Saan ?Hindi rin alam ni Luna.Kahit anong mangyari ay ayaw niyang umuwi. "Kalimutan mo na iyan." Napabuntong-hininga si Christian at agad na pinaandar ang sasakyan. “Mukhang naging foul mood ka na naman sa paglitaw ni Joshua. Dapat ba kitang ihatid para mawala ang stress mo?" Nagsalubong ang kilay ni Luna. “Karera ulit?”Nagsimula nang magmaneho si Christian. "Hindi, gagamit tayo ng ibang paraan." Dinala ni Christian si Luna sa pinaka-abalang bar ng Banyan City at uminom kasama niya. Noong una, tumanggi si Luna sa pag-inom, hindi raw maganda ang kanyang alcohol tolerance at baka magsalita siya ng kalokohan kapag nalasing. Gayunpaman, nang makarating sila sa bar ay hindi na nakapagpigil si Luna. Nagsimula siyang uminom kasama si Christian. Sa ikatlong round, nag open si Luna at naging madaldal. “Pag-ibig sa unang tingin si Joshua. Sa sandaling nakita ko siya nagustuhan ko na siya. Gusto ko siyang pakasalan kahit anong mangyari. Gusto kong tumanda kasama siya, t
"At saka, ayon sa seniority sa pamilya, Ikaw ang aking nakatatandang pinsan, kaya huwag kang maglakas-loob na tingnan ang aking Mommy." Naaliw si Christian sa seryosong tingin ni Nigel. Ngumiti siya, lumakad, at yumuko para magtama ang mga mata niya kay Nigel sa kaparehong lebel. "Dude, sinabi na ba sa iyo ng Mommy mo na hindi dapat makialam ang mga bata sa mga gawain ng matatanda?" “Hindi.” Kinurap-kurap ni Nigel ang kanyang mga mata, nagkukunwaring inosente. “Sabi ng mommy ko, sa bahay namin, pantay-pantay ang mga matatanda at bata. Ang mga bagay niya ay bagay din namin." Tapos, humikab siya at seryosong tumingin kay Nigel. “Sabi ng Mommy ko, kung maghahanap siya ng boyfriend, pag-uusapan daw namin ito. Hindi ko hahayaang makasama ng Mommy ko ang isang mamamatay-tao, okay?” Mamamatay tao. Sa sandaling sinabi ni Nigel ang salitang iyon, agad na namutla ang mukha ni Christian. Agad siyang tumayo at umatras ng isang hakbang. Ang kanyang mga ekspresyon ay puno ng pa
Kinaumagahan, pagkagising ni Luna, sumakit ang ulo niya. Ni hindi niya naalala kung paano siya umuwi mula sa bar. Naalala lang niya ang sinabi ni Christian na gusto niya itong isama para makapagpalabas ng stress, pagkatapos ay pumunta sila sa isang bar... Pagkatapos noon, wala na siyang maalala.“Mommy.” May dalang bowl ng sopas si Nellie. Ipinasa niya ang bowl kay Luna at hindi niya napigilang makagat ang mga labi. "Hindi ka po dapat uminom ng ganoon karami sa hinaharap. Kinailangan pong alagaan ka ni Christian sa bahay hanggang madaling-araw.” Agad namang kinuha ni Luna ang sabaw at ininom ito. Nang bahagyang maibsan ang sakit sa kanyang ulo, nagpasalamat siya kay Nellie habang nakakunot ang kanyang mga kilay. “Bakit ikaw lang? Nasaan si Nigel?" Simula nang pumanaw si Neil, nakipagkasunduan sina Nigel at Nellie na kahit saan man sila magpunta o kung ano ang kanilang gawin, gagawin nila ito nang magkasama. Bakit nag-iisa si Nellie noong araw na iyon? "Natutulog
Ipinahayag din ng doktor ni Nigel na gumagaling nang mabuti si Nigel. Hindi na sana dapat magpakita ng anumang senyales ng pagtanggi. Magiging mas malusog lamang si Nigel mula noon. Sa sandaling iyon, natanggap din niya ang magandang balita ng paggaling ni Nellie. Kaya naman, habang papunta siya sa trabaho, bumili pa siya ng kendi at tsokolate, na gustong ibahagi sa iba ang kanyang pananabik. Nakabawi na sina Nigel at Nellie. Ito ang pinakamagandang balita na natanggap niya pagkatapos ng pagkamatay ni Neil! Tuwang tuwa si Luna sa opisina. Gayunpaman, nang dumating siya, napagtanto niya na ang departamento ng disenyo ay nagbago sa isang ganap na kakaibang hitsura. Pagpasok niya ay narinig niya ang mga boses na nagmumula sa desk ni Fiona. "MS. Blake, eto yung tea na tinimpla ko!" "MS. Blake, nakumpleto ko na ang form na hinihingi mo.” "MS. Blake, may kailangan ka pa bang tulong?" Halos lahat ng tao sa opisina ay nakapalibot kay Fiona, nagsisilbi sa kanya. Nagkunwari
“Ms, Luna, akala ko hindi ka papasok ngayon sa trabaho,” pumasok si Fiona at mayabang na sabi sabay upo sa upuan sa harap ni Luna. Ang kanyang mukha ay puno ng pagiging mataas at mayabang. “Iniisip ko pa kung hindi ka pupunta, kukuha sana ako ng assistant mo para tawagan ka para mamasyal dito. Marami ang kailangan kong itanong sa iyo tungkol sa disenyo.” Tapos, tumawa ng sobrang yabang si Fiona. “Luna, hindi ko akalain na magkakaroon ka ng mas malakas na karakter kaysa sa inaakala ko. Pumasok ka talaga sa trabaho." Ngumiti si Luna at sinulyapan ang mukha ni Fiona. "Syempre. Kung wala akong matibay na karakter, matagal ko na kayong kinaladkad ni Joshua sa pintuan ng Impiyerno." Saglit na natigilan si Fiona, saka siya tumawa. “Papayag ka ba?” Sabi ni Fiona habang inaabot ang litrato sa desk ni Luna. Larawan iyon ni Luna kasama sina Nigel, Neil, at Nellie. Dahan-dahan niyang ini-swipe ang kanyang mga daliri sa mukha ni Neil. "Kahit ano pa man, si Joshua ang ama ng
"Ang Banyan City ay hindi kung saan nananatili si President Calvin, ang organizer, hindi rin kung saan nagmula ang komite. Isa pa, hindi pa nag-organize ng ganoong kompetisyon ang Banyan City, wala silang karanasan dito, kaya bakit dito nila pinili?” Napakunot ng noo si Luna sa tanong ni Fiona. Sa lahat ng ito, naging abala siya sa paghahanda ng mga sketch ng disenyo ayon sa paksa at hinihingi ng kompetisyon. Hindi niya kailanman naisip ang tanong na iyon. Gayunpaman, nang sabihin ito ni Fiona sa sandaling iyon, hindi niya maiwasang maghinala din. Oo. Anuman ang mangyari, ang Banyan City ay hindi dapat maging unang pagpipilian ng mga organizers. "Dahil ito sa akin." Sa pagtingin sa pagkalito sa mga mata ni Luna, mas tumawa si Fiona. “Gusto ni Joshua na makilahok ako sa kompetisyon, pero ayaw niyang malayo ako sa kanya. Kaya, sinadya niyang makipag-ugnayan kay President Calvin at nag-invest sa ibang kumpanya niya. Hinikayat niya si Pangulong Calvin na sumalungat sa opiny
"Iyon ay pang-aapi!" Pagkaalis ni Fiona, pumasok si Shannon sa opisina ni Luna. Sa pagtingin sa script na ipinadala ni Fiona, nagalit si Shannon. "Malinaw na pwedeng siya mismo ang gumawa nito! Kahit na hindi niya magawa, maaari siyang kumuha ng isang sekretarya upang gawin ito! Ikaw ang Direktor ng Disenyo. Bakit kailangan mong gawin ito para sa kanya?" Pagkatapos, iniangat ni Shannon ang kanyang ulo at tumingin kay Luna. “Siya nga pala, Direktor Luna, hindi ba ang tunay mong pagkatao ang mahusay na taga-disenyo na si Moon? Sa iyong katanyagan, dapat kilalanin ka ng maraming mga miyembro ng internasyonal na hurado sa kompetisyon bukas, tama ba? Gusto mo bang gamitin ang iyong orihinal na pagkakakilanlan para hayaan silang matalo ang Lynch Group?" Habang nagsasalita si Shannon ay mas naramdaman niyang isa itong magandang ideya. "Kung hindi ka manalo, hindi mo din dapat hayaang manalo si Fiona!" Ngumiti si Luna at walang magawang umiling. “Bukod sa amin ni Fiona sa team,
“Narinig ko lang na kausap niya si Lucas. Sinabi niya na si Fiona ay may nakamamatay na sakit at wala nang isang taon upang mabuhay! Kaya...” Sa sandaling iyon, naglalaro si Luna sa backyard garden ng Blue Bay Villa kasama sina Nigel at Nellie. Nakahawak siya sa phone habang nag-sketch ng scenery ng garden. Siya'y ngumiti. "E ano ngayon?" Natigilan si Luna. "Ibig sabihin, si Presidente Lynch..." "Naniniwala ka ba sa kasinungalingang tulad ng si Fiona ay may nakamamatay na sakit?" Mula sa pagiging mayabang ni Fiona sa kanyang harapan noong umagang iyon, sabihin pa na gusto niyang magkaanak ng apat para kay Joshua... Si Luna ay hindi naniniwala kahit kaunti na si Fiona ay may nakamamatay na karamdaman. Si Nigel ay may nakamamatay na karamdaman noon. Napakalinaw ni Luna sa kung ano ang magiging hitsura ng isang pasyenteng may sakit na nakamamatay. At saka, kahit na may nakamamatay na sakit si Fiona, iyon ang dahilan para i-bully siya ni Joshua at magplano laban sa kanya.
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya