“Is everything ready?” tanong ko kay Lauren. Isa-isa kong tiningnan ang mga gamit niya. After our encounter with Hiro, hindi na ako papayag na magtagal pa kami rito sa Pilipinas.
“Yes, mommy.”
Natigilan ako noong marinig ko ang malungkot na boses ng anak ko. Pagtingin ko sa kaniya ay nakasimangot siya habang nakatingin sa sahig. Nanunulis pa ang nguso at magkakrus ang mga kamay. Napabuga ako ng hangin. Kagabi niya pa ako tinatanong tungkol kay Hiro. Pero hindi ko naman masabi ang totoo. Itinigil ko muna ang ginagawa ko at naupo sa tabi niya.
“What’s the problem, Lauren?”
“Are we really going home, Mommy? I still want to see, Daddy.”
“Haven’t we talked about this already? Hindi ba sinabi ko na we can’t talk with him.”
“But why, Mommy? I don’t understand why. Ayaw ba sa akin ni Daddy? Hindi niya ba ako love?”
Parang biniyak ang puso ko noong marinig ko ang mga tanong ni Lauren. I wanted to tell her that he loves her. Pero paano? Pwede ba talagang mangyari na mamahalin niya ang anak ko kahit hindi naman niya ako gusto? Sana nga ganoon. Pero ayaw ko nang ipagsapalaran pa ang mararamdaman ng anak ko.
“You will understand when you’re older, Lauren. For now, let’s go home, okay?”
Marahang tumango ang anak ko. Kita ko pa rin na hindi niya tanggap ang sinabi ko. Pero ano nga ba ang magagawa ko? This is our reality.
Matapos kong ihanda ang mga gamit naming ay binihisan ko na si Lauren. Noong handa na rin ako ay nagpa-book na ako kay Jasmine ng taxi papunta sa airport.
“Are you really going to do this, Laura Nicole?” tanong ni Jasmine. Bahagya pa akong napangiwi dahil sa pagtawag niya sa buong pangalan ko.
“Yes, Jasmine. Kaya mo na naman dito, ‘di ba? If they want to continue the partnership. Pwedeng ikaw na lang ang kumausap sa kanila. Parehas naman tayong owner eh.”
Bumuga ng hangin si Jasmine. I could see the stress in her eyes. “Hindi naman ‘yon ang ibig sabihin ko. Do you see how sad Lauren is? She wants her dad. Sinabi ko na sa ‘yo na hindi mo kayang itago ito nang matagal.”
Tiningnan ko si Lauren na nakaupo sa sofa. Nakalabi pa rin ito habang malungkot na nilalaro ang paborito nitong stuff toy.
“I know, Jasmine. I know. I’m sorry. Pero ito ang sa tingin ko na makabubuti sa kaniya. I’m doing this for her.”
Sabay kaming napatingin ni Jasmine sa pinto noong marinig naming may nag-doorbell.
“May bisita ka?” tanong niya.
“Ako? Wala. Wala namang nakakaalam na narito tayo.”
Iwinaksi ni Jasmine ang kaniyang kamay. “Baka sa management dito. Ako na ang magbubukas. Mag-ready ka at tatawagan ko na ang driver niyo. Wait lang.”
Tumango ako. Hinayaan ko na si Jasmine na pumunta sa may pintuan. Ako naman ay lumapit kay Lauren at muling chineck ang mga bag namin. Kompleto na iyon at maayos na. Mabuti na lang talaga at hindi ko lahat inilabas ang mga gamit ko.
“So, it’s true. You are really back!”
Natigilan ako noong may marinig akong ibang boses. Agad akong nagtaas ng ulo at nanlaki ang mga mata ko noong makita ko sina Mommy at Daddy na nakatayo sa harapan namin. Nasa likuran nila si Jasmine na nakangiwi at gulat din na nakatingin sa akin. Tumayo ako at hinarap sila.
“M-Mommy—” Hindi ko natuloy ang sasabihin ko dahil biglang may tumamang malakas na sampal sa kaliwang pisngi ko. Nakaramdam nga ako nang kaunting hilo pero nakatayo pa rin ako. Naluluhang tiningnan ko si Mommy.
“You dare to go back here without telling us?! Ano ba sa tingin mo ang pinagmamalaki mo, ha? Ang pipitsuging negosyo niyo?!” galit na sabi nito.
Sasagot sana ako pero narinig kong umiyak si Lauren sa likuran ko. Agad ko siyang hinarap at niyakap.
“W-Who are they, Mommy? Why is she hitting you?” umiiyak na tanong ng anak ko.
Doon ay napaluha na ako. Tiningnan ko si Jasmine at sinenyasan itong kuhain si Lauren.
“You have a daughter? Sino ang tatay niyan?” tanong ni Daddy.
Huminga ako nang malalim. “J-Jas, pakilabas muna si Lauren, please.”
“Okay, bes.”
Noong makalabas na sila Jasmine ay muli kong hinarap sila Mommy. Agad akong binalot noong muli kong masalubong ang galit na galit na mga titig ni Mommy. Si Daddy naman ay walang ekspresyon ang mukha. Pero mas nakakatakot siya kapag nasa ganitong hitsura niya.
“U-Upo po kayo,” magalang pa rin na sabi ko sa kanila. Pero hindi natinag sila Mommy at masama pa ring nakatitig sa akin.
“Hindi mo ba alam kung anong kahihiyan ang ginawa mo sa amin, ha? Laura Nicole? Dapat hindi ka na bumalik pa rito!” ani Mommy.
Agad akong nakaramdam nang pagkirot sa aking dibdib dahil sa sinabi niya. “W-Wala rin naman po akong balak na bumalik dito eh. I just had too.”
“At talagang nagmamalaki ka na, ha?!”
“Honey, calm down, okay?” Hinawakan ni Daddy ang balikat ni Mommy at marahan iyong tinapik. “Bakit hindi mo sinabi sa amin na uuwi ka pala?” tanong ni Daddy.
I smirked. “Wala namang may gustong narito ako, Dad. Para saan pa?”
Nakita ko agad na lalong nagalit si Mommy. Magsasalita pa nga dapat ito pero pinigilan ito ni Daddy.
“Laura, you are still our daughter. Bakit hindi mo sinabi na buntis ka pala noon?”
“For the record, it’s not what you think, Dad. Hindi si Hiro at tatay ng anak ko.”
“At ano? Nagpabuntis ka na sa kung sino-sinong poncio pilato riyan?” sabat ni Mommy.
Hindi ako nakasagot. Nag-iwas ako ng tingin at hindi masalubong ang mapanghusga niyang mga mata. Sa kanilang dalawa, si Mommy ang palaging gustong perfect ako sa mga ginagawa ko. Just because her life was perfect too like what she describes to us. Pero ang hirap gawin ang gusto niya lalo na kung imposible naman iyon.
“See? That’s your child, Roman! Hindi ko alam kung ano ba ang ginawa kong kasalanan at bakit siya nagkaganito. Hindi na nadala noong hiniwalayan ni Hiro. Tapos ngayon ay nabuntis pa siya ng kung sinong lalake!” ani Mommy at bigla na lamang humagulhol.
Hindi ako sumagot. Ganoon naman palagi ang ginagawa ko. Hindi na lang ako sumasagot para lang hindi na humaba pa ang diskusyon namin. Mas pinipili kong masama ang tingin nila sa akin.
“Okay, okay,” ani Daddy. “You’ll go home now, Laura. You and your child.”
Natigilan ako sa sinabi ni Daddy. Nalilitong tiningnan ko siya. “What do you mean?”
“Hindi ko na kaya pang hayaan kang mapariwara. You are still my daughter. Kaya uuwi ka na sa bahay. And you can’t say no.”
“No!” mariin kong sabi.Napatigil si Mommy at Daddy na palabas na sana ng unit namin. Namimilog ang mga mata ni Mommy habang si Dad naman ay walang ekspresyon.“I can’t go home. I won’t go home!”Mom winced. “Are you seriously saying no to us now?”Huminga ako nang malalim. Hindi ko alam kung bakit nila ako pinapauwi. Pero sigurado ako na hindi iyon dahil sa gusto nila ako ulit makasama. They are all ashamed of me. I will never forget that.“Mom, please. Can you just let me go?”“At ano ang gagawin mo, Laura? Hindi ka namin hahayaan para mas lalo mo pa kami ipahiya!”Napatungo na ako dahil ayaw kong makita nila na naluluha na ako. I don’t want them to see my fears towards them. Pero kahit na ano ang gawin ko ay hindi ko pa rin talaga magawang h’wag silang sundin. In the end, sumama kami kila Mommy kahit na pinipigilan ako ni Jasmine. Isinama ko na lang siya dahil iyon ang ginawa kong kondisyon sa mga magulang ko.“Where are we going, Mommy?” tanong ni Lauren.Napangiti ako sa kaniya a
Mom was glaring at me the whole time. Hindi ko alam kung aalis na ba ako sa ospital o maghihintay din kasama niya. Noong nawalan ng malay si Dad ay agad namin siyang sinugod sa ospital. I want to go but I am worried for my father. Hindi ko alam na may sakit na pala siya.“Look what you have done, Laura,” ani Mommy. “I swear kapag may masamang mangyari sa dad mo ay hindi kita mapapatawad!”Napatungo ako dahil sa sinabi niya. “B-Bakit kasi hindi niyo sinabi sa akin, Mom?”Umarko ang kilay ni Mommy. “Do I need to report you everything? Tsaka wala ka rito, ‘di ba?”Hindi na lang ako sumagot at nag-iwas ng tingin kay Mom. Hindi naman ako mawawala kung hindi nila ako pinalayas e. Tahimik akong naupo sa gilid waiting area hanggang sa lumabas na ang doctor sa emergency room. Agad na sinalubong ni Mommy ang doctor at kinausap.“Diyos ko, ang asawa ko!” umiiyak na sabi ni Mommy.Nilapitan ko siya at akmang hahawakan. Pero bigla akong nag-alangan dahil lalo siyang humagulhol.“This is your fault
“Here.”Tiningnan ko ang hawak na baso ni Hiro. I sigh and took it. “Where are we?”“In my unit.”Naupo siya sa katapat kong upuan. I took a deep breath and sips on the glass he gave me. Noong makita niya ako na muntik nang masagasaan kanina ay dinala niya ako rito sa bahay niya. Hindi sa akin pamilyar ang lugar na ito kaya wala akong ideya kung na saan kami. Hindi ko naman talaga alam lahat ng assets ni Hiro kahit noong mag-asawa pa kami.“Why did you bring me here?”“I was going to bring you back to the hospital, pero ayaw mo. Kaya dinala kita rito.”I bit my lips a little. Oo nga pala. I was crying earlier. Sa sobrang bigat na nang nararamdaman ko ay hindi na ako nakatanggi pa kay Hiro noong pinasakay niya ako sa saskyan. I want to go anywhere except the hospital.“T-Thank you.” Ibinaba ko na ang hawak kong baso sa lamesa at tumayo. “Sorry sa abala. Uuwi na ako.”“Ha? Wait, Laura!”I stop waling when Hiro grabs my arm. Salubong ang kilay na nilingon ko siya.“Don’t go. Hindi ka pa,
“Wife? He wants me to be his wife again? Nagpapatawa ba siya?!” inis na sabi ko. Kanina pa ako palakad-lakad sa loob ng kwarto habang kinakalma ang sarili.“Care to explain to me what is going on?” tanong ni Jasmine na nakaupo sa kama. Nagising siya noong dumating ako dahil daw sa mga pagdadabog ko. I said sorry to her.I stop walking and look at her. I let out a sigh and shook my head. “This is insane!” Naupo ako sa pang-isahang upuan malapit sa akin. “I met Hiro again.”I heard Jasmine gasp so I looked at her. “Seriously?!”Tumango ako. “Yes. Apparently, tinawagan siya ni Mom no’ng sinugod namin sa ospital si Dad.”“Then? What happened?”“I—” I sigh again. “It’s a long story. But I almost got in an accident, and Hiro saves me. Wala ako sa sarili ko noong dinala niya ako sa unit niya.”“You went to his house?!” gualt na tanong ni Jasmine. Tumayo pa ito at namaywang sa harapan ko. “What do you think you’re doing?!”“Okay, relax ka muna bago ka pa mag-isip ng kung ano-ano.”“Paano ako
If only I know this would happen, una pa lang ay nakinig na ako kay Jasmine. Wala akong nagawa kundi ang pumayag sa kagustuhan nila Dad. Noong gabing aalis na sana kami at kinausap ko siya ay kinuha pala ni Mommy si Lauren at dinala sa ibang bahay. I was begging for them to let us go but my parents were already deaf of my pleadings. They did it again.“They’re already coming. Wear your best smile, Laura,” Mom said excitedly.I groan and shook my head in back of my mind. Tonight, the Servaño’s will come to our house. And we are waiting in front of our door with our servants. Nasa unahan sila Dad habang ako ay nanatili sa may likuran nila. Sabi nila Dad ay gusto lang ng mga ito makilala si Lauren. So, I’m assuming that they already knew about her. Ang problema lang ay hindi ko pa rin nakikita ang anak ko.“Where is she, Mom? Dad? Saan niyo dinala ang anak ko?”“She’s coming, Laura,” sagot ni Dad.“But where?! I want to see my daughter!” I exclaimed.“Stop it, Laura! Nandiyan na ang mga
“Why don’t we set their wedding next week already?” tanong ni Tita Dianne. “Well, if that’s what you want. We could do that. Right, hon?” tugon ni Mom. Muli ay para akong pinagsakluban ng langit at lupa dahil sa sinabi ni Dad. Kaming anim na lang ang nasa hapag-kainan dahil may pag-uusapan pa raw kami. Sila Ben ay pumunta muna sa sala kasama si Lauren na agad na naging kadikit ng mga ito. Tiningnan ko si Hiro. Patuloy lang siya sa pagkain at para bang pabor pa sa mga sinasabi ng mga magulang namin. “Wait, what?” pigil ko sa kanila. “Ikakasal? Sino?” Tiningnan ako ni Mom. “You and Hiro, Laura. We’ve already talked with your Tito and Tita about it.” “Why, Hija? Don’t want your family to be finally complete again?” ask Tita Dianne. Humigpit ang kapit ko sa laylayan ng bestida ko. I can’t believe that they also want me to marry Hiro again. “I-It’s just… I didn’t know about this.” Pinilit kong ngumiti kay Tita. Hindi ko naman gusto na makita nilang ayaw ko sa mga nangyayari. Tumikhi
“So, what is your plan now? Itutuloy mo ang gusto nila?”Napabuntonghininga ako dahil sa tanong ni Jasmine. Tinawagan ko siya agad paggising ko ngayong umaga. Mabuti na lang at hindi pa ito natutulog. Sinapo ko ang sentido ko at bahagyang hinilot iyon.“I still don't know what to do, Jas.”“What? Are you thinking of agreeing with your parents? Akala ko ba ayaw mo na kay Hiro?”“Yes. Kaso kapag hindi ko naman sila sinunod ay ilalayo na naman nila si Lauren,” angal ko. Napatingin ako sa anak kong mahimbing pa ring natutulog.“Are you seriously believing that?”“You don't know my parents, Jas. Kinuha nga nila si Lauren at hindi pinakita sa akin ng isang gabi noong hindi ako pumayag na ipakilala siya sa mga Gomez e.”“Your parents are sick! Dapat hindi muna ako umalis diyan e!”“No. Mas okay na rin na nandiyan ka na. Ayaw ko naman na pati ikaw ay pagbuntunan ng mga magulang ko.”“What are you going to do now? Magpapakasal ka talaga sa kaniya?”I bit my lips and stares at Lauren again. Hind
“Ben? Why?” tanong ko. Nag-aayos na ako noong may kumatok sa pinto ng kwarto namin. Ben smiled at me. “Can I come in?” “Sure.” Binuksan ko nang malaki ang pinto at hinayaang pumasok si Benedict. Naupo siya sa couch habang ako naman ay isinara ang pinto at muling humarap sa tokador. “You’re really going out with him?” tanong ni Benedict. Napatigil ako sa pagba-brush sa pisngi ko at tiningnan siya mula sa repleksyon ng salamin. “Do I have a choice?” Nakita kong napailing lang si Benedict. Muli akong nagpatuloy sa pagmi-make up. “I heard that you’re getting married again with him. Are you okay with that?” Muli akong napatigil pero hindi ko na tiningnan si Benedict. Ben was my best friend when we were younger. Lahat ng mga excitement ko ay sinasabi ko sa kaniya. Lalo na iyong kung gaano ko kagusto si Hiro noon. “I can’t say no, Ben. I almost lose my daughter because I don’t want her to meet your brother.” Napatayo si Ben. Lumapit ito sa akin at naupo sa kama. “What do you mean?”
Kanina pa ako nakaupo sa bowl sa loob ng banyo. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kumakalma ang dibdib ko. I felt like I’m already having asthma because of what happened. I can’t believe he said that! Nagpipigil daw siya na halikan ako?Tiningnan ko nang masama ang pinto ng banyo habang ini-imagine na naroon si Hiro. Ano’ng akala niya sa akin? Tanga na magpapaapekto pa rin sa kaniya?Pero bakit parang bata akong inagawan ng candy rito? Napaungol na lang ulit ako sa inis. Tumayo ako at lumapit sa lababo saka naghilamos.“Can’t you relax, Laura?! H’wag ka ngang papaapekto sa taong ’yon!”Kinuha ko ang towel na maayos na nakatupi sa counter top at pinahid sa mukha ko. Pagkatapos ay lalabas na sana ako noong biglang may kumatok sa pinto. Muling bumilis ang pagtibok ng puso ko.“Laura? Are you done? Handa na ang lunch natin.”Umarko ang kilay ko. I know I saw her earlier doing something on the kitchen. Pero hindi ko inakala na talagang magluluto siya. He never cook anything for me when we w
Kanina pa ako nakaupo sa bowl sa loob ng banyo. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kumakalma ang dibdib ko. I felt like I’m already having asthma because of what happened. I can’t believe he said that! Nagpipigil daw siya na halikan ako?Tiningnan ko nang masama ang pinto ng banyo habang ini-imagine na naroon si Hiro. Ano’ng akala niya sa akin? Tanga na magpapaapekto pa rin sa kaniya?Pero bakit parang bata akong inagawan ng candy rito? Napaungol na lang ulit ako sa inis. Tumayo ako at lumapit sa lababo saka naghilamos.“Can’t you relax, Laura?! H’wag ka ngang papaapekto sa taong ’yon!”Kinuha ko ang towel na maayos na nakatupi sa counter top at pinahid sa mukha ko. Pagkatapos ay lalabas na sana ako noong biglang may kumatok sa pinto. Muling bumilis ang pagtibok ng puso ko.“Laura? Are you done? Handa na ang lunch natin.”Umarko ang kilay ko. I know I saw her earlier doing something on the kitchen. Pero hindi ko inakala na talagang magluluto siya. He never cook anything for me when we w
“One bedroom? Seriously?!” hindi makapaniwalang tanong ko. Kakasabi pa lang sa amin ng staff na sumama sa amin na iisa lang ang magiging kwarto namin. And that only means that we will stay in one room! Me and Hiro! Well, I could say that this place was beautiful. Maayos ang desenyo ng living room at kitchen. May sariling pool sa may gilid ng villa at sa harap ay may porch na tanaw ang beach. Hindi ko pa nga lang nakikita ang itaas na iisa lang daw ang kwarto! This place could have six person because it was big—pero iisa lang ang kwarto. Tumingin sa akin si Hiro na puno nang pagkamangha. Para bang natutuwa pa siya dahil sa hindi ko nagustuhan ang kwarto namin. I rolled my eyes at him and turned around. Dapat talaga hindi na ako pumayag sa gusto nila e! “Ahm, thank you for your help. Kakausapin ko muna ang asawa ko. You can go now.” Umarko ang kilay ko at muling tiningnan siya. Asawa? Seriously? Tumungo ang lalakeng kausap niya at nagpaalam na sa amin. Noong makalabas ang staff ay h
“W-What are you doing?” My eyes widened as Hiro reached for something. Pakiramdam ko bigla ay nanigas ang buong katawan ko habang pilit na isinisiksik ang katawan ko sa upuan. Napalunok pa ako noong halos gapulgada na lang ang layo niya sa akin. Amoy na amoy ko na ang panlalake niyang amoy. He didn't change his perfume. It was the same minty manly scent he used when we were still together. My heart skipped when Hiro suddenly looked at me. His hazel eyes stared directly at me. Pakiramdam ko bigla ay nanginig ang mga tuhod ko kahit na nakaupo lang ako. “Fixing your seatbelt for you,” he answered. Then he looked down on my lips. Then he looked back into my eyes. Bigla na lang akong binundol ng kaba dahil sa ginawa niya. What was he trying to do? Was he seducing me?! Napalunok ako at agad na nag-iwas ng tingin. I won't fall for this anymore. “O-Okay.” Ilang sandali pa ay naramdaman ko ang mga kamay ni Hiro sa gilid ko na inaayos ang seatbelt. Hinagod pa niya ang strap papunta
Hindi ko alam mung bakit gano'n ang naramdaman ko noong makita ko si Laura at ang kapatid ko. Noon pa man ay hindi na lingid sa akin na gusto ni Benedict si Laura. But what can he do? Laura liked me more. He was just a mere friend to Laura. Nothing more, nothing less. Kaya kampante ako. Pero hindi ko alam mung bakit bigla akong nakaramdam ng takot kanina. The way Laura looked at Benedict was different. I hate it! Tumigil ako sa paglalakad noong malapit na akong bumaba ng hagdan. Kumapit ako sa handrail at muling napabuga ng hangin. Why do I feel like shit because of it? Alam ko na malaki ang naging kasalanan ko kay Laura noon. I used her because I needed her. Ginamit ko siya para lang makuha ang posisyon ko ngayon sa kompanya namin. Para masigurado ko na ako ang magiging tagapagmana ni Dad. I’m the eldest and it was my birthright to be the next chairman of Servaño Corporation. I was born to rule and take everything! Kaya talagang gagawin ko ang lahat para lang makuha ang gusto ko
“Ben? Why?” tanong ko. Nag-aayos na ako noong may kumatok sa pinto ng kwarto namin. Ben smiled at me. “Can I come in?” “Sure.” Binuksan ko nang malaki ang pinto at hinayaang pumasok si Benedict. Naupo siya sa couch habang ako naman ay isinara ang pinto at muling humarap sa tokador. “You’re really going out with him?” tanong ni Benedict. Napatigil ako sa pagba-brush sa pisngi ko at tiningnan siya mula sa repleksyon ng salamin. “Do I have a choice?” Nakita kong napailing lang si Benedict. Muli akong nagpatuloy sa pagmi-make up. “I heard that you’re getting married again with him. Are you okay with that?” Muli akong napatigil pero hindi ko na tiningnan si Benedict. Ben was my best friend when we were younger. Lahat ng mga excitement ko ay sinasabi ko sa kaniya. Lalo na iyong kung gaano ko kagusto si Hiro noon. “I can’t say no, Ben. I almost lose my daughter because I don’t want her to meet your brother.” Napatayo si Ben. Lumapit ito sa akin at naupo sa kama. “What do you mean?”
“So, what is your plan now? Itutuloy mo ang gusto nila?”Napabuntonghininga ako dahil sa tanong ni Jasmine. Tinawagan ko siya agad paggising ko ngayong umaga. Mabuti na lang at hindi pa ito natutulog. Sinapo ko ang sentido ko at bahagyang hinilot iyon.“I still don't know what to do, Jas.”“What? Are you thinking of agreeing with your parents? Akala ko ba ayaw mo na kay Hiro?”“Yes. Kaso kapag hindi ko naman sila sinunod ay ilalayo na naman nila si Lauren,” angal ko. Napatingin ako sa anak kong mahimbing pa ring natutulog.“Are you seriously believing that?”“You don't know my parents, Jas. Kinuha nga nila si Lauren at hindi pinakita sa akin ng isang gabi noong hindi ako pumayag na ipakilala siya sa mga Gomez e.”“Your parents are sick! Dapat hindi muna ako umalis diyan e!”“No. Mas okay na rin na nandiyan ka na. Ayaw ko naman na pati ikaw ay pagbuntunan ng mga magulang ko.”“What are you going to do now? Magpapakasal ka talaga sa kaniya?”I bit my lips and stares at Lauren again. Hind
“Why don’t we set their wedding next week already?” tanong ni Tita Dianne. “Well, if that’s what you want. We could do that. Right, hon?” tugon ni Mom. Muli ay para akong pinagsakluban ng langit at lupa dahil sa sinabi ni Dad. Kaming anim na lang ang nasa hapag-kainan dahil may pag-uusapan pa raw kami. Sila Ben ay pumunta muna sa sala kasama si Lauren na agad na naging kadikit ng mga ito. Tiningnan ko si Hiro. Patuloy lang siya sa pagkain at para bang pabor pa sa mga sinasabi ng mga magulang namin. “Wait, what?” pigil ko sa kanila. “Ikakasal? Sino?” Tiningnan ako ni Mom. “You and Hiro, Laura. We’ve already talked with your Tito and Tita about it.” “Why, Hija? Don’t want your family to be finally complete again?” ask Tita Dianne. Humigpit ang kapit ko sa laylayan ng bestida ko. I can’t believe that they also want me to marry Hiro again. “I-It’s just… I didn’t know about this.” Pinilit kong ngumiti kay Tita. Hindi ko naman gusto na makita nilang ayaw ko sa mga nangyayari. Tumikhi
If only I know this would happen, una pa lang ay nakinig na ako kay Jasmine. Wala akong nagawa kundi ang pumayag sa kagustuhan nila Dad. Noong gabing aalis na sana kami at kinausap ko siya ay kinuha pala ni Mommy si Lauren at dinala sa ibang bahay. I was begging for them to let us go but my parents were already deaf of my pleadings. They did it again.“They’re already coming. Wear your best smile, Laura,” Mom said excitedly.I groan and shook my head in back of my mind. Tonight, the Servaño’s will come to our house. And we are waiting in front of our door with our servants. Nasa unahan sila Dad habang ako ay nanatili sa may likuran nila. Sabi nila Dad ay gusto lang ng mga ito makilala si Lauren. So, I’m assuming that they already knew about her. Ang problema lang ay hindi ko pa rin nakikita ang anak ko.“Where is she, Mom? Dad? Saan niyo dinala ang anak ko?”“She’s coming, Laura,” sagot ni Dad.“But where?! I want to see my daughter!” I exclaimed.“Stop it, Laura! Nandiyan na ang mga