Gayunpaman, wala nang pakialam si Luna.Ang ang laman lang ng isip niya ay si Joshua. Si Joshua. Si Joshua…Napagtanto niya na hindi niya na naiintindihan si Joshua.Hindi niya talaga maintindihan si Joshua.Nadismaya talaga siya, sa sobrang dismayado niya ay hindi niya narinig ang mabilis na mga yapak sa likod niya.Tumingala lamang siya ng hindi na tumutulo ang ulan sa katawan niya.Ang nakita niya ay isang itim na payong at si Joshua na nakasuot ng itim.Niyakap ni Luna ang sarili niya. Nanginginig siya.Isang ilusyon ba ito?Hindi ba’t kasama ni Joshua si Ms. Blake? Bakit siya hinahanap ni Joshua?Habang nakatingin kay Luna na lumingon sa kanya para tingnan siya, piglang napunit ang maliit na piraso ng puso ni Joshua.Sa mga sandaling ito, nakakaawa at inosente ang tingin ni Luna. Mukha siyang maliit na hayop na naglayas mula sa tahanan nito at papunta sa ulan, naliligaw at nakakaawa.Gayunpaman…Tinatagan ni Joshua ang puso niya. Sinabi niya ng malamig, “Umuulan. Anon
Nanginig ng kaunti si Joshua.Tulad ng inaasahan.Ang masamang itsura ni Luna ay dahil nakita niya na kasama ni Joshua si Fiona.Gayunpaman…Walang plano si Joshua na ipaliwanag ang sarili niya.Klaro na imposible para sa kanya na makasama na ulit si Luna, dahil namatay na ang dalawa anak nila.Pati, para sa bone marrow transplant ni Nigel, kailangan niyang tumupad sa pangako niya kay Fiona hanggang sa pumanaw ito.Kaya, bakit niya kailangan ipaliwanag ang sarili niya?Lumingon siya para tumingin kay Luna. Nangutya siya at sinabi niya ng malamig. “May pagkakaiba ba? Sa isang palad, binigay ko ang Blue Bay Villa para sa inyo ng mga bata, habang nasa Orchard Manor ako kasama ang bagong mahal ko. Hindi ba’t ito ang gusto natin pareho?”Malakas talaga ang ulan. Maitutulad ito sa masamang mood ni Luna.Napuno ng galit ang puso ni Luna dahil sa mga sinabi ni Joshua. Dumiin ang kanyang ngipin at tumingin siya ng masama kay Joshua. Malamig at malupit ang boses niya.“Joshua, alam mo
Ibinaba ni Joshua ang phone. Tumingin siya sa Blue Bay Villa sa likod niya bago niya binuksan ang makina ng kotse para umalis.Sa loob ng bedroom sa ikalawang palapag ng Blue Bay Villa.Si Luna, na nagpalit na ng damit at suot ang pajama, ay nakatayo sa tabi ng bintana, pinapanood na umalis si Joshua.Kung hindi siya nagkakamali, ang direksyon na pupuntahan ni Joshua ay papunta sa Orchard Manor.Pumikit ng mabagal si Luna.Muli niyang narinig ang sinabi sa kanya ni Jude kanina. Napuno siya ng tuwa at pagkasabik, iniisip na mali ang pagkakaunawa niya kay Joshua, na niloko lang siya ni Aura.Gayunpaman, sa mga sandaling ito….Hindi mali ang pagkakaunawa niya at hindi siya niloko ni Aura. Hindi na ito importante.Hindi karapat-dapat si Joshua para sa kanya.“Mommy.”Sa mga sandaling ito, bumukas ang pinto ng bedroom.May dalang bowl ng mainit na sabaw si Nigel at pumasok siya. Maingat niyang nilapag ang sabaw sa mesa.“Uminom po kayo habang mainit. Hindi po kayo pwedeng magkas
Ang mga salita ng doktor ay nakapagpatulala kay Luna sa mahabang panahon.Maya-maya pa, hirap niyang itinaas ang sulok ng kanyang naninigas na labi, sinusubukang mabawi ang kanyang katinuan.Gulat at pagkalito ang nakasulat sa buong mukha ng babae. “T…totoo ba yan?Siya at si Malcolm ay matagal nang naghanap sa ibang bansa ngunit nabigo pa rin silang makakita ng bone marrow na tugma kay Nigel.Ang kanilang pagkabigo sa kanilang paghahanap ng bone marrow ay minsang nagdulot sa kanya ng kawalan ng pag-asa, kung hindi, hindi siya susuong sa panganib at bumalik sa Banyan City kasama ang kanyang dalawang anak.At ngayon, kaswal na sinasabi ng doktor sa kanya na makakahanap siya ng katugmang utak ng buto para kay Nigel?"Syempre, totoo ito!"Tinapik ng doktor ang balikat ni Luna sa tuwa. “Ma’am, nasasabik ka na nahihirapan kang paniwalaan, hindi ba? Ako din! Nanginginig ang mga kamay ko nang matanggap ko ang tawag!"Napatulala si Luna na sumulyap sa doktor, nagsimulang bumula ang exc
Bago pa matapos ni Shannon ang kanyang pangungusap, pinutol na siya ni Luna. "Tama ka. May sakit ang anak ko, kailangan ko ng pera.” Dahil doon, agad niyang ibinaba ang tawag, habang si Shannon ay nanatiling tulala. Ibinaba ni Luna ang kanyang telepono, huminga ng malalim at naglakad patungo sa balkonahe.Sa wakas ay tumigil na ang ulan, isang bahaghari ang nakaarko sa mga ulap habang ang amoy ng basang lupa at bagong putol na damo ay tumatagos sa hangin.Pumikit si Luna, dinama ang pulso ng buhay sa hangin, at huminga ng mahabang buntong-hininga. Para kay Nigel, napakatagal at napakaraming panahon siyang nagtiis kay Joshua. Ang kalahating buwan ay halos walang anuman....Sa Orchard Manor.Sa sandaling ipinarada ni Joshua ang kanyang sasakyan at bago pa man siya makalabas ay tumunog ang kanyang phone sa tabi niya. Galing iyon kay Lucas.“Sir, naayos na po ang lahat ayon sa utos niyo. Sinabi na ng doktor kay Ma’am na hindi mo na babayaran ang natitirang bayaring medikal, at kinum
Kinaumagahan pagkagising ni Luna, maingat siyang naghanda ng almusal para sa dalawang bata, pagkatapos ay nag-impake ng mga gamit at umalis na may dalang proposal na pinagpuyatan para ihanda.“Mommy.” Sa sandaling lumakad siya sa pinto at bubuksan na sana ito, isang malinaw at boses bata ang narinig mula sa kanyang likuran. Lumingon siya.Sa likod niya sa hagdanan, nakatayo doon si Nigel habang hawak ang kamay ni Nellie. Nang makita siyang lumingon, hinila ng batang lalaki ang kamay ng kanyang kapatid at humakbang palapit kay Luna."Good luck sa opisina!" Itinaas ni Nigel ang kanyang ulo at mataimtim na tumingin sa kanya. "Kailangan mong kumita ng mas maraming pera para sa amin ni Nellie!"Hindi maiwasang mapangiti ang labi ni Luna nang makita ang seryosong tingin ng bata. Lumuhod siya at marahang hinaplos ang pisngi nito. "Gagawin ko. Kapag lumaki na kayong dalawa, kailangan nyong magsumikap at magbayad sa akin!”Madiin na tumango si Nigel. “Huwag kang mag-alala! Gagawin ko! Pag
"Sinabi ko na sa iyo, ayos lang kahit hindi ako kumain ng almusal." Ang boses ng babae ay matamis at banayad, na may pahiwatig ng pag-ungol.Ang kamay ni Luna na kakatok na sana sa pinto ay huminto sa hangin. Ang boses na ito…Naalala niya ang nangyari dalawang araw na nakalipas nang makilala niya si Ms. Blake sa mall. Itong boses...kanyang boses ito diba?“Ubusin mo ang gatas. Ang iyong kalusugan ang pinakamahalagang bagay sa akin ngayon." Matapos umalingawngaw ang malalim na boses ng lalaki, muli, narinig ang mahinang pag-pout ni Ms. Blake. "Tara, walang mangyayari kung laktawan ko ang pagkain... hindi talaga ako nagugutom..."Napakagat labi si Luna, binawi ang kamay ng walang salita. Simula nang magising siya kaninang madaling araw, kahit na naghanda siya ng almusal para sa kanyang dalawang anak, wala pa rin siyang kinakain. Siya ay nagugutom habang nakikinig sa kanilang dalawa na naglalandian, nag-uusap tungkol sa pag-inom ng gatas at pagkain ng almusal…Ito ay kakaibang pakir
"Maaga o huli ay mangyayari ito." Bahagyang tumawa si Luna, hindi umabot sa mata ang ngiti. "Dahil si Mr. Lynch ay umibig sa iyo sa unang tingin, malayo pa ba ang isang proposal sa hinaharap?"Sa sinabi nito, bahagyang napakunot ang noo ni Joshua na halos hindi makita ng mata ang aksyon.Agad na pumasok si Jude para maglaro ng tagapamagitan. “Hahaha, si Luna naman ang swabe magsalita.” Kasabay noon, sinulyapan niya si Joshua saka inilipat ang tingin sa folder na nasa braso ni Luna."Tama, Luna, nandito ka para pag-usapan ang trabaho?"Tumango si Luna. “Oo.” Sinamaan niya ng malamig na tingin si Joshua, ang tono niya kasing lamig ng tingin. "Pero mukhang maling moment ang narating ko." Napatingin siya sa loob ng opisina, sa kalahating baso ng gatas na nasa coffee table. “Tuloy ba sina Mr. Lynch at Ms. Blake sa inyong almusal? Pwede akong bumalik mamaya."Naging pangit ang ekspresyon ni Joshua. Kumunot ang noo niya, saka malamig na sinulyapan si Luna. "Ayos lang." Dahil doon, ibinaba
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya