Bago pa matapos ni Shannon ang kanyang pangungusap, pinutol na siya ni Luna. "Tama ka. May sakit ang anak ko, kailangan ko ng pera.” Dahil doon, agad niyang ibinaba ang tawag, habang si Shannon ay nanatiling tulala. Ibinaba ni Luna ang kanyang telepono, huminga ng malalim at naglakad patungo sa balkonahe.Sa wakas ay tumigil na ang ulan, isang bahaghari ang nakaarko sa mga ulap habang ang amoy ng basang lupa at bagong putol na damo ay tumatagos sa hangin.Pumikit si Luna, dinama ang pulso ng buhay sa hangin, at huminga ng mahabang buntong-hininga. Para kay Nigel, napakatagal at napakaraming panahon siyang nagtiis kay Joshua. Ang kalahating buwan ay halos walang anuman....Sa Orchard Manor.Sa sandaling ipinarada ni Joshua ang kanyang sasakyan at bago pa man siya makalabas ay tumunog ang kanyang phone sa tabi niya. Galing iyon kay Lucas.“Sir, naayos na po ang lahat ayon sa utos niyo. Sinabi na ng doktor kay Ma’am na hindi mo na babayaran ang natitirang bayaring medikal, at kinum
Kinaumagahan pagkagising ni Luna, maingat siyang naghanda ng almusal para sa dalawang bata, pagkatapos ay nag-impake ng mga gamit at umalis na may dalang proposal na pinagpuyatan para ihanda.“Mommy.” Sa sandaling lumakad siya sa pinto at bubuksan na sana ito, isang malinaw at boses bata ang narinig mula sa kanyang likuran. Lumingon siya.Sa likod niya sa hagdanan, nakatayo doon si Nigel habang hawak ang kamay ni Nellie. Nang makita siyang lumingon, hinila ng batang lalaki ang kamay ng kanyang kapatid at humakbang palapit kay Luna."Good luck sa opisina!" Itinaas ni Nigel ang kanyang ulo at mataimtim na tumingin sa kanya. "Kailangan mong kumita ng mas maraming pera para sa amin ni Nellie!"Hindi maiwasang mapangiti ang labi ni Luna nang makita ang seryosong tingin ng bata. Lumuhod siya at marahang hinaplos ang pisngi nito. "Gagawin ko. Kapag lumaki na kayong dalawa, kailangan nyong magsumikap at magbayad sa akin!”Madiin na tumango si Nigel. “Huwag kang mag-alala! Gagawin ko! Pag
"Sinabi ko na sa iyo, ayos lang kahit hindi ako kumain ng almusal." Ang boses ng babae ay matamis at banayad, na may pahiwatig ng pag-ungol.Ang kamay ni Luna na kakatok na sana sa pinto ay huminto sa hangin. Ang boses na ito…Naalala niya ang nangyari dalawang araw na nakalipas nang makilala niya si Ms. Blake sa mall. Itong boses...kanyang boses ito diba?“Ubusin mo ang gatas. Ang iyong kalusugan ang pinakamahalagang bagay sa akin ngayon." Matapos umalingawngaw ang malalim na boses ng lalaki, muli, narinig ang mahinang pag-pout ni Ms. Blake. "Tara, walang mangyayari kung laktawan ko ang pagkain... hindi talaga ako nagugutom..."Napakagat labi si Luna, binawi ang kamay ng walang salita. Simula nang magising siya kaninang madaling araw, kahit na naghanda siya ng almusal para sa kanyang dalawang anak, wala pa rin siyang kinakain. Siya ay nagugutom habang nakikinig sa kanilang dalawa na naglalandian, nag-uusap tungkol sa pag-inom ng gatas at pagkain ng almusal…Ito ay kakaibang pakir
"Maaga o huli ay mangyayari ito." Bahagyang tumawa si Luna, hindi umabot sa mata ang ngiti. "Dahil si Mr. Lynch ay umibig sa iyo sa unang tingin, malayo pa ba ang isang proposal sa hinaharap?"Sa sinabi nito, bahagyang napakunot ang noo ni Joshua na halos hindi makita ng mata ang aksyon.Agad na pumasok si Jude para maglaro ng tagapamagitan. “Hahaha, si Luna naman ang swabe magsalita.” Kasabay noon, sinulyapan niya si Joshua saka inilipat ang tingin sa folder na nasa braso ni Luna."Tama, Luna, nandito ka para pag-usapan ang trabaho?"Tumango si Luna. “Oo.” Sinamaan niya ng malamig na tingin si Joshua, ang tono niya kasing lamig ng tingin. "Pero mukhang maling moment ang narating ko." Napatingin siya sa loob ng opisina, sa kalahating baso ng gatas na nasa coffee table. “Tuloy ba sina Mr. Lynch at Ms. Blake sa inyong almusal? Pwede akong bumalik mamaya."Naging pangit ang ekspresyon ni Joshua. Kumunot ang noo niya, saka malamig na sinulyapan si Luna. "Ayos lang." Dahil doon, ibinaba
Sa isang kalampag, sumara ang pinto ng opisina. Si Luna at Joshua na lang ang naiwan sa kwarto.Bahagyang nakasimangot, tumalikod siya at umupo sa kanyang pang presidenteng upuan, walang pakialam na nakatingin sa folder sa mga braso ni Luna. "Pagkatapos ng napakatagal na bakasyon, mayroon kang ulat na gagawin sa sandaling bumalik ka sa trabaho?"“Oo.” Nakabawi naman si Luna saka tumingin kay Joshua ng masama. "Hindi tulad mo, wala akong oras o pera, o ang magandang babae sa aking tabi. Isa lang akong mahirap na babae na may dalawang anak na may sakit, siyempre kailangan kong ibuhos lahat ng effort ko sa trabaho ko.” Kasabay noon, lumakad siya palapit at binuksan ang folder sa kanyang mga braso, inilagay ito sa harap ni Joshua. Pagkatapos, sinabi niya sa isang malamig at walang malasakit na tono, "Ito ay isang panukala na naisip ko kagabi. Gusto kong makipag-deal sa iyo."Nagtaas ng kilay si Joshua, ibinaba ang mga mata at binuklat ang dokumento sa mesa. Pagkatapos, ibinuka niya ang
Agad na naging tahimik ang hangin sa opisina.Naningkit ang mata ni Joshua at walang emosyong tumingin sa babaeng nasa harapan niya. "Luna, ikaw ang nangangailangan ng tulong ko ngayon."Bahagya niyang tinapik ang tabletop gamit ang mahahabang daliri. "Kailangan mo ng tulong ko, pero patuloy mo akong minamaliit, ganito ba ang ugali mo sa lipunan?"Bahagyang natawa si Luna, “I’m just telling the truth. Bukod doon." Nagtaas siya ng kilay at sinipat ang dokumentong nasa mesa. "Nakikipagtulungan ako sa iyo bilang katapat. Kung talagang hihilingin ko ang iyong tulong, hihilingin ko sa iyo na bayaran nang direkta ang mga medikal na bayarin ng mga bata, hindi ba?"Ang mga sulok ng labi ni Joshua ay ngumiti, itinaas ang kanyang kamay at kinuha ang dokumento sa mesa, pagkatapos ay pinagpatuloy ang pagbabasa nito nang seryoso. "Totoo yan. Kahit na akin rin ang mga bata, binigyan na kita ng villa at binabayaran ko lahat ng medical bills nila hanggang ngayon…”Habang nagsasalita siya, itinaas
Huminga siya ng malalim, hinawakan ang fountain pen, at walang salita na pinirmahan ang kanyang pangalan sa kontrata. Malungkot niyang inisip, baka ito ang unang beses na ginamit ang panulat na ito sa buong buhay nito? Tulad ng kung paanong ang kanyang lubos na debosyon kay Joshua ay nagtagumpay lamang sa kanyang sarili at wala ng iba.Matapos makumpleto ang pagpirma, ini-click niya ang takip pabalik sa panulat at itinaas ang kanyang mga mata, sumulyap sa kanya na may nakahiwalay na mga mata. "Mr. Lynch, naalala kong binili ko ang panulat na ito gamit ang aking premyong pera. Dahil hindi mo ito ginagamit, kukunin ko na ito."Aalis na sana siya pero pinigilan siya ni Joshua sabay hawak sa pulso niya. Ang kanyang pares ng itim na mata ay kasing lalim ng napakalalim na kalangitan sa gabi. Tiningnan siya nito ng singkit na mga mata. “Regalo mo ito sa akin. Sa tingin mo ba mababawi mo ito pagkalipas ng maraming taon?" Dahil doon, hinugot niya ang panulat sa kamay niya at mahigpit itong hi
Nang marinig ang matamis at mapang-akit na boses ni Fiona na umaagos palabas ng opisina, marahas na sumimangot si Luna.Muling lumitaw sa kanyang isipan ang kaninang malumanay na tono ni Joshua habang kausap si Fiona sa kanyang opisina. "Ngayong naubos mo na ang iyong gatas, bumalik ka sa iyong mesa. Pinakamainam kung makilala mo ang iyong mga kasamahan at ang kapaligiran sa pagtatrabaho sa iyong unang araw."Bahagya niyang pinagsalubong ang mga kilay. Kaya, para sa kanyang unang araw ng trabaho, si Fiona ay nakatalaga sa departamento ng disenyo kung saan pinangangasiwaan ni Luna? Sinadya ba ito ni Joshua?"Ms. Blake, bakit mo naman nasabi, kami ang nangangailangan ng tulong mo. At saka, napakabait na tao ni Direktor Luna, dahil napakaamo at cute mo, siguradong magugustuhan ka niya!"Bahagyang tinapik ni Shannon ang balikat ni Fiona habang nagsasalita ito. "Narinig kong dumating ka sa opisina sakay ng kotse ni President Lynch?"Tahimik na ibinaba ni Fiona ang kanyang ulo sa sinabi
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya