Ang tatlong salitang iyon— Ang big boss. Hindi kilala ni Manager Kohr kung sino ang big boss, ngunit ang taong nag ambag sa matagal na reputasyon ng East Emperor ay siguradong taong may sobrang laking kakayahanSubalit, sa ngayon sinasabi sa kanya ni Alora na ang misteryosong “big boss” ay ang nagligtas kay Jane Dunn.Ang big boss ay ang tanging paraan ng pagtawag sa malaking tycoon na nasa taas nila.Ang mga tuhod ni Manager Kohr ay nanghina na natumba siya una ang pwet sa lapag. Mayroong tunog sa kanyang mga tenga. Hindi dinetalye ni Alora ang mga nangyari, pero sapat na ito para makuha ni Manager Kohr ang ilang mga bagay ngayon.Nagkagulo ang kanyang utak. Nang biglaan, medyo nalinawan ng kaunti si Manager Kohr at bigla niyang tinaas ang kanyang ulo. Sumigaw siya, “Hindi ko alam kung nasaan si Jane Dunn ngayon. Sandali lang, Alora. Aalis ako at iimbestigihan ito.”Sigurado, ang isa sa mga babae ay gustong mamatay sa pagtatraydor kay Jane Dunn.Kung alam niya lang ang magulong
Umirap si Uno. Ano ang alam ni Alora sa mga bagay na nangyari sa nakaraan?“Tawagin mo ang babae,” Sabi niya.Tumango si Alora. Wala siyang magandang impresyon kay Susie Thompson sa simula pa lang.Si Susie ay ay ipinatawag sa opisina ni Alora ng walang rason. Kinakabahan siya sa buong paglalakbay niya papunta doon.“Alora,” Sa ngayon, alam niya na dapat pigilan niya ang kanyang sarili, hindi tulad ng unang beses na pumasok siya sa loob ng opisina ni Alora.“Huwag na tayong mag paligoy ligoy pa. Sabihin mo sakin kung ano ang nangyari sa 6th floor private room ngayon,”Si Susie Thompson ay kinabahan bigla. Tulad ng inaasahan, tinawag siya dito dahil sa kung ano ang nangyari sa 6th floor private room ngayon.Maaaring sinadya niyang iwasan ang hindi makabubuting usapan laban sa kanya at tinago ang ilang detalye ng ipaliwanang niya ito kay Alora.Subalit, kaharap niya ang dalawang sobrang talinong tao. Kahit na ito man ay si Alora o si Uno, magagawa na nilang mahulaang ang kabuuan
Hindi sigurado kung imahinasyon lamang niya ito o dahilan, naramdaman niya na ang daanan mula sa elevator ay puno ng mga pako. Ang bawat hakbang na ginawa niya ay nararamdaman niya ang pagbaon nito sa talampakan niya.Nanatiling tahimik si Jane Dunn habang sumusunod sa likuran ni Uno.Nasa harapan lang nila ang pintuan ng elevator. Huminto sandali si Uno at gumawa ng kilos na "pumasok ka na" kay Jane Dunn na nasa likuran niya. "Sige na, Miss Dunn.""Ikaw ..." Nagdalawang isip sandali si Jane Dunn. Siya ay hindi abala, subalit siya ay tumingin kay Uno na may suot na malamig na tingin sa kanyang mukha at nagtanong, "... ay hindi kasama paakyat?""Gusto ni Boss na mag-isa kang umakyat, Miss Dunn."Nakahawak pa rin si Uno sa kamay ni Susie Thompson. Nang makita ang pagsara ng pinto ng elevator, mabilis siyang sumigaw, “Jane Dunn! Jane Dunn! Dapat mo akong tulungan! Alam kong ikaw ang may pinakamalambot na puso sa lahat. Matiis mo bang makita ako sa isang pangit na kalagtayan, di 'ba?
”Jane Dunn, hindi nararapat sayo ang kabutihan ng kahit na sino sa mundong ito. Ang kahit sino na nagtuturing sayo ng mabuti ay nagkakamali! Hindi ka karapat dapat sa kabutihan ng kahit na sino!” Nagsalita siya ng hindi pinipili ang kanyang mga salita. Sa kanyang mga mata na palaging kakaiba at nanlalamig, mayroong bola ng galit— may bahid ng kalungkutan at gigil!Ang mga sinabi ni Sean Stewart ay tumama kay Jane Dunn, tumatagos sa pinaka sensitibong parte sa kalooban ng kanyang puso!Tinaas niya ang kannyag ulo bigla!Ang mga ito ay umaalab sa kanyang mata. Ito ay galit. Hindi siya nawalan ng kontrol at sumigaw ng matinis na hiyaw sa kanyang magaspang at paos na boses simula ng araw na namatay si Luka sa kulungan. Tinitigan niya ito ng matindi at sumigaw ng malakas.“Ano ba ang alam mo! Wala kang alam na kahit na ano! Nakaranas ka na ba ng kahit na ano! Wala kang alam! Sino ang nagbigay sayo ng karapatan na punain ako!” ‘Napagdaanan mo ba ang pinagdaanan ko! Naranasan mo ba ang pa
Ang kanyang manipis na daliri ay dumampi sa peklat.Mayroong pakiramdam ng hindi pantay na balat sa dulo ng kanyang mga daliri.Sa sandaling ang dulo ng kanyang daliri ay dumikit sa peklat, pakiramdam ni Sean Stewart na ang dulo ng kanyang daliri ay napapaso.“Sa totoo lang, Sean Stewart, paano ka nagkaroon ng puso para pahirapan ang isang hindi kumpletong katawan tulad niyan?” Ang tawag ay hindi pa tapos. Sabi ni Elior White kalahating seryoso at kalahating nagaasar.Sa panig na ito ng tawag, mukhang ang lalaki ay hindi narinig si Elior White na nagsalita. Ang kanyang hinlalaki ay hinihimas ang magaspang na peklat ng maingat. Sa isang iglap, may ginawa siyang kakaiba. Inilagay niya ang buong palad niya sa peklat.Sinuri niya ang kanyang sariling kamay ng maigi. Langit lang ang nakakaalam kung ano talaga ang kanyang sinusuri.Ang tawag ni Elior White ay patulog na nanatiling nakakonekta, pero si Elior ay walang naririnig na taong nagsasalita. Sobrang tahimik sa kabila ng tawag, s
Nakaupo sa tabi ng kama, ang tingin ni Sean Stewart ay napunta sa nakahigang babae sa kama. Si Elior White ay katatapos lang na tignan siya.“Walang malaking problema.” Inulit ni Elior White, “Subalit, kailangan mong tigilan siyang pahirapan. Nakaranas na siya ng sapat sa ngayon, nalunod, ninalagnat, nawalang ng malay— pinakamalala sa lahat? Nagising siya at pinahimatay mo ulit siya.”Si Elior White “tsk, tsk” ng dalawang beses. “Sean Stewart, nagiging magaling ka na sa pag papahirap sa tao, ‘di ba?”Mayroong bahid ng sarcasm sa kanyang boses.Ang nakagulat kay Elior White ay na ang Stewart na lalaking ito ay hindi siya tinitigan ng masama gamit ang malamig niyang tinging na nakakagulat.Yo~ Ang ganda ng pasensya niya ngayon.Ano pa man, kailangan niyang makuha ang mailap na pagkakataong ito at asarin ang kanyang best friend. Sino ang magaakala kung gaano katagal na kailangan magantay bago ang sumunod na sandali ang Stewart na ito ay madaling makausap muli.“Hoy, sabihin mo saki
Nagising si Jane Dunn sa hapon. Siguro sobrang pagod niya at siguro dahil mataas ang kanyang lagnat, kung kaya ang kanyang katawan ay sobrang hina.Ang puting kisame ang una niyang nakita paggising niya at pagbukas ng kanyang mata. Sa sandaling ito, nalilito pa din siya kung nasaan siya.“Gising ka na?”Isang nakakaakit na boses ang narinig ng biglaan.Napatalon ang puso ni Jane Dunn pagharap ng kanyang ulo ng kusa. Sa tabi ng kanyang kama, ang lalaki ay nakaupo ng elegante sa upuan. Mayroong file sa kanyang kamay.Nang tumingin si Jane Dunn sa kanya, ang mahaba at makitid na mata ng phoenix ay nagkataong tumaas, saglit na tumingin sa file na nasa kanyang kamay. Nilipat niya ang mata niya kay Jane at tinanong, “Nagugutom ka ba?”Matapos na sabihin ang tanong, binilik niya ang kanyang tingin pabalik at binalik niya sa file muli.Ang mga labi ni Jane Dunn ay tuyo. Tumignin siya sa paligid. “Salamat sa pagpapadala mo sakin sa ospital, Mr. Stewart. Binigyan kita ng problema, Mr. Ste
Narinig ni Sean Stewart ang pagbagsak ng kanyang puso. “Wala akong pakialam kung maniniwala ka o hindi, ngunit mali ang pagkakaintindi mo, Jane Dunn.”Mali ang pagkakaintindi?Nakatitig si Jane Dunn kay Sean Stewart. Talaga bang sinabi niya na mali ang pagkakaintindi niya?“Mr. Stewart, sinasabi mo ba na ito ay walang kinalaman sayo at wala kang alam tungkol dito?” Hindi niya alam kung matatawa pa siya o maiiyak. Nararamdaman niya lang na ang kanyang puso ay sumikip at ito ay sumasakit ng sobra na nahihirapan na siyang huminga.“Naniniwala ka ba sa sarili mong salita, Mr. Stewart? Sa tingin mo kahit sino ay gagawin iyon kung hindi dahil sa mga utos mo?”Ang ekspresyon ni Sean Stewart ay nanigas… Tama siya! Kung hindi siya nagbigay ng kahit anong pahiwatig, may maglalakas loob ba na gumawa ng ganoong bagay sa kanya?Siguro ang sinabi ni Elior White ay totoo. Maaari kaya ang pagturing ni Sean sa kanya at ang kanyang paguugali sa buong pangyayari tatlong taon ay magdedetermina sa si
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si