“We’re only friends,” Mahina niyang usal. Hindi naman ako kumibo. “Magkaibigan lang kami ni Crystal, mas naging malapit lang kami nitong mga nakalipas na araw dahil kay Dad.” Sambit pa ulit nito. Hindi ko alam pero parang gumaan ang pakiramdam ko dahil sa inamin niya pero bigla naman pumasok sa isip ko ang mga pinag usapan namin ng kanyang ama. D*mn! “Pero hanggang doon na lang, hanggang kaibigan na lang ang kaya kong ibigay kay Crystal, So, whatever dad is doing, I hope he stops. I only see Crystal as a friend, nothing more.” Nang humarap siya sa akin ay mabilis akong umiwas ng tingin, Mali ito dapat magkabalikan silang dalawa dahil iyon ang gusto ni Sir Aidan, Iyon ang gusto niyang ipagawa sa akin ang mapaglapit ang dalawa at maging okay. Kahit labag sa kalooban ko kailangan kong gawin dahil nangako ako. Saglit na katahimikan ang namayani sa amin. “Let’s go Louise, hindi na ako babalik sa loob. Umuwi na tayo.” Turan niya pero hindi ako kumilos bagkus hinarap ko siya saka
Hinatid ko pa sila ng tingin bago nagpasyang pumasok sa loob ng kotse. Walang imik kong binuhay ang sasakyan at pinaandar. Habang nasa biyahe kami ay panaka-naka akong tumitingin sa rear mirror para silipin ang dalawa sa likod. Napapaiwas ako ng tingin kapag nakikita ko ang ginagawang panglalambing ni Crystal kay Lucien. Habang ang lalaki naman ay tipid lang ngumingiti. Nag-uusap din sila pero mas maraming kwento ang babae. Habang tumatagal hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman habang kasama ko silang dalawa, Parang may tumutusok sa aking dibdib. Humigpit ang hawak ko sa manibela. Dang! Ano ba Scarlett focus! Huminga ako ng malalim bago nag focus sa pagdadrive. Hindi na ako nag aksayang sulyapan ang dalawa sa likod. Naririnig ko na lang ang hagikgik ni Crystal. Seryosong seryoso ako sa pagmamaneho ng maalala ko kung saan ba namin ihahatid si Crystal? Hindi ko natanong kanina. Tatanungin ko na lang ngayon, tsk. Tumingin ako sa rear mirror at akmang magtatanong ng sumak
KINABUKASAN Maaga akong nagising para mag-asikaso at makakain. Nakatulugan kona lang pala ang pag iisip. Pati pagkain ng hapunan ay hindi ko na nagawa. Buti na lang pala kahit papaano nakakain ako ng konti noong naghihintay ako kela Lucien kagabi. Mabilis akong naligo at nag-ayos tapos dumiretso sa kusina para mag-umagahan. Gusto ko ring umiwas sa mga tanong at pabor ni Sir Aidan. At higit sa lahat ayoko sila makasabay kumain. Sa dami ng mga nangyari kahapon akala ko sa backseat uupo si Lucien pero sa passenger seat pa rin ito umupo. Blangko lang ang mukha nito habang busy sa kanyang ipad, hindi katulad kahapon na ramdam ko ang panlalamig niya sa akin. Hindi ko na lang iyon pinansin at nag focus na lang sa pagmamaneho. Hanggang sa makarating kami sa kompanya, nakabuntot lang ako sa lalaki. Mas ok na ganito siya kesa kung ano-anong lumalabas sa bibig niya. Didiretso na sana ako sa waiting area para doon maghintay ng biglang huminto si Lucien sa paglalakad patungo sa
Hindi ako umalis sa kinatatayuan ko, hinintay ko na matapos mag-usap ang mag-ama. Nag-iisip din ako kung anong sasabihin ko mamaya kay Lucien. Gustong gusto ko sapakin ang sarili dahil sa bumigay ako. Sigurado iba na ang tumatakbo sa isip ni Lucien, Mas lalo ko lang pinahirapan ang mga sarili namin. Sumandal ako sa pinto at malungkot na yumuko. Ito ‘yung ayoko mangyari at maramdaman kaya pilit kong tinatago ang totoo kong nararamdaman. Denedeny ko at pilit tinatanggi pero dahil sa isang halik bumigay ako. Now what? mas lalo ko lang pinalala ang lahat. Mas lalo lang akong mahihirapan na makaalis. Nag-angat ako ng tingin ng marinig kong papalapit na si Lucien. Umayos ako ng tayo at hinanda ang sarili. At katulad ng dati kailangan ko magmatigas. Kailangan umarte na parang walang nangyari. “Here's your cellphone.” Sambit niya. Marahan ko namang kinuha ‘yon saka binalik sa aking bulsa. “L-labas na ako S-sir.” Turan ko saka akmang bubuksan na ang pinto ng mabilis n
SALUBONG ang mga kilay ng sumakay ako ng sasakyan at pinaandar ito. Hindi ko pinansin ang lalaking katabi. Hindi pa rin mawala-wala ang inis ko dahil sa nangyari kanina. Pati ‘yung pagkain na napakasarap hindi ko naubos dahil nawalan ako ng gana. Pinabalot ko na lang tapos inutusan ko ang isang tauhan ko na ibigay sa mga batang hindi pa kumakain kesa masayang, ang dami pa naman at masasarap. Nung una ay ayaw pa ng babaeng nag asikaso sa akin pero pinilit ko talaga siya na ibalot ang natira kong pagkain. Ang iba kasi hindi ko nagalaw. Napahiya kaya ako kanina, grabe yung pagkasamid ko sa tubig. Nabasa din ang suot kong pants dahil tumapon ‘yung iniinom ko. “Are you mad at me?” Basag ni Lucien sa katahimikan namin. Hindi ako kumibo at sa daan lang nakatingin. “Ever since I came out of the VIP room earlier, you haven't looked at me, and your eyebrows were furrowed. Are you mad because of the food I had prepared?” Mahinahon niyang tanong ulit. Ramdam ko din ang ting
“Si Gunner at Blade sugatan! Na-engkwentro nila ang tauhan nila Salvador.” “What?! Saan? kamusta silang dalawa?” Nag-aalalang tanong ko. “Ngayon ay nasa ER sila dito sa headquarters dahil malala ang naging lagay nila. I need your help dahil nabanggit sa akin ni Gunner bago siya mawalan ng malay na may transaksyon sila Ishida sa superclub bistro sa QC. Let’s go there. I’m sorry kung naabala kita ngayon, Pero ikaw lang ang maasahan ko ngayon para maipaghiganti sila Gunner. At baka sakaling nandoon din si Salvador. Ito na ang pagkakataon natin.” D*mn it. Biglang nabuhay ang dugo ko ng marinig ko ang pangalan ni Salvador at Ishida. “Where are the others?” Sambit ko habang tumatayo at dumiretso sa kabinet para kumuha ng damit at makapag palit. “Sapphire is not here pero tinawagan ko na siya, on the way na siya dito, Si Thunder pabalik na rin dito at sasama sa atin.” “No, ‘wag mo ng pabalikin dyan si Thunder. Padiretsuhin mo na dito. Kailangan may magbabantay pa rin kay Lucien.
Continuation... “It’s make sense, kaya nakakagulat at nakakapagtaka na nakaharap nila Gunner ang tauhan nila Salvador ng ganon ganon at sa mismong misyon pa nila.” Seryosong sambit naman ni Sapphire. “Sila ang inuna at siguradong may isusunod sila sa atin.” Muling turan ni Night. “Kaya kailangan natin mag-doble ingat. Kumikilos na sila.” Seryoso kong anas. “Yeah,” sabay nilang sagot. Hindi kaya ‘yung ina-akala kong mga nakamasid sa amin kanina sa restaurant ay isa doon ay mga tauhan ni Salvador? Ramdam ko kasing hindi iisa ang nagmamasid sa amin kanina. Tatlo o apa’t ‘yon. Akala ko mga mata lang ni Sir Aidan ‘yun hindi pala, May tao na rin pala si Salvador na nagmamatyag. Tsk, Masyado akong nagiging pabaya. “At isa pa pala, tingin ko rin ang mga nakaharap nila Gunner at Blade ay hindi basta basta. Marurunong din ang mga ito. Natumbasan nila ang galing ng dalawa.” Muling turan ko. “Iyan din ang naiisip ko kanina, Red. Kung sakali na mga tauhan lang nila Salvador an
SCARLETT “Sigurado ba kayong dalawa lang ang pupunta doon? Masyadong delikado ang gusto niyo mangyari.” Seryosong sabi ni Boss habang palipat-lipat ang tingin sa amin ni Night. Nandito kami sa meeting room at nag-uusap usap. Nasabi na rin namin kay boss ang mga pinag-usapan namin kanina noong nasa labas kami ng ER. “Mas ok ng kami lang ni Night ang pumunta Boss, Iniiwasan namin na may masaktan pa ulit. Hindi na ako makakapayag na maulit ang nangyari kela Gunner.” Seryosong saad ko habang nakatingin sa mata ni Boss. “Isa pa baka makahalata sila kapag marami tayo Boss, Pupunta kami doon para tignan kung nandoon sila Ishida, Baka may makuha din kaming impormasyon kung saan sila naglulungga..pero ang pinaka pakay namin doon ay ang mga tarantadong nambugbog kela Gunner.” Singit na turan ni Night. Bumuntong hininga si Boss, saka seryosong nagsalita. “Alam kong galit kayo dahil sa nangyari kela Gunner, pero ‘wag kayong magpadalos-dalos ng desisyon. Alalahanin niyo bigatin ang
Mabilis akong bumaba ng sasakyan at sumunod sa lalaki. Baka magbago pa ang isip. “You like K-restaurant, right? Then order whatever you want. It’s on me,” He said bossily as we sat down. Instead of getting annoyed, I just smiled and shook my head. I think I already know why he’s acting like this—it’s because of Night. “Why are you shaking your head? Don’t you want to eat here? Where do you want to go? Let’s go there instead,” he said.“Nah, I like it here,” I replied with a smile. “Tss. Stop smiling.” “Why? I’m happy.” “Really, huh?”“Yeah, good thing you asked me to join you. I didn’t eat properly earlier. I didn’t even finish my food.” “Huh, paano enjoy na enjoy ka makipag usap sa Night na 'yon. May pa punas punas pa sa gilid ng labi mo.” I grinned at his reaction. He looked like a jealous boyfriend. “Why? Are you jealous? Do you want to be the only one to do that for me? Why? Are you in love with me?” I teased him.“What the… In your dreams. I’m loyal to Crystal,” he s
UWIAN Nakasunod ako kay Lucien at Crystal na magkahawak ang kamay. Patungo kami sa paborito nilang kainan para mag dinner. Well, Sila lang ang kakain dahil hindi naman nila ako niyaya. Hindi pa rin kami nagpapansinan ni Lucien. Isa pa ayoko din silang makasabay. Sa bahay na lang siguro ako kakain or bibili na lang ako. Nasa harap na kami ng restaurant ng biglang tumunog ang cellphone ko. Shit, nakalimutan kong i-silent. Naka-agaw tuloy ako ng atensyon. Tumigil ako saglit at nagmamadaling kinuha sa bulsa ang phone. Napansin kong tumigil din ang dalawa at sinulyapan ako ni Lucien. Hindi ko siya pinansin, nang makitang si Night ang tumatawag ay agad ko iyong sinagot. “Hello Night?” “Hi, Are you guys having dinner?” Nangunot naman ang noo ko. “Huh? No, just them. I’m not joining. Why?” “Good, then let’s eat together. I’ll come to you.” “Huh? Where are you?” “Same place kung nasaan kayo. wait for me there.” “Naku, ‘wag na sa bahay na ako kakain ok—” Hindi kona nata
“Ouch! Why did you push me, Lu? That hurts!” I heard Crystal's pained complaint. But instead of paying attention and helping her, I froze in place as if rooted to the ground. “OPEN THIS FUCKING DOOR!! WHY IS YOUR DOOR LOCKED?!” Oh fck! Natataranta kong nilapitan si Crystal na kakatayo lang. “Fix your clothes quickly! Then sit over there.” “Why? Why are you panicking?” Nakataas na kilay na tanong niya. “Just do what I’m telling you.” Medyo naiinis kong sabi. “No. Don’t tell me you’re scared because your bodyguard might see us like this? Let me remind you, I’m your fiancé, there’s nothing wrong with what we’re doing. Kung makita man niya tayo wala na siya don, Right?” Inis na sagot niya sa akin pero hindi ko ‘yun pinansin dahil focus ako sa babaeng kanina pa katok ng katok. “Tsk, Just do what I'm telling you.” Sagot ko sa kanya saka inayos ang sarili at humakbang papalapit sa pinto. “KAPAG HINDI MO BINUKSAN ANG PINTO SISIRAIN KO TO LUCIEN!!” D*mn it! This woman is re
“Tsk, that's not what I want to hear. That's not the Louise I know who loves my son. I'm here to give you a chance to fight for what you feel for Lucien. Find a way to catch his attention and stir up his mind and heart.” Natigilan ako sa sinabi ni Sir Aidan. Seryosong seryoso ito. “I’m doing this because I don’t want us to have any regrets in the end. I don’t want us to blame each other later. I’m giving you a chance, but if there’s truly nothing, I’ll let Lucien go ahead and marry Crystal. I’ll intervene for the last time. So, gawin mo na ang lahat habang may natitirang araw pa. It’s up to you what fate has in store for the two of you.” Hindi agad ako nakasagot. Mariin akong pumikit saka sumandal sa kinauupuan ko. Nahihirapan akong magdesisyon lalo na sa mga binitawang salita ni Sir Aidan. Gusto kong ipaglaban si Lucien, gusto kong bawiin ang lalaking mahal ko. Pero nagtatalo ang puso’t isip ko. Sinisigaw ng puso ko na ipaglaban ko siya pero ang isip ko sinasabing mali dahil m
KINABUKASAN Ang aga-aga pero wala sa mood ang boss ko. Hindi man lang ako pinansin mula kanina, mukhang napikon ko ata kagabi. Argh! Araw araw ba na magiging ganito ang ganap ko kapag badmood ang boss ko? Bumuntong hininga ako saka sumandal sa kinauupuan at kinuha ang aking phone. Oorder na nga lang ako ng pagkain tsk! Hindi ako nakapag almusal kanina dahil na late ako ng gising ‘e. Tapos nagmamadali pa ang boss ko na pumasok. Ang ending wala akong almusal kahit man lang humigop ng hot choco or kape wala! Buti pa siya nakapag kape at almusal ‘e. Sakto naman na tumunog ang phone ko hudyat na may nag text. Bumungad sa akin ang pangalan ni Night, Agad kong binasa ang text niya. Night: Good morning, Red. Are you busy? Mabilis naman akong nagreply. To Night: Not really, why? Night: I’m here outside Lucien’s office. I brought some hot chocolate and a sandwich. I found out you didn’t have breakfast earlier, so I brought you some. Come on out, let’s eat together. Hindi
