Pagkatapos niyang paalisin ang mga astig na nagkagulo doon, hinimas ni Thomas ang manggas niya at winalis ang alikabok sa mesa."Tita Iris, pasensya na kung pinapanood kitang muli ng clown show."Tila nanggugulo si Thomas saan man siya magpunta, pero sanay na rin siya. Hindi siya si Thomas kung hindi siya gagawa ng gulo sa isang araw.Humalakhak din si Iris at sinabing, “Marahil dahil lang sa mga paghihirap na ito kaya mo nakuha ang iyong mga tagumpay. Kailangan mong magpasalamat sa Diyos sa pag-aalaga sa iyo. Ang mga taong namumuhay sa layaw ay hindi makakadaan sa mga paghihirap na ito. Tom, masaya at proud ako kapag nakikita kita ngayon.”Huminto muna siya saglit bago siya nagpatuloy sa pagsasabing, “Sige, huwag na tayong mag-off topic. Tom, bakit mo ako pinalabas ngayon? huli na. Kailangan ko pang magmadaling bumalik at bigyan ng acting lesson ang mga bagong estudyanteng iyon. Hindi mo maubos ang oras ko.""Tita Iris, hindi mo na kailangang bumalik ngayon," walang pakialam na s
Inihanda ni Emma ang lahat, kasama ang kanyang toothbrush, toothpaste, tuwalya, labaha, at ang silid ng hotel na tutuluyan ni Thomas pagkatapos niyang pumunta doon. Inayos niya ang lahat nang maaga at nag-aalala siyang may mangyari kay Thomas pagkatapos nitong pumunta sa Central City.Habang ginagawa niya, mas naawa si Thomas sa kanya.“Mahal.”“Hmm?”"Babalik ako sa lalong madaling panahon."Tumigil saglit si Emma sa kanyang ginagawa bago siya tumawa. Hindi siya umimik at tinulungan si Thomas sa pag-impake ng kanyang maleta.Noong gabing iyon, naging intimate sila. Noong gabing iyon, nahirapan silang maghiwalay sa isa't isa.Kinaumagahan, personal na hinatid ni Emma si Thomas sa airport. Pagdating ni Iris, hawak na nilang dalawa ang sarili nilang maleta at pumasok sa departure hall.Kumaway si Emma para magpaalam sa kanila.Nakatitig si Emma sa likod ni Thomas habang papasok siya sa departure hall, at hindi pa rin siya mapakali. Hindi niya alam kung kailan sila muling magkiki
Ito ay ang karaniwang pagkilos ng isang masamang tao. Tinuruan ni Thomas ng leksyon ang taong grasa kahapon, at maginhawang ginamit ni Farrel ang kanyang posisyon para higpitan si Thomas na umalis sa lungsod.Ang gayong tao ay talagang kasuklam-suklam!Sabi ni Iris, “Anong karapatan mo para pigilin si Thomas na umalis? Nasa credit blacklist ba siya? O sinasabi mo na siya ay isang wanted na kriminal? Hindi siya kabilang sa alinmang kategorya. Paano mo mapipigilan ang kanyang paggalaw?"Humalakhak si Farrel. "How could I? Ako kasi ang general manager ng airport! Ang buong paliparan ay nasa ilalim ng aking pamamahala. Sino ka ba?"Nataranta si Iris at nagalit. Wala siyang masabi sa ganitong klase ng tao.Napakakulit niya.Kung si Thomas pa rin ang punong opisyal na namamahala sa Southland District, hindi magiging matapang si Farrel na kausapin si Thomas ng ganoon.Pero, si Thomas ay isang ordinaryong mamamayan na ngayon.Wala nang dapat ikatakot si Farrel ngayon. Hindi niya kailan
Naging awkward agad ang sitwasyon.Bagama't hindi lingkod ng gobyerno si Farrel, siya ang general manager ng airport. Ang paliparan ay nasa ilalim ng kanyang kontrol. Maging ang mga pulis ay walang magawa sa kanya sa lugar na ito.Mahirap siyang galawin o saktan.Nang matindi ang sitwasyon, isang grupo ng mga tao ang lumapit.“Oh? Sinong mukhang mayabang?"Isang boses iyon na medyo luma.Napatingin ang lahat. Nakita nila ang isang maputi ang buhok na matandang mukhang mataas ang loob. Nakasuot siya ng kulay-abo na puting professional suit, at napakaayos niya.Mukha siyang marangal na tao.Nang makita siya ni Farrel ay agad siyang nawalan ng loob. Nawala lahat ng kayabangan niya ngayon.Ang matandang ito ay si Mr. Grant, ang deputy director ng Southland District's Department of Civil Aviation.Lahat ng maliliit at malalaking paliparan at kumpanya ng eroplano ay nasa ilalim ng kanyang kontrol. Siya ang tunay na nakatataas kay Farrel.Pagkakita pa lang ni Farrel kay Mr. Grant a
Ang mga masasamang tao ay tumanggap ng masamang kaparusahan. Nararapat na tapusin ni Farrel ang paraang ginawa niya.Sinulyapan ni Thomas ang oras bago niya sinabing, “Malapit na ang oras. Kailangan kong maghanda para makasakay. Para lahat, paalam na.”Kinawayan siya ni Mr. Grand at Angus.Nakatitig sa likod ni Thomas habang siya ay umalis, ang dalawa sa kanila ay labis na nag-aatubili na palayain siya.Siya ay isang napakatalino at matalinong binata, na mananagot sa kanyang mga aksyon. Kung siya ay patuloy na mamumuno sa pag-unlad sa Southland District, ang mga residente doon ay mabubuhay ng mayamang buhay.Sa kasamaang palad, isang taon pa lang niyang pinamamahalaan ang Southland District.Ito ay sapat na gayunpaman.Ang taong ito ay kasing ganda ng ibang mga lungsod na umunlad sa loob ng sampung taon. Mahirap na makilala ang isang napakahusay na pinuno!Matagumpay na nakasakay sina Thoma at Iris sa eroplano, at umupo sila sa kani-kanilang upuan. Dahil nasa unang klase sila,
Tumawa si Jaguar at nagsimulang maging seryoso. “Pretty girl, I have my gang in Central City. Wag kang maging masyadong distepsectful sa akin, okay? Ang pagtanggap sa name card na ito ay hindi makakasama sa iyo. Ililibre kita sa isang pagkain at isang pelikula mamaya. Maaari kitang bilhan ng mga kotse at bag. Ibibigay ko ang lahat ng gusto mo!"Pinagtibay niya ang lahat ng posibleng paraan.Sa kasamaang palad, hindi siya nagtagumpay.Lumingon ang malamig na babae sa gilid at tumingin kay Jaguar bago ito nagsalita sa malamig na tono. "Huwag kang mag-buzz sa paligid ko na parang langaw. Alis.”Malamig ang ugali niya, at mas malamig pa sa sinabi niya.Nanginginig ang kamay na iniabot ni Jaguar. Sinubukan niyang pigilan ang kanyang galit."Binibigyan kita ng huling pagkakataon ngayon. Kukuha ka ba o hindi?"Bago niya natapos ang kanyang mga salita, ang malamig na babae ay iniwas ang kanyang kamay at hinampas ang name card ni Jaguar sa sahig. Sa pagkakataong ito, wala nang posibilida
Napatingin ang lahat sa direksyon ng boses. Nakita nila ang isang binata na nakasandal sa upuan at bakas sa mga mata ang pagod.Ito ay walang iba kundi si Thomas.Kumunot ang noo ni Nipper at malungkot na sinabi, “Anong alam mo? Napabuntong-hininga lang ang kapatid ko nang hindi humihinga. Siya ay namamatay. How dare you speak so sarcastically now?"“Namamatay?” Kinusot ni Thomas ang kanyang mga mata, bumangon, at naglakad. Ibinaba niya ang ulo niya at tumingin kay Jaguar. "Huwag kang mag-alala, hindi siya mamamatay."Habang nagsasalita siya, tumingkayad siya at sinubukang sipain si Jaguar.Agad siyang pinigilan ni Nipper. "Anong ginagawa mo?"Biglang sinabi ni Thomas, "Tinutulungan kitang gisingin siya.""Gisingin mo siya?" Ngumisi si Nipper at sinabing, "Hindi ka mukhang mabuting tao sa akin. Sinabi mo bang gusto mong gisingin ang kapatid ko? Natatakot akong mamatay ang kapatid ko pagkatapos mong itulak siya!""Hindi."“Haha! Hindi siya mamamatay dahil lang sa sinabi mo?""
“Oh?” Napatingin si Thomas sa kanya. "Anong pagkakamali ko?"May malamig na kislap sa mga mata ni Nipper. “Let me make this clear, we’re members of Nocturnal in Central City. Kung nasaktan mo kami, nangangahulugan ito na sinasaktan mo ang Nocturnal. Isa lang ang naghihintay sa iyo, at iyon ay ang kamatayan!"Binantaan ba niya si Thomas?Pero, ang isang banta ay isang bagay na hindi kinatatakutan ni Thomas.Napakurap siya at nagtanong, “Nocturnal? Ito ba ay tumutukoy sa mga hayop sa gabi?"Halos himatayin si Nipper sa mga sinabi niya sa galit.“Darn it! Gusto mo na bang mamatay?"Kumilos si Nipper na parang gusto niyang suntukin si Thomas, ngunit agad na sumugod ang air marshal. "Sir, mangyaring bumalik sa iyong upuan, o kailangan nating gumawa ng mapilit na mga hakbang."Saka lang tumigil si Nipper.Masunurin siyang bumalik sa kanyang upuan. Pagkaalis ng mga air marshal, nilakasan niya ang kanyang boses at sinabi kay Thomas na naupo sa hanay sa harap niya, “Huwag kang maging m