Hindi nagtagal, dumating sina Gwen at Steven sa hospital. Ang lahat ay nangyari na tulad ng inaasahan ni Joshua; sa sobrang dami ng nagbabantay ay wala silang pagkakataon para pumasok. Ang guard sa entrance ay seryoso at hindi sumusuko. “Pasensya na, pero ito ay isang private hospital. Pagkatapos ng pagkamatay ni Mr. Howard, nireserve ng pamilya ang hospital. Walang kahit sino ang pwedeng pumasok maliban sa mga empleyado ng hospital at sa mga pasyente na nandito at ang mga pamilya nila.” Pagkatapos magpaliwanag, tumingin ang guard kay Steven at nagpaliwanag siya, “Mr. Hughes, bakit kayo nakikisama sa problema ng pamilya Howard?” Ang simpleng tanong na ito ay pumigil sa plano ni Steven na baguhin ang pagkakakilanlan niya para pumasok ng hospital. Kung kilala ng guard sa entrance si Steven, hindi siya papayagan ng guard na pumasok kahit na anong pagkakakilanlan ang gamitin niya. Wala siyang magawa, bumalik si Steven at Gwen sa kotse. Sa mga sandaling ito, nagring ang phone ni Gwe
Pagkatapos sumagot, tumahimik ang buong kotse. Tumingin si Steven sa mukha ni Gwen. May gusto siyang sabihin, ngunit hindi niya alam kung ano ang sasabihin niya. Kaya naman, pumikit siya at nagbuntong hininga siya. Huwag na nga. Siya ay hindi si Luke at hindi ang kasintahan ni Gwen. Wala siyang karapatan para pigilan si Gwen sa pag alis. Gayunpaman. May saysay pa ba na bumalik siya sa pagiging si Luke kapag wala na si Gwen? “Tara na.” Sa mga sandaling ito, naputol ang pag iisip niya dahil sa boses ni Gwen. Nang bumalik na sa sarili si Steven, binuksan na ni Gwen ang pinto at naglakad na siya patungo sa car park. Tila matamlay siya ng ilang sandali, ngunit mabilis siyang humabol kay Gwen. Mula sa tulong ni Nigel gamit ang phone, naiwasan nila ang lahat ng mga guard at karamihan sa mga surveillance camera. Sa huli, naabot nila ang isang resting room sa loob ng underground car park. Nahanap din nila si Mr. Zink na nakakulong sa kwartong ito. Natagpuan nila si Mr. Zink na h
Nang mawawalan na ng pagpipilian sina Gwen at Steven, huminga ng malalim si Gwen at tumakbo siya papunta kay Steven. Bago pa siya makarating kay Steven, sumuntok pa ng ilang beses si Steven. Ngayon naman, tumama ang mga suntok niya sa mukha ng malaking guard. Nang bumalik ang payat na guard, tumalikod si Steven at nilabanan niya ang payat na guard. Nabigla si Gwen sa eksenang ito. Lumaki ang mga mata niya at tumigil siya sa pagtakbo, alam niya na hindi dapat siya makialam. Sa mga sandaling ito, pakiramdam niya ay nakikita niya si Luke na nakikipaglaban sa mga guard sa halip na si Steven. ‘Oo, siya si Luke!’ Naniniwala si Gwen na ang lalaking nakikipaglaban sa harap niya ngayon ay si Luke. Si Luke lang ang may kakayahan na lumaban ng malupit, sakto, at relax na paraan. Nang mapatumba na ang dalawang guard, bumalik si Steven at ngumiti siya kay Gwen. “Tapos na.” Nakatayo sa lugar si Gwen at humigpit ang kanyang kamao. Pakiramdam niya na para bang may bagay na naipit sa puso niy
Sa sobrang talas ng tanong ni Gwen ay nabigla si Mr. Zink. Pagkatapos ng ilang sandali, pagkatapos tumitig kila Gwen at Steven, nagbuntong hininga siya at umamin na siya. “Ako… Sa totoo lang, hindi ko talaga alam na mamamatay siya.” Muli siyang nagbuntong hininga. “Mahabang istorya ito.” “Pwede mong sabihin sa amin habang nasa biyahe.” Tumingin sa paligid si Steven at naisip niya na ito ay hindi isang ligtas na lugar para manatili ng matagal. Napatumba niya lang ang dalawang guard, at kapag gumising na ang dalawang ito, siguradong sasabihin nito ang ibang mga guard. Kapag nangyari ‘yun, hindi lang dalawang guard ang pipigil sa kanila. Nahirapan siya na patumbahin ang dalawang guard na ito, at hindi niya alam kung ganito ang magiging resulta kapag mas marami sila. “Oo. Pwede mong sabihin sa amin habang nasa biyahe.” Bumalik sa sarili si Gwen dahil sa mga salita ni Steven. Tumango ng mabilis si Gwen at tinulungan niya ang mahinang si Mr. Zink para tumayo sa tulong ni Steven
"Ikaw ang nagsabi niyan, hindi ako," mabilis na sagot ni Mr. Zink nang marinig ang sinabi ni Steven. "Mr. Hughes, hindi ko sinabing may kaugnayan si Mrs. Hughes at Dan sa pagkamatay ni Senior Howard!"Pagkatapos noon, tumingin siya kay Gwen at nakiusap na sumang-ayon sa kanya. "Miss, Sigurado akong narinig mo ang sinabi ko. Hindi ko naman sinabi yun diba?"Kumunot ang noo ni Gwen at nakaramdam ng sama ng loob sa kaawa-awang itsura ni Mr. Zink. Bilang abogado, tungkulin niyang ipaglaban ang hustisya, ngunit dahil nasaktan siya ng husto, hindi man lang siya naglakas loob na magsabi ng totoo dahil natatakot siyang magdulot pa ito ng gulo.Bumuntong-hininga siya at sinabing, "Mr. Zink, hindi mo kailangang matakot. Si Steven... Hindi siya katulad ng iba. Hindi ka niya ipagkakanulo, kaya hindi mo kailangang matakot na baka hilingin niya sa iyo na magpatotoo."Habang nagsasalita siya ay napatingin siya kay Steven na nagmamaneho. Nagulat si Steven sa sagot ni Gwen dahil hindi niya akalain
Sa loob ng Howard Mansion, hindi napigilan ni Dan na mapangiti nang mabasa ang mga komento tungkol kina Thomas at Joshua sa internet."Ang Joshua Lynch na iyon ay palaging sakit sa ulo natin . Noon pa man ay gusto ko nang humanap ng paraan para mawala siya, ngunit hindi ko akalain na siya ay magiging katulad ni Thomas." Itinaas niya ang kanyang wine glass sa kanyang labi at humigop dito. "Kung alam kong ang pagpatay sa walanghiyang matandang iyon ay magdadala sa atin ng napakalaking tulong, ginawa ko na ito nang mas maaga.” "Hindi lamang natin magagawang mawala si Thomas, ngunit maitataboy pa natin ang Joshua Lynch na iyon mula mismo sa Saigen City. Napakagandang sorpresa!"Nakatingin si Tina sa labas ng bintana habang humihigop sa kanyang wine glass. "Tama. Hindi ko akalain na ang pagkamatay ng walanghiyang matanda ay malulutas ang lahat ng aming mga problema tulad nito. Sa wakas ay naani na natin ang ating itinanim. Hindi ako makapaniwala na pagkatapos ng lahat ng mga taon na i
"Anong kalokohan ang pinagsasabi mo?" Kinamumuhian ni Tina ang makarinig ng mga ganitong bagay, kaya agad nag-init ang ulo nang marinig ang sariling anak na nagsasalita ng ganito. "Hindi ka ba maaaring maging hindi tulad ng isang party pooper? Ipinagdiriwang natin ang ating tagumpay! Ano ang pwedeng maging problema?"Lumapit siya kay Dan at inagaw ang laptop sa mga kamay nito. "Nanalo na tayo. Maliban kung ang walanghiyang matandang iyon sa anumang paraan ay nabuhay mula sa mga patay, walang paraan na mabibigo tayo. Tsaka, hindi ba nakumpirma natin ang pagkamatay niya? Paano kaya siya mabubuhay?"Bago pa man niya matapos ang kanyang pangungusap, nakita niya ang imahe sa screen.Patay na si Senior Howard, okay, ngunit sa sandaling ito, nakatitig siya sa isang imahe niya bago siya mamatay.Sa video, nakasandal si Senior Howard sa kanyang headboard, suot ang pamilyar na hospital gown. Maputla ang kanyang mukha, ngunit ang kanyang boses ay napakalakas gaya ng dati."Kung pinapanood mo
Nanlamig ang buong katawan ni Tina sa narinig.Napatulala siyang nakatitig sa lalaki sa screen, nagpanting ang tenga niya na hindi man lang marinig ang pagtawag ng kanyang anak sa kanyang pangalan.Tama si Dan...Yari na sila.Sa pagkakadukot ni Mr. Zink at ang mga huling salita ni Senior Howard ay inihayag sa internet, malalaman ng lahat sa Saigen City na si Dan ay hindi tunay na anak ni Senior Howard at na niloko niya ito.Si Tina ay gumawa ng labis na pagsisikap na planuhin ito at walang muwang na inakala na siya ay nagtagumpay, ngunit lumabas na si Joshua ay palaging lamang ng isang hakbang!Noong nakaraang gabi, noong nag-iisip pa sila ni Dan kung paano papatayin si Senior Howard nang walang sinumang naghihinala sa kanila, inilatag na ni Joshua ang kanyang plano.Pumikit si Tina, kasing putla ng multo ang mukha."Lahat kayo," bigla na lang umalingawngaw ang boses ni Joshua. "Ang video na ito ay kinunan noong binisita ko si Senior Howard kahapon. Ipinangako ko sa kanya na k