PAGBALIK sa opisina ganon pa rin ang mood ni Lucien. Hindi man lang niya ako tinatapunan ng tingin o kahit sulyap man lang. Ano bang problema niya? Ano ba ang nangyari sa kanila ni Crystal? Nag-away ba sila? Kung nag-away man sila bakit pati ako damay? Or… Galit siya sa akin dahil hindi ako sumabay sa kanila sa pagkain? Hm, imposible naman ‘yun. Pakialam ba niya sakin ‘diba? Argh! Ewan! Ang hirap na nga ng sitwasyon ko dinadagan pa ng ganito. Bahala nga siya d’yan. Hahayaan ko siya sa toyo niya. Mahirap kapag sinabayan ‘e, Baka kung saan kami humantong kapag pinatulan ko siya. Hanggang sa mag-uwian hindi pa rin niya ako pinapansin. Bad mood pa din ang hinayupak. Pati ako dinadamay, nakakainis! Seryoso ako sa pagmamaneho ng biglang magsalita ang katabi kong lalaki. “Have you known that guy for a long time?” Nangunot naman ang noo ko dahil sa tanong niya. Anong sinasabi niya? Sinong guy? Bahagya ko siyang sinulyapan. “Who?” Taka kong tanong. “The guy who was sitting
MASAYA akong tumalikod para puntahan ‘yung dalawa. Atleast ma-eenjoy ko ang lunch ko! “Hey!” Masayang bati ko sa dalawa sabay upo sa tabi ni Night. Parehas naman silang nagulat at napatingin sa akin. “Gulat na gulat? Hindi niyo man lang napansin na palapit ako. Mukhang seryoso ang pinag-uusapan niyo.” Nakangiti kong sambit. “What are you doing here, Red?” Nagtatakang tanong ni Night sa akin. “Oo nga, anong ginagawa mo dito? ginulat mo pa kami. Nasaan ang alaga mo?” Segundang tanong naman ni Thunder. Aba parang ayaw nilang nandito ako ah. Pero imbes na sagutin sila ay nginuso ko na lang kung nasaan sila Lucien tapos nanguha ng lutong pork sa plato ni Night at kinain ‘yun. “Oh, I get it. Sasabay ka dapat sa kanila no? kaso nakita mo kami ni Night dito kaya lumipat ka?” Napaangat ako ng tingin kay Thunder saka nag thumps up at ngumisi. “Yeah, good thing nandito kayo kaya nakatakas ako. Hindi ko kayang makasama ng matagal ang Crystal na ‘yun. Saka sa lagay e, mukha akong third
NANG makarating sa mansyon ay nauna itong bumaba habang ako ay pinarada muna ang sasakyan tapos pumasok na rin sa loob. Saktong pag pasok ko siyang labas naman sa kusina ng lalaki, Mukhang uminom muna ito ng tubig or tinanong ang mga katulong kung ano ang dinner. Hindi na lang ako umimik at pinauna siyang umakyat ng hagdan habang ako ay nakasunod lang. Tumigil ako sa aking kwarto at akmang bubuksan na ng biglang magsalita si Lucien. “Si Dad ba ang pumili ng kwarto mo?” Nagtataka ko naman siyang binalingan dahil sa biglaan nitong tanong. Akala ko pa naman papasok na siya sa kanyang kwarto. “Oo, bakit?” “I see, alam mo bang ang kwartong ‘yan ang pinaka maganda at espesyal sa mansyon. Maswerte ka dahil ‘yan ang naging kwarto mo. Hm, halatang paborito ka ni Dad.” Mahaba niyang turan habang nakasandal sa pader ng kanyang kwarto habang ang mga pagod niyang mata ay nakatingin sa akin. Pero wait, pinaka maganda at espesyal? Bakit hindi ko alam `yon? Hindi nabanggit ni Sir Aid
Hindi pa rin talaga siya makapaniwala na close kami noon, Hindi pa rin siya sanay na ang isang katulad ko ay malapit sa kanya. Tinuon ko na lang ang pansin sa folder na hawak para basahin ‘yon. Saka naglakad sa harap ng table ni Lucien para maupo sa bakanteng upuan. Nang maintindihan ko para saan ang folder ay sinimulan kong ipaliwanag sa kanya. Nakinig naman siyang mabuti at wala akong narinig na reklamo. Pati ang ibang hindi niya maintindihan ay pinaliwanag ko na rin.Hanggang sa abutin kami ng ala singko ng hapon. “Naintindihan mo naman ba lahat ng pinaliwanag ko?” Marahan kong tanong habang nag-uunat. Masakit din sa likod ang maghapon nakaupo habang nagpapaliwanag ah. Buti na lang talaga ay may alam ako, kung hindi siguradong aburido maghapon si Lucien. Saka masaya akong nakatulong sa kanya at nabawasan ang kanyang stress. “Yes, Thank you for helping me. Kung hindi mo pina-intindi sa akin ang lahat siguradong wala akong magagawa mag-hapon.” Malamyos niyang sagot sa akin. N