Nagsimula nang maging balisa si Luna.Huminga siya ng malalim at sinubukan ulit niyang tawagan sina Theo at Nigel, ngunit walang sumasagot sa kanila.Sa huli, wala nang magawa si Luna kundi tawagan si Malcolm.“Hello?” Tumunog ang boses ni Malcolm mula sa phone, tila pagod.Sumimangot si Luna. “Malcolm, si Nigel…”“May emergency surgery si Nigel,” Parang pagod ang boses ni Malcolm. “Luna, hindi ko kaya ito. Hindi na rin ito kaya… ni Nigel.”Lumaki ang mga mata ni Luna nang marinig niya ito. “Ano… Anong ibig mong sabihin?”Nagbuntong hininga si Malcolm. Ang bawat salita na sinabi niya ay parang suntok sa puso ni Luna, “Lumalala ang kondisyon ni Nigel sa nakalipas na dalawang buwan. Sinabi niya sa akin na ‘wag ko daw ipaalam sayo, at inutos niya rin sa doctor na magsinungaling sayo, na sabihin na gumagaling na siya… Hindi mo ba napansin na hindi ka na niya masyadong tinatawagan?”Halos mabitawan ni Luna ang phone niya.Tama si Malcolm. Hindi na nga tinatawagan masyado ni Nigel s
Gulat na tumitig si Luna sa mukha ni Jason. “Sinasabi mo ba… na pinadala ka dito ni Joshua…?” Ang sinabi niya ng nakadiin ang mga ngipin.“Syempre.” Lumuhod si Jason at tumitig siya kay Luna. “Kung hindi dahil kay Mr. Lynch, paano lalagyan ng mga tauhan ni Luke ang inumin mo ng abortion pills? Kung hindi dahil kay Mr. Lynch, nakatayo pa ba ako dito sa harap mo ngayon?”Kumapit si Luna ng mahigpit sa damit niya, dahil sa kahinaan at pati sa kawalan ng pagasa. “Walang hiya… Alam niya ba…”“Alam ni Mr. Lynch na sa kanya ang bata, kaya’t sinabi niya na ipalaglag ang bata. Sinabi niya na kung gusto mong umalis ng Sea City, ayos lang, pero hindi kasama ang anak niya.”Parang matalim na kutsilyo ang mga salita ni Jason, tumusok ito sa puso ni Luna at nahati sa gitna.‘Joshua. Alam mo ba na dahil nakunan ako, mawawalan ka ng dalawang anak…?’Nigel...Walang tigil ang pagtulo ng luha sa mukha ni Luna, pumikit siya ng mahina. “Joshua Lynch… Hindi kita patatawarin dahil dito…”Naubos ang
Kapag namatay ang tatlong anak nila, hindi na posible na magkabalikan sina Luna at Joshua.Sa sandali na maisip niya ito, tumingala si Alice para tumitig sa kalangitan at tumawa siya na parang isang halimaw.Anim na taon.Anim na taon niyang binago ang sarili para maging si Luna Gibson, ngunit sa prosesong ito, parehong nakulong ang tatay niya at si Liam, habang si Richard at Yvonne ay mahirap na.Ginawa niya na ang lahat at naghirap pa ang mga Walter bilang resulta, ngunit sa huli, hindi niya pa rin nakuha si Joshua.Pagod na si Alice. Kahit na hindi sila nararapat ni Joshua para sa isa’t isa, gagamitin niya ang natitirang lakas niya para paghiwalayin sina Luna at Joshua!Habang iniisip ito, lumingon siya para tumingin kay Joshua. “Joshua, sabihin mo nga, ano ba ang nagustuhan mo kay Luna Gibson? Minahal kita ng maraming taon, pero sa huli, ako ang taong kinamumuhian mo sa lahat. Sabihin mo nga, bakit ang tanga mo?”Tumigas ang buong katawan ni Joshua nang marinig niya ito. Tum
Patuloy sa pagtawa si Alice, kahit na tumitig sa kanya si Joshua na tila hindi makapaniwala. Tumitig si Joshua kay Alice at kinuha niya ang phone niya, inutos ng nanginginig na boses, “Lucas, hanapin mo agad si Luna, at tawagan mo ang mga nasa ibang bansa para tingnan sina Neil at Nellie! Dali!”Biglang nagring ang phone ni Alice.“Huli na ang lahat.” Ngumisi ng masama si Alice at pinakita niya ang phone niya kay Joshua. “Ibig sabihin ng tumatawag na ‘to ay nagtagumpay na ang plano ko.” Pagkatapos, sinagot niya ang tawag.Hindi marinig ni Joshua kung ano ang sinasabi ng tao sa phone, ngunit nakita niya na lumalaki lang ang ngiti ni Alice.Binaba niya ang phone call at hinagis ang phone sa sahig, muli niyang kinuha ang kutsilyo at tinutok ulit ito sa leeg niya. “Joshua Lynch, sa sobrang pagmamahal ko sayo ay ginawa kong halimaw ang sarili ko para sayo, pero hindi mo man lang pinahalagahan ang mga pagsisikap ko. Hindi mo binalik ang pagmamahal ko.”“Kahit ang kinalabasan ay hindi ko
Ang bata sa sinapupunan ni Luna ay sa kanya pala.Hindi pala niya nakasiping si Theo!Hindi makapaniwala si Joshua na nagawa siyang linlangin ni Alice para maniwala na ang ama ng anak ni Luna ay si Theo.Hinding-hindi mapapatawad ni Joshua ang sarili kung sakaling mawala ang hindi pa isinisilang na anak!Gabi na, kaya walang tao ang mga kalsada, bukod sa sasakyan ni Joshua. Humahagibis siya sa bukas na mga kalsada, patungo sa airport, na sinusundan ni Luke malapit sa likod.Nag-aalala si Luke kay Joshua kaya sumunod agad siya nang makitang palabas na ito ng ospital."Nabaliw na ang lalaking ito!" Itinapon ni Luke ang sigarilyo at inapakan ang pedal ng gas, sinusubukang maabutan si Joshua.Gayunpaman, gaano man kabilis ang takbo ng sasakyan niya, hindi niya magawang makasabay kay Joshua.Biglang nagring ang phone ni Joshua.Si Lucas iyon.Bahagyang pinabagal ni Joshua ang sasakyan at kinuha ang phone. "Kamusta sina Neil at Nellie?"Hininaan ni Lucas ang boses, “Nakuha ko nam
Matagal na walang malay si Luna.Sa panahong ito, ang kanyang kalagayan ay hindi pa rin naging matatag. Sa halip, siya ay nagkaroon ng mataas na lagnat nang paulit-ulit at nanaginip ng lahat ng uri ng mga bangungot.Nagkaroon ng malaking apoy sa kanyang panaginip, at nakita niya sina Neil at Theo na nakulong dito. Sila ay sumisigaw sa kanya para humingi ng tulong, ngunit hindi siya makakapasok upang iligtas sila. Kahit anong pilit niya, hindi siya makalapit sa kanila. Parang may isang patong ng transparent na salamin na naghihiwalay sa kanila.Walang magawa si Luna habang pinaghihiwa-hiwalay ng apoy at pagsabog sina Neil at Theo.Sa huli, umupo siya sa harap ng nasusunog na bahay, umiyak lang ng umiyak.Ang panaginip ay naulit sa parehong paraan ng maraming beses pagkatapos noon. Gayunpaman, sa bawat pagkakataon, ang mga taong nakulong sa apoy ay iba-iba. Minsan si Nellie, at minsan si Nigel...Si Luna ay na stuck sa kanyang mga bangungot at hindi na magising mula sa mga ito.Na
Galit na pinindot ni Luna ang mga pindutan ng elevator, sabay gigil ng ngipin. "Tara elevator, tara na. Gusto kong makita si Neil, ang aking Neil…”Paulit-ulit niyang binibigkas ang pangalan ni Neil na parang nagayuma.Sa wakas, dumating na ang elevator.Sa sandaling bumukas ang mga pinto, nakita ni Joshua ang isang mukhang baliw na Luna na nakatayo sa labas ng elevator.Pumasok siya sa elevator at hinawakan ang braso ni Joshua. "Nasaan si Neil? Saan siya pumunta? Alam mo naman siguro kung nasaan siya diba? Dapat alam mong hindi siya patay. Tinago mo siya! Saan mo siya itinago?"Joshua Lynch!" parang baliw na sigaw niya at hindi na napigilan ang pagpatak ng mga luha niya. “Si Neil…”Nagdilim ang ekspresyon ni Joshua. Ilang sandali pa ay napabuntong-hininga siya at hinila siya sa kanyang mga bisig.Ang kanyang yakap ay mararamdaman ang init at proteksiyon, na may bakas ng kanyang kakaibang amoy na namamalagi sa paligid.Natigilan si Luna sa biglaang pangyayari, pagkatapos ay aga
Binuhat ni Joshua si Luna papunta sa kotse. Tahimik na nakaupo si Luna sa likurang upuan sa buong biyahe, pinagmamasdan ang tanawin sa labas ng bintana.Ang kotse ay papalayo nang papalayo sa sentro ng lungsod, patungo sa labas.Hindi mapigilan ni Luna ang pagkunot ng noo habang pinagmamasdan ang paglampas sa mga puno. "Bakit nasa malayong lugar si Neil?" Binigyan siya ni Gwen ng isang makahulugang tingin, pagkatapos ay ipinikit ang kanyang mga mata, ayaw na siya ang magputok sa bula ni Luna. Inabot ni Joshua ang kamay niya pero huminto siya. Ang kanyang kamay ay sumabit sa hangin saglit, pagkatapos ay sa wakas ay binawi ito pabalik. Nagpakawala siya ng buntong-hininga at sinabi, "Upang siya'y maging mapayapa, na walang mang-iistorbo sa kanya." Tumango si Luna, sa pag-aakalang ang paliwanag ni Joshua ay tila hindi tama ngunit may katuturan ng magkasabay.. "Hmm, sa tingin ko tama ka! Tiyak na kailangan ni Neil ng ilang oras sa pag-iisa. Masyadong madaldal ang batang ito... K
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya