Honeylette POV Halos hindi ako makahinga nang maayos matapos kong malaman ang lahat kay Camila. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Kaya minabuti ko ang umuwi na muna. Pagkarating namin sa bahay ay dumiretso ako sa kwarto at umiyak. Mag-uumaga na noon. Nag-alala sina nanay sa akin ng makita ang itsura ko pagkarating. Alam kong magtataka sila kung bakit ako umuwi ganoong nasa ospital pa si Lander. Ngunit alam kong ipapaliwanag lahat sa kanila ni Carlo ang nangyari dahil, isa rin naman siya sa nakakaalam ng lahat. Namumugto na ang aking mga mata sa kaiiyak. Dala nang puyat ay naka-idlip ako. Maliwanag na ang paligid nang magising ako. Naririnig ko na rin sina nanay at tiya sa sala. Sa wari ko ay nakabalik na sina Carlo para sunduin ako. Sinabi kasi nito kanina sa sasakyan na susunduin niya ulit ako para bumalik sa ospital. Wala akong naging sagot dito. Wala kasi akong gana na makipag-usap kahit kanino. Hindi naman sa galit ako sa kanila. Ayoko lang talaga na magsa
Honeylette POV Nagulat ako nang biglang pumasok si Lex sa kwarto namin, dala-dala nito ang ilan niyang mga gamit. Ibinaba niya iyon sa isang tabi. Matapos lumabas ni Lander sa ospital ay pumayag akong dito muna mamalagi si Lex. Nakiusap ito kina nanay na kung maaring makasama niya sandali ang kambal at hindi ko iyon minasama. "Dito muna ipatong iyong mga damit mo." Turo ko sa isang upuan. Hindi ko pa nalilinis iyong isang kwarto kaya pansamantalang dito sa kwarto namin ko muna pinalagay ang mga gamit niya. "Maiwan na muna kita, may gagawin pa kasi ako sa kusina." Patungo na ako sa may pintuan nang bigla niya akong hilahin. Namilog ang mga mata ko, nang sunod niyang gawin ang halikan ako. Nagprotesta ako dahil hindi naka-lock ang pinto at oras-oras ay pumapasok ang mga bata. Marahas ko siyang itinulak ngunit wala akong nagawa dahil sa matigas nitong dibdib. Kalaunan ay umagwat ito. Namumungay ang mga matang tinitigan ako. "I love you." Biglang bumil
Prolouge “Parang awa muna huwag mong idamay dito si nanay.” Pagmamakaawa ko kay Patricia. Nakikita ko ang puro pasa sa mukha ni nanay dahil sa pagtanggap nito ng sampal at suntok sa mga kamay ni Patricia. “Sige, hindi ko siya papatayin at palalayain ko kayo ngunit sa isang kundisyon.” Bahagya siyang tumigil at pinakatitigan akong mabuti.“Lalayuan mo si Lex.” Napaawang ang labi ko sa sinabi niya. Nanginig ang mga kamay ko. “Huwag na huwag ka ng magpapakita sa kanya.” Madiin nitong sabi. “Kakalimutan mo na siya. Dahil hindi naman siya sayo, akin siya.” Malakas na sigaw nito sa huli. Nasisiraan na ng isip ang babaeng ito. Ipinipilit niya ang kanyang sarili kay Lex, na maging asawa siya. Ngunit ayaw naman sa kanya nito, dahil ako ang mahal ni Lex. Nangako siyang mahal niya ako. Napahawak ako sa aking tiyan, inalala ang masasayang tagpo namin na dalawa, maging kung paano namin nabuo ang nasa sinapupunan ko. Ayokong gawin ang gusto ni Patricia ayokong lumay
Honeylette POV Naalimpungatan ako sa abot-abot na katok sa aming pintuan. “Honeylette” narinig ko ang lasing na tono ni Tatay Delio. Kung kaya’t napilitan akong bumangon mula sa aking pagkakahiga sa aming lumang sofa sa sala. Hindi ko alam na nakatulog pala ako pagkatapos kong maglinis ng buong bahay. Napabuntong hininga na lamang ako ng bumungad sa akin ang lasing na lasing kong ama. “Tay lasing ka na naman.” Mahina kong sambit. Ang totoo sanay na ako na lagi siyang lasing. Halos araw-araw naman ay nag-iinom siya. Hindi ko rin siya masisi sa ginagawa niya, ito kasi ang naging epekto sa kanya ng umalis si nanay at iwan kami. Tila may palasong tumusok sa aking dibdib ng maalala muli ang naganap na pangyayari noon. Iniwan kami ni nanay at sumama sa ibang lalaki. Naguguluhan pa rin ako kung bakit nagawa niyang iwan kami ni tatay. Alam kong nahihirapan na siya ng mga panahong iyon. Nawalan noon ng trabaho si tatay. Isa siya sa mga empleyadong natanggal
“Honeylette halika ka na at aalis na tayo baka ma-traffic pa tayo strikto pa naman yun.” Tawag sa akin ni Tiya Maring. Ang huling salitang sinabi niya ay hindi ko na narinig pa dahil mahina na ang pagkakasabi nito. Dali dali akong lumabas nang silid ko. “Andito na ko Tiya.” Napataas naman ang dalawang kilay niya at napa-iling na lamang sa akin. Nilingon ko ang aming tahanan bago ako humakbang paalis, masakit man na iiwan ko ang aming mga ala-ala sa tahanan na ito. Ngunit wala akong magagawa. Kinailangan kong ibenta ang bahay at lupa para maipalibing si tatay kahit sa murang halaga. Magsisimula ako ng panibagong buhay kasama si tiya Maring. Si tiya Maring ang nag-iisang kapatid ni tatay. Sa Cavite siya naninirahan at kami naman ay sa Batangas. Malapit lang kung tutuusin pero madalang parin silang magkita ni Tatay noon. Minsan may pagkasungit si Tiya pero hindi naman nakakatakot. Ang totoo mabait talaga siya at maalalahanin. Si Tiya na ang nagintindi sa akin
Maliwanag na ang buo kong kwarto ng magising ako. Tiningnan ko ang orasan saktong ala- sais ng umaga. Buti na lamang at hindi ako tinanghali ng gising. Nagtungo agad ako sa banyo para maligo. Ninanamnam ko ang bawat patak ng maligamgam na tubig sa aking katawan. Napakasarap sa pakiramdam kung sana pagkatapos kong maligo ay hindi ako magbibihis ng uniporme ng katulong. Yung tipong wala kang iisipin na magtatrabaho ka. At ang gagawin mo lang ay magpahinga buong maghapon. Pagkatapos kong maligo ay nagbihis na ako ng aking uniporme. Inikot ng paningin ko ang buong kabuuan ng kwarto hindi ko pa ito napagmasdan ng maayos mula kahapon. Paano ba naman ang dami na kaagad nangyari umpisa pa lang. Simple lang ang kwarto ko. Kulay pink ang buong paligid nito, pang isahang tao lang ang higaan. Sa gilid ng kama ay may nightstand, samantala sa harap naman ng kama ay nandoon ang malaking cabinet. May sarili itong banyo. Kung iisipin mo ay parang pinaghandaan ang paggawa nito. Pero sabi nina Rose ay
Nakita ko ang pagkunot ng noo niya. “Anong klaseng suot yan?” Bakit may mali ba? Hindi ba niya nagustuhan?“Bakit may mali po ba sa suot ko?” Napabuntong hininga siya. “Palitan mo yan.” walang buhay nitong sagot.Papalitan? Pero ano naman ang ipapalit ko halos wala akong mapili sa mga damit ko. “Pasensya na sir, wala na kasi akong maayos na damit. Halos puro kupas na po. Kaya ito na lang bigay ni Julie ang isinuot ko.” Pinasadahan niya ulit ako ng tingin. Nakita ko ang mas lalong pagdilim ng mukha nito. Tumayo ito sa kinauupuan at nilampasan ako. Hindi ko alam kung susunod ba ako o hindi. Hindi naman kasi niya sinasabi na aalis kami. Hindi pa rin ako gumagalaw sa kinatatayuan ko.“Ano pang ginagawa mo dyan?” Napaigtad ako. Pasulyap niya akong tiningnan. May dalaw na naman siguro siya kaya masungit. Nagmamadali akong sumunod sa likuran niya. Pagdating sa garahe ay nakita ko ang driver niyang si Mang Oscar. Nasa gilid siya ng sasakyan ni sir. Halatang naghihintay. Nasulya
Lumipas ang mga araw, at ngayon ay nag-iimpake na ako ng mga gamit ko na dadalahin patungong Batangas. Nakakaexcite at makakapunta ulit ako dito. Nakakamis ang lugar na iyon, sa probinsiya, kung saan ako isinilang. Hindi ko alam kung gaano kami katagal doon. Saan kaya sa Batangas? Sana isa sa mga beach doon. Naku kahit na may beach hindi rin naman ako mag-eenjoy malamang hindi naman ako makakalabas doon. Isasama niya lang naman ako para may utusan siya. “Honeylette” narinig ko ang pagtawag ni Tiya nakadalawang katok siya sa pinto. Kaya naman nagmamadali akong lumabas. Nabungaran ko ito.“Tapos ka na ba? Ikaw na bata ka umayos ka roon hah? Wag mo nang dadalhin iyang kakulitan mo.” “Opo Tiya.” Nakasimangot kong sagot sa kanya. Inihatid niya ako sa labas. Nakita ko si Mang Oscar na nagpupunas ng sasakyan. “Good morning Honeylette!, good morning Maring.” Natawa ako sa pagbati ni Mang Oscar sa amin lalo na noong si Tiya na ang binati niya biglang lumamyos ang boses nito. Naalala ko
Honeylette POV Nagulat ako nang biglang pumasok si Lex sa kwarto namin, dala-dala nito ang ilan niyang mga gamit. Ibinaba niya iyon sa isang tabi. Matapos lumabas ni Lander sa ospital ay pumayag akong dito muna mamalagi si Lex. Nakiusap ito kina nanay na kung maaring makasama niya sandali ang kambal at hindi ko iyon minasama. "Dito muna ipatong iyong mga damit mo." Turo ko sa isang upuan. Hindi ko pa nalilinis iyong isang kwarto kaya pansamantalang dito sa kwarto namin ko muna pinalagay ang mga gamit niya. "Maiwan na muna kita, may gagawin pa kasi ako sa kusina." Patungo na ako sa may pintuan nang bigla niya akong hilahin. Namilog ang mga mata ko, nang sunod niyang gawin ang halikan ako. Nagprotesta ako dahil hindi naka-lock ang pinto at oras-oras ay pumapasok ang mga bata. Marahas ko siyang itinulak ngunit wala akong nagawa dahil sa matigas nitong dibdib. Kalaunan ay umagwat ito. Namumungay ang mga matang tinitigan ako. "I love you." Biglang bumil
Honeylette POV Halos hindi ako makahinga nang maayos matapos kong malaman ang lahat kay Camila. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Kaya minabuti ko ang umuwi na muna. Pagkarating namin sa bahay ay dumiretso ako sa kwarto at umiyak. Mag-uumaga na noon. Nag-alala sina nanay sa akin ng makita ang itsura ko pagkarating. Alam kong magtataka sila kung bakit ako umuwi ganoong nasa ospital pa si Lander. Ngunit alam kong ipapaliwanag lahat sa kanila ni Carlo ang nangyari dahil, isa rin naman siya sa nakakaalam ng lahat. Namumugto na ang aking mga mata sa kaiiyak. Dala nang puyat ay naka-idlip ako. Maliwanag na ang paligid nang magising ako. Naririnig ko na rin sina nanay at tiya sa sala. Sa wari ko ay nakabalik na sina Carlo para sunduin ako. Sinabi kasi nito kanina sa sasakyan na susunduin niya ulit ako para bumalik sa ospital. Wala akong naging sagot dito. Wala kasi akong gana na makipag-usap kahit kanino. Hindi naman sa galit ako sa kanila. Ayoko lang talaga na magsa
Alexander POV Halos mabaliw ako nang sumapit na ang gabi na hindi pa bumabalik ng bahay si Honeylette. Hindi ko siya macontact nakapatay ang celphone nito. Kaya naman kaagad ko ng ini-report sa mga pulis. Ngunit katulad ng patakaran nila, hindi nila maaring sabihin na nawawala ang isang tao dahil wala pang bente kwatro oras ang nakalipas. Kaya naman nagtungo ako sa nanay niya. Ngunit maging ang nanay nito ay wala rin. Kaagad kong tinawagan si Marc at pumunta sa bahay. Tinawagan nito si Carlo para magpatulong pero hindi niya rin ito ma-contact. Nalaman na lang niya sa kasamahan nitong pulis na nalipat ito sa ibang lugar. Kaya naman kami na lamang ni Marc ang naghanap. Kahit na hindi namin alam kung saan kami magsisimula. Sa bandang huli bigo kaming makita siya. Nabalitaan namin na nakatakas ulit si Alejandro at nasisiguro ko na siya ang salarin sa pagkawala ni Honeylette . Siya ang kumuha dito maging sa ina at tiya nito, ngunit hindi namin matagpuan ang lugar kung s
Honeylette POV Diretsa lamang siyang nakatitig sa akin. Hindi kakikitaan nang ano mang-reaksyon ang kanyang mukha. Maging ako ay hindi makagalaw ng nasa harapan ko na ang lalaking pinagtaguan ko ng mahabang panahon. Hindi ko magawang alisin ang tingin sa kanya. Walang buhay ang kanyang mukha. Tila tumigil ang paggalaw ng kamay ng orasan ng malapit kami sa isa't isa. Gusto ko siyang yakapin, ngunit may pumipigil sa akin na gawin iyon. Hindi ko alam kung ano ang nasa sa isip niya. Hindi kakikitaan ng galit ang mukha nito at hindi rin siya nagsasalita, na mas lalong ika-nakakaba ng dibdib ko. Tumingin ito sa gawi ni Lander. Doon ay nakita ko ang paglamlam ng kanyang mga mata. Napansin ko ang pagtayo nina Josh at Carlo sa pagkakaupo. Sa wari ko'y pinakikiramdaman nila ang magiging reaskyon ni Lex. Sabay-sabay kaming napalingon muli sa pinto ng biglang pumasok doon si Camila, na siyang ikinagulat ni Marc. Maging ako ay nabigla rin. Bakit kasama siya ni Lex?. Hindi ba't bu
Honeylette POV Hindi ako mapalagay, habang nakatingin ako kay Marc. Hindi ko marinig ang mga sinasabi nito dahil masyadong malayo ang distansya namin sa isa't isa. Kausap niya ngayon si Lex sa telepono. Sa bandang huli ay wala na akong nagawa kundi ang pumayag sa suhestyon nila. Wala na akong magagawa si Lex lang ang pag-asa para gumaling ang anak ko. Kahit na labag sa kalooban ko ang lumapit sa kanya. Nakita kong isinuksok na niya ang kanyang celphone sa bulsa ng kanyang pantalon. Tapos na agad silang mag-usap?. Ang bilis naman yata?. Taka kong tanong sa sarili. Seryosong tumingin sa direksyon ko si Marc. Pagkatapos ay naglakad patungo sa kinatatayuan ko. Kasalukuyan akong nasa labas nang kwarto ni Lander, ang tanging naiwan lang sa loob ay si Josh. Sumunod ako kay Marc sa labas para marinig ang sasabihin nito kay Lex, ngunit lumayo naman siya sa akin. Si Carlo naman ay nakaupo malapit sa tabi ko. "Papunta na siya!.” Deklara ni Marc. Biglang dumagundong an
Honeylette POV Nakatakip ang mga palad ko sa aking mukha. Pilit na pinapakalma ang sarili upang hindi mag-alala. Ngunit hindi ko maiwasan na hindi maramdaman ang aking pag-aalala para sa aking anak. Uupo, maya-maya'y tatayo at maglalakad ng pabalik-balik, pagkatapos ay uupo ulit. Para akong baliw sa kilos ko, hindi ako mapalagay hangga't hindi lumalabas ang doctor sa kwarto na pinagpasukan kay Lander. Anong lagay nang anak ko?. Iyon palagi ang tanong ko sa aking isip. Hinawakan ni Carlo ang kamay ko, tinitigan niya ako. Hindi man siya nagsalita ngunit alam ko na ang ibig niyang sabihin, na kumalma lang ako at magiging ayos rin ang lahat. Pinilit kong gawin iyon at minabuting maghintay sa paglabas ng doctor. Kasalukuyan kaming nakaupo sa upuang nasa harap ng room ni Lander. Tanging si Josh at Carlo lamang ang kasama kong pumunta ng ospital. Naiwan sa bahay si tiya at nanay para samahan si Hailey. Gustuhin man sumama sa amin ni nanay ngunit, pinigilan ko ito. Ma
Honeylette POV "Kumusta? bakit ngayon lang kayo?.” Tanong ko, pagkalapit ko sa kinaroroonan nina Carlo. Hindi kaagad nakapagsalita si Carlo, para bang may kakaiba sa reaksyon niya. Napatingin ito kay Josh, bago nagsalita. "Uhmmm.. May mahalagang inasikaso kasi ako kahapon. Kaya hindi kami natuloy ni Josh." Saad nito. " Ano naman pinagkaabalahan niyo kahapon?. Parehas kayo ni Josh?.” Kunot noo kong tanong. "Hindi, ako lang, nasa bahay lang si Josh kahapon. U-umuwi akong Batangas." Nag-aalangang sambit ni Carlo. Hindi na ako nagsalita. Siguro ay si Crystal ang ipinunta niya roon. "Siya nga pala may pasalubong ako sayo." Kinuha ni Carlo sa kanyang gilid ang isang kahon at iniabot nya iyon sa akin. "Ano ito?.” Tanong ko habang hawak-hawak ang kahon."Buksan mo." Nakangiting saad ni Carlo. Binuksan ko ang naturang kahon. Nagalak ako nang makita ang laman nito. Kalamay na mais!. Ito ang na-miss kong kainin sa Batangas. "Sal
Honeylette POV Kasalukuyan akong nasa ilalim ng malaking puno na katabi nang bahay namin. Sa ilalim ng punong iyon ay makikita ang isang mahabang upuang kawayan. Samantala naroon din ang isang papag na nagsisilibing higaan namin tuwing tanghali. Halos doon kami namamalagi kapag walang ginagawa, sariwa at malamig kasi ang hangin dito. Minabuti kong magmuni- muni muna dito ngayong gabi. "Anak may gumugulo ba sa isipan mo?.” Bahagya akong nagulat nang biglang may mag-salita sa likuran ko. Nilingon ko si nanay. Nababanaag sa mukha nito ang pag-aalala. Umiling ako. Bilang pagtanggi ko. Tiningnan niya ako nang diretso. Alam kong hindi siya naniniwala base sa mga titig nito. Iba talaga kapag nanay mo, o magulang mo. Kahit hindi mo man sabihin, kahit hindi ka magsalita at pilit kang tumanggi, mararamdaman at mararamdaman pa rin nila ang kung anong nararamdaman mo o kung may problema ka bang iniisip. Katulad ko na isang ina na rin. Nararamdaman ko kapag til
Honeylette POV "Mommy tingnan mo po ang ganda po nang binili sa akin ni Daddy Chellex na doll." Masayang ipinakita iyon sa akin ni Hailey. Tatlong taon pa lang ang kambal ngunit napaka- bibo na ng mga ito. Dalawang taong gulang palang sila noon ay matuwid na silang magsalita at marami nang alam. Kasalukuyan silang nasa sala nang mga oras na iyon at pinakikita ni Marc ang mga dalang pasalubong nito sa kambal. Daddy Chellex ang tawag nila kay Marc. Si Marc ang nagturo noon sa kanila. Ayaw kasi nito na lalaking walang tinatawag na ama ang kambal. Ayokong pumayag noong una dahil hindi naman talaga nila tunay na ama si Marc. Ngunit alam nang kambal na hindi si Marc ang ama nila. Hindi ko alam kung paanong paliwanag ang ginawa nito sa kanila. Ganoon pa man lumaking malapit ang loob nila kay Marc at Carlo. Sa tatlong taon na nakalipas ay hindi nakaramdam ang mga anak ko ng kawalan nang isang ama dahil nand'yan si Marc at Carlo upang iparamdam sa kanila iyon. Lumaking m