasok ko. Andito na yung mga friends ko.Binati kaagad ako ni Lost kahit may kasalanan ako sa kanya. Masaya ako makita ang mga kaibigan kong to. Mga praning kagaya ko na di mo maintindihan kung saang genes ba talaga kami nangaling.Si Lost, Even at ang pinaka-malditang kaibi
(Jing-ER POV)Pagdating ko sa school, syempre di ako late. Mas maaga akong dumarating, mas maagang nakakakuha ako ng bagay na ikaka-peace offering ko kay Lost.Hahaha.Di nga ako nagkamali, makakabawi na ako kay Lost ng makita ko ang hinahawakan ni Aby.Isang collection book ng mga larawan ni Zendeo.Masaya ko itong ibinigay kay Lost ngunit nakalimutan niya isa akong patay gutom na kailangan pakainin.Kaya at the end nag-agawan kaming dalawa sa collection book ni Aby. Di kasi sumang-ayon sa deal ko sa kanya.Kaya naman biglang naging maldita si Aby ng nasira namin ang Album. Puro kay Zendeo nga ang larawan.Kapag ganito si Aby, lumalabas na ang sungay, kailangan ko nang lumayas sa harapan niya. Tatakbo ako na alam kong walang oras si Aby na habulin ako.Ang nakakagawa lang kay Aby para habulin niya ito, ay si Kevin.Minsan kapag nakikita ko silang nagbabangayan, kapag n
(Jing-Er POV)Ganoon talaga ang pangalan ko may pa-dash pang nalalaman si Author.Jing-Er.Wow!Ang sarap ng umaga! Unat ko ng aking mga kamay.Oo, masarap kahit wala naman talagang lasa.Wala lang, napaka-energetic ko lang ngayon dahil nga namiss ko na naman ang mga bestie ko sa haba ng summer vacation. Kailangan pa talaga namin umuwi ng probinsya para taguan lang ng mga magulang ko yung naniningil sa kanila.Bumalik naman dito na marami ding iniwang utang sa probinsya. Ibang klase talaga ang mga magulang kong yan. Kaya naman di na ako magtataka kung magulang ko talaga sila.Lumapit ako sa bike na katabi lang din ng bike ng kapatid ko.Bago ako umalis papunta sa school, set up na muna ng prank para sa kapatid ko.Hahaha. Kala niya di ako marunong gumanti. Isumbong mo pa kasi ako kila Mama.Ayan. Bahala na kung ano man ang mabasag na paso sa m
(Aby Sena POV)Ang secondhand camera ko na pinaghirapan namin ni Dada bilhin. Sa kamay lang bumagsak ni Kevin at ganito na ang sinapit niya.Sumusobra na siya!Ano naman kung secondhand yun?! Camera ba niya para ikahiya niya at mabawasan ang pagkatao?Ano naman kung ang pangit ng mga kuha ko?Expert ba siya pagdating sa mga larawan?!Sa ginawa niya, naghahamon siya ng World War Three!“Sena, malalate ka na.”Gising niya sa akin ulit.Muli niya akong nilapitan. Hinawakan ang balikat ko na ikina-angat ko ng mukha ko sa kanya.Talagang galit ako.Galit ako…At ng makita nito ang mukha ko, na ikinangiti niya.“Sira ulo ka ba Kevin?”“I am not. Bakit anong problema ng mukhang yan?”Gusto kong tumawa na parang traydor. Yung tipong inis ka tapos tumatawa ka.Yung effect na parang