Chapter 2

It's been three days since Mr. Lawrenceville became more hands on with all the products from the company. He even cancelled all some business trips to focus on handling. Kaya napansin ko rin ang pag-iiba ng atmosphere sa buong building dahil totoo namang napakasungit ng lalaki.

Kaya naman ngayong nasa loob ako ng opisina niya at pakiramdam ko'y nanunusok ang mga mata habang pinagmamasdan niya akong panay ang pindot sa kaniyang printer ay parang nakalimutan ko na lahat ng mga susunod na gagawin.

"Do you even know how to use the printer?"

He crossed his arms as he kept doing small movements with his swivel chair at ako namay nasa harapan mismo ng kaniyang lamesa nakatayo at kinakalikot ang kaniyang printer. 

Sinulyapan ko siya, benalewala ang kaniyang sinabi at clinick ang print button sa aking laptop. Hindi tumunog o gumana man lamang ang printer kaya napakagat na ako sa aking labi dahil sa frustration. Kung sana ay doon na lamang ako sa labas nagprint ay makakapag pokus pa ako pero gusto niya ata akong takutin dito at sinadyang ipaprint sa akin ang sangkatutak na mga copies ng product's descriptions.

Napatalon ako sa gulat nang tuluyang tumayo ang lalaki at lumapit sa banda ko.

"What's wrong? You probably forgot clicking something, idiot."

Napatiim bagang ako sa irita. Oh God, talagang sinusubok ako rito ng kapalaran.

"Eh hindi gumagana eh!" Pagmamaktol ko, walang pakealam kung mairita pa siya sa akin lalo dahil kanina pa ako iritang-irita na rito. Kanina nang pumasok ay pinabitbit niya pa ako ng kape kahit marami akong hawak na folders. Napaka insensitive at bossy. Wala ba siyang sekretarya? Sekretarya niya ba ako? Tsk tsk!

"Eh paanong gagana eh hindi naman connected iyong wire nung printer sa laptop mo! Oh God, you're such a pain in the ass." 

Sa huli ay napasimangot ako sa aking katangahan. Nagkamot ako sa ulo at dahan-dahang isinaksak nga 'yon sa aking laptop. Hinarap kong muli ang screen at clinick ang print button.

Mr. Lawrenceville is still standing behind, watching what I am doing. Nang hindi parin gumana ay isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ko. 

But I startled when suddenly Mr. Lawrenceville positioned himself behind me, guiding my hand to click harder with the mouse. Dinala niya pa ang pareho naming kamay at may clinick doon na hindi ko namataan kung ano, gumana ang printer sa ginawa at tuluyang naprint. Itinuro niya sa akin kung ano ang kaniyang pinindot at hinarap ko siya pagkatapos.

Tinaasan niya ako ng kilay at inilagay ang parehong kamay sa kaniyang bulsa. He is wearing his usual black slacks, and his black loafer shoes. Tanging ang puting white long sleeve polo lamang ang suot niya ngayon.

"Salamat ho," Sambit ko ngunit kinunutan niya lamang ako ng noo. 

Nakakairita talaga siya! Hindi ko alam kung bakit gustong-gusto ito ng mga empleyado sa baba, porket ba mayaman, gwapo siya at mabango. Gwapo? Mabango? Oo, naamoy ko siya kanina at talagang mabango nga.

Really, Margarette? Really?

I rolled my eyes and continued what I am doing. Tingin ko ay kailangan kong tiisin ang kaunting bagay na ito, dahil siguradong may mga darating pang mas malala. Kung gusto kong magtagal dito ay kailangan kong habaan ang pasensya.

Sa mga sumunod na araw ay palagi akong hapo sa pagrerecord ng mga products sa bodega. Kailangan ko pang tignan kung tama ba ang liquidation ng mga ahente at lately parang madalas silang mashort at ako pa ang nagrereport sa opisina, ako tuloy ang tumatanggap ng mga tanong ni Mr. Lawrenceville. Masungit si Mr. Lawrenceville pero hindi niya gaanong kinukwestiyun ang mga short ng mga ahente, nagtatanong lamang ito at hindi naman gaanong nagagalit tungkol doon. Napakasungit lamang talaga at kung magpapadala ka ay talagang hindi ka magiging komportable sa tungo niya. Kung hindi mo kakausapin ay talagang napaka awkward ng atmosphere.

"Do you want a coffee, Sir? Bababa ako at baka gusto niyong kuhanan ko rin-"

"I don't drink coffee."

Maiksi lang palagi ang mga nagiging usapan namin kahit mas madalas ako sa kaniyang opisina sa lahat ng mga empleyado. Humahaba lamang ang usapan kapag may mga tanong pa siya tungkol sa mga sales sa mga specific na araw.

He's still working on his desk nang tanungin ko siya. He is busy and I don't want to insist at baka mairita pa sa akin.

Lumabas ako ng opisina at iniwan na siya roon. Nasa labas si Marie, bukod sa akin ay pareho kaming nasasabon sa opisina ng lalaki dahil head siya sa liquidation. She's waiting for me para sabay na kaming bumaba.

"Ayaw ng kape." Sambit ko at naglakad na kami.

"Eh bakit mo pa kasi tinanong, sa sungit nun buti sinagot ka." 

The next day became so hectic. Kapag kasi sabado ay maraming wholesalers kaya maraming kinakarga kaya mas maraming kailangang erecord.

Alas kwatro nang umakyat ako sa opisina ni Mr. Lawrenceville, 4th floor. For sure busy iyon sa kaniyang computer. Kapag ganoon ay hinahayaan niya na lamang akong pumasok para mag encode sa katabing mesa. Ganoon lagi ang araw ko at sa tingin ko'y unti-unti na akong nasasanay sa ginagawa.

I continued encoding some files. Nangawit ang likod ko kaya napasandal akong saglit sa swivel chair kaya naman hindi ko maiwasang bitbitin ang paningin kay Mr. Lawrenceville na nananatiling busy sa kaniyang mga emails at schedules.

Malawak ang opisina niya. May anim na lamesa sa loob at ang pinakamalaki at maaliwas na lamesa ay ang sa kaniya. Kapag alas sais na ay saka lamang napupuno itong opisina pag nariyan na ang mga ahente upang mag liquidit. Nakaupo ako sa lamesa sa bandang kaliwa ng lalaki. I tried to stare at him.

I can't imagine him being soft and kind to everyone. Pakiramdam ko ay bagay sa kaniya ang pagiging masungit niya. He will definitely lose his coolness and appealing aura if he is friendly and kind. I mean, I am not saying na it is good that he is very nonchalant to everyone because it's actually annoying.

It's just, I like it when he furrow his brows. When he is trying to control his temper through clenching his jaw, and when he looks annoyed. It suits him, it really suits him. I like it.

I mean, what the heck, Margarette. He is just handsome, that's all.

"You should focus on what you are working, Miss Graciano." 

"I am"

"Staring at me?"

"Yeah, this still a work."

Tuluyan nang inangat ni Mr. Lawrenceville ang tingin sa akin. Sinamaan niya ako ng tingin at para bang hindi makapaniwala sa akin. Natawa ako. He looks annoyed and in disbelief at the same time. I rolled my eyes and just continued what I am doing.

"Sungit," Sambit ko at tumutok na lamang sa screen.

It was a tiring job. Nakakapagod, consuming at nakakangalay. I stood up and stretched my hands. Napabuntong hininga ako.

"Gusto mong juice, Sir? Bababa ako." 

Sinulyapan lamang ako ni Mr. Lawrenceville at ibinalik lang din ang tingin sa kaniyang laptop. It took him seconds to respond. 

"I don't like juice."  

Napanguso ako. Ang hirap namang kausapin ng lalaking 'to.

Bumili na lamang ako ng iced coffee sa labas at tumambay saglit sa isang cafe malapit lamang sa Coco de Lawrenceville.

I wonder why he is being like that. What made him act that way? I mean, ganiyan lang ba siya sa ibang taong hindi naman malapit sa kaniya o ganiyan siya kahit kanino, maging sa pamilya. Thinking about it made me worry. I mean, he should enjoy his life, become friendly and smile more often. To be happy doesn't cost anything kaya bakit takot siyang ngumiti man lang.

Sa ilang minutong pananatili roon at nagdesisyon akong bumalik na. I still bought something for him, a water and a biscuit. Napansin ko ring hindi siya ganoon kahilig kumain. Madalas kaming mag snacks sa building, and he just keep on working until it's dinner at uwian na iyon kaya hindi ko parin nakikitang kumakain siya.

"What made you so long, huh?" He asked nang makabalik ako.

"I bought iced coffee." I smiled and walked towards his table.

"Coffee isn't healthy."

I shrugged about what he said and without words, I put the bottle of water and the biscuit on his table.

"Yeah, but I love coffee." I smiled again while watching him furrow his brows while looking from the things I bought for him.

"I bought water nalang since it seems like you're pretty strict about foods. A biscuit too, that's not so unhealthy. Put something in your stomach, at least." I added and he is just staring at me intently, and this time I don't care if he gets annoyed. He swallowed and it made his adams apple visible to me.

Ang gwapo, sungit nga lang.

I rolled my eyes and left his office. Tapos na ako sa trabaho ko. Mamaya pag dumating ang mga ahente, iyon na lamang ang last na echecheck ko.

"Thank you."

Hindi pa man nakakalayo sa pintuan at tuluyang nakakalabas ay narinig ko ang sinambit na iyon ni Mr. Lawrenceville. His voice was calm when he said that. Different from how he used to talk. I stopped from walking but I didn't look back

I smiled and continue leaving his office. There, be nicer and you'll see.

Sa mga sumunod na araw ay ganoon ulit ang ginawa ko. Ibinibili ko siya ng tubig at biskwit. Hindi ako sigurado kung kinakain niya ang mga iyon pero bahala siya. Napaka arte niya namang lalaki kung hindi. 

Napanguso ako.

Minsan hindi ko alam kung pagod na siyang tumanggi sa offer kong bilhan siya o ayos lang sa kaniya iyon dahil wala namang nag-aalok na iba sa kaniya. Pero kahit ano paman ay ibinibili ko siya dahil baka gutumin siya. I'm just concerned! I mean, kahit sino na katrabaho ay ganoon parin naman ang gagawin ko eh.

Lumaki akong maraming pinaniniwalaan. Lumaking mag-isa at hindi nakadepende kahit kanino. I mean, I am with my relatives right now and I never ask too much from them. I worked hard for my needs and wants. Nagbibigay din ako sa kanila, pambayad sa utang na loob sa pagpapatira sa akin at pagpapatuloy sa mga panahong iniwan kami ng Tatay at nung magkasakit si Nanay. That sounds mean, pambayad sa utang na loob. I never loved these relatives of mine, ang mayroon lamang ako para sa kanila ay respeto. Masiyadong malalim ang sugat na hinukay nila sa akin at hanggang ngayon ay dala-dala ko iyon. May puwang ba ang pagmamahal kung ganoon ang ipinaparamdam ng mga tao sa atin? Ang pagdurusa at pangungutya? 

Kapag nakuha ko si Nanay sa Hospital, kung saan siya ngayon naka confine upang gumaling siya, bubukod kami at lalayo. Sabe nila, baliw si Nanay kung kaya't nasa hospital, nasa mental. But I refused to acknowledge those hurtful words. May sakit lamang siya, it's a mental disorder and no one has the right to invalidate what my mother experienced and what we had been through. Kung bakit napunta siya sa ganoong kalagayan.

"Marga,"

The Management table is too silent when suddenly someone called me while I am just leaning from my swivel chair.

Nagulat ako kay Gwen nang lumapit siya.

"Sa miyerkules, birthday ko. Hangout kami sa The Shot, sumama ka ah?" Aniya pa, bakas ang excitement sa kaniyang mukha.

"Titignan ko, anong oras ba?" 

"Eh, alas otso tayo, inuman at kantahan lang naman. Pagkatapos na nun ng trabaho kaya walang dahilan para tumanggi."

"Niyaya niyo si Mr. Lawrenceville?" Tanong ko ngunit sumimangot lamang siya.

"Huwag na, hindi naman iyon sumasama sa tuwing niyayaya namin. Niyayaya lang namin kasi sigurado kaming hindi sasama, sa sungit nun." 

Tumawa si Gwen. Napanguso ako. I'll try to invite him, umoo man siya o hindi.

"I will try to invite him. " I said, feeling determined to convince the man.

"Ehhh? Ikaw bahala, nag-aaksaya ka lang ng oras."

Nung mag lunes ay buong araw ako sa Management table ko lamang. Maraming tinatapos. Nung mag alas singko na ako nakaakyat sa opisina ni Mr. Lawrenceville.

Gaya nang nakasanayan ay deretso na ang pasok ko sa loob ng kaniyang opisina. Nakita ko pa kung paano siya napatalon habang palakad-lakad sa kaniyang opisina. Mukha siyang nagulat sa presensiya ko.

"Where have you been?" He asked as he walk towards my direction.

Napakurap-kurap ako sa tanong niya. Isinarado ko ang pinto at tuluyang pumasok.

"I was so busy in the management office. Marami kasing naiwan na gagawin doon." I answered.

I saw how he swallowed hard. He nodded and looked away. Nakatayo na lamang siya at ang mga kamay ay nasa bewang. Ang tangkad niya lalo kapag kompleto ang suot, naka itim na suit at itim na slacks, ang gwapo.

"I thought you're not going to come." He uttered as he clenched his jaw. What is his problem? Napakunot ang noo ko.

"Mag peprint lang ako, Sir." Sambit kong muli kahit pa may bahid ng pagtataka sa akin.

May hinihintay ba siya? He looks bothered earlier when I entered. He is walking back and forth but he looks calm now already, so whatever. Umupo na rin siya sa kaniyang lamesa at nakatutok na sa kaniyang screen ngunit ramdam ko ang nanunusok niyang mga tingin sa akin kaya sinulyapan ko siya. 

I tilted my head when I saw him looked away. I furrowed my brows when I saw how red his ears are. 

I continued printing and shrugged my thoughts away. 

Napatigil lamang ako sa ginagawang pag peprint nang biglang pumasok si Marie sa opisina.

"Ay ito na pala si Marga eh." Aniya at hindi na tumuloy sa pagpasok. Sumilip lamang at ngumiti.

"Hinahanap kita sa baba kasi pinapatingnan ni Sir kung pumasok ka. Sige mauna na ako." Dugtong niya at tuluyang isinara ang pinto.

Napatitig ako kay Mr. Lawrenceville nang tuluyang umalis si Marie.

Is he waiting for me? Hindi ko nilubayan ng tingin ang lalaki. He lifted his gazes on me. Para siyang nahihiya at hindi makatingin sa akin. He looked away again. 

"I thought h-hindi ka pumasok. I'm a bit thirsty kasi." He stuttered and I can't help but smirk.

"I'll buy iced coffee outside after this. I'll get you a drink too." I smiled at nodded. 

"Kaya ka ba naghihintay diyan?" Natatawa kong pahabol na tanong.

"I was not waiting." He answered defensively.

"Then why are you asking Marie about me?" Nanunudyo ang boses ko pero sinusubukan kong huwag siyang inisin. I didn't know he is this cute.

I want to fucking laugh. Oh God, this guy.

"I was just asking about you. Ayos lang naman kung busy ka, just continue what you're doing. Hindi naman ako ganoon ka nauuhaw." Aniya, hindi pa rin ako pinupukulan ng tingin.

"Tss, nagtampo pa." 

"What? I am not."

"Lalabas ako pagkatapos nito, I'll get you water." I smirked and didn't speak any words again.

He's waiting, I know.

"Tell me if you're done. I'll go with you outside. I'll buy us a drink. 

His true to his words. Pagkatapos kong mag print ay sumunod pa siya sa akin sa management table nang ihatid ko ang mga folders. Nagtaka tuloy si Marie kung bakit ko ito kasama.

We're both silent inside the elevator. I don't know what to say to him and at the same time I could feel something that excites me about the idea that he is going to buy drink for us. Bakit niya naman naisipan?

"Is your work too heavy in the management?" He suddenly asked while we're both waiting for the elevator to finally open.

"Uhm, I can handle it naman po. Sa tingin ko masasanay din ako. Tumanggi lang ako nung una dahil alam kong mahirap." I scratch the back of my head.

Sinulyapan ko siya, nakatingin na siya sa akin kanina pa lamang at sa tangkad niya ay kailangan ko pang tumingala nang kaunti. Nag-iwas agad ako ng tingin.

Oh God, why am I so nervous like this? Kailan pa ako masiyadong bother sa presensiya niya? I mean, palaging nakakabother ang lalaking ito pero pakiramdam ko lang ay iba ngayon.

"Uhm, siya nga pala, Sir. It's Gwen's birthday this coming Wednesday. They invited me." 

Hindi ko pa napag-iisipan ang pag-aaya sa kaniya sa birthday ni Gwen, but to save myself from the awkwardness between us ay naisipan kong ngayon na iyon banggitin.

"And? You'll come with them?"

Bakit mukhang mahilig nang magtanong ang isang 'to? Parang kailan lamang ay parang may hangin kang kasama pag andiyan siya. Nagbabagong buhay na ba siya? May taning na ba ang buhay niya? Mawawala na ba siya sa mundo?

Really, Margarette? That's too much to be the reason.

"Uhm, I was thinking of inviting you too. They said it's impossible for you to come. Tiyaka hindi pa ako sigurado kung sasama ako." Paliwanag ko at natahimik naman siya.

"I see."

What? I see? Anong klaseng sagot iyon? 

Bumukas ang elevator at hindi ko alam kung ano ang sagot niya sa mga sinabi ko. Siguro nga ay sumang-ayon lamang siya sa sinabi kong imposibleng sumama siya.

Nang tuluyan na kaming nasa ground floor ay ramdam ko ang mga matang nakatingin sa amin. Probably they are wondering why our boss is with me.

Hinayaan ko siyang maunang maglakad at mukhang naninibago ang lahat at kasama ko ang isang 'to. Hindi na nakakagulat pang ganito ang reaksiyon nila, sa ugali ba naman ni Mr. Lawrenceville.

Nahuli na ako sa paglalakad ngunit dahil sa ginawa ay nilingon ako nang lalaki. His brows furrowed while waiting for me. Huminto siya saglit upang magsabay kaming tuluyan.

"Am I walking too fast?" Bigla niyang tanong.

"Nah, mabagal lang akong maglakad." Sagot ko at sinabayan na siya, wala nang pakealam sa mga tingin ng ibang empleyado sa baba.

"About the invitation, I'll go if you will come." 

Nasa exit na kami ng building ng bigla niya iyong sambitin. Binati siya ng mga security guards at ganoon din sila sa akin. Ngumiti muna ako at bumati to sa kanila kung kaya't hinabol ko pa sa paglabas si Mr. Lawrenceville.

"Really? Sasama ka sa'min?" Puno ng sigla ang boses ko nang tanungin ko siya.

He glanced at me, we're already walking together. Nag-iwas siya ng tingin ngunit nanatili ang mga mata ko sa kaniya dahil sa pagkatuwa. Sasama siya? Totoo?

"Totoo? Sasama ka?"

"Are you pleased that I will be there?" He asked without looking at me.

"Siyempre! I mean, of course I am. Wala nang bawian, sasama ka ah?" Tuwang-tuwa kong sambit. Na excite tuloy ako.

I don't know why, but it excites me.

He stopped from walking. His hands are in his pockets. Tumitig siya sa akin na para bang marami pa siyang gustong itanong. He nodded slowly.

"I will be there, then." Aniya at ngumisi .

He will be there. He'll come if I'll come.

I will be there for sure